Συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση:
Ανάλογες προσπάθειες με αυτήν της Ζανόν στην Αργεντινή έχουν γίνει έως και αρκετά πρόσφατα (2-3 χρόνια πριν) και σε κάποιες φάμπρικες στην Β.Ελλάδα, η οποία τείνει να δημιουργήσει παράδοση σε τέτοιου είδους ενέργειες. Ολες είχαν περίπου πανομοιότυπη κατάληξη.
Λειτουργία μέχρι να τελειώσουν οι πρώτες ύλες-αδυναμία εξεύρεσης κεφαλαίων για αγορά νέων, εμπάργκο στις αγορές του ήδη έτοιμου στοκ από τις άλλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, μέχρι οι τιμές του να πέσουν σε κάτω του κόστους επίπεδα. Τελικά οι εργάτες βρέθηκαν απλά να δουλεύουν για λίγο καιρό ακόμη χωρίς στην ουσία να πληρώνονται, και οι προσπάθειες αυτές έληξαν με τον πιο άδοξο τρόπο.* Τα πράγματα ως εδώ είναι απολύτως λογικά, αφού για την εύρυθμη λειτουργία μιας οποιασδηποτε παραγωγικής μονάδας σε καπιταλιστικό περιβάλλον απαιτούνται δύο βασικά πράγματα που καμμία «εργατική κολλεκτίβα» δεν δύναται, από την ίδια την φύση της, να έχει: «πίστη»( με τον οικονομικό όρο) και κεφάλαιο.
Θα μπορούσε η προσπάθεια στην «applebee” να έχει καλύτερη κατάληξη;
Θεωρητικά ναι, και τους το ευχόμαστε! Μιας και μία επιχείρηση στον επισιτισμό έχει αρκετά συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με μία φάμπρικα. Οι πρώτες ύλες είναι σχετικά φτηνές και μπορεί κανείς να τις προμηθευτεί από την αγορά χωρίς την διαμεσολάβηση χοντρεμπόρων, οι πελάτες δεν είναι καπιταλιστές που θα περιμένουν μόλις δουν έλλειψη ρευστού να αγοράσουν κάτω του κόστους, αλλά απλοί άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να συνδράμουν ακόμη και από ταξική αλληλεγγύη. Κάποια σημαντικά προβλήματα όπως η ανοχή του ΙΚΑ, της εφορίας, του δήμου, των τραπεζών, της ΔΕΗ,ΕΥΔΑΠ, κλπ παραμένουν αλλά δεν προδιαγράφουν από μόνα τους κάτι.
Αλλά το θέμα που θέλω να πιάσω από την αρχή δεν είναι αυτό. Είναι πως σε αντίθεση με τους εργαζόμενους που αποφεύγουν επιμελώς να ιδεολογικοποιήσουν την συγκεκριμένη πρακτική τους, και δεν την προκρίνουν παρά σαν λύση ανάγκης, τέτοιου είδους κινήσεις πασάρονται από διάφορους πολιτικούς χώρους ως, από νέες «εναλλακτικές» μορφές αγώνα που με την γενίκευση τους θα φτάσουμε στην αυτοδιεύθηνση της εργατικής τάξης, μέχρι προπλάσματα για την κοινωνία του μέλλοντος. Σε αυτές λοιπόν τις ιδεολογικές αιτιάσεις θα απαντήσουμε στο τρίτο μέρος, όπου θα καταθέσουμε και την άποψη μας για το πως η ιδεολογικοποίηση τέτοιου είδους πρακτικών, όχι μόνο επαναστατική δεν είναι αλλά αποτελεί ιδεολογικό πισωγύρισμα εκατοντάδων χρόνων για την εργατική τάξη....
*Δυστυχώς οι πληροφορίες μου άνω σε αυτά τα περιστατικά είναι προφορικές, οπότε δεν έχω κάποιο αρχείο για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα.
Αυτές οι επιχειρήσεις είναι καταδικασμένες να κλείσουν, ακριβώς γιατί δέχονται τους νόμους της αγοράς και της κεφαλαιοκρατίας ως τους μόνους αποδεκτούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην κεφαλαιοκρατία, επιβιώνει όποιος έχει περισσότερα κέρδη και καρπώνεται περισσότερη υπεραξία. Έτσι αναπτύσσεται καπιταλιστικά η επιχείρηση ή κλείνει. Εκεί είναι και η αδυναμία των κολλεκτίβων.
Από τη στιγμή που το παραγόμενο υπερπροϊόν ονομάζεται κέρδος, ταυτόχρονα σημαίνει και την ιδιοποίηση του από τον εκάστοτε ιδιοκτήτη, είτε εργάζεται σε μία επιχείρηση είτε όχι και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει διανομή του στην κοινωνία, οπότε και αυτός ο βασικός όρος της κολεκτίβας είναι υπό αίρεση καθώς είναι κολεκτίβα όχι κοινωνική αλλά ιδιοκτησιακή. Είναι δηλαδή επιχείρηση με κεφάλαιο κοινωνικοποιημένο και τους άμεσους παραγωγούς να το καρπώνονται και να το αναπαράγουν. Ιστορικά επίσης βλέπουμε ότι οι μόνες επιχειρήσεις επιβίωσαν έτσι, είναι αυτές που λειτούργησαν εξ ολοκλήρου με βάση τους νόμους του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οι υπόλοιπες αφανίστηκαν.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η έρευνα του Μαρξ γύρω από τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής. Η αφαιρετική διαδικασία που ακολούθησε έγινε ακριβώς για να ανακαλύψει τον μηχανισμό του κεφαλαιοκρατικού κέρδους που παράγεται νομοτελειακά και παρά τη θέληση του ξέχωρου καπιταλιστή, όταν λειτουργεί σε συνθήκες καπιταλιστικής αγοράς και με κυρίαρχο το νόμο της αξίας. Για αυτό και η επανάσταση των εργατών θα ανατρέψει τους νόμους της αγοράς με την αναδιανομή του πλούτου συνολικά ή θα αναπαράγει τους ταξικούς φραγμούς της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, άσχετα από τη θέληση των παραγωγών της.
Ειμαι της αποψης πως δεν γινεται να κανεις κρατος εν κρατει στο καπιταλ(η)ιστικο συστημα.Οποιο (μεμονωμενα)εργαστασιο και να "απαλλοτριωθει" και να λειτουργησει απο τους εργατες,αν δεν αλλαξουν οι συσχετισμοι στην εξουσια γενικοτερα απο αστικη σε εργατικη λαικη και αν δεν ανατραπουν οι καπιταλιστες με βιαιο τροπο απο τους εργατες,δεν προκειται να ορθοποδησει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρη και Κώστα,
ΑπάντησηΔιαγραφήάργησα να απαντήσω στα σχόλια σας, γιατί πιάνουν ακριβώς τα ζητήματα που ήθελα να θίξω στο τρίτο και τελευταίο μέρος.