Ομιλείτε πολιτικώς!

Ένας από τους πολλούς κινδύνους που απειλούν το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα σήμερα αφορά στο ζήτημα της αντιμετώπισης εκ μέρους του ενός ιδιαίτερα προβληματικού διπόλου που στήνεται από πολιτικούς και παραπολιτικούς παράγοντες και τα ΜΜΕ, και συνομαδώνει διαφορετικές ιδεολογικές ομάδες, στα "αριστερά" και στα "δεξιά" --αλλά εν προκειμένω, είναι αυτοί ακριβώς οι όροι που καθίστανται προβληματικοί-- του ιδεολογικού τόξου. Το δίπολο αυτό είναι γνωστό και τετριμμένο και συνίσταται στην αντιπαράθεση του λαϊκιστικού εθνικισμού και του ευρωκοσμοπολιτισμού. Επανερχόμαστε σ' αυτό με αφορμή την πρόσφατη υπόθεση προστίμου στον δημοσιογράφο Γιώργο Τράγκα για την χρήση σεξιστικού και υβριστικού χαρακτηρισμού για την καγκελάριο της Γερμανίας, Άντζελα Μέρκελ. Σε σχετικό με το θέμα άρθρο της, η Άντα Ψαρρά, εκ των συντακτών του γνωστού "Ιού", επιτίθεται κατά της χρήσης αυτού που αποκαλεί "ελληνόμετρο" από μια πολύ ευρεία γκάμα της εγχώριας κυρίαρχης ιδεολογίας:

Χρήση του ελληνόμετρου έκαναν με απόλυτο τρόπο στο πρόσφατο παρελθόν οι φορείς των πιο ακραίων ρατσιστικών και μισαλλόδοξων αντιλήψεων - οργανώσεις σαν την Χρυσή Αυγή, διάφορες ενώσεις αποστράτων αλλά και πολλοί αθλητικοί συνδέσμοι. Μια πιο λελογισμένη χρήση του ελληνόμετρου υιοθετήθηκε, εξάλλου, σαν αντίδωρο στην ταύτιση εγκληματικότητας και μετανάστευσης. Παράγοντες της εκκλησίας, τηλεπαρουσιαστές, δήμαρχοι και πολιτικοί έκαναν συχνά χρήση του ελληνόμετρου σε διάφορες φάσεις (Ίμια, παράδοση Οτσαλάν, «Μακεδονικό», ελληνοσερβική φιλία κ.α.), ενώ το ελληνόμετρο ένωσε αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους χρήστες. Ενδεικτικά αναφέρουμε κινήσεις όπως το Δίκτυο 21, κόμματα όπως η Πολιτική Άνοιξη και το κόμμα Παπαθεμελή, έντυπα όπως το Νέμεσις και η Ρήξη, αλλά και πλήθος επιχειρηματιών και απλών πολιτών που αποφάσισαν να συστηματοποιήσουν τη χρήση, αν και ακόμα βρισκόταν σε πειραματικό στάδιο. Ακόμα και ιδιοκτήτες αυθαιρέτων χτισμένων μέσα σε δάση άρχισαν να στολίζουν τα σπίτια τους με τεράστιες ελληνικές σημαίες, διότι κατάλαβαν ότι το ελληνόμετρο ίσως τους γλύτωνε από τα πρόστιμα.

Και συμπληρώνει: "Το ελληνόμετρο οδηγεί στη βαθιά βαρβαρότητα, στην απομόνωση και, κυρίως, στην έλλειψη μιας διαφορετικής πολιτικής που να βασίζεται στην αλληλεγγύη, την υπεράσπιση των κοινωνικά περιθωριοποιημένων και τη δημοκρατική εκπροσώπηση των πολιτών."

Η τοποθέτηση του κομμουνιστικού κινήματος και των φορέων του απέναντι στην τοποθέτηση αυτή πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική, όπως ήταν έμπρακτα όλον αυτό το καιρό όταν η δήθεν "αντιδογματική" αριστερά της πλατείας εξετράπη στον ακατάσχετο Τραγκισμό των "δοσίλογων", των "γερμανοτσολιάδων", του "Τσολάκογλου", και ένα τσούρμο άλλων παραπολιτικών και ανιστόρητων χαρακτηρισμών -- ελέω, φαντάζομαι, απαγκίστρωσης απ' τον "σκουριασμένο Μαρξισμό" που χαρακτηρίζει τους "παλαιού τύπου κομμουνιστές", που δεν συνηθίζουν τέτοιες "γλαφυρές" ρητορικές του αόρατου μπαλκονιού και του φαντασματικού "μετώπου". Από την προσεκτικότητά μας απέναντι σε τοποθετήσεις όπως αυτή της κυρίας Ψαρρά, και όχι μόνο απέναντι σε χυδαιότητες τύπου Τράγκα, θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό η πολιτική αξιοπιστία και φερεγγυότητα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στο μέλλον.

Πιο πρακτικά: αφενός, δεν θα πρέπει να έχουμε τον παραμικρό δισταγμό να καταδικάσουμε τη χρήση της γλώσσας του χαμαιτυπείου από έναν "δημοσιογράφο"-έμβλημα του ιταμότερου προσώπου του ελληνικού πολιτικού συντηρητισμού και της μικροαστικής "νoικοκυραίικης" χυδαιότητας, ούτε να διστάσουμε να στηλιτεύσουμε απερίφραστα τον απροκάλυπτο σεξισμό του και το ιταμό ήθος του. Ούτε, βέβαια, μπορούμε να έχουμε την παραμικρή συμπάθεια για τον πρώην ΝΔ-ΠΑΣΟΚο γιάπι-εκσυγχρονιστή και νυν ψευδο-λαϊκό Ελληναρά διευθυντή του σταθμού, κύριο Νίκο Χατζηνικολάου, που φέρεται να δήλωσε: "Υπάρχει Έλληνας (ακροατής) που να θύμωσε επειδή έβρισε (σ.σ. ο Τράγκας) τη Μέρκελ (σ.σ. ο χαρακτηρισμός ήταν ξεκωλιάρα), την περίοδο που μας ξεφτιλίζει η Γερμανία...;» Ενόψει της απουσίας συστημικών "λύσεων" για τα προβλήματα ηγεμονίας της τάξης του, ο εν λόγω κύριος μπορεί να έχει κάθε συμφέρον στη γηπεδοποίηση της πολιτικής ("μας ξεφτιλίζει η Γερμανία"). Η τάξη που εκπροσωπεί και ανέκαθεν εκπροσωπούσε δεν έχει και δεν είχε ποτέ, ως γνωστόν, ιδιαίτερες αναστολές μπροστά στην τυχοδιωκτική αλλαγή προσωπείων. Οι συμπλεγματικές και μισαλλόδοξες νεοφασιστικές κορώνες των αστών και των εξωνημένων τους φερέφωνων δεν έχουν καμία θέση στον πολιτικό λόγο των κομμουνιστών, και αυτό είναι ήδη έμπρακτα ξεκάθαρο από το είδος του λόγου που χρησιμοποιεί η κομμουνιστική αριστερά όταν, για παράδειγμα, μιλά για την κυρία Μέρκελ και τη Γερμανία: είναι, απλά, ένας ταξικός λόγος, και έναν τέτοιο λόγο δεν θα υιοθετήσουν ποτέ οι όψιμοι "υπερασπιστές του λαού." Είναι ανάθεμα για αυτούς.

Το είδος όμως αυτό λόγου, ακριβώς επειδή είναι τόσο ταξικό όσο και ρητά πολιτικό, διαφοροποιείται σημαντικά και από αυτό της Άντας Ψαρρά, η οποία χρησιμοποιεί μία σειρά αναμφισβήτητα ορθών διαπιστώσεων για το πολιτικό και ηθικό ποιόν ανθρώπων σαν τον Γιώργο Τράγκα, τον Νίκο Χατζηνικολάου και όλου αυτού του απεχθούς "υπερελληναράδικου" συναφιού για να οδηγήσει στο άλλο άκρο, που δεν είναι παρά η εκ νέου αποπολιτικοποίηση της σχέσης του γερμανικού καπιταλισμού και της γερμανικής αστικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα. Όταν, για παράδειγμα, η κυρία Ψαρρά αναφέρεται στο "Το «είμαστε όλοι έλληνες» των δημοκρατικών πολιτών άλλων χωρών, που αλληλέγγυοι διαμαρτύρονται", η αναφορά αυτή εύκολα αποκρύπτει τις ιδεολογικές προϋποθέσεις και κατευθύνσεις μιας τέτοιας αλληλεγγύης, την σχέση ή απουσία σχέση της με την αντικαπιταλιστική πάλη στην ίδια την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, την σημασία των ταξικών όρων και συσχετισμών που εξοβελίζονται στο όνομα της συνηθισμένης και έμπρακτα έκπτωτης ιδεαλιστικής ρητορικής περί "Ευρώπης των λαών "που ποτέ της δεν ενοχλείται να μιλήσει απτά και συγκεκριμένα για τους υλικούς/οικονομικούς και πολιτικούς-- και όχι απλά ρητορικούς-- παράγοντες που κρατούν τους λαούς σε άνιση ανάπτυξη και σε άνισες ιεραρχικές σχέσεις στην ευρωπαϊκή ψευδο-οικογένεια.

Ή όταν πάλι η κυρία Ψαρρά κάνει λόγο για "τα μέλη φασιστικών και ναζιστικών ομάδων" που "κατηγορούν τη Μέρκελ επειδή είναι γερμανίδα, ενώ δημοκρατικές ενώσεις προπαγανδίζουν μποϊκοτάζ σε γερμανικά προϊόντα, την ώρα που γερμανοί πολιτικοί και πολίτες στέκονται στο πλευρό των εργαζόμενων ελλήνων", καλό θα ήταν να θυμάται την χαρακτηριστική ολιγωρία της κυρίας Μέρκελ και των πολιτικών συμμάχων της στην διερεύνηση νεοναζιστικών φόνων στη Γερμανία με θύματα κυρίως Τούρκους βιοπαλαιστές.

Η απτή πραγματικότητα είναι πάντα πολύ πιο πολύπλοκη από τα ηθικολογικά, ψευδοπολιτικά δίπολα του μαινόμενου Ελληναρά από τη μια πλευρά και του επιλεκτικά ευαισθητοποιημένου ευρωκοσμοπολίτη από την άλλη.

Σ' αυτή την απτή πραγματικότητα, με την τεράστια πολυπλοκότητα της σε ό,τι αφορά συσχετισμούς μεταξύ εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, ενδο-ευρωπαϊκών ανταγωνισμών, ταξικής πάλης στο εσωτερικό της χώρας, και συνεπειών της ιμπεριαλιστικής γεωπολιτικής οφείλει να μένει πάντα προσανατολισμένο το κομμουνιστικό και ταξικό κίνημα, ισορροπώντας το μεγάλο μειονέκτημα που διαθέτει απέναντι στους δύο προαναφερθέντες πόλους εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν μιλά στο λαό με ισοπεδωτικές υπεραπλουστεύσεις, με το πλεονέκτημα της σοβαρότητας και της εντιμότητας της στάσης του. Μιας στάσης που οφείλει σε κάθε στιγμή να διαφοροποείται ξεκάθαρα στα μάτια της εργατικής τάξης και των εκμεταλλευόμενων, τόσο από τον βορβωρώδη "πατριωτισμό" των λιμοκοντόρων της δεξιάς (είτε αυτοπαρουσιάζεται ως "δεξιά" είτε όχι) όσο και από τον ψευδοκριτικό κοσμοπολιτισμό-ως-προκάλυμμα νομιμότητας της αστικής κυριαρχίας που εκφράζει η αντίπερα όχθη. 

Η κομμουνιστική παράδοση, αυτή που πασχίζει να ξαναθεμελιωθεί ως έμπρακτη συνείδηση για τις πλατειές λαϊκές μάζες, είναι έμπρακτα αντιφασιστική, αντι-αυταρχική, διεθνική, εξισωτική και οικουμενική. Αλλά είναι επίσης παράδοση "από τα κάτω", φιλολαϊκή, εχθρική στην ιδιοποίησή της από τα "σαλόνια" της αστικής κοινωνίας που εκμεταλλεύεται μετανάστες "πολυπολιτισμικά" και που κριτικάρει τους εθνικιστές στο όνομα ενός δήθεν αταξικού ιδεώδους του "ευρωπαϊκού πολιτισμού", ξεχνώντας ποια τάξη όπλισε το χέρι που σκότωσε τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, ποια τάξη οδήγησε στον Α' παγκόσμιο, ποα τάξη ανέχτηκε τη συμβίωση με τους Ναζί, και ποια τάξη απάντησε στα κρεματόρια με παρατεταμένη ή και μόνιμη "ουδετερότητα." 

 

Από το Lenin reloaded