Ελιγμοί επί ελιγμών στο αστικό πολιτικό σύστημα

Στο αστικό πολιτικό σύστημα είναι φανερό πως τραβάνε ζόρια, και κάποια πράγματα δεν μπορούν να τους βγουν με τίποτε, παρά την καταθλιπτική μέχρι στιγμής ιδεολογική τους κυριαρχία πάνω στον λαό. 
Ένα από τα πράγματα που μοιάζουν να τους απασχολούν είναι το επαπειλούμενο εκλογικό αδιέξοδο, καθώς τα χαρτιά που μπορούν να παίξουν καίγονται με ρυθμό ...πολυβόλου, και ο εκλογικός νόμος με τις +50 έδρες μάλλον δυσκολεύει παρά διευκολύνει την κατάσταση, αφού δυσκολεύει τις εναλλακτικές λύσεις για σχηματισμό κυβερνήσεων, εντάσσοντας υποχρεωτικά σε αυτές το πρώτο κόμμα.

Από την άλλη πλευρά, ακόμη και με πεντακομματική βουλή, τα ποσοστά που πρέπει να πάρει ο πρώτος για να κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση μοιάζουν απαγορευτικά με τα μέχρι τώρα δεδομένα για τους επίδοξους συνεχιστές του δικομματισμού. Κοινώς τα κουκιά δεν τους βγαίνουν.

Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι εναλλακτικές που προκρίνουν οι σχεδιασμοί τους μοιάζουν να αλληλοακυρώνονται.

Έτσι μετά την κίνηση των 58 για την «κεντροαριστερά» που δεν έδειξε (ελλείψει ευήκοων ότων στον ΣΥΡΙΖΑ , που δεν είναι χαζός να μην προσπαθήσει να καρπωθεί μόνος του την δυσαρέσκεια των εναπομείναντων «κεντροαριστερών», αλλά ακόμη και στην ΔΗΜΑΡ! που δεν είναι να παίζει τέτοιες ώρες με την φωτιά) να περπατάει με την καμμία, έχουμε λίγες μόλις μέρες μετά μία ακόμη κίνηση, προς την κεντροδεξιά αυτή την φορά.

Τα πρώτα τροχιοδεικτικά τα είχε ρίξει η Ντοράκλα, αλλά φαίνεται πως ο Βενιζέλος με τον Σαμαρά προσπαθούν να την προλάβουν στην στροφή με την προγραμματική συμφωνία των 43 σημείων μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που περισσότερο με προοίμιο συγχώνευσης, παρά με «συμφωνία» μοιάζει...

Εάν καταλήξει εκεί, θα έχουν και ένα επιπλέον «μπόνους». Ένα κόμμα λιγότερο στην επόμενη βουλή (ΠΑΣΟΚ). Και είπαμε, όσο λιγότερα κόμματα στην βουλή, τόσο πιο κοντά η αυτοδυναμία για να λυθεί η αστική πολιτική κρίση.

Και σε αυτήν την περίπτωση βέβαια μπαίνει το ερώτημα εάν οι όσοι ψηφοφόροι απέμειναν στο ΠΑΣΟΚ θα το ακολουθήσουν σε μία τέτοια κίνηση. Και αυτό μόνο δεδομένο δεν είναι. 

(κάποιος είχε χαρακτηρίσει "κινούμενη άμμο" το πολιτικό σκηνικό που θα προέκυπτε μετά τις εκλογές του Μάη του '12)

Οπότε με τα μέχρι τώρα δεδομένα έχει δημιουργηθεί η εξής κατάσταση:
Καθένας από τους επίδοξους διάδοχους του δικομματισμού είναι υποχρεωμένος αν θέλει την πρωτιά και τις +50 έδρες, να λεηλατήσει εκλογικά τους επίδοξους συμμάχους του. Αυτό όμως είναι και το πρόβλημα για τον σχηματισμό κυβέρνησης μετά τις εκλογές, αφού δεν θα υπάρχουν ισχυροί σύμμαχοι για τον σχηματισμό κυβέρνησης. (κατά πάσα πιθανότητα θα χρειαστούν τρία τουλάχιστον κόμματα για αυτό τον σκοπό)

Επιπλέον:

Πριν τις προηγούμενες εκλογές, και για αποτρέψουν την ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, έφτιαξαν μία σειρά αναχωμάτων με αντιφατικές διακηρύξεις και πρακτικές που τώρα την βρίσκουν μπροστά τους.

Έφτιαξαν μία «υπεύθηνη αριστερά» (ΔΗΜΑΡ) που κάηκε συνεργαζόμενη με τους ακροδεξιούς της ΝΔ και τους νεοφιλελεύθερους του ΠΑΣΟΚ. Είναι μία συνεργασία που δεν μπορεί να επαναλάβει και να επιβιώσει πολιτικά. Επιπλέον έτσι κατέστησε τον εαυτό της αρκετά αδύναμο για να αρκέσει για κυβερνητική τσόντα του ΣΥΡΙΖΑ.

Έφτιαξαν μία «ριζοσπαστική αριστερά» με σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία (ΣΥΡΙΖΑ) που βρίσκεται συνεχώς στο αδιέξοδο να χάνει από τα αριστερά ότι κερδίζει από τα δεξιά της.

Έφτιαξαν μία «λαϊκή και αντιμνημονιακή» δεξιά (ΑΝΕΛ) η οποία δεν μπορεί να συνεργαστεί κυβερνητικά με την ΝΔ και να συνεχίσει να έχει («αντιμνημονιακό» ή άλλο) λόγο ύπαρξης, αλλά ούτε και με τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να τον αφήσει έκθετο στα αριστερά του με τα ακροδεξιά φυντάνια της. Επιπλέον η «λαϊκή δεξιά» που πρεσβεύει κάνει αδύνατη την συνύπαρξη τους με την «ελιτίστικη αριστερά» της ΔΗΜΑΡ σε μία κυβέρνηση με «κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ, στην πιθανότατη περίπτωση που για τον σχηματισμό της θα χρειαστούν τρία τουλάχιστον κόμματα.

Γιγάντωσαν μία ναζιστική ακροδεξιά για να αποτελέσει μπαμπούλα, και τώρα προσπαθούν να την κουρέψουν όπως-όπως αφού η ύπαρξη των βουλευτών της (με τους οποίους για ευνόητους λόγους είναι απαγορευτικό να συνεργαστεί κάποιος) δυσκολεύει τρομερά τα συνολικά περιθώρια ελιγμών του αστικού πολιτικού συστήματος.

Τώρα βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα να κάψουν μία ώρα αρχύτερα τα αναχώματα που ίδιοι δημιούργησαν –πράγμα που δύσκολα προλαβαίνουν μέχρι τις εκλογές, εφόσον τα ίδια δεν δείχνουν διάθεση περαιτέρω «αυτοθυσίας»- ή να κάνουν την απονενοημένη κίνηση για τον σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ καταστρέφοντας σχεδόν εν την γενέσει του και τον σχεδιασμό του «διπολισμού».

Όλα αυτά δείχνουν την τρομερή δυσκολία των από πάνω να κυβερνήσουν όπως πριν.
Το ζητούμενο όμως είναι άλλο:
Οι κάτω θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν;
Γιατί όλα από αυτόν τον παράγοντα εξαρτώνται...