Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2022

Κεραυνός AUKUS ή Αφγανιστάν Νο2;*

Η ανακοίνωση της δημιουργίας της AUKUS ή αλλιώς της στρατηγικής συνεργασίας Αυστραλίας, Ηνωμένου Βασιλείου και Ηνωμένων Πολιτειών, από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάϊντεν, στην αρχή της εβδομάδας που φεύγει έπεσε σαν κεραυνός στην διεθνή ειδησεογραφία αλλά και στις διεθνείς σχέσεις. Έπρεπε όμως; Και αν όχι τι σημαίνει η καινούργια στρατηγική συμμαχία;

Ο στρατηγικός αναπροσανατολισμός των ΗΠΑ που είχε ξεκινήσει από τον πρόεδρο Ομπάμα με προοδευτικό πρόσημο και συνεχίστηκε με εθνικιστικό παραλήρημα από τον πρόεδρο Τραμπ, φαίνεται ότι παίρνει σάρκα και οστά από ένα πρόεδρο που δυσφημίστηκε και συνεχίζει να δυσφημίζεται σαν δειλός και προδότης από το εγχώριο κατεστημένο των ΗΠΑ. Ωστόσο η πολιτική είναι η ίδια: οι ΗΠΑ αποσύρονται από μέτωπα που οι αντίπαλοι είναι γέννημα θρέμμα της εποχής Μπους / Κλίντον, παιδιά της CIA, όπως οι Ταλιμπάν και το Ισλαμικό Κράτος, και επικεντρώνονται στο κύριο μέτωπο που είναι η αντιμετώπιση της ανερχόμενης Κίνας.

Το πρόβλημα Κίνα όμως είναι παράγωγο της εποχής της Παγκοσμιοποίησης, της ανεξέλεγκτης δηλαδή ροής των κεφαλαίων εκεί που οσμίζονται ότι υπάρχει κέρδος. Η Κίνα πρώτα έγινε το διεθνές εργοστάσιο χάρις την ασύγκριτη φτήνια του πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού της, την τεράστια εσωτερική αγορά και την πολιτική των ελευθέρων ζωνών εμπορίου που δημιούργησε ο Τενγκσιάο Πινγκ, στα παράλια της Κίνας. Ζώνες στις οποίες δεν ισχύει καμία από τις κατακτήσεις του Κινέζικου Προλεταριάτου. Ζώνες ασυδοσίας και άγριας εκμετάλλευσης από το διεθνές κεφάλαιο πάνω στα εκατομμύρια των αγροτών που τα τραβάει σαν τις μύγες σ αυτές η προοπτική ενός γρήγορου πλουτισμού. Οι μόνοι που πλούτισαν βέβαια ήταν οι Κινέζοι γραφειοκράτες / καπιταλιστές και φυσικά τα διεθνή μονοπώλια.

Η γρήγορη όμως ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Κίνα, χάρις στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, έφερε και την αυτοπεποίθηση της νέας ανερχόμενης δύναμης του Καπιταλισμού. Στο σημείο αυτό άρχισαν να λειτουργούν τα αμυντικά αντανακλαστικά δυνάμεων που πρωτοστάτησαν στην Παγκοσμιοποίηση, όπως οι ΗΠΑ του Ρόναλντ Ρήγκαν και η Μεγάλη Βρετανία της Μάργκαρετ Θάτσερ. Οι δυνάμεις που εξαπέλυσαν τα παγκόσμια κέντρα του καπιταλισμού κινδυνεύουν να ξεφύγουν από τον έλεγχό τους και να δημιουργήσουν καινούργιους ανταγωνιστές στην διεθνή κυριαρχία.

Οι ΗΠΑ μετά το ΄89 ουσιαστικά έμειναν μόνες τους και διαμόρφωσαν ένα μονοπολικό κόσμο. Οι παλιές τους ανταγωνίστριες, Γερμανία και Ιαπωνία, ήταν για καλά δεμένες πολύ καιρό πριν, στο μαντρί που λέγεται ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και ASEAN στην Ανατολή. Οι φτωχοί συγγενείς τους Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία είχαν για καλά υποβιβαστεί σε ρόλο κομπάρσου μετά την κρίση της διώρυγας του Σουέζ, το 1956.

Έτσι οι διαμορφωτές της Νέας Τάξης Πραγμάτων από θιασώτες της Pax Americana και του Νεοφιλελευθερισμού «βλέπουμε» εμβρόντητοι να επιστρέφουν στην παλιά καλή σχολή του Απομονωτισμού και του Ιμπεριαλισμού των εθνών – κρατών. Αποτελεί πραγματικό σοκ τόσο για αυτούς όπως τα παιδιά της Σχολής του Σικάγο και του Τέλους της Ιστορίας όσο και για τους πολέμιους της Παγκοσμιοποίησης σε διεθνή κλίμακα, η επιστροφή στην εποχή των κανονιοφόρων και του ανταγωνισμού των πολεμικών εξοπλισμών. Οι πρώτοι όπως ο Πρόεδρος Μακρόν και η νέα ηγεσία που θα προκύψει από τις εκλογές στη Γερμανία, μάλλον ψάχνονται για ρόλο στην «καινούργια» εποχή. Οι δεύτεροι αναγκαστικά θα επιστρέψουν στα εθνικά τους μαντριά.

Η αναδίπλωση της Αντιπαγκοσμιοποίησης στο αντιεμβολιστικό κίνημα, προκαλεί μάλλον γέλια αλλά είναι πραγματικά επικίνδυνη για όλους μας. Η αναδίπλωση όμως της «μόνης» Υπερδύναμης σε ρόλο ισότιμο δίπλα στο ξεδοντιασμένο λιοντάρι της Γηραιάς Αλβιώνος με στόχο τον περιορισμό των ηγεμονικών φιλοδοξιών του Πεκίνου, προκαλεί τεράστιους τριγμούς στο σύνολο του ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος από το ΄45 και μετά. Η κίνηση Μπάϊντεν αφήνει εκτός σχεδιασμού τη Γαλλία αλλά και τη Γερμανία. Ποιος θα είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ στη «Νέα Εποχή»; Ο «ανισόρροπος» Τραμπ μας είχε προϊδεάσει: βγάλτε τα πέρα μόνοι σας: δεν θα πληρώνουμε (οι Αμερικάνοι δηλαδή) την ασφάλειά σας και εσείς θα μας κλέβετε ήσυχα – ήσυχα θέσεις εργασίας. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να θεωρήσουμε ότι οι κινήσεις του Αμερικανού Προέδρου αφορούν στενά τη ζώνη του Ειρηνικού! Αλλά και εκεί η συμμαχία με την Αυστραλία, τι σκέψεις θα προκαλεί άραγε στην ιθύνουσα τάξη της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας, της Νέας Ζηλανδίας, των υπόλοιπων Ασιατικών Τίγρεων και γιατί όχι της Εθνικιστικής Κίνας (Ταϊβάν);

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας μπορεί να μην είναι πια το υπόδειγμα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που ήταν την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης, ωστόσο δεν έχει περάσει το κρίσιμο σημείο που την οδηγεί στην εποχή του Ιμπεριαλισμού. Το οικονομικό της μέγεθος είναι εν πολλοίς μια φούσκα, με χυδαίους οικονομικούς όρους, και βασίζεται στις ξένες επενδύσεις των πραγματικών Ιμπεριαλιστών. Η αύξηση της πραγματικής διαπραγματευτικής δύναμης του Κινεζικού Προλεταριάτου, η ιλιγγιώδης αύξηση των μισθών, έχει φρενάρει για τα καλά την απότομη αύξηση του Κινέζικου Καπιταλισμού. Η πρόσφατη εγκατάλειψη του περιορισμού των γεννήσεων από τον Κινέζο Πρόεδρο Σίτσι Πινγκ και η πριμοδότηση τους αποτελεί ομολογία της πτώσης του ποσοστού υπεραξίας που αποσπάται από τους Κινέζους Εργάτες. Η εξαγωγή κεφαλαίου από την Λ.Δ. της Κίνας και η επένδυση του στο εξωτερικό είναι πραγματική αλλά υπολείπεται πολύ από τις δυτικές επενδύσεις σαν υπολογίσιμος παίκτης στη διεθνή οικονομία. Το ίδιο και το μέγεθος των Κινεζικών κρατικών κολοσσών (όπως και των Ρωσικών) βρίσκονται στον πάτο του διεθνούς μονοπωλιακού ανταγωνισμού. Το πολύ πολύ να μιλήσουμε για ένα κουρελή Ιμπεριαλισμό όπως για την Ιταλία των αρχών του 20ου αιώνα. Η Παγκοσμιοποίηση, αν και βαριά λαβωμένη, από την Αμερικανικό και Βρετανικό εθνικισμό, εξακολουθεί να βρίσκει νέα πεδία επεκτατικής πολιτικής στην Ινδία, τη Νοτιοανατολική Ασία και πολύ πρόσφατα στην υποσαχάρια Αφρική.

Η Κίνα όμως, όπως και η Ρωσία, διαθέτει μια στιβαρή εθνικιστική ηγεσία που δεν υπέκυψε στις σειρήνες του Αμερικανόπνευστου εκδημοκρατισμού. Κατάφερε να πραγματοποιήσει ένα τεράστιο οικονομικό και επιστημονοτεχνικό άλμα την εποχή που ο Ιμπεριαλισμός τη χρησιμοποιούσε σαν πηγή φτηνού εργατικού δυναμικού και τώρα είναι δύσκολο να ξαναβάλουν το τζίνι των παραγωγικών δυνάμεων που οι ίδιοι εξαπέλυσαν στο λυχνάρι. Η Λ.Δ. της Κίνας μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και έχει εξασφαλίσει ένα ανθρώπινο επίπεδο επιβίωσης για τον πληθυσμό της. Από αυτή την άποψη και παρά το τεράστιο μέγεθος της, η Λ.Δ. της Κίνας δεν αποτελεί εξαίρεση στον ανεπτυγμένο κόσμο. Και το σημαντικότερο δεν κινδυνεύει από αποσταθεροποίηση που τόσο θα ήθελε η αγαπημένη μας Δύση. Ο δρόμος όμως για τον Ιμπεριαλισμό είναι μακρύς και περνάει από κάτι που αναγκαστικά θα μοιάζει με τη Γαλλική ήττα από τους Πρώσους στο Σεντάν το 1870 και την Τσαρική πανωλεθρία στην Τσουσίμα το 1905 από το Ιαπωνικό Αυτοκρατορικό Ναυτικό. Μέχρι τότε τα πράγματα στην διεθνή πολιτική κονίστρα μάλλον θα είναι αντίστροφα για το ποιος κινδυνεύει από ποιον, απ΄ότι διακηρύσσει ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός δια στόματος Προέδρου Μπάϊντεν! 

Πηγή: Κάποιος γάτος

*Αναδημοσιεύεται (όπως κ πάρα πολλά από τα κείμενα που αναδημοσιεύονται εδώ) χωρίς το μπλογκ να ταυτίζεται κατά 100%  με τις απόψεις που παρουσιάζονται, τις βρίσκει οστώσο πολύ ενδιαφέρουσες σαν τροφή για σκέψη κ προβληματισμό.

5 σχόλια:

  1. Χάρης Γιαννόπουλος2 Φεβρουαρίου 2022 στις 1:06 π.μ.

    To παραπάνω κείμενο είναι σαν να γράφτηκε απο 4 διαφορετικά άτομα.
    Ευτυχώς το ΥΓ στο τέλος, οτι "πρόκειται για αναδημοσίευση χωρίς να ταυτίζεται το μπλογκ με την παραπάνω άποψη" είναι χρήσιμο αλλά δεν ξεκαθαρίζει με ποια θέση συμφωνεί για την Κίνα:

    -Είναι η Κίνα ένα « διεθνές εργοστάσιο χάρις την ασύγκριτη φτήνια του πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού της» ;

    - Είναι η Κίνα ένα καπιταλιστικό κράτος που «χάρις στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, έφερε και την αυτοπεποίθηση της νέας ανερχόμενης δύναμης του Καπιταλισμού.»;

    - Είναι η Κίνα ακόμα αντιιμπεριαλιστική, ίσως όχι όπως « ήταν την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης, ωστόσο δεν έχει περάσει το κρίσιμο σημείο που την οδηγεί στην εποχή του Ιμπεριαλισμού.»;

    - Είναι η Κίνα Λαική δημοκρατία οπου «Η αύξηση της πραγματικής διαπραγματευτικής δύναμης του Κινεζικού Προλεταριάτου, η ιλιγγιώδης αύξηση των μισθών, έχει φρενάρει για τα καλά την απότομη αύξηση του Κινέζικου Καπιταλισμού.»;

    Τελικά η Κίνα , σύμφωνα με το κείμενο , είναι και διεθνές εργοστάσιο που επαφίεται στις διαθέσεις των Δυτικών επενδυτών αλλά είναι και καπιταλιστικό κράτος αλλά και αντιιμπεριαλιστικό αλλά παραμένει και «λαικό» όπου ανεβάζει τους μισθούς της εργατιάς.
    ΟΚ, σίγουρα κάθε πολιτική εχει τις αντιφάσεις της, αλλά τόσες αντιφάσεις σε μόνο ένα κράτος είναι υπερβολικά πολλές και αλληλοσυγκρουόμενες, δε νομίζετε;

    Γνωρίζω πάρα πολλούς συντρόφους που στέκονται αμήχανα μπροστά στο «αίνιγμα Κίνα», όμως αυτή η δήθεν ιδεολογική κριτική με όρους Σοβιετικής Ένωσης στη μοναδική Λαική Δημοκρατία θα πρέπει κάποτε να σταματήσει. Η Κίνα δεν είναι ΕΣΣΔ, δεν έχει κανένα νόημα και λογική να ζητάμε να γίνει ΕΣΣΔ και μάλλον καλύτερα που δεν ήταν. Γιατί η ΕΣΣΔ τέλειωσε πριν 30 χρόνια ενώ η Κινα όχι μόνο συνεχίζει ακάθεκτη αλλά κάθε χρόνο γίνεται ολο και πιο δυνατή, όχι με πόρους μόνο στρατιωτικούς αλλά με τους σωστούς όρους, δηλαδή οικονομίας και πολιτικής-κοινωνικής επιρροής (κάτι πχ που δεν μπορεί να κάνει η ΛΔΚ και μένει μόνο σε στρατιωτικούς όρους). Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το ΚΚΚ, να γίνονται θεωρητικές κριτικές και φιλολογικές αντιρρήσεις που θα χρειαστώ σελίδες μόνο για να τα αναφέρω ,όμως προσωπικά στέκομαι σε ένα κομμάτι και οποίος καταλαβαίνει, καταλαβαίνει: είναι η μόνη χώρα στην οποία μπορεί κάποιος να κυκλοφοράει με ένα μπλουζακι με το σφυροδρέπανο πάνω και να μην κινδυνεύει να ενοχληθεί κάποιος (και ναι, αποκλείω και την Κούβα πλέον που η αντίδραση σήκωσε κεφάλι ). Προσωπικά στέκομαι αλληλέγγυος με το ΚΚΚ χωρίς να ήμουν ποτό μαοΊστής , όσα «λάθη» και εάν το χρεώνουμε, υποστηρίζοντας ένα διαφορετικό μεν αλλά τουλάχιστον λειτουργικό ακόμα σοσιαλιστικό κράτος, χωρίς να παραβλέπω τις αντιφάσεις, για τον πολύ απλό λόγο: Γιατί ένα δεν υπήρχε η «κόκκινη »Κίνα ο πλανήτης αυτή τη στιγμή θα ήταν πολύ πολύ χειροτέρα και ακόμα χειρότερες και οι πολιτικές συγκύριες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Χάρης Γιαννόπουλος:
      Όσο με αφορά, η Λ.Δ.Κίνας είναι "ένας μυστηριώδης γρίφος, τυλιγμένος σε ένα αίνιγμα" όπως έλεγε κ ο Τσωρτσιλ για την ΕΣΣΔ. Αποφεύγω συχνά να εκφέρω άποψη γιατί έχω καταλήξει στα εξής, εκ πρώτης όψης αντιφατικά:
      1)Σοσιαλιστική χώρα, η Κίνα δεν είναι σίγουρα. Υπάρχει ένα ακμάζων βιομηχανικό, εφοπλιστικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο, το οποίο ακμάζει όπως όλα της φάρας του. Απομυζόντας την υπεραξία της εργατικής τάξης.
      2)Υπάρχει από την άλλη πλευρά μεγάλο πρόβλημα να χαρακτηρίσεις την Λ.Δ. Κίνας καπιταλιστική (πολύ δε περισσότερο "ιμπεριαλιστική"), αφού από όσα γνωρίζουμε από τους κλασσικούς, καπιταλισμός χωρίς ατομική ιδιοκτησία πάνω στην γή, που στην Λ.Δ. Κίνας δεν υπάρχει, και με κεντρικό σχεδιασμό στην οικονομία (αυτός περιέργως[;] υπάρχει, απλά δεν υφίσταται.
      Το ψάχνω ακόμη λοιπόν...
      3)Με βάση τα παραπάνω, το μόνο σίγουρο (για εμένα) είναι πω η Λ.Δ.Κίνας είναι μια χώρα που ΔΕΝ είναι ιμπεριαλιστική και που αν θέλει να παραμείνει ανεξάρτητη οφείλει να αντιπαρατεθεί στον ιμπεριαλισμό, και συγκεκριμένα στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, πράγμα που την θέτει εξ αντικειμένου στον θετικό πόλο της σύγχρονης ιστορίας.
      Έχω γράψει κατά καιρούς αναλυτικά για τα παραπάνω, αν δεν βαριέσαι ψάξε λίγο το μπλογκ.

      Προσωπικά πάντως, για το εστί Λ.Δ.Κίνας, το ψάχνω ακόμη μ μεγάλο ενδιαφέρον.

      Διαγραφή
    2. @@Χάρης Γιαννόπουλος:
      ΥΓ
      Εκίνο που έχει κάνει εντύπωση με όσους κινέζους έχω μιλήσει (ή εκ του σύννεγγυς ή μέσω σόσιαλ). και κυρίως από κοντά, είναι πως όταν δηλώνω "κομμουνιστής" παίρνουν την έκφραση που θα έπαιρνε το πρόσωπο κάποιου που συναντάει έναν άγνωστο πρώτο ξάδερφο στην άλλη άκρη της γης. Και αυτό δεν ήταν υποκριτικό αλλά αυθόρμητο.
      Και δεύτερο,πως κανένας από όσους έχω μιλήσει εγώ τουλάχιστον, δεν έχει καμμία αμφιβολία πως η χώρα τους έχει σοσιαλιστικό προσανατολισμό, αλλά και πως ο καπιταλισμός είναι κατώτερο σύστημα.
      Μπορεί να σημαίνουν κάτι αυτά, μπορεί και τίποτε, εγώ εξακολουθώ να προβηματίζομαι...

      Διαγραφή
  2. @ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
    Το λινκ που μου έστειλες είναι εντελώς άσχετο με το θέμα της ανάρτησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. TRASH. Την καλημέρα μου κανένα πρόβλημα εσύ ξέρεις. Ευχαριστώ πάντα για την φιλοξενία. Τα Σέβη μου. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.