Η πίπα της ειρήνης

Το σύνθημα της ειρήνης, κατά τη γνώμη μου, στη δοσμένη στιγμή δεν είναι σωστό. Είναι μικροαστικό, παπαδίστικο σύνθημα. Το προλεταριακό σύνθημα πρέπει να είναι: Εμφύλιος πόλεμος.
Αντικειμενικά από τη ριζική αλλαγή στην κατάσταση της Ευρώπης βγαίνει ένα τέτοιο σύνθημα για την εποχή του μαζικού πολέμου. Το ίδιο σύνθημα βγαίνει και από την απόφαση της Βασιλείας.
Εμείς δεν μπορούμε να «υποσχεθούμε» εμφύλιο πόλεμο ούτε και να τον «επιβάλλουμε με διάταγμα», όμως είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε δουλειά -στην ανάγκη και πολύ μακρόχρονη- προς την κατεύθυνση αυτή

Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1924 στη Λενινιστική Συλλογή, τόμ. II.

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η ειρήνη. Αυτήν την θέλουν όλοι "ακόμη και ο Νικόλαος ο αιματοβαμένος" όπως πολύ δηκτικά επισημαίνει ο Λένιν. Το ζήτημα είναι ειρήνη "με ποιούς όρους";

Σχετικά με το ζήτημα του συνθήματος της «ειρήνης».

Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Μπέρνσταΐν στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Neue Zeit δείχνει ότι στην Αγγλία, όπου η αστική τάξη είναι καθόλα εξυπνότερη, πιο ελεύθερη απ' όλους κτλ., υπάρχει ρεύμα υπέρ της ειρήνης από την άποψη του αρχιοπορτουνισμού. Δηλαδή η ειρήνη εγγυάται καλύτερα την «κοινωνική ειρήνη», δηλαδή την υποταγή του προλεταριάτου στην αστική τάξη, την καθησύχαση του προλεταριάτου, τη συνέχιση της ύπαρξης του καπιταλισμού. Ο Μπέρνσταΐν αυτό δεν το ανέπτυξε. Όμως είναι ολοφάνερο ότι τέτοιοι ειρηνοποιοί υπάρχουν πολλοί ανάμεσα στους φιλελεύθερους και στους ριζοσπάστες αστούς όλων των χωρών. 

Προσθέστε σ'αυτό

(1) ότι όλοι οι σοβινιστές είναι επίσης υπέρ της ειρήνης (μόνο κάτω από ποιους όρους) -όμως στο λογοκρινόμενο Τύπο δε θα αφήσουν να μιλήσουμε για τους δικούς μας όρους! 

(2) ότι οι αυλές -η γερμανική και η ρωσική- είναι επίσης (μυστικά σήμερα, μισοανοιχτά αύριο) υπέρ ιδιαίτερης ειρήνης αναμεταξύ τους· 

(3) ότι όλοι οι συναισθηματικοί αστοί και μικροαστοί είναι «υπέρ της ειρήνης» από αντεπαναστατική, μικροαστική, δουλική κτλ. άποψη.

Μπαίνει το ερώτημα αντικειμενικά ποιον τώρα συμφέρει το σύνθημα της ειρήνης; Όχι πάντως στην προπαγάνδιση των ιδεών του επαναστατικού προλεταριάτου! Όχι στην ιδέα να χρησιμοποιηθεί ο πόλεμος για την επίσπευση της  χρεοκοπίας του καπιταλισμού!
Προσθέστε τη νίκη των οπορτουνιστών-σοβινιστών σχεδόν σε όλες τις χώρες: Μόνο αυτούς τους ανθρώπους το σύνθημα της ειρήνης θα τους βοηθήσει να ξεμπλέξουν.

σελίδα 46

 «Ο επαναστατικός αγώνας ενάντια στον πόλεμο» είναι κούφια και χωρίς περιεχόμενο αναφώνηση, που γι' αυτήν είναι καλοί μαστόροι οι ήρωες της II Διεθνούς, όταν με τον αγώνα αυτό δεν εξυπακούεται μια επαναστατική δράση κατά της κυβέρνησης σου και στη διάρκεια του πολέμου. Φτάνει να το σκεφτείς λιγάκι για να το καταλάβεις. Επαναστατική δράση, όμως, ενάντια στην κυβέρνηση σου στη διάρκεια του πολέμου σημαίνει, αναμφισβήτητα, αναντίρρητα, όχι μόνο να εύχεσαι να ηττηθεί η κυβέρνηση σου αλλά και να συμβάλλεις έμπρακτα σ' αυτήν την ήττα. 

σελ 82

_____________ 

Δεν λέμε τίποτα λοιπόν, αν δεν μιλήσουμε για τους όρους ακριβώς της ειρήνης που επιθυμούμε, στον δοσμένο κάθε φορά πόλεμο, και κάνοντας συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κάθε φορά κατάστασης.

H "ειρήνη" του 2014, τότε δεν γίνονταν πόλεμος...

👉Εάν π.χ. επιθυμούμε την "ειρήνη" με τους όρους που υπήρχε πριν την ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρώσσικης Ομοσπονδίας, την "ειρήνη" δηλαδή που υπήρχε από το 2014 με τους ναζί να επιχειρούν εθνοκάθαρση με βαριά όπλα στην μισή Ουκρανία και να την έχουν κάτω από καθεστώς τρόμου ολόκληρη, τότε πολύ καλά έκανε ο Μητσοτάκης και τους έστειλε όπλα, πολύ καλά λογοκρίνουν μέχρι κ τον Τσαϊκόφκι, επιβάλουν κυρώσεις που πλήττουν εμάς τους ίδιους, καλούν στην βουλή τον Ζελένσκι, κλπ κλπ κλπ. Αφού αντικειμενικά, ο μόνος τρόπος να υπάρξει "ειρήνη" με τους προ διμήνου όρους, είναι η στρατιωτική ήττα της Ρωσσίας, τότε και λίγα κάνουν οι πολεμοκάπηλοι του ΝΑΤΟ....

👉Εάν πάλι επιθυμούμε την ειρήνη με τους όρους που αυτή υπήρχε πριν από το ναζιστικό πραξικόπημα του 2014, τότε ευχόμαστε (το λιγότερο ευχόμαστε-κανονικά επιδιώκουμε) την όσο πιο δυνατή επίτευξη των στόχων του Ρώσσικου στρατού, καθώς χωρίς την οριστική συντριβή του ναζιστικού στρατιωτικού βραχίονα της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ (που προέκυψε ακριβώς τότε), ειρήνη με τέτοιους όρους είναι αδύνατη.

👉Εάν επιθυμούμε κάτι διαφορετικό, όπως π.χ. οι Ουκρανοί κομμουνιστές και μεγάλο μέρος του λαού του Ντονμπάς και της Νοβορωσίας, τότε τους εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και δεν παίρνουμε, μέρος στην δαιμονοποίηση των συμμάχων τους, ή ίσες αποστάσεις από τους εχθρούς τους. Και εννοείται πως επιδιώκουμε έμπρακτα την ήττα του "δικού μας" ιμπεριαλισμού, που λέει κ ο Λένιν παραπάνω, αν αυτό το "κάτι διαφορετικό" φτάνει μέχρι την ειρήνη με επαναστατικούς όρους.

👉Υπάρχει βέβαια και η καθόλα θεμιτή άποψη, πως η μόνη ειρήνη που μας ενδιαφέρει, είναι αυτή του "τον πισινό μας να γλυτώσουμε και όπου θέλει ας έμπει". Κοινώς δηλαδή, το να μείνει η χώρα μας έξω από όλο αυτό, και παραπέρα, γαία-πυρί μειχθήτω.... Είναι μια άποψη την οποία ασπάζεται εξάλλου και η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Χίππικη ή χυδαία συμφεροντολογική μεν-απολύτως θεμιτή και σεβαστή δε. 

Αυτό όμως αν δεν το ξεκαθαρίσεις εξαρχής, όχι μόνο θα πέσεις σύντομα σε σωρεία αντιφάσεων, αλλά πολύ γρήγορα θα βρεθείς και στην θέση του κατηγορούμενου, από άλλους "ειρηνιστές", ή θα βρεθείς να δηλώνεις εμμέσως πλην σαφώς την αλληλεγγύη σου στο Αζώφ και το Αϊντάρ (στην πράξη αυτό σημαίνει "αλληλεγγύη" στο Ουκρανικό κράτος), ανεμίζοντας γαλαζοκίτρινες σημαίες. Ή και τα δύο... Και δαρμένος δηλαδή και κερατάς από επάνω..

___________

Σημειώσεις:

✒Όλα τα παραπάνω δεν είναι κριτική ή παραίνεση σε κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό φορέα (δεν την έχω ψωνίσει τόσο εξάλλου ώστε να πιστεύω πως θα μπορούσα να έχω τέτοια επιρροή), αλλά είναι σκέψεις και προβληματισμοί που δυστυχώς αφορούν το σύνολο της ελληνικής αριστεράς και μάλιστα αυτής που θέλει να είναι και να λέγεται επαναστατική (από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΣΕΚ π.χ., δεν θα περίμενε κανείς και κάτι καλύτερο από πλευράς ανάλυσης, ή πόσο μάλλον πράξης). Σκέψεις και προβληματισμοί που έχουν προκύψει από συζητήσεις που έχω κάνει όλον αυτό τον καιρό, στο διαδίκτυο ή τον πραγματικό κόσμο. Λέω δυστυχώς, γιατί για όποιον δεν το κατάλαβε, η εποχή του "ιμπεριαλιστικού πολέμου και των προλεταριακών επαναστάσεων" είναι παρούσα ξανά και στην Ευρώπη, και δη ακόμη και στην δυτική. Το αδιανόητο συνέβη, οι δυτικοευρωπαίοι κινδυνεύουν άμεσα με επισιτιστική ανεπάρκεια, ενώ (και) η χώρα μας βρίσκεται ήδη σε πόλεμο. Με την Ρωσσία αυτή την φορά, όχι με καμμία Κεντροαφρικανική Δημοκρατία όπως στο πρόσφατο παρελθόν... Αλλά σε αυτά ίσως χρειαστεί να επανέλθω, προκειμένου να εξηγήσω αναλυτικότερα την σκέψη μου, σε όποιον ενδιαφέρεται να την διαβάσει.

✒Όλες οι ατάκες του Λένιν που βρίσκονται στο κείμενο με πλάγια γράμματα, ή σε μπαλονάκια στα σκιτσάκια (ένας εύκολος τρόπος για να ανέβουν στο τουΐτερ ήταν αυτός) προέρχονται από το πολύ εξυπηρετικό βιβλιαράκι με τα συγκεντρωμένα κείμενα του Λένιν για τον πόλεμο, που μπορείτε να βρείτε εδώ.

✒Την συγνώμη μου που δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το απαντήσω ή να δημοσιεύσω σχόλια εδώ και αρκετό καιρό (ούτε στο τουΐτερ απαντάω), αλλά σε καθεστώς λογοκρισίας, το ψάξεις και να βρεις την "άλλη" άποψη για να βγάλεις κάποιο συμπέρασμα του τι πραγματικά γίνεται μέσα στον ορυμαγδό της προπαγάνδας, εκτός από επικίνδυνο πλέον, είναι και τρομερά χρονοβόρο. Ελπίζω όταν τελειώσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσει στην Ουκρανία, να μπορέσω να επιστρέψω σε μια συνεπή "κανονικότητα" όσο αφορά την λειτουργία του μπλογκ.

Υ.Γ.

Αρκετά καλή η χθεσινή εκπομπή του Νίκου Μπογιόπουλου στον Real, που απαντάει σε διάφορα αντικομμουνιστικά εμέσματα των ημερών. Όποιος έχει τον χρόνο ας την ακούσει...