Αχός βαρύς ακούγεται...

Παρότι δεν παραλείπουμε να θυμόμαστε και να σας θυμίζουμε ότι το γελοίο είναι πάντα παρόν στην ιστορία, και οπωσδήποτε στην ιστορία των “μεγάλων πρωταγωνιστών” των αναμετρήσεων ανάμεσα σε αφεντικά, μην μας παρεξηγήσετε: όλες οι ιμπεριαλιστικές εκστρατείες και όλοι οι πόλεμοι είναι αιματηρά σοβαροί. Ο συγκεκριμένος που έχει κωδικοποιηθεί σαν «ουκρανία» είναι ακόμα χειρότερος επειδή συνιστά κλιμάκωση εντός του 4ου παγκόσμιου.

Η συγκινησιακή, δήθεν φιλάνθρωπη αντιμετώπισή του, σα να επρόκειτο για σεισμό (με υποχθόνιο δράστη), προωθείται απ’ τα αφεντικά και εσωτερικεύεται από πολλούς υποτελείς. Βολεύει τα μέγιστα. Προβάλλοντας ανθρώπινα θύματα (υπαρκτά ή κατασκευασμένα) και παρακινώντας σε παβλωφικές συγκινησιακές αντιδράσεις τις οποίες «σπουδάσαμε» αναγκαστικά στη διάρκεια των δύο προηγούμενων χρόνων (του είδους «ούτε μια ανθρώπινη ζωή χαμένη» όταν βόλευε τ’ αφεντικά, και ύστερα χιλιάδες δολοφονημένοι απ’ τους γενετιστές και τ’ αφεντικά – αλλά μούγκα…) αποκρύβονται, καταχωνιάζονται, τα βασικά χαρακτηριστικά και το εύρος αυτού του πολέμου.

Ήταν, λοιπόν, αναπόφευκτη η ρωσική εισβολή στην ουκρανική επικράτεια, απόδειξη της μοχθηρότητας του ρωσικού καθεστώτος; Καθώς διαρρέουν όλο και περισσότερα στοιχεία αποδεικνύεται ότι η Μόσχα ως την τελευταία στιγμή δοκίμασε με τεκμηριωμένο τρόπο είτε να την αποφύγει είτε να δείξει τους δυτικούς σχεδιασμούς σαν την αιτία της. Προφανώς έχει ξεχαστεί ήδη ότι νωρίς νωρίς, κι ενώ οι αμερικανο-αγγλικές μυστικές υπηρεσίες και οι δημαγωγοί τους έψελναν τον ύμνο «η ρωσία θα εισβάλει – θα εισβάλει – θα εισβάλει!», το Νοέμβρη του 2021, η Μόσχα διατύπωσε και έστειλε γραπτά τις απαιτήσεις της όχι απ’ το Κίεβο αλλά απ’ το νατο και την Ουάσιγκτον. Για να εισπράξει σαν απάντηση ένα «ναι μεν αλλά» ανάμικτο με «δεν θα μας πείτε εσείς τι θα κάνουμε με τον ιμπεριαλισμό μας». Αναμενόμενο, αλλά περί αυτού πρόκειται!

Λιγότερο γνωστό αλλά τεκμηριωμένο πια είναι ότι η Μόσχα δοκίμασε να φέρει το Βερολίνο και το Παρίσι προ των ευθυνών τους ως την τελευταία στιγμή, σαν κράτη υποτίθεται σοβαρά που συνυπέγραψαν τις «συμφωνίες του Μινσκ». Θα ήταν αρκετή μια καταγγελία του ουκρανικού καθεστώτος εκ μέρους του Βερολίνου και του Παρισιού ως ανεύθυνου απέναντι στους υποτελείς του και το “διεθνές δίκαιο”, που δεν τηρεί τις υποχρεώσεις, τις δεσμεύσεις, τις διεθνείς συμφωνίες του και, αντίθετα, οξύνει τις επιθέσεις κατά του Donbass, για να φρενάρει, ή έστω να αναστείλει την ρωσική εισβολή∙ κι αυτό το ήξεραν πολύ καλά οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες. Εν τέλει εκείνο που ήξεραν πολύ καλά είναι ότι το πρώτο επίδικο της αντιπαράθεσης δεν είναι απλά η «ουκρανία» αλλά το σύνολο της ευρώπης…

Είχαν όλα τα στοιχεία για να το κάνουν, είχαν όλα τα στοιχεία για να διαφοροποιηθούν ανοικτά απ’ την γραμμή του «άξονα», αλλά δεν το έκαναν… Γιατί; Προκύπτει τώρα ότι Βερολίνο και Παρίσι προτίμησαν να υιοθετήσουν, για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, το σενάριο που είχε διατυπωθεί απ’ τα μέσα Μάρτη του 2019, ατλαντικής προέλευσης. Απ’ τον Oleksiy Arestovych, τον φασίστα «στρατηγικό σύμβουλο» του κλόουν (θυμηθείτε το σχετικό video εδώ, στις 21 Μάρτη, To panic or not?): ό,τι, δηλαδή, η ρωσική εισβολή είναι «χρήσιμη» γιατί η Μόσχα θα ηττηθεί… και, έτσι, μπορεί μεν η ουκρανία να ισοπεδωθεί αλλά το ρωσικό κράτος / κεφάλαιο θα «τσαλακωθεί» σοβαρά, οπότε θα είναι πιο «φρόνιμο» όχι μόνο στις αμερικανο-αγγλικές ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις “σπασίματος” του ευρασιατικού project αλλά και στις γερμανικές ή/και γαλλικές, ακόμα κι αν αυτές οι τελευταίες δεν συμπίπτουν πάντα με τις πρώτες.

Κάποιοι, γνώστες όλων αυτών, υποστήριξαν τις πρώτες εβδομάδες της εισβολής, επειδή δεν καταλάβαιναν τις πολυεπίπεδες στοχεύσεις του ευρασιατικού project μ’ αυτήν αλλά και τις ευρύτερες καθόλου τυχαίες «παρενέργειές» της, ότι το ρωσικό καθεστώς παγιδεύτηκε απ’ την δύση.

Ρηχή προσέγγιση, αρκεί να ερευνηθεί αμερόληπτα τι συμβαίνει και τι εξελίσσεται ήδη σ’ όλο τον πλανήτη, κοντύτερα ή μακρύτερα απ’ αυτό καθαυτό το πολεμικό πεδίο «ουκρανία». Ούτε λίγο ούτε πολύ όλα τα δυτικά κράτη / αφεντικά είχαν ποντάρει στην επανάληψη της σοβιετικής ήττας στο αφγανιστάν, την δεκαετία του ’80, και είχαν φροντίσει γι’ αυτό: καλά εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι φασίστες (αρκετές χιλιάδες τέτοιοι), συν τον υπόλοιπο ουκρανικό στρατό, θα στριμώξουν και θα ματώσουν τον ρωσικό στρατό σε μάχες πόλεων, σε πολλές πόλεις, του Κιέβου συμπεριλαμβανόμενου.  

Αυτός είναι ο λόγος που ύστερα από 1,5 μήνα δεν υποκρίνονται καν και καν ότι έχουν ειρηνόφιλες, μεσολαβητικές προθέσεις: απλά στέλνουν όπλα, κι άλλα όπλα στο καθεστώς του Κιέβου (τα περισσότερα απ’ αυτά καταστρέφονται πριν καν φτάσουν στον προορισμό τους…). Αν ήθελαν “ειρήνη” θα είχαν φροντίσει γι’ αυτήν έγκαιρα, και είχαν όλο το χρόνο και τα μέσα. Όχι. Θέλουν την ρωσική ήττα, που την λογαριάζουν σαν ήττα ολόκληρου του ευρασιατικού project, ειδικά μετά την δική τους ήττα στα υψίπεδα του Ινδοκούς, και την προσχώρηση του υπό τους ταλιμπάν αφγανιστάν σ’ αυτό το project.

Όμως η ρωσική μέθοδος ήταν και είναι διαφορετική. Το σημαντικότερο (κατά την γνώμη μας) είναι ότι η Μόσχα και οι πιο στενοί σύμμαχοί της (Μινσκ, Τεχεράνη, Άγκυρα, Πεκίνο…) έχοντας πλήρη επίγνωση ότι πρόκειται για παγκόσμιο πόλεμο (και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, το ξέρουν απ’ το ιράκ, την συρία, το αφγανιστάν, τον λίβανο, την λιβύη, το Sahel, την ανατολική ασία…) έχουν εντάξει το αμιγώς στρατιωτικό σκέλος αυτής της εισβολής μέσα σ’ ένα πολύ ευρύτερο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό σχεδιασμό που για τους δυτικούς υπηκόους είναι ανύπαρκτος∙ σχεδιασμό που είναι μακράν ο βασικότερος, ο στρατηγικός. Σ’ αυτό το γενικό, το παγκόσμιο πεδίο της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης, δεν συγκρούονται ακόμα στρατοί από άκρου σε άκρο∙ συγκρούονται όμως εμπορεύματα, πρώτες ύλες, εργασία, παραγωγικότητα, επενδύσεις, νομίσματα, αναδιαρθρώσεις, κρατικοί και καπιταλιστικοί προσανατολισμοί για τον 21ο αιώνα.

Αντίστοιχα παγκόσμιας κλίμακας σχεδιασμός υπάρχει βέβαια, θεωρητικά τουλάχιστον, και στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. Πατάει όμως σε κινούμενη άμμο – και βουλιάζει. Στις αρχές της δεκαετίας του ’00 ο σχεδιασμός των ηπα ονομαζόταν “ο αμερικανικός 21ος αιώνας”, και ήταν ευχαριστημένος με την διάλυση των ευρωπαϊκών θεσμών… Μετά τις στρατιωτικές αποτυχίες του “προληπτικού αντιτρομοκρατικού πολέμου” ο σχεδιασμός της Ουάσιγκτον έγινε “make america great again” και οικονομικός πόλεμος – επί ψόφιου κουναβιού. Απέτυχε κι αυτό το σχέδιο∙ ο νυσταλέος Jo εμφανίστηκε σαν λάτρης των ευρωπαίων συμμάχων, πράγμα που σημαίνει ένα μόνο πράγμα: την στρατηγική εξάρτηση ειδικά του Βερολίνου απ’ την Ουάσιγκτον.

Όλα αυτά έχουν δύο βαριά «σημάδια» πάνω τους. Πρώτον, την αλαζονεία 500 χρόνων δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη (με διαδοχικές «μεγάλες δυνάμεις»), μια αλαζονεία που οδηγεί στη μόνιμη υποτίμηση των σημερινών ευρασιατών αμφισβητιών αυτής της κυριαρχίας. Και δεύτερον, την κόκα που καταναλώνουν οι δυτικοί σύμβουλοι, «ειδικοί», «στρατηγικοί σύμβουλοι», ακόμα και πολιτικές βιτρίνες. Ποτέ δεν λαμβάνονται υπ’ όψη τέτοιοι παράγοντες στην ανάλυση της ιστορίας∙ υπάρχουν όμως, και με καθόλου δευτερεύοντα ρόλο.

Αν χρειάζεται μια απόδειξη των ισχυρισμών μας περί καινούργιας φάσης του 4ου παγκόσμιου, να τρεις. 

• Πρώτον, το ζήτημα των αμερικανικών εργαστηρίων βιολογικού πολέμου και στο ουκρανικό έδαφος…  
• Δεύτερον, η σε εξέλιξη αντεπίθεση που επιχειρεί ο «άξονας» στο πακιστάν… 
• Και τρίτον το σε τι πραγματική κατάσταση βρίσκεται και θα βρεθεί σύντομα το αμερικανικό καθεστώς, στο εσωτερικό του … 

Πηγή: Sarajevo