Το μέηκ απ, μιας ηλικιωμένης πόρνης

Ακολουθεί απόσπασμα κειμένου ιδεολογικής πλατφόρμας του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ. Η Λέξη ΠΑΣΟΚ δεν αναφέρεται πουθενά (προφανώς «ντρέπονται» ή ετοιμάζονται να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια αλλά στην υπηρεσία των ίδιων πάντα συμφερόντων). Τα δικά μας σχόλια παρένθετα και με κόκκινο. Το πλήρες κείμενο θα το βρείτε εδώ.

Δεν σχολίασα το υπόλοιπο γιατί είναι τεράστιο και βαριόμουνα (είναι τόσο θανάσιμα προβλέψιμοι, αντιφατικοί και ανιστόριτοι...). Πάντως το ιδεολογικό κομμάτι έχει εκτεθεί σχεδόν πλήρως. Αν αντέχει το στομάχι σας, κοιτάχτε και το υπόλοιπο για να δείτε με πόσο φθαρμένα ιδεολογικά υλικά προσπαθούν να κάνουν πολιτικό λίφτινγκ

Νέοι Μεταρρυθμιστές

Το στομάχι μου....

Εμείς, η νέα γενιά της Δημοκρατικής Παράταξης (κάποιος να τους πει, πως καθώς «βασιλική παράταξη» δεν υφίσταται πλέον, όλοι στην «δημοκρατική παράταξη» ανήκουμε. Το θέμα είναι το πως αντιλαμβανόμαστε την «δημοκρατία»...)
Σπάζουμε τη σιωπή μας (πάλι;)
Μιλάμε, Προτείνουμε, Απαιτούμε(ωχ!)
Αλλαγή εποχής, Αλλαγή σκυτάλης, Αλλαγή γενιάς (μόνο για αλλαγή πολιτικής δεν μας λένε τίποτα)
Είναι ώρα να αλλάξουμε ολόκληρο το βιβλίο όχι απλώς να γυρίσουμε σελίδα (μάλλον το cd, ή την φωτοτυπία θα εννοούν....)
Α. Ποιοι είμαστε
Είμαστε η γενιά που κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. (όλη η γενιά κινδυνεύει να χάσει τα πάντα; Ετσι, όλη η γενιά; Εγώ, ο Πετράκης ο Κόκκαλης, ο Τζίγκερ, ο Γιάννης ο οικοδόμος από τα Πετράλωνα και η υπόλοιπη γενιά μας φρύγδην μίγδην;) Είμαστε οι 30αρηδες και 40αρηδες που για πρώτη φορά κινδυνεύουν να ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. (Κινδυνεύει το παιδί του Μπόμπολα να ζήσει χειρότερα από τον πατέρα του; Μον ντιέ! Δεν θα το αντέξω!!!!!!! Αυτό σηκώνει εξέγερση τουλάχιστον....)
Είμαστε η ίδια γενιά μ’ εκείνους που στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν βρει το δρόμο τους και στην οικονομία και στην πολιτική και στην τέχνη. Κοιτάξτε σε όλη την Ευρώπη. Παντού νέα στελέχη, νέοι άνθρωποι προχωρούν, συμμετέχουν, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Πού είναι αυτή η γενιά στην Ελλάδα; Στη δική μας χώρα ένα ταβάνι, ένα τείχος ορθώνεται μπροστά μας και δεν μας αφήνει να ανασάνουμε, να δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε. (ως γνωστό στην «υπόλοιπη ευρώπη» όλοι είναι επιστήμονες και στελέχη επιχειρήσεων. Τους εργάτες και τους αγρότες, τους έχουν καταργήσει δια νόμου!)
Είμαστε η γενιά που αν τώρα γίνει το κρίσιμο λάθος, θα χάσουμε τη δημιουργική μας νιότη και στο τέλος της ζωής μας δεν θα πάρουμε ούτε καν αυτή την πολυσυζητημένη σύνταξη γιατί το κράτος δεν θα μπορεί να την πληρώσει (γιατί δεν θα μπορεί; Τις συντάξεις τις πληρώνουν τα ταμεία και όχι το κράτος! Οι κρατήσεις μας δε, γίνονται κανονικότατα τόσο για εμάς, όσο και για τους ξένους εργάτες που σύνταξη δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ. Τι θα τα κάνει λοιπόν τα λεφτά μας, το κράτος, και δεν θα «μπορεί» να πληρώσει;) , αλλά, κυρίως θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας τις τραγικές επιπτώσεις ενός συνεχιζόμενου λάθους.
Είμαστε η γενιά που μας ζητούν να πληρώσουμε όλο το κόστος (δηλαδή οι πατεράδες μας που καλούνται να ζήσουν με 400 ευρώ σύνταξη μετά από 40 χρόνια δουλειάς, και από πάνω τους κόβουν και τα φάρμακα, δεν πληρώνουν κανένα «κόστος;) , να εφαρμόσουμε όλες τις αποφάσεις αλλά την ίδια στιγμή κάνουν ότι μπορούν για να μας κρατήσουν έξω από εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις.
Είμαστε η γενιά που κουράστηκε να ακούει, κουράστηκε να περιμένει, κουράστηκε να της μιλούν για μεγάλες ιδέες και αφηρημένα οράματα. (και ψάχνοντας το βόλεμα, βρεθήκατε ξαφνικά ξεκρέμαστοι από τα αφεντικά σας, γιατί το φαΐ σας, κόστιζε. Δεν πειράζει θα σας περάσει)
Είμαστε η γενιά του συγκεκριμένου, είμαστε η γενιά που θέλουμε να αλλάξουμε την Ελλάδα τώρα ώστε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και ελπίδα στη χώρα μας. (γιατί να την αλλάξετε «τώρα» ρε παιδιά; Χθες είχαν απεργία τα τρόλεϊ και δεν προλαβαίνατε;)
Είμαστε η γενιά που θέλει να αλλάξει την ελληνική κοινωνία ώστε κάθε νέος που δεν έχει χρήματα και δεν βρήκε έτοιμη περιουσία, να μπορεί να ανταγωνιστεί εκείνους που βρήκαν δρόμους στρωμένους. (δηλαδή τι ακριβώς θα κάνετε; Θα καταργήσετε το κληρονομικό δικαίωμα, ή θα δίνετε και από πέντε φάμπρικες και τρία καράβια σε κάθε απόφοιτο Λυκείου, για να ξεκινάνε όλοι από την ίδια βάση;)


Θέλουμε μια κοινωνική επανάσταση όχι σοβιετικού τύπου όπως είναι η πρόταση της αριστεράς, αλλά ανοιχτή, δημοκρατική, που ξέρει να δίνει ίσες ευκαιρίες  (δεν είπαμε παραπάνω τι χρειάζεται για είναι οι «ευκαιρίες» «ίσες»; -Και γιατί ζητάτε «ευκαιρίες» και όχι εγγυήσεις; Το πρόβλημα σας είναι το αν θα μπορείτε να πλουτίσετε εύκολα –χρόνια παραμύθα- ή πως θα πεθάνετε χωρίς σύνταξη στον δρόμο όπως παραδέχεστε παραπάνω; Εδώ φαΐ δεν έχουμε-ραπανάκια για την όρεξη, που έλεγε και ο πατέρας μου....) και να τους προστατεύει όλους, όμως, ταυτοχρόνως να αφήνει τους ικανούς και τους άξιους ν’ ανθίσουν.
Θέλουμε μια κοινωνική επανάσταση που θα επιτρέψει σ’ ένα παιδί από τα δυτικά προάστια ή από ένα ορεινό χωριό να μπει στα μεγάλα σαλόνια των επιχειρήσεων, της διανόησης, της τέχνης και της πολιτικής. (δεν χρειάζεται «επανάσταση» για κάτι τέτοιο. Το κάθε λαμόγιο μπορεί να διαπρέψει και σήμερα εάν έχει τις κατάλληλες γνωριμίες και έλλειψη ηθικών ενδοιασμών. Δεν είναι θέμα γεωγραφικής καταγωγής. Ρίξτε μία ματιά στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, και θα καταλάβετε....)
Θέλουμε μια κοινωνική επανάσταση που θα αφορά τους πολλούς και όχι τους «εκλεκτούς». (μία «επανάσταση» που δεν την κάνουν οι πολλοί, ονομάζετε «πραξικόπημα». Ντροπή μορφωμένα παιδιά να αγνοείται τον στοιχειώδη χειρισμό της ελληνικής τς τς τς )
Β. Πού βρισκόμαστε σήμερα
Με την επικύρωση του PSI, την έγκριση της δανειακής σύμβασης και την απόφαση του Eurogroup, η χώρα κέρδισε την τελευταία της ευκαιρία να μείνει ζωντανή (η χώρα δεν ξέρω αν την κέρδισε, ο λαός της την έχασε σίγουρα πάντως....). Αυτή την ευκαιρία ούτε μπορούμε ούτε πρέπει να την χάσουμε! (μην φοβάστε καθόλου, δεν πρόκειται να μας αφήσουν να την χάσουμε, με τίποτα!) Τώρα είναι η ώρα της αλήθειας, η ώρα των μεταρρυθμίσεων.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν μπορεί και υπό ποιες προϋποθέσεις, το συγκεκριμένο πολιτικό (για το οικονομικό είμαστε σιγουράντζες, πως είναι σωστό, έτσι;) σύστημα να οδηγήσει τη χώρα στη γη της ελπίδας.
Η Ελληνική Δημοκρατία κάθε ώρα που περνά, θυμίζει όλο και περισσότερο την Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Η Ευρώπη, και ειδικά η Γερμανία που γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει αυτό, είναι οι μόνοι που βοηθούν αλλά το κάνουν ως τιμωροί όχι ως σύμμαχοι. (βοηθούν ως «τιμωροί»; Πολύ βαριά φιλοσοφία αυτή. Ομολογώ πως εγώ δεν το καταλαβαίνω πως μπορεί κάποιος να σε τιμωρήσει, βοηθώντας σε. Και τα παιδιά δυστυχώς δεν με διαφωτίζουν μετά. ...)
Θα ήταν όμως ολέθριο λάθος να αναζητήσουμε, αποκλειστικά, την ευθύνη για όσα συμβαίνουν, στον Άλλον. Επειδή η ελληνική οικονομία δεν μπορούσε να παράγει αρκετό πλούτο για να αυξηθεί το βιοτικό επίπεδο (ο παραγόμενος πλούτος βέβαια έχει αυξηθεί 4 φορές από την δεκαετία του ’80 ενώ το βιωτικό επίπεδο πέφτει, αλλά αυτό μάλλον θα είναι κρατικό μυστικό για να το ξέρουν) , το πολιτικό (γαι οικονομικό, κουβέντα. Μα έχει σχέση η πολιτική με την οικονομία;) σύστημα κατέφυγε στο συνεχή δανεισμό ώστε να μπορέσει να (τα δώσει επιχορήγηση στους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες όταν τελείωσαν τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων που μασάγανε μέχρι τότε, και για να αγοράζει άχρηστα και πανάκριβα οπλικά συστήματα από τους «μεγάλους συμμάχους μας. Τι; Την ολυμπιάδα; Ποιός τα θυμάται τώρα αυτά μωρέ;) αυξήσει τους μισθούς και συγχρόνως να προβεί σε αθρόες προσλήψεις για την εξυπηρέτηση της πελατειακής του βάσης. (βέβαια αυτό δεν εξηγεί το πως γίνεται αν μην έιχε η Ελλάδα περισσότερους δημόσιους υπάλληλους από τον μέσο όρο της ΕΕ, ούτε το πως οι μισθοί στην Ελλάδα ήταν πάντα από τους χαμηλότερους. Αλλά είπαμε, αυτά είναι κρατικά μυστικά, στα οποία τα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση) Αυτό το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης κατέρρευσε και ποτέ πια δεν θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω. (το ξέρουμε, αλλά αυτό το μοντέλο λέγεται ...καπιταλισμός!) Αν η ελληνική οικονομία δεν αποκτήσει παραγωγική βάση ( την οποία κατέστρεψε πλήρως η ένταξη στην ΕΕ, και η όποια εναπομείνουσα καταστρέφεται από την ύφεση που προκαλεί το μνημόνιο) , το πραγματικό εισόδημα των Ελλήνων δεν πρόκειται να αυξηθεί. (όταν θα έχει φτάσει το μηνιάτικο στα 200 γιούρο, παίζει να γίνει καμμία αύξηση μέχρι τα 210...)
Η Ελλάδα, οι Έλληνες, πρέπει να αλλάξουμε (φανέλες; Σώβρακα; Τι να αλλάξουμε; Να γίνουμε ψηλοί και ξανθοί; Να μιλάμε γερμανικά; Γαλλικά; Αγγλικά; Να πίνουμε μποζολέ αντί για ρετσίνα; Δεν καταλαβαίνω....) γιατί μόνο έτσι θα κερδίσουμε ξανά την εθνική μας κυριαρχία και θα μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και ελπίδα.
Ο λαϊκισμός εμφανίζεται σήμερα κραταιός επειδή για δεκαετίες αφήσαμε την Παιδεία να παρακμάζει, να ευτελίζεται και τελικά να εξευτελίζεται, έρμαιο στα χέρια όλων εκείνων που ερμήνευσαν και εφάρμοσαν την Δημοκρατία όπως τους εξυπηρετούσε. Γιατί το ευαίσθητο σημείο της Δημοκρατίας είναι ένα. Η Παιδεία. Από εκεί καθορίζεται και εξελίσσεται. Η Παιδεία είναι εκείνη που εγγυάται ότι η Δημοκρατία δεν θα γίνει ένα τεράστιο «πλυντήριο» για το ξέπλυμα κάθε είδους ανομίας και πατρωνείας.
Για να μην μετατραπεί η δημοκρατία σε οχλοκρατία (δεν μου άρεσε η λέξη, μέχρι τώρα μόνο από τους συνταγματάρχες την θυμάμαι...) προαπαιτείται ένα πολιτισμικό και μορφωτικό «κεφάλαιο» που μόνο ένα δημόσιο και δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να δώσει. (εδώ βγήκατε εκτός γραμμής παιδιά...)
Αν και η Ελλάδα ανήκε πάντοτε στην Ευρώπη, η ταύτιση του ελληνικού λαού με την ευρωπαϊκή ιδέα είχε σαθρά θεμέλια γιατί βασίστηκε, κυρίως, στην ευμάρεια μέσω των επιδοτήσεων και των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης και όχι στην πλήρη αποδοχή ενός τρόπου σκέψης και οργάνωσης της κοινωνίας που οδήγησε ακριβώς στην παραγωγή μεγάλου πλούτου. (πράγματι, οι έλληνες δεν είχαμε ποτέ την δυνατότητα που είχαν οι άλλοι «ευρωπαίοι» να στίβουν τους αφρικάνικους και ασιατικούς λαούς στις αποικίες τους για να σωρεύσουν πλούτο.) Θέλαμε να ζούμε σαν Ευρωπαίοι χωρίς να είμαστε Ευρωπαίοι.
Ειδικά το «μαρτύριο της σταγόνας» των δύο τελευταίων ετών έκανε πολλούς πολίτες να αμφιβάλουν και έδωσε τη δυνατότητα σε ακραία στοιχεία και εκπροσώπους του παρασιτικού κεφαλαίου (είμαι ένα «ακραίο στοιχείο εκπρόσωπος του παρασιτικού κεφαλαίου». Εγώ, οι συνταξιούχοι, τα ταξικά συνδικάτα, οι άνεργοι, και πολλοί άλλοι διαπλεκόμενοι κεφαλαιοκράτες. Ενώ ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης, ο Κόκκαλης, ο Μπόμπολας, άλλο επίπεδο, δημιουργικοί άνθρωποι, τι τα θες....) να προπαγανδίζουν υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε και το Ευρώ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το παρασιτικό κεφάλαιο στην μεταπολεμική Ελλάδα εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα του δωσιλογισμού και της «μαύρης αγοράς». Ο Εμφύλιος πόλεμος ήταν εκείνος που επέτρεψε να επιβιώσει και τελικά να κυριαρχήσει. (επί Μεταξά, μια χαρά κεφαλαιοκράτες είχαμε δηλαδή, μετά χαλάσανε) Αυτό ακριβώς το κεφάλαιο σήμερα ποντάρει στην χρεοκοπία της Ελλάδας για να την αγοράσει μισοτιμής μετά την πτώχευση. (ποιό κεφάλαιο δεν είναι «παρασιτικό» δεν μας λένε, ένα παράδειγμα μη κρατικοδίαιτου κεφάλαιου έστω, παγκόσμια για να μην τους βάλουμε και δύσκολα....)
Η δημιουργία μιας ευρωπαϊκής διάστασης στην ελληνική εθνική ταυτότητα (α ναι, απαγόρευση του καπνίσματος και να μην τρώμε κεφαλάκι....) είναι αναγκαία για να μπορούμε να εγγυηθούμε, μεταξύ άλλων, την ύπαρξη ενός κράτους δικαίου και τη δημοκρατική του λειτουργία. Αυτό απαιτεί μια θετική αφήγηση για την Ευρώπη, (μην ξαναπεί κανείς την ΕΕ ιμπεριαλιστική θα του βάλω πιπέρι! Και κάτι βρωμιάρηδες Σέρβους κτλ, καλά τους έκαναν! Είχαν «δημοκρατία» βρε, αυτοί οι υπανάπτυκτοι;) ικανή να πείσει τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
(δεν φταίει η ΕΕ κουτά μου, εσείς φταίτε που τα «φάγατε» παρέα με τον Πάγκαλο)
Η έγκριση της δανειακής σύμβασης και η επικύρωση του PSI δεν πρέπει να μας ξεγελά. Η ιδεολογική ηγεμονία των μεταρρυθμιστικών/ευρωπαϊκών δυνάμεων που φάνηκε να κερδίζουν το 1996 ήταν πρόσκαιρη και αποδείχθηκε συγκυριακή. (κάποια στιγμή η πραγματικότητα γίνεται αμείλικτη) Πολυδιασπασμένες, φοβικές και ενοχικές –με σπάνιες εξαιρέσεις- μετά το 2000 βρέθηκαν σε συνεχή υποχώρηση με αποκορύφωμα τα δύο τελευταία χρόνια όταν μπροστά στην συνδυασμένη επίθεση των δυνάμεων της αντίδρασης και του λαϊκισμού απέτυχαν να υπερασπιστούν την αυτονόητη αλήθεια ότι για τον πόνο, τα δεινά και τις απώλειες ο κύριος υπεύθυνος είναι ακριβώς αυτές οι δυνάμεις της μόνιμης άρνησης –με αριστερό ή δεξιό κουστούμι- που απέτρεψαν την έγκαιρη υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. (το είπαμε και πριν αυτό. Αν είχε πάει ο μισθός στο διακοσάρι 20 χρόνια πριν, τώρα δεν θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε μέχρι και 10 ευρώ αύξηση; Αν είχαν πεθάνει οι μισοί συνταξιούχοι λόγω έλλειψης φαρμάκων από τότε, δεν θα είχαν μειωθεί τα κρατικά έξοδα ώστε να περισσεύουν λεφτά για τις τράπεζες; Αλλά εσείς εκεί..., μια ζωή αντιδραστικοί θα είστε....)


Βασικό λάθος των μεταρρυθμιστών ήταν ότι απέφυγαν να δώσουν συγκροτημένα και αποφασιστικά την ιδεολογική μάχη (ποσο πιο συγκροτημένα και αποφασιστικά δηλαδή; 15 συσκέψεις την φορά κάνουν με τους μεγαλοεκδότες και τους μεγαλοκαναλάρχες. Είστε αυστηροί με τους ομοϊδεάτες σας...), απέφυγαν την σύγκρουση και, βήμα-βήμα, επέτρεψαν σε κάθε είδους ακραίους (Χρυσοχοΐδης, Παπουτσής πχ) να καταλύουν τους νόμους με την χρήση βίας.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Η ταξική δομή της ελληνικής κοινωνίας (σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο έχουν ήδη περάσει στην αταξική κοινωνία δηλαδή, και ο σχολιασμός σταματάει για λίγο εδώ, γιατί θα πεθάνω από τα γέλια) η συντεχνιακή οργάνωσή της που διαστρέφει την αυθεντική έννοια της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και η πελατειακή δομή του πολιτικού συστήματος συνθέτουν ένα τείχος άρνησης που μέσω της διαφθοράς και των προσωπικών εξυπηρετήσεων είναι το ισχυρό ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια για να γίνουμε ένα ορθολογικό, σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος.
Αν η Ελλάδα δεν προχωρήσει ταχύτατα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, η μείωση ισχύος δεν θα περιοριστεί, φυσικά, στην οικονομία αλλά θα επεκταθεί πολλαπλασιαστικά στη διπλωματία και την αμυντική ικανότητα, ιδιαίτερα μετά από την έξοδό μας από το Ευρώ σε περίπτωση χρεοκοπίας.
Όσοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη, δεν μας λένε πού θα πάμε γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει πουθενά αλλού να πάμε. (παραδοσιακά οι χώρες δυσκολεύονται λίγο να αλλάξουν ηπείρους, αλλά για μας είναι λίγο πιο εύκολο μια και είμαστε ανάμεσα σε τρεις)
Γ. Τι πρέπει να γίνει
Οι μεταρρυθμιστές πρέπει σήμερα να ανασυγκροτηθούν και να δώσουν την ύστατη μάχη κερδίζοντας την πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία. Είναι τώρα μια ιστορική ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα (μπρρρρρρρρ) αφού η ηγεσία της παράταξης της χρεοκοπίας και της δραχμής επιτέλους αποκαλύφθηκε αναδεικνύοντας το γεγονός ότι η σύγκρουση μεταρρυθμιστών-αντιδραστικών μπορεί να αποτελέσει μια νέα διαχωριστική γραμμή στο πολιτικό σκηνικό.
Η «Κυριακή της φωτιάς» αποτελεί την αρχή μιας διαδικασίας που πρέπει και μπορεί να καταλήξει εκεί που κατέληξε η 28/11/1910, όταν οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας, με χιλιάδες νέα πρόσωπα παντού, ενωμένες και αποφασισμένες υπό την ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου κέρδισαν 307 από τις 362 έδρες και οδήγησαν την Ελλάδα από την ντροπή, την ήττα και τον διεθνή εξευτελισμό σε νίκες και επιτυχίες που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί.
Ο ελληνισμός έχει μεγάλες και ανεξάντλητες δυνάμεις. Να τις απελευθερώσουμε όπως και τότε. (ρε θα μας μουρλάνετε; Ένα σεντόνι γράψατε για το να σταματήσουμε να είμαστε έλληνες και να γίνουμε «ευρωπαίοι»! και τώρα μας λέτε για τις δυνάμεις του «ελληνισμού»; Αρχίζω και πιστεύω πως μας κοροϊδεύετε...)
Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία η επικείμενη επιλογή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ να μην εξαντληθεί στην επιλογή ενός προσώπου αλλά να συμπεριλάβει και καθαρές αποφάσεις για το μέλλον και τις πολιτικές του Κινήματος (αν κρίνω από εσάς η νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση δεν δείχνει να κινδυνεύει) διότι από αυτές θα εξαρτηθεί η εκ νέου νομιμοποίησή του ως η πλειοψηφική έκφραση της μεγάλης συμμαχίας του Κέντρου με την ευρωπαϊκή Αριστερά. (Ελα Φώτη, ακούς; Ακούει ο Φώτης...)
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη μεγάλη μάχη που δίνεται στην Ευρώπη (που δεν προλαβαίνουν να καταγράψουν τους άστεγους) . Οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις οφείλουν να δράσουν σήμερα έχοντας πλήρη γνώση και κατανόηση των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Οι λύσεις που προτείνονται από τον γαλλογερμανικό άξονα για την κρίση χρέους (ρε δε πα να λένε όλοι για δομική κρίση, εμείς κρίση χρέους θα τηνε λέμε, και να σκάσετε από το κακκό σας!) της Ευρωζώνης οφείλονται εν πολλοίς στην κυριαρχία των συντηρητικών δυνάμεων ωστόσο πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή τη στιγμή είναι η μόνη διέξοδος που έχουμε (ποιοί έχουμε; Γιατί εγώ διέξοδο με τον μισθό στΑ 400 –και πολλά είναι- και ανεργία στο 40%, διέξοδο δεν έχω καμμία. Ποιοί λοιπόν είστε εσείς που έχετε;) . Η συμφωνία στο Μνημόνιο ΙΙ, όσο σκληρή και άδικη κι αν είναι για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, είναι αναγκαία διότι έτσι θα παραμείνουμε εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης για να δώσουμε τη μάχη της αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών. Μόνο έτσι θα είμαστε εκεί όταν οι προοδευτικές δυνάμεις καταστούν πλειοψηφικές και υιοθετήσουν αναπτυξιακές πολιτικές. (τόση ώρα δεν μας λέτε πως οι πολιτικές που υιοθετούν είναι σωστές και πρέπει να εφαρμοστούν; Τώρα τι θέλετε την «πλειοψηφεία» για να αλλάξετε, ποιούς συσχετισμούς, που θα σας επιτρέψουν να κάνετε, τι διαφορετικό; Αρχίζω και πείθομαι πως υποτιμάτε την νοημοσύνη μου)
Η Ελλάδα πρέπει να μείνει στην Ευρώπη και να υποστηρίξει ιδέες και πολιτικές όπως:
1. Τον φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών (τι λέτε ρε οπιστοδρομικά κομμούνια της αντίδρασης; Θα πεσουν οι δείκτες και μετά το χάος! Ανεύθηνοι!)
2. Την έκδοση ευρωομολόγου (πες πως έγινε!)
3. Εξαφάνιση φορολογικών παραδείσων με την απαγόρευση και την ποινικοποίηση κάθε είδους συναλλαγής των Ευρωπαίων μαζί τους  (Αλβανία του Χότζα θέλετε ρε να την κάνετε την Ευρώπη; Σιγά μην κλείσουμε και τα σύνορα στο κεφάλαιο. Την συνθήκη του Μάαστριχτ που τα απαγορεύει ρητά κάτι τέτοια, δεν την διαβάσατε; Ναι αυτή που υπογράψατε τότε που είσαστε «πλειοψηφεία» οι «εκσυγχρονιστές» στην Ευρώπη, και δεν είχατε ανάγκη να αλλάξετε τους "συσχετισμούς". Για τότε λέω.... Αν δεν την βρίσκετε, να σας την δώσουμε εμείς...) 4. Δημιουργία Ευρωπαϊκού Οίκου Αξιολόγησης της Πιστοληπτικής Ικανότητας Χωρών και Εταιρειών υπό τον έλεγχο της Ε.Ε.
Δυστυχώς οι συντηρητικές ηγεσίες ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών δεν κατανοούν ότι οι περιοριστικές πολιτικές δεν μπορούν να επιβληθούν σε καμία χώρα με τρόπο που να θίγει την εθνική τους κυριαρχία. (στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, μια χαρά επιβλήθηκαν) Η επιμονή τους, ειδικά όταν επιλέγεται ως τρόπος η παράκαμψη των ευρωπαϊκών θεσμών, θέτει σε κίνδυνο την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θέση μας δεν μπορεί παρά να είναι η φυγή προς τα μπρος με την εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή με την μεταφορά αρμοδιοτήτων από όλα τα εθνικά κράτη μέλη  σε ευρωπαϊκούς θεσμούς με δημοκρατική νομιμοποίηση.
Με πρωτοπόρα την Γερμανική κυβέρνηση των συντηρητικών η Ευρώπη σύρεται σε πολιτικές και τρόπους λειτουργίας που αντιστρατεύονται τις θεμελιώδεις ιδέες της Νέας Ευρώπης που γεννήθηκε μέσα από τον πόνο και την καταστροφή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συντηρητική ηγεσία της Γερμανίας δεν καταλαβαίνει ότι στην Ελλάδα, όπου οι ναζί δολοφόνησαν το 10% του πληθυσμού της (οι μεγαλύτερες αναλογικά απώλειες απ’ όλες τις χώρες που πολέμησαν τότε – λάθος! Αναλογικά τις μεγαλύτερες απώλειες τις είχε πρώτα η Γιουγκοσλαβία, μετά η ΕΣΣΔ και μετά η Ελλάδα, αλλά είπαμε η ιστορία δεν είναι και το φόρτε τους εκεί στο ΠΑΣΟΚ- ) και το 90% των Ελλήνων Εβραίων, κατέστρεψαν το 90% της υποδομής της και την καταλήστεψαν αρνούμενοι να επιστρέψουν ακόμα και το κατοχικό δάνειο που οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι οφείλουν (και εμείς έχουμε κάνει διακρατική συμφωνία παραιτούμενοι από αυτό) , εξακολουθούμε ακόμα να θυμόμαστε όσα έγιναν τότε. Το ότι ο ελληνικός λαός συγχώρεσε και προχώρησε μπροστά δεν σημαίνει ότι ξέχασε. (εσείς δεν λέγατε πριν πως φταίει ο «ελληνικός μας χαρακτήρας» που δεν καταφέραμε σωρεύσουμε τον πλούτο της ανεπτυγμένης Ευρώπης; Τώρα ανακαλύψατε τον Β’ΠΠ;)

[...] συνεχίζεται...