Η ιμπεριαλιστική ψευδοκρατία και οι ίσες αποστάσεις

Η είδηση για την «σφαγή» στο Κρεματόρσκ δεν μας σόκαρε. Εδώ και καιρό η δυτική δημοσιογραφία αναζητά κάποιο ειδεχθές έγκλημα ώστε το αφήγημα περί δολοφόνου Πούτιν να αποκτήσει κάποια ελάχιστη βάση. Προσπάθησαν με τη Μπούτσα, το Φιδόνησο, με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, με τον δήθεν βομβαρδισμό του Κιέβου και του εμπορικού κέντρου στη Μαριούπολη αλλά δε τους βγήκε. Πολύ γρήγορα αυτές οι ειδήσεις έγιναν debunked. Και δεν μιλάμε για εντός Ουκρανίας, εκεί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα εδώ και 8 χρόνια για τον πληθυσμό τουλάχιστον που δεν την βρίσκει με SS, γαλικίες και για του έθνους την τιμή.

Η ιστορία δεν ξεκινά στο Κρεματόρσκ και τη Μπούτσα, αλλά στην Ανατολική Γκούτα. Στις θερμοκοιτίδες του Κουβείτ, στα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, στα εγκλήματα του Καντάφι, τους νεκροζώντανους στρατηγούς του Κιμ-γιονγκ-ούν, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ουιγούρων και στα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά ψέματα. Η καινοτομία του σημερινού ιμπεριαλισμού δεν είναι η βαρβαρότητα των στρατηγών, αλλά ο κυνισμός των σεναριογραφών. Δεν μας κυβερνά ακριβώς το Πεντάγωνο, αλλά το Χόλιγουντ. Οι περισσότερες ιστορίες αναφέρονται σε κάποια ευάλωτη μειονότητα, την οποία για κάποιο λόγο οι απολίτιστες κυβερνήσεις του Παγκόσμιου Νότου και της Ανατολής θέλουν να ξεπαστρέψουν επειδή δεν τους κάνουν. Στο αμερικάνικο φαντασιακό ο εχθρός του έθνους δεν έχει ποτέ λογικά κίνητρα, αλλά εμπνέεται από το απόλυτο μίσος και την ανάγκη εξάλειψης του αντιπάλου. Ίσως το φαντάζονται και έτσι, διότι δεν κάνουν τίποτα λιγότερο στις χώρες που κατακτούν. Το ψυχογράφημα των αντίπαλων ηγετών είναι πάντα μία μίξη κάποιας παιδικής στέρησης, απουσίας αγάπης η οποία οδήγησε στην τρέλα.

Είναι θολό το πότε ξεκινά η μυθολογία και πότε η πραγματική πολιτική. Όπως αναφέρθηκε σε μία πρόσφατη εκπομπή του Grayzone, ένα μεγάλο τμήμα της αμερικάνικης πολιτικής γραφειοκρατίας προσπαθεί να αναρριχηθεί στην εξουσία με διδακτορικά που απλώς αναπαράγουν τις ίδιες μπανάλ ιδέες. Η τερατοποίηση και η μυθολογία γεννιέται εκεί πάντα εκεί που κάποιος παύει να ενδιαφέρεται για την ουσιαστική, πραγματική μελέτη του αντικειμένου. Τότε τα σχήματα που έχει τα προσαρμόζει στη πραγματικότητα. Ποιο είναι το πρόβλημα όμως; Είναι άλλο να έχεις ένα μυθομανές άτομο από το να έχεις ένα μυθομανές κράτος, και δη το κράτος με την μεγαλύτερη στρατιωτική υποδομή στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο πληροφοριακός βραχίονας της Αυτοκρατορίας βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε κάποιου είδους παράκρουση. Τα χιλιοπαιγμένα σενάρια παύουν πλέον να είναι και πρωτότυπα. Ενώ ο Άσσαντ νικούσε στον πόλεμο, ακούγαμε ότι πραγματοποίησε την Γκούτα επειδή, έλεγαν, βρισκόταν σε αδιέξοδο και επειδή είναι μανιακός δικτάτορας. Με μια στοιχειώδη δημοσιογραφική έρευνα, τα γεγονότα απλά δεν έβγαζαν νόημα. H συνειδητή ψευδογραφία λοιπόν έχει γίνει τρόπος ζωής με την προπαγάνδα να αναμιγνύεται με την αλήθεια και τους καταναλωτές της να γίνονται όλο και πιο αποβλακωμένοι.

Όποιος δεν έχει το θάρρος έστω τώρα να μελετήσει την ιστορία της δυτικής ψευδογραφίας, και να σπάσει επιτέλους τον ομφάλιο λώρο του με τους ιδεολογικούς δεσμούς με τους μηχανισμούς του ιμπεριαλισμού, καλύτερα να μην μιλάει για την Μπούτσα.

Γιατί μιλάνε τα αφεντικά για την Ανθρώπινη Ζωή;

Εδώ όμως δεν μιλάμε απλώς για ένα σύνολο τεχνικών. Η ουσία της συζήτησης έχει να κάνει με το ότι η Δύση νιώθει ότι έχει το ηθικό δικαίωμα να μιλάει στο όνομα της προστασίας της ανθρώπινης ζωής. Αυτοί που δεν δίστασαν να καταστρέψουν δεκάδες χώρες σκοτώνοντας εκατομμύρια λόγω των εισβολών τους, τώρα μας έγιναν κοινωνικά ευαίσθητοι; Αυτοί που εξαθλίωσαν τους πληθυσμούς τους νοιάζονται τελικά για την αυταξία της ζωής;

Από αυτούς, και από τους ανθρώπους που νιώθουν ότι ανήκουν στη Δύση καμία αλλαγή δεν πρόκειται να προκύψει. Μια ζωή θα τα δικαιολογούν όλα από τους νεκρούς στο αιγαίο μέχρι την εισβολή στο Ιράκ. Άλλωστε τα οικονομικά οφέλη από το να είσαι εργατική αριστοκρατία πρέπει να ξεπληρώνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με τις αντίστοιχες δηλώσεις νομιμοφροσύνης και σωβινισμού μπροστά στα μεγάλα σχέδια των αφεντικών στο εξωτερικό.

Το ζήτημα είναι ότι για κάποιο λόγο όμως το υποκριτικό ενδιαφέρον όλων αυτών των τύπων κάπως συμβαίνει και συγκινεί την αριστερά. Τα ειδησεογραφικά τους μαγικά παρασύρουν τους ανθρώπους που όντως μιλάνε στο όνομα της αυταξίας της ζωής. Η αριστερά χακάρεται με τον ιμπεριαλιστικό ιό. Δε μιλάμε για τη γραμμή, τη λογική και την ερμηνεία. Πρώτα από όλα στο επίπεδο απλώς των γεγονότων. «Βομβαρδίστηκε ή όχι το τελευταίο νοσοκομείο στο Ιντλίμπ από τον Άσσαντ;». Οι περισσότεροι θα σου απαντούσαν καταφατικά το 2017. Ένα παρόμοιο χακάρισμα συνέβη και με τα θανατόμετρα του κορονοιού και τώρα με την Μπούτσα.

Άμα δεχτείς κάτι ως γεγονός πάει, τελείωσε, η σφαγή είναι σφαγή. Είναι αναγκαίο πλέον κομμάτι του παζλ. Δεν γίνεται να το αγνοήσεις. Ό,τι απόψεις και να έχεις για το χαρακτήρα ενός καθεστώτος ισοπεδώνονται υπό το βάρος μίας ωμής σφαγής. Η τελευταία γίνεται το βασικό πρόβλημα μίας συζήτησης. Αν δεχτείς ότι έγινε σφαγή στην Μπούτσα, τότε έχεις δεχτεί ότι ο Πούτιν είναι εγκληματίας πολέμου και πως κάπως πρέπει να εμποδιστεί μία μελλοντική σφαγή. Ποιες είναι όμως οι ειδικές συνθήκες που επιτρέπουν στην αστική δημοσιογραφία να κοροιδεύει την αριστερά στο να πιστέψει τα ψέμματα τους;

Σοσιαλφιλελευθερισμός ή πως να μιλάς Νατοϊκά όντας αριστερός

Η αιτία βρίσκεται βασικά στην εσωτερίκευση από την αριστερά του διλήμματος δημοκρατία ή ολοκληρωτισμός. Σύμφωνα με αυτό το σχήμα, η Δύση είναι μία περιοχή δημοκρατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων στους πολίτες της, ενώ ό,τι περίπου δεν εντάσσεται στη Δύση είναι ολοκληρωτικά, αυταρχικά ή προνεωτερικά καθεστώτα τα οποία δεν έχουν κανένα «σεβασμό απέναντι στους πολίτες τους». Η δύση είναι ο χώρος που η κυβέρνηση βασίζεται πάνω στον ορθό λόγο, την επιστήμη και τον αλληλοσεβασμό ενώ στην ανατολή κυριαρχεί η παράνοια και το απόλυτο κακό. Αυτή τη σχηματική περιγραφή μπορείς να την ακούσεις από οποιοδήποτε μέσο δεξιό, όταν τον ρωτήσεις τι άποψη έχει για το Ιράν, τον Χομεινί, τον Άσσαντ και τώρα τον Πούτιν. Η ίδια ιδεολογική μήτρα γεννά σε όλο το κόσμο παράνοικούς ηγέτες, ενώ η Δύση κυβερνάται από τον διαφωτισμό (Πόσο γελοίο όταν σκέφτεσαι τον Μητσοτάκη σε αυτό το σχήμα;).

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό το σχήμα είναι βασικά ρατσιστικό. Μπορεί να μην είναι χοντροκομμένα ρατσιστικό, να μιλά για μεγάλες μύτες φυσιογνωμική και τέτοια, αλλά είναι λίγο πιο ήπιο. Είναι βασικά ο ρατσισμός των προοδευτικών, της σοσιαλδημοκρατίας, το νομιμοποιητικό πλαίσιο με το οποίο το Δημοκρατικό Κόμμα κάνει ανθρωπιστικές επεμβάσεις ανά το κόσμο στο όνομα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Αυτό λοιπόν το σχηματάκι φαίνεται πως ασκεί ιδιαίτερη γοητεία στην αριστερά.

Ο σοσιαλφιλελευθερισμός είναι το ρεύμα που κυρίως επηρεάζεται από το παραπάνω σχήμα. Πρόκειται για όλες εκείνες τις οργανώσεις και συλλογικότητες οι οποίες στέκονται κατά βάση στη μορφή, το «φαινόμενο» της πολιτικής για να συγκροτήσουν άποψη. Εν προκειμένω το μόνο που τους απασχολεί είναι η εκπεφρασμένη βία και όχι οι αιτίες που συγκροτούν τη βία. Στο μυαλό τους είναι ενάντια σε κάθε μορφής βίας, όμως η πραγματικότητα γύρω μας διέπεται από άπειρες μορφές και ποιότητες βίας. Με βάση αυτό το σχήμα ο αμυνόμενος εν τέλει ταυτίζεται με τον επιτιθέμενο. Πρόκειται για μία α-ιστορική, α-πολιτική εν τέλει μεθοδολογία και τρόπο σκέψης, την οποία πολύ εύκολα μπορεί να την απαλλοτριώσει ο εχθρός για να την χρησιμοποιήσει εναντίον του κινήματος. Διότι άμα ελέγχεις την πληροφορία και την ενημέρωση, μπορείς πάντοτε να διαλέξεις εκείνη τη βία που εξυπηρετεί περισσότερο το σκοπό της σχηματοποίησης του εχθρού ως υποκινητή και οργανωτή της βίας.

Ο έλεγχος της πληροφορίας και της ενημέρωσης εξιδανικεύει τη Δύση επειδή σε κάποια ορισμένα σημεία μπορεί να διατηρεί χαρακτηριστικά μιας ταξικής ειρήνης (υπό την προϋπόθεση πάντοτε του ταξικού αφοπλισμού του ανταγωνιστικού κινήματος), ενώ ταυτόχρονα καταδικάζει την Ανατολή ως φύσει βίαιη, παράλογη, αποκρουστική. Έτσι ο Πούτιν ονομάζεται δικτάτορας και αυταρχικός. Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, η αντιεξουσιαστική αναρχία, οι μαθητές του Μπούχτσιν και της Χάνα Άρρεντ, αλλά και ο τροτσκισμός που πίστευε ότι πραγματοποιούνται αντι-σταλινικές αντιγραφειοκρατικές επαναστάσεις στην Ουγγαρία και την Πράγα είναι οι σημερινοί εκφραστές του σοσιαλφιλελευθερισμού.

Ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις

Οι πολιτικές οργανώσεις που ακολουθούν το σχήμα των «ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων» αντιπροσωπεύουν ένα άλλο τμήμα της αριστεράς το οποίο, παρότι δεν ταυτίζεται με τον χυδαίο σοσιαλφιλελευθερισμό, διατείνεται δε ότι κρατά ίσες αποστάσεις, εν τέλει πέφτει θύμα της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.

Το παραπάνω σχήμα δεν βοηθά στην κατανόηση του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Δεν ξεκαθαρίζει το τοπίο, δεν οργανώνει τα δεδομένα αλλά αντιθέτως το συγχέει ακόμα περισσότερο. Μέσα από το πρίσμα αυτής της έννοιας ο κόσμος γύρω μας προβάλει ως ένα άθροισμα εκατοντάδων αντιπαραθέσεων οικονομικού ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών για τον έλεγχο του πλούτου και των αγωγών πετρελαίου. Καταλήγει να βγάζει ιμπεριαλισμούς το Μεξικό, το Ιράν και την Κίνα. Επιδιώκει να εφαρμόσει τα 5 γνωστά κριτήρια του Λένιν σε κάθε επιμέρους περίπτωση χώρας, αντί να δει μπροστά της την ιστορική διαδρομή του Ιμπεριαλισμού στο σήμερα με την μορφή της Αυτοκρατορίας. Στον βαθμό στον οποίο όλες αυτές οι χώρες είναι παγκόσμιοι ή περιφερειακοί ιμπεριαλιστές, δεν τίθενται πλέον ζητήματα δίκαιου ή άδικου πολέμου, αμυντικού ή επιθετικού πολέμου μεταξύ τους. Έτσι, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι κάθε στρατιωτική συμπεριφορά αυτών των κρατών να είναι στην ουσία της ιμπεριαλιστική. Αυτή η συλλογιστική παρότι κατατείνεται ότι είναι μαρξιστική, στη ουσία της παλινδρομεί προς τον φιλελευθερισμό. Όποιος είναι επιθετικός, ή απλά έχει μεγάλη έκταση είναι λίγο-πολύ ιμπεριαλιστής.

Εφόσον η Ρωσία ονομάζεται ιμπεριαλιστική από αυτή την αριστερά, τότε η ανησυχία της για τους 15,000 νεκρούς στο Ντονμπας, τη φασιστικοποίηση της Ουκρανίας και το κυνήγι των μειονοτήτων (Ρωσώφωνων, Ρομά, Εβραίων) είναι προσχηματικό. «Η Ρωσία έχει τα δικά της συμφέροντα», σημαίνει ότι ανεξαρτήτως του αν υπήρχαν όλα αυτά θα είχαμε μία βέβαιη ρωσική προκλητικότητα στην Ανατολική Ευρώπη. Ψάχνει αφορμές δηλαδή και ο έτερος ιμπεριαλισμός τις προσφέρει άπλετα, καθώς η Ρωσία «κυνηγά να λεηλατήσει τον πλούτο της Ουκρανίας» κλπ. Η ιστορία παρουσιάζεται στη συνέχεια εντελώς αντεστραμμένη. Η επέμβαση της Ρωσίας στη Γεωργία, τη Συρία, το Καζακστάν παρουσιάζονται ως επιθετικές κινήσεις, όταν στην πραγματικότητα είναι αμυντικές κινήσεις για την αποφυγή της Νατοϊκής περικύκλωσης. Ο αμυνόμενος παρουσιάζεται σαν επιτιθέμενος.

Το σχήμα των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων αντιμέτωπο με τα ιμπεριαλιστικά ψέμματα

Εφόσον λοιπόν η Ρωσία ονομάζεται ιμπεριαλιστική τότε είναι της ίδιας τάξης κράτος με τη Γερμανία ή τις ΗΠΑ του Β’ΠΠ. Δηλαδή είναι κράτος από το οποίο θα έπρεπε να αναμένουμε συμπεριφορές όπως το Ναγκασάκι ή την μαζική εξόντωση αντάρτικων χωριών. Οι λέξεις δεν είναι τυχαίες, φέρουν ένα ιστορικό βάρος. Πράγματι, αν οι προκείμενες σου είναι αυτές, τότε θα έπρεπε να περιμένεις και σφαγές τύπου Μπούτσα. Η θεωρία περί ιμπεριαλιστικής Ρωσίας δεν είναι απλώς ευάλωτη στη δυτική ιμπεριαλιστική ψευδογραφία, αλλά στη πραγματικότητα την αναμένει, την προσδοκά. Ψάχνει στα ειδησεογραφικά δεδομένα με αυτό το κίνητρο, για να επιβεβαιώσει την προδιαμορφωμένη της αντίληψη, ως αποτέλεσμα των γενικότερων θεωρητικών βάσεων που έχει για την κατάσταση του κόσμου σήμερα. Η ιδεολογική βλακεία οδηγεί λοιπόν σε ειδησεογραφικό χαρακίρι. Για αυτό και ως απάντηση στα ατελείωτα εγκλήματα του Αζόφ ψάχνουν να βρουν κάτι παρόμοιο και στο ρωσικό στρατό χωρίς όμως επιτυχία. Δυστυχώς ερευνητές μου, το ισοζύγιο σβάστιγγας γέρνει μονόπαντα.

Αυτοί οι αριστεροί τρέχουν να εξισορροπήσουν το ισοζύγιο βαρβαρότητας, ψάχνοντας για πράγματα που απλούστατα δεν υπάρχουν, μπας και γλυτώσουν την αξία του θεωρητικού τους σχήματος και την αξιοπιστία τους. Μέσα στην απελπισία τους είναι καταδικασμένοι να αναμασούν άκριτα την ιμπεριαλιστική φιλολογία για τον αντίπαλο, η οποία έτσι και αλλιώς κατασκευάζει ψεύτικες ιστορίες για να νομιμοποιήσει τις εισβολές της. Και ταυτόχρονα είναι καταδικασμένοι να καταγγέλλουν και τους δύο σαν ψεύτες. Προσπαθούν με μεγάλο κόπο να μην ταυτιστούν με κανέναν. Νιώθουν καλά με τον εαυτό τους που ξεσκεπάζουν τα ψέματα των ιμπεριαλιστών. Μέχρι που σκάει ένα περιστατικό τύπου Μπούτσα. Τότε το βιαιό-μετρο βαράει χίλια. Με ένα στημένο false flag σκάνδαλο τα πράγματα επιτέλους ξεκαθαρίζουν, λίγο πουσάρισμα ήθελε ο αριστερός για να μετατραπεί από ισοαποστάκιας σε θανάσιμο εχθρό του Πούτιν.

Αλλά η κατάσταση δεν μένει εκεί. Η Μπούτσα και η Ανατολική Γκούτα δεν είναι απλώς ένα γεγονός, πολιτικό σύνθημα. Φέρουν μέσα τους ένα σπόρο, ο οποίος ανθεί μόνο προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Στο βαθμό που κάποιος δέχεται ότι ο Άσσαντ χρησιμοποιεί χημικά και ο Πούτιν κάνει σφαγές, τότε είναι υποχρεωμένος να δεχτεί «no fly zone» και «ανθρωπιστικές επεμβάσεις». Πως γίνεται κάποιος να ζητά την ειρήνη, έπειτα από μία μεγάλη σφαγή; Δεν θα έπρεπε να τιμωρηθούν οι ένοχοι; Πως μπορεί να υπάρξει ανοχή σε μία σφαγή; Η αριστερά λοιπόν που αναπαράγει τα περί εγκλημάτων στη Μπούτσα, μιλά υποκριτικά στο όνομα της ειρήνης, επειδή έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για την γιγάντωση των επιχειρημάτων που οδηγούν στο πόλεμο.

Το σχήμα των «ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων» είναι οργανικά δεμένο με τον πασιφισμό και τον ισοαποστακισμό. Εκφράζει μία αμήχανη ενδιάμεση θέση απέναντι κατ’ ουσίαν σε δύο επιλογές. Όσο και αν προσπαθεί να παραμείνει αμερόληπτη, θα καταλήγει τα αναπαράγει τα χειρότερα δημοσιογραφικά ψέματα μπας και διασώσει το θεωρητικό της σχήμα και την υπόληψη της. Αυτή η στάση όμως εκφράζει και ένα βαθύτερο υπαρξιακό άγχος. Είναι ένα «αφήστε μας ήσυχους στον κόσμο που ξέραμε». Είναι η αντίδραση των αριστερών που ενδιαφέρονται απλώς για τον οικονομικό αγώνα, μπας και καταφέρουν να τους δώσει το σύστημα κάτι τις παραπάνω σε ένα ευνοϊκότερο κοινωνικό συμβόλαιο. Οι εκκλήσεις για ειρήνη, αντανακλούν το βάρος του παρελθόντος στο τώρα, την αδυναμία του ανθρώπου να δει μπροστά του ότι ο κόσμος που ήξερε διαλύεται.

Μπροστά στον Νέο Ψυχρό Πόλεμο

Ας το πάρουμε χαμπάρι, ο κόσμος χωρίστηκε στα δύο, η γη σκίστηκε, η ιμπεριαλιστική ειρήνη και η παγκοσμιοποίηση των τελευταίων 30 χρόνων τελείωσε. Η Συρία, η Λιβύη ήταν το πρελούδιο, στην Ουκρανία όμως έληξε η ιμπεριαλιστική ειρήνη της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης. Τα ράμματα που ένωναν άγαρμπα τον ενοποιημένο κόσμο από το 1991 μέχρι το 2022 σκίζονται, με τον ίδιο τρόπο που ο Ψυχρός Πόλεμος κρίθηκε στην Κορέα, το Βιετνάμ και το Αφγανιστάν. Μετά την Ουκρανία, έπεται η Ταιβάν και η Σινσιάνγκ, η Υεμένη. Για τον ιμπεριαλισμό η αποικιοποίηση της Ρωσίας είναι μόνο η αρχή. Ο στόχος πάντοτε ήταν η παγκόσμια κυριαρχία, η αποικιοκρατία της εποχής μας.

Για αυτό τον λόγο η δική μας στάση στην Ουκρανία δεν κρίνεται από τις ιδιαίτερες συνθήκες. Ούτε δηλαδή από το γεγονός ότι οι πεζικάριοι της αυτοκρατορίας είναι ναζί, ούτε από τον αντικειμενικά αντιφασιστικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης αντιπαράθεσης, ούτε από το ότι η όλη σύγκρουση θυμίζει νοσταλγικά τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο. Και φυσικά δεν παίρνουμε αυτή τη θέση επειδή έτυχε να ζούμε στην Ελλάδα, και άρα υπάρχουν μεγαλύτεροι κίνδυνοι εμπλοκής «της χώρας μας». Με την ίδια λογική που η στήριξη του άξονα της αντίστασης στη Μέση Ανατολή απέναντι στις νατοϊκές επιχειρήσεις δεν εκπορεύεται από κάποια ιδιαίτερη ιδεολογική ταύτιση με τους Φρουρούς της Επανάστασης στο Ιράν, τις ιρακινές πολιτοφυλακές, τον Συριακό Αραβικό Στρατό και την πολιτική ηγεσία των Παλαιστινίων. Διότι όλοι αυτοί σε τελική ανάλυση είναι κάτι το εξωτερικό, και άρα τυχαίο απέναντι στην αμερικάνικη αυτοκρατορία. Για το ΝΑΤΟ δεν έχει σημασία σε τι πιστεύεις ακριβώς, αλλά μόνο το αν πιστεύεις σε αυτούς.

Σε ό,τι και αν πιστεύουν όλοι αυτοί, όσο αντιδραστικά και «αντιπροοδευτικά» και αν είναι τα σχήματα με τα οποία διαβάζουν τον κόσμο και την κοινωνία, μπροστά στην ισοπέδωση των χωρών τους, έχουν δίκιο. Στην συγκεκριμένη αντιπαράθεση, δηλαδή απέναντι στον ιμπεριαλισμό, έχουν δίκιο. Για αυτό τον λόγο η αντιπαράθεση με την νατοϊκή εκστρατεία και η διάλυση των ουκρανοναζίδων είναι η συνέχεια της διάλυσης του ISIS, της άμυνας της Μπολιβαριανής Επανάστασης, και της αντίστασης στις Πορτοκαλί επαναστάσεις.

Απέναντι στον πληροφοριακό ζόφο

Η δυτική αριστερά ζει ακόμα στο παρελθόν, αλλά σύντομα θα κληθεί να πάρει θέση. Όσοι ξεφύγουν από το κάρο, θα δούνε στο πρόσωπο των τέως συντρόφων τους, την νέα σοσιαλδημοκρατία να κηρύττει τα ψέματα του ιμπεριαλισμού. Οι εκκλήσεις τους για ειρήνη και το κρυφτούλι πίσω από τα θύματα είναι τα πρώτα δείγματα του μελλοντικού τους οριστικού αλυσοδέματος στο αστικό άρμα.

Πρέπει λοιπόν να αποδεσμευτούμε από αυτό το πνιγηρό περιβάλλον όλων αυτών των περίεργων τύπων που έχουν το θράσος να μιλάνε στο όνομα της αριστεράς. Ο ταξικός πόλεμος είναι στην τελική ένας πόλεμος εμπιστοσύνης. Αν δεν σπάσουμε αυτούς τους δεσμούς ιδεολογικής εξάρτησης, αν δεν βγούμε από τη φούσκα, τίποτα δεν μπορεί να ξεκινήσει. Όλα ξεκινάνε από την δυνατότητα μας να σκεφτόμαστε ελεύθερα. Μεταξύ άλλων αυτό που διακυβεύεται στην Ουκρανία τώρα είναι ο κίνδυνος της απώλειας της ταξικής ανεξαρτησίας.

Ιδίως τώρα, οι αστικές τάξεις της Ευρώπης ψάχνουν διακαώς την αφήγηση εκείνη, που χρειάζονται για να ξεμπερδέψουν με τα ιδεολογικά υπολείμματα της προηγούμενης εποχής. Δεν θέλουν μία Γερμανία ενοχική απέναντι στο παρελθόν της, ούτε μία Ευρώπη που να παίζει τον ρόλο του καλού μπάτσου με τις ΗΠΑ να παίζουν τον κακό. Θέλουν να ξεριζωθεί ο κομμουνισμός, ο αντιφασισμός ακόμα και ο πασιφισμός από τις πλατιές μάζες. Υπό το βάρος ενός νέου βαρβάρου εξ’ ανατολάς η Ευρώπη θα επιχειρήσει να αναβαπτιστεί, κάνοντας έτσι και τις αναγκαίες εσωτερικές εκκαθαρίσεις. Η πρόταση για λιώσιμο του αγάλματος στον Τέλμαν στη Γερμανία, η απαγόρευση των συμβόλων της Αντιφασιστικής νίκης, η ολοκληρωτική καταστροφή των σοβιετικών μνημείων στην Πολωνία δεν είναι τυχαία. Και τα τελευταία σύμβολα για έναν ελεύθερο κόσμο πρέπει να λιώσουν. Και από το λιωμένο μέταλλο να φτιάξουν τις νέες ιμπεριαλιστικές μεραρχίες που δεν θα διστάσουν να επαναλάβουν τα εγκλήματα του Β’ ΠΠ σε μία νέα αποτρόπαιη μορφή. Όλοι μας θα κληθούμε να διαλέξουμε στο τέλος.

Πηγή: Avanguard

*Το παραπάνω κείμενο αναδημοσιεύεται παρά τις επιφυλάξεις-διαφωνίες μας σε αρκετά σημεία του, και με πιο βασική τον επίλογο του που λέει πως "όλοι μας θα κληθούμε να διαλέξουμε στο τέλος", καθώς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλοι έχουμε διαλέξει ήδη. Καθώς η επιλογή της επιθυμητής "ειρήνης" του καθενός, είναι από μόνη της και σαφέστατη επιλογή και για την επιθυμητή έκβαση του δοσμένου κάθε φορά πολέμου. Και αυτό δεν αλλάζει με λεκτικές ακροβασίες και λογικά άλματα....