 |
| Εκεί φτάσαμε; |
Όταν πριν ένα
χρόνο και κάτι είχε αποχωρήσει από το κόμμα ο Αλέκος Χαλβατζής, δημοσιοποιώντας
μάλιστα και τους λόγους της αποχώρησης του, θυμάμαι πως τον είχα υπερασπιστεί,
τόσο σε σχόλια μου στο διαδίκτυο όσο και σε κατ’ιδίαν συζητήσεις με συντρόφους,
που έπνεαν μένεα εναντίον του. Τα δύο βασικά επιχειρήματα μου, υπέρ του ήταν:
- Εφόσον είχε φύγει από το κόμμα, θα ήταν παράλογο να του ζητήσουμε να κάνει την κριτική του στα «όργανα», εφόσον δεν είχε πλέον πρόσβαση σε αυτά.
- Το αξιοπρεπέστατο κείμενο που έγραψε λίγο μετά, και αφόπλιζε ό,ποιον θα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την δική του (εποικοδομητική κατά τον ίδιο) κριτική για να βλάψει το Κόμμα. Μεταξύ άλλων, έλεγε τότε:
«Ομάδες και χώροι που επί δεκαετίες αντιμάχονται το μαρξισμό-λενινισμό, τις αρχές του ΚΚΕ και το υπάρχον Πρόγραμμα του (με τα οποία εγώ συμφωνώ απόλυτα) ήδη προσπαθούν να αξιοποιήσουν την αποχώρηση μου για να δικαιώσουν αναδρομικά ξοφλημένες από χρόνια θέσεις, πρακτικές και επιλογές τους.»«Από την αρχή ξεκαθάρισα ότι οι επιλογές και οι κινήσεις μου είναι προσωπικές. Όποιος τολμήσει να υπονοήσει ότι τον προσεγγίζω ή τον δικαιώνω τελικά απλώς θα ξεφτιλιστεί ο ίδιος.»
14 μήνες
μετά, δυστυχώς αυτοαναιρείται υπογράφοντας ένα κατάπτυστο κείμενο, βγαλμένο
απευθείας από εγχειρίδια «βρώμικου πόλεμου». Πολιτικά, το μόνο που καταλαβαίνουμε
είναι, πως η αριστερή στροφή του κόμματος τον πέταξε έξω, μια και οι διαφωνίες
στις οποίες αναφέρεται (χωρίς όμως να τεκμηριώνει κάποια πολιτική διαφωνία) είναι
η θέση περί ενδιάμεσης κατάταξης της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, και
η εμφάνιση της λέξης «αντικαπιταλιστικό» αντί «αντιμονοπωλειακό».
Ακολουθεί
ένας πραγματικός βόρβορος φύση ατεκμηρίωτων κατηγοριών, κουτσομπολίστικου επιπέδου
κατά πάντων. Οι ομόφωνες αποφάσεις, δεν
είναι μας λέει ομόφωνες. Απλά όσοι διαφωνούν, φοβούνται(!) να ψηφίσουν κατά!
Μετά μας λέει για το τι ειπώθηκε (σύμφωνα με τον ίδιο) σε πριβέ συνομιλία με
τον καθοδηγητή του(!!!!!), προσπερνάει σαν να μην γνώριζε, τις αποφάσεις για
ανανέωση του στελεχικού δυναμικού, και τις ονομάζει «παραγκωνισμό πεπειραμένων
συντρόφων» (γιατί μου θυμίζει την κριτική του Τρότσκι και την «παλιά μπολσεβίκικη
φρουρά» αυτό;), ερμηνεύει κατά το δοκούν ακόμη και την σιωπή ή την γλώσσα του σώματος
των πρώην συντρόφων του, και επιτίθεται προσωπικά (και φυσικά και πάλι ατεκμηρίωτα)
ενάντια στην Γ.Γ. του ΚΚΕ. Δεν διστάζει να κατηγορήσει ακόμη και για συνειδητές
ψευδολογίες τον «Ριζοσπάστη» για τους αριθμούς συμμετοχής στις διαδηλώσεις! Λες
και εμείς που είμαστε εκεί δεν μπορούμε να δούμε αν είναι γεμάτη η Σταδίου ή η
Πανεπιστημίου και περιμένουμε να το διαβάσουμε στον «ριζο» την επόμενη. Εμ, βέβαια,
για να μην έχουμε απομακρυνθεί ακόμη από το ΚΚΕ, τέτοια ζώα θα είμαστε. Σιγά μην έχουμε
και κριτική σκέψη! Και όλα αυτά προκειμένου να φιλοτεχνηθεί μία εικόνα εσωτερικής
σήψης, ζόφου και Καφκικής κλειστοφοβίας που θα κάνει τον μέσο άνθρωπο να ακούει
ΚΚΕ, και να τρέχει να κρυφτεί! Όλα αυτά ντύνονται και με την αυθεντία του -από
μέσα γνώστη- οπότε δεν χρειάζεται να αποδειχτεί και τίποτε! Τέτοιοι που είναι
οι άλλοι, αν απαντήσουν, ψέματα θα πουν για το κακόμοιρο το παιδί... Τέλος δε, δεν παραλείπει να κάνει και τον «παραδοσιακό»
διαχωρισμό ανάμεσα στην «κακή» ηγεσία και την «αγωνιστική βάση» των μελών και
ψηφοφόρων του κόμματος, που σκοπό έχει (από τότε που υπάρχει αυτή η καραμέλα)
να αποξενώσει τους μεν από τους δε, και εν τέλη να διαλύσει το κόμμα. Μόνο που
το παραμύθι είναι πολύ παλιό για να το χάψει κάποιος.
Το που
μπορεί να αποσκοπεί μία «κριτική», η οποία δεν μπορεί να απαντηθεί παρά με την
δημοσιοποίηση εσωτερικών διαδικασιών που πρέπει να παραμένουν περιφρουρημένες,
το αφήνουμε στην κρίση των αναγνωστών. Ακόμη θεωρούμε απαράδεκτο, και μάλιστα
σε στιγμές πρωτόγνωρης έντασης του ταξικού αγώνα, αυτοί που διάλεξαν να ιδιωτεύσουν
πίσω από ένα πληκτρολόγιο, να κάνουν σκοπό ζωής το βρώμικο (εξηγήσαμε πριν γιατί
το θεωρούμε τέτοιο) χτύπημα του Κομουνιστικού Κόμματος και των πρωτοπόρων
στοιχείων της εργατικής τάξης. Εκείνο δε, που κάνει την κατάσταση εξοργιστική,
είναι κάποιος που κάνει τα παραπάνω να δηλώνει και ...κομμουνιστής!
Βλέπε ακόμη: Μερικές απορίες για το κείμενο του Αλέκου ΧαλβατζήΥ.Γ.Κατά παράβαση των δικών μου αρχών δημοσίευσης, αναγκάστηκα να «επιτεθώ» προσωπικά σε άνθρωπο, και όχι σε πολιτικές θέσεις. Αλλά τι να κάνουμε, που ο Αλέκος ο Χαλβατζής δεν εκφράζει καμία πολιτική θέση που θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο κουβέντας και διαφωνίας, αλλά καταγγελίες επί του οργανωτικού, που εξ αντικειμένου δεν γίνεται να συζητηθούν δημόσια;Υ.Γ.2Για όλους εμάς που σπάμε τα ποδάρια και τα κεφάλια μας, μήπως και σταματήσουμε τον καπιταλιστικό οδοστρωτήρα, τέτοια κείμενα αποτελούν ή όχι "πισώπλατη μαχαιριά";
Έλα να γελάσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://leninreloaded.blogspot.com/2012/02/blog-post_5228.html
(και σχόλια)!
Τώρα το είδα...
Διαγραφή"ο Αλέκος ο Χαλβατζής δεν εκφράζει καμία πολιτική θέση που θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο κουβέντας και διαφωνίας"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρας
κατ'αρχάς δεν με νοιάζει να κάνω τον πολιτικό δικηγόρο του Χαλβατζή. Επί προσωπικού το μόνο που μπορώ να πω είναι πως εκτιμάω το θάρρος του. Αυτό υπό τον όρο πως δεν είναι πράκτορας του ΔΟΛ ή του Μπόμπολα ή του κράτους και δρα με γνώμονα την προώθηση της υπόθεσης της εργατικής τάξης όπως λέει. Χλωμό φαίνεται το πρακτοριλίκι πάντως για προφανείς λόγους. Ας πούμε όμως ότι εξ αντικειμένου λειτουργεί σαν πράκτορας αφού δίνει όπλα στην φαρέτρα του αντιπάλου. Αν παραδεχτούμε αυτό όμως πρώτον τον επαληθεύουμε ως προς αυτά που λέει περί "σκιάχτρων"("έχεις παρατηρήσεις για το ΠΑΜΕ – «αυτά τα λέει ο Παναγόπουλος, η εργοδοσία και ο ΣΥΝ»"), και δεύτερον χάνουμε την ουσία του πράγματος. Το κείμενο που δημοσίευσε έχει πολύ συγκεκριμένη κριτική και σχετικά εμπεριστατωμένη ανάλυση για την απεμπόληση του επαναστατικού χαρακτήρα του κόμματος η οποία πρέπει να απαντηθεί ανεξαρτήτως του ήθους του συγγραφέα της(θα επανέλθω σε αυτό). Θα μου πεις μία τέτοια διαδικασία πρέπει να γίνεται στα αρμόδια οργανα. Απ’όσο λέει το έκανε αυτό και πήρε για απάντηση ότι αυτά τα λέει η καθημερινη και ο σκάι ή κάτι παρόμοιο.
Το κείμενο περιέχει λες "καταγγελίες επί του οργανωτικού, που εξ αντικειμένου δεν γίνεται να συζητηθούν δημόσια"
Ισως είναι η πιο σοβαρή και πιο "πολιτική" τοποθέτηση που βλέπω πάνω στο θέμα. Ομως, Τρας, η κριτική του Χαλβατζή είδες να περιορίζεται στα οργανωτικά με την στενή έννοια ή οργανωτίστικα θέματα? Η δημοκρατία στο εσωτερικό του κόμματος της εργατικής τάξης είναι ένα καθαρά οργανωτικό θέμα το οποίο κιόλας δεν συζητάται παραέξω? Μα και γι'αυτό ο Χαλβατζής λέει πως ούτε "μέσα" συζητάται(με εξαίρεση την ΚΕ που δεν είχε παρακολουθήσει ποτέ)! Η εμπέδωση της εργατικής δημοκρατίας στο εσωτερικό του επαναστατικού κόμματος έχει τεράστια σημασία για την υπόθεση της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Το απολίθωμα έγραψε σχετικά τις προάλλες πως το ΚΚ πρέπει να είναι "μια μικρογραφία της κοινωνίας του μέλλοντος και να ενσαρκώνει κομμουνιστικές αρχές λειτουργίας" και εγώ συμφωνώ απόλυτα. Αυτό δεν μπορεί να είναι ένα αποκλειστικά εσωτερικό θέμα. Και αν είναι όμως, τη στιγμή που δέχεται το κόμμα μία τόσο σκληρή επίθεση ακριβώς πάνω σε αυτό, μονάχα μία καθαρή και ξάστερη απάντηση μπορεί να είναι αποτελεσματική. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να αφήνει αμφιβολίες τέτοιου τύπου να πλανώνται στον αέρα. Οφείλει να απαντήσει και όχι να κλείνεται στο καβούκι του. Διαφορετικά δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού.
Αν μου απαντήσεις σε όλα αυτά με τα περί δημοκρατικού συγκεντρωτισμού σου λέω εκ των προτέρων πως έχουμε μάλλον διαφορετική αντίληψη περί του τι είναι δ.σ.. Εγώ ξέρω τον δ.σ. των μπολσεβίκων που είχαν για παράδειγμα χώρο για ανοιχτό εσωκομματικό διάλογο στην εφημερίδα τους.
(συνέχεια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την ουσία του κειμένου, την οποία παραγνωρίζεις κατά τη γνώμη μου, επισημαίνω απλά τους εξής 3 άξονες :
Α. Δραστική υποσκέλιση του ρόλου των μελών του κόμματος, των αγωνιστών του που δεν έχουν κομματικό «αξίωμα» και διαμόρφωση μιας ομάδας που κινεί τα νήματα ελέγχοντας τα μέσα προπαγάνδας του κόμματος και στραγγαλίζοντας ιδεολογικά τη βάση.
Β. Απώλεια και γενικότερα αλλοίωση των δεσμών του κόμματος με τις μαζές. Στα πανεπιστήμια η ΚΝΕ απομαζικοποιείται χρόνο με το χρόνο, έχει αποξενωθεί από τις μάζες στο βαθμό που για ένα διάστημα δεν συμμετείχε σχεδόν στις συνελεύσεις ενώ και όταν συμμετέχει σε αυτές έχει το ρόλο του κομπάρσου. Οι καμπανιακές δράσεις έχουν πάρει τη θέση των μαζικών κινητοποιήσεων των φοιτητικών συλλόγων με πρωταγωνιστή τη ΚΝΕ. Στους χώρους δουλειάς διατηρεί ακόμα δεσμούς με τους εργαζόμενους, όμως έχει μετατρέψει πολλά σωματεία στα οποία πλειοψηφεί σε «σφραγίδες». Το ΠΑΜΕ δεν έχει ζωντανές διαδικασίες, που σημαίνει δεν αλληλεπιδρά το ΚΚΕ με τους απλούς εργαζόμενους που συμμετέχουν στο ΠΑΜΕ. Δεν τους δίνει γόνιμο πεδίο να εκφραστούν και να έχει πολιτικό αποτέλεσμα αυτή τους η έκφραση. Σχετικά μέλος της ΚΕ : «Το πόσοι θα βγούμε εξόρμηση και το σε πόσους θα απευθυνθούμε είναι πρόβλημα τεχνικό, οργανωτίστικο, το πρόβλημα του σωματείου και του κινήματος δεν είναι οργανωτικό».
Γ. Αλλοίωση του προγράμματος και του καταστατικού έργω και λόγω. Αλλοίωση του καταστατικού είναι ευνόητη, διαπερνά όλο το κείμενο. Για το πρόγραμμα και τις θέσεις έχει ένα δύο παραδείγματα τα οποία και εμένα μικρής σημασίας μου φάνηκαν. Ομως αν γίνουν δεκτά όλα τα υπόλοιπα, αυτό επιδρά έργω διαλυτικά και στο πρόγραμμα. Πώς μπορεί να είναι για παράδειγμα κομμουνιστικό ένα κόμμα χωρίς δημοκρατία στο εσωτερικό του. Εκθέτει και ένα μηχανισμό με τον οποίο διαστρεβλώνονται οι θέσεις του κόμματος.
Δεν διεκδικεί δάφνες μαρξιστικής ανάλυσης το κείμενο. Το δέχεται και ο Χ αυτό(«Προφανώς πρέπει να αναζητηθούν επιστημονικά-μαρξιστικά οι βαθύτερες αιτίες αυτής της εξέλιξης: στην πορεία του Κόμματος…»). Όπως το βλέπω εγώ καταθέτει κυρίως την προσωπική του εμπειρία και τις κρίσεις που αναγκαστικά προκύπτουν από αυτήν. Είναι αρκετά πλατύτερο του νοήματος του, ενώ τα πολλά εγώ το καθιστούν αναπόφευκτα «αυτοβιογραφικό» με τα όποια αποτελέσματα έχει το γεγονός αυτό για την αξιοπιστία του κειμένου. Είναι τελικά μία υποκειμενική κρίση του συγγραφέα. Το γεγονός είναι όμως πως πολλά από αυτά που εκθέτει ο συγγραφέας εμφανίζονται και στον «έξω κόσμο»(η κατάσταση στην ΚΝΕ και το ΠΑΜΕ για παράδειγμα) και γι’ αυτό επαναλαμβάνω αξίζουν συνολικής και εμπεριστατωμένης απάντησης εκ μέρους του ΚΚΕ.
Για την αλλοίωση θέσεων του κόμματος
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=V7CzKQAFH4Y&feature=related
Η ΓΓ για το 89(λίγο πριν το 8' περίπου και μετά). Είναι αυτή τοποθέτηση που εκφράζει τη βάση του κόμματος και τις σχετικές θέσεις του κόμματος?
Εγραψα πολλά σε ένα σχόλιο δυστυχώς. Αυτό όμως γιατί το μπλογκ σου προσφέρεται νομίζω για συζήτηση επί της ουσίας
@Edmond:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς τα πάρουμε ένα-ένα:
-Δεν είναι ανάγκη να πληρωθεί κάποιος για να περάσει με τον ταξικό εχθρό. Αρκετές φορές οι προσωπικές πικρίες κάνουν την ίδια ή και καλύτερη δουλειά. Είναι όπως ο μεγάλος έρωτας μπορεί να μετατραπεί σε τυφλό μίσος. Σε αυτήν την κατηγορία μου μοιάζει να ανήκει ο Α.Χ. Αυτά ως προς τα κίνητρα. Αλλά εγώ δεν έχω καμμία δουλειά να του κάνω ψυχανάλυση. Πολιτικά μιλάω, και πολιτικά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Αν βοηθούσαν τα λεγόμενα του στην ανασυγκρότηση του ταξικού κινήματος, δεν πιστεύω πως ο Μπόμπολας με τον Ψυχάρη είναι τόσο αφελείς ώστε να του έδιναν βήμα.
-Εγώ τα μόνα επιχειρήματα που είδα για "την απεμπόληση του επαναστατικού χαρακτήρα του κόμματος", και πάλι επί του οργανωτικού ήταν, εκτός από τα δύο ζητήματα που αναφέρω στο άρθρο και την κριτική του ΚΚΕ στα ΚΚ Ισπανίας, ΕΠΑ, Κίνας, Βιετνάμ και του Ζουγκάνωφ. Αλλά για αυτά τα 3 (που είναι και τα μόνα πολιτικά) ζητήματα που βάζει, νομίζω πως οι απαντήσεις μάλλον δεν τον δικαιώνουν. Αν θέλεις το κουβεντιάζουμε ξεχωριστά.
-Η εσωτερική δημοκρατία είναι πολιτικό θέμα, όταν θεωρείς πως το καταστατικό δεν την εξασφαλίζει. Η σωστή ή λάθος εφαρμογή του καταστατικού είναι οργανωτικό ζήτημα.Αλλά ο Α.Χ. με το καταστατικό μας λέει πως συμφωνεί πλήρως! Πολιτική διαφωνία είναι να πεις π.χ. πως κακώς φτιάχτηκε το ΠΑΜΕ και έπρεπε να μείνουμε στην ΓΣΕΕ. Αλλά και με αυτό συμφωνεί! Το αν το ΠΑΜΕ λειτουργεί ή όχι ικανοποιητικά κατ'αυτόν, είναι οργανωτικό και εν πολλοίς υποκειμενικό κιόλας. Για μένα π.χ. το ΠΑΜΕ έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μου.... Ομοίως και τα ζητήματα που βάζει για το ΜΑΣ κλπ....
-Θα σου απαντήσω με τα περί "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού" γιατί το ζήτημα δεν είναι αν εσύ έχεις άλλη από εμένα αντίληψη, αλλά το ότι ο Α.Χ. (που τον επικαλείται κιόλας πάνω από μία φορά) έχει ακριβώς την ίδια αντίληψη με εμένα. Αρα η κουβέντα περί ΔΣ θα γίνει αναγκαστικά επάνω σε αυτήν την βάση (της κοινής αντίληψης εμού και του Α.Χ.)
-Οι 3 άξονες που αναφέρεις στο τέλος είναι παντελως ατεκμηρίωτοι, και αυτό είναι και το δομικό πρόβλημα της Χαλβατζιάδας. Εγώ μπορώ να σου πω πως μπουρδολογεί και πως από όλα αυτά δεν ισχύει τίποτε! Γιατί κάποιος να πιστέψει αυτόν και όχι εμένα; Το γεγονός πως οι μόνοι που μπορούν να διαψεύσουν ή να επαληθεύσουν τους ισχυρισμούς του Χ.Α. είναι τα κομματικά μέλη τα οποία δεν μπορούν λόγω του ΔΣ (που ο ίδιος ο Α.Χ. επικαλείται) να τοποθετηθούν δημόσια, καθιστά το κείμενο "αντικειμενικά προβοκατόρικο".
αλλά να μιλήσω και λίγο για το κάθε ένα:
Α)Η προσωπική μου εμπειρία λέει το αντίθετο. Αυτήν την στιγμή η πολιτική του ΚΚΕ εκφράζει την βάση, όσο ποτέ στην μεταπολεμική ιστορία του. Αλωστε το παραδέχεται και ο ίδιος ο Α.Χ. όταν μιλάει για "μειοψηφίες που φοβούνται να μιλήσουν". Αρα η πολιτική του κόμματος, την πλειοψηφεία των μελών την εκφράζει. Για τους οπαδούς μπορείς να το τσεκάρεις αφ'εαυτού.
Β)Αυτά τα έγραφε δύο χρόνια πριν. Αν είχαν την παραμικρή δόση αλήθειας, τώρα το ΚΚΕ θα ήταν ήδη στα πρόθυρα της δυάλυσης. Βλέπεις κάτι τέτοιο; Γιατί εγώ βλέπω τα ανάποδα. Τόσο σε επίπεδο "δρόμου" όπου το ΠΑΜΕ εξακολουθεί να είναι συνεπέστατα μαζικότατο, όσο και (αν είναι κριτήριο- για τον Α.Χ. είναι...) εκλογικής επιρροής.
Γ)"Αλλοίωση του προγράμματος και του καταστατικού έργω και λόγω. ". Αυτό δεν προκύπτει και δεν επαληθεύεται από πουθενά, εκτός εάν θέλουμε πολύ να το πιστέψουμε! Η υιοθέτηση αυτού του τύπου των αιτιάσεων βασίζεται στην κακή πίστη του ακροατηρίου και πουθενά αλλού.
-Για την ΚΝΕ θα σε γελάσω μια και με τα ζητήματα νεολαίας δεν ασχολούμαι καθόλου. Αυτά που λέει για το ΠΑΜΕ πάντως είναι εντελώς ανυπόστατα.
...και φυσικά πάντα μπαίνει ένα ζήτημα, του πως την στιγμή της μεγαλύτερης όξυνσης της ταξικής πάλης μεταπολεμικά, ένας "αγωνιούντας κομμουνιστής" που διαθέτει και μπλογκ, δεν ευαισθητοποιήθηκε να μιλήσει ούτε για τις απεργίες, ούτε για τις διαδηλώσεις, τις δολοφονίες, τον ψυχρώ βιασμό ενός ολόκληρου λαού, και δύο ολόκληρα χρόνια μετά ασχολείται ακόμη με τα οργανωτικά μιας συλλογικότητας από την οποία έχει αποχωρήσει! Νομίζω πως αυτό από μόνο του θα αρκούσε για να του αφαιρέσει κάθε επίφαση "αξιοπιστίας"..
ΑπάντησηΔιαγραφήοχι δεν υπάρχει αλίωση καμμίας θέσης του κόμματος. Υπάρχει σηχτίρισμα της Αλέκας που σιγά μην κάτσε να απολογείται στον κάθε αστοδημοσιογράφο για το ...1989! Εγώ τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα (και όχι μόνο εγώ). Από εκεί και πέρα όταν δεν έχεις τον χρόνο να πεις αναλυτικά κάποια πράγματα, ο κύνδινος της διαστρέβλωσης είναι πάντα υπαρκτός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα αυτά μετά από τόσα χρόνια φαντάζουν τόσο ανόητα από μέρος τους...... (εννοώ ΕΑ, νεα σπορά κλπ). Κάθομαι και διαβάζω και άλλα ποστ αλλού και αναρωτιέμαι που και πως κατάντησαν ορισμένοι άνθρωποι , που τους ήξερα και ως ένα σημείο τους πίστευα. Αλλά οι ιδέες (ευτυχώς) είναι πάνω από τα άτομα...
ΑπάντησηΔιαγραφήLnD