ΣΥΡΙΖΑ, το σωσίβιο της συγκυβέρνησης

Καμμία υπερβολή αγαπητέ αναγνώστη.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε να κάνουμε με κάποια «γκάφα» της στιγμής ή με ακόμη μία τυχοδιωκτική κουταμάρα του Τσιπρέικου. Εδώ μιλάμε για μεθοδευμένη και συνεπέστατη στην υλοποίηση της, πολιτική. Για το που αποσκοπεί, θα το δούμε αργότερα.

Για αρχή ας καταγράψουμε τις ενέργειες στήριξης της κυβέρνησης από πλευράς της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μόνο το τελευταίο διάστημα.

Για αρχή, έρχεται ο νόμος «για την χρηματοδότηση των κομμάτων» με πρόσχημα την δράση της Χ.Α. Ο νόμος αυτός βασίζεται στο γνωστό και ως «τρομονόμο» αντισυνταγματικό έκτρωμα του 2001.

Ψηφίζεται από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Λεπτομέρεια: Δεν εφαρμόζεται στην Χ.Α., αλλά μένει ως νομική παρακαταθήκη για το μέλλον, και χρησιμοποιείται άμεσα ενάντια σε ...συνδικαλιστές μεταλλεργάτες!

Ένα το κρατούμενο λοιπόν, και μάλιστα στον προνομιακό (καθότι «αταξικό» τάχα) για τον ΣΥΡΙΖΑ χώρο των δημοκρατικών δικαιωμάτων-ελευθεριών. Όχι απλά δεν κάνει αντιπολίτευση αλλά στηρίζει απροκάλυπτα την ΝΔ.

Πριν καλά-καλά κατακάτσει η σκόνη από τα παραπάνω, η συγκυβέρνηση (της ντροπής) δείχνει να παραπαίει εξ’αιτίας του ζητήματος του φόρου ακινήτων. Οι πλειοψηφίες είναι οριακές, και εκφράζονται φόβοι πως το τελικό νομοσχέδιο μπορεί και μην περάσει τελικά.

Ταυτόχρονα γίνεται γενική απεργία με αρκετά μεγάλη διάθεση των εργαζομένων για συμμετοχή μετά από καιρό.

Συνθήκες ιδανικές θα έλεγε κανείς για την αποσταθεροποίηση μιας κυβέρνησης που είναι ήδη (μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από αυτήν) κοινωνική μειοψηφία που κυβερνά χάρη στον εκλογικό νόμο και μόνο.

Τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Την ημέρα της απεργίας εξαφανίζεται κυριολεκτικά, σαμποτάροντας απροκάλυπτα τις απεργιακές συγκεντρώσεις. Το ΠΑΜΕ διαδηλώνει τελικά μόνο του.

Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν τα παραπάνω, η ΔΗΜΑΡ φέρνει στην βουλή πρόταση για την κατάργηση του καλπονοθευτικού νόμου. Πρόταση που θα αφαιρούσε την δυνατότητα να προκύψουν νέες κυβερνήσεις τύπου Σαμαρά στο μέλλον. Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Εκείνο που προσπαθεί να κάνει, είναι το μην καταλάβει κανείς το τι ακριβώς λέει.  Ούτε εδώ κάνει αντιπολίτευση στην ΝΔ δηλαδή, και μάλιστα στον δεύτερο προνομιακό του χώρο, αυτόν του κοινοβούλιου, και για ζήτημα που δεν χρειάζεται και να «σπάσουν» ταξικά αυγά...

Αβάντα στον Αντωνάκη τρίτη λοιπόν.

Με αυτά και αυτά, φτάνουμε στην εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ.

Χαράς ευαγγέλια για κάθε «αριστερή» αξιωματική αντιπολίτευση, με τον κόσμο στους δρόμους, με μία επιτυχημένη (παρά το σαμποτάζ από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ) απεργία, και με την κυβέρνηση να παραπατάει ψάχνοντας για τις οριακές της πλειοψηφίες στην βουλή.

Και τι αποφασίζει να κάνει σε ακριβώς αυτήν την συγκυρία ο ΣΥΡΙΖΑ;

Να μεταφέρει την ατζέντα από τους δρόμους μέσα στην βουλή, καταθέτοντας μία πρόταση μομφής που ο ίδιος αναγνωρίζει από τα πριν πως κανένα αποτέλεσμα δεν θα έχει! Εδώ να σημειώσουμε πως σε σχέση με την ΕΡΤ δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μετατοπίσει το ενδιαφέρον από αυτήν, στην κοινοβουλευτική μικροπολιτική, ούτε η πρώτη φορά που δεν κατεβαίνει σε διαδήλωση που εξαγγέλλει ο ίδιος.

Τι πετυχαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτήν την πρόταση μομφής ενάντια στην κυβέρνηση, εφόσον ξέρει πως αποκλείεται αν την ρίξει;

Το προφανές:

Αρχικά την συσπειρώνει εν όψη φορολογικού.

Και το βασικό:

Εφόσον έχει κατατεθεί πρόταση μομφής, η επόμενη δεν μπορεί βάση νόμου να κατατεθεί νωρίτερα από έξι μήνες μετά.

Κοινώς ακόμη και αν αρχίσουν να φυλλορροούν οι βουλευτές της συγκυβέρνησης για να σώσουν το πολιτικό τους τομάρι μετά την έναρξη των κατασχέσεων, θα έχουμε μία σταθερότατη κυβέρνηση τουλάχιστον για έξι μήνες ακόμη.

Που εξυπηρετεί κάτι τέτοιο τον ΣΥΡΙΖΑ;

Θα το δούμε σε επόμενο άρθρο...