Μα είναι οι ίδιες ακόμη οι εκδηλώσεις της «νομιμότητας» που δίνουν αρκετές αποδείξεις γι’αυτό. Ή καλύτερα: τι άλλο παρά βία είναι στην ουσία της η αστική νομιμότητα;
Όταν έναν «ελεύθερο πολίτη», παρά τη θέληση του, με τον εξαναγκασμό, τον κλείνει ένας άλλος πολίτης σ’ ένα μέρος στενό και ακατοίκητο, κι όταν τον κρατάν εκεί πέρα κάμποσο καιρό – όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που η ενέργεια αυτή θα γίνει δυνάμει ενός ενιαίου βιβλίου, που λέγεται Ποινικός Νόμος, και το μέρος αυτό ονομαστεί «Πρωσσική Βασιλική Φυλακή», μετατρέπεται αμέσως σε πράξη ειρηνικής νομιμότητας.
Αν ένας άνθρωπος εξαναγκαστεί από ένα άλλο, παρά τη θέληση του, να σκοτώνει συστηματικά τους συνανθρώπους του, αυτό είναι πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που αυτό θα ονομαστεί «στρατιωτική υπηρεσία», ο καλός πολίτης φαντάζεται ότι αναπνέει τον αέρα της ειρήνης και της νομιμότητας.
Αν ένα πρόσωπο παρά τη θέληση του το στερήσουν άλλοι από ένα μέρος της ιδιοκτησίας του και του εισοδήματος του, κανένας δε θα διστάσει να πει ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που αυτή η ληστεία θα ονομαστεί «είσπραξη άμεσων φόρων», πρόκειται μονάχα για εφαρμογή του νόμου.
Κοντολογής, ό,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας για αστική νομιμότητα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία της κυρίαρχης τάξης ανυψωμένη εκ των προτέρων σ’ επιτακτικό κανόνα. Από τη στιγμή που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν σαν υποχρεωτικός κανόνας, το πράγμα αντικαθρεπτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των αστών νομομαθών, καθώς και στο κεφάλι των οπορτουνιστών σοσιαλιστών: η «έννομος» τάξη παρουσιάζεται σαν ένα ανεξάρτητο δημιούργημα της «δικαιοσύνης» και η βία του κράτους σα μια απλή της συνεπεία, σα μια «κύρωση» των νόμων. Στην πραγματικότητα η αστική νομιμότητα (και ο κοινοβουλευτισμός σα νομιμότητα εν τω γίγνεσθαι) είναι ίσα-ίσα μια ορισμένη μορφή, που παίρνει η πολιτική βία της αστικής τάξης, της βίας που πάλι φυτρώνει πάνω στο οικονομικό έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.»
- Πρωτοδημοσιεύτηκε: DieNeueZeit, 14.5.1902
- Πρώτη φορά στα ελληνικά: Περιοδικό Νέοι Στόχοι Νο. 1 στη διάρκεια της επταετίας
- Επαναδημοσίευση: Περιοδικό Σπάρτακος, Νο. 66, Σεπτέμβρης 2002
Πηγή: wich side are you on
.... «Η βία, από τότε που εμφανίστηκε η «αστική νομιμότητα», ο κοινοβουλευτισμός, όχι μονάχα δεν έπαψε να παίζει έναν ιστορικό ρόλο, αλλά είναι και σήμερα επίσης, όπως και σε όλες τις προηγούμενες εποχές, η βάση της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Το καπιταλιστικό κράτος στο σύνολο του βασίζεται στη βία. Η στρατιωτική του οργάνωση είναι αυτή καθεαυτή μια χειροπιαστή απόδειξη. Ο οπορτουνιστικός δογματισμός πρέπει πραγματικά να έχει θαυματουργά χαρίσματα για να μην το βλέπει αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα είναι οι ίδιες ακόμη οι εκδηλώσεις της «νομιμότητας» που δίνουν αρκετές αποδείξεις γι’αυτό. Ή καλύτερα: τι άλλο παρά βία είναι στην ουσία της η αστική νομιμότητα;...... ΑΘΑΝΑΤΗ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Δεν είχαν φτιάξει Κ.Κ έγκαιρα και όταν ξέσπασε η Γερμανική επανάσταση βρέθηκαν στο ίδιο κόμμα με τους οπορτουνιστές που ανέλαβαν σαν κυβέρνηση να σώσουν τον καπιταλισμό φτιάχνοντας τα φασιστικά τάγματα εφόδου και τους έσφαξαν. ...ΕΜΠΕΤ ΣΑΙΝΤΕΜΑΝ τα ...παιδιά.... ΑΥΤΑ... ΑΘΑΝΑΤΟΙ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓρηγόρη, πρόκειται για ένα απόσπασμα από το τρίτο κεφάλαιο («Βία και νομιμότητα» [Gewalt und Gesetzmäßigkeit]) του άρθρου της Ρόζας Λούξεμπουργκ «Και για τρίτη φορά το βελγικό πείραμα» (Und zum dritten Male das belgische Experiment). Το άρθρο δημοσιεύτηκε σε δυο συνέχειες (τεύχος 7 (33), έτος 20ό, τόμος 2ος (1901–1902), σελ. 203–210 [14 Μαΐου 1902] και τεύχος 9 (35), έτος 20ό, τόμος 2ος (1901–1902), σελ. 274–280 ) [28 Μαΐου 1902]) στο εβδομαδιαίο περιοδικό της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας «Die Neue Zeit» («Νέοι Καιροί»). Το απόσπασμα προέρχεται από την δεύτερη συνέχεια (σελ. 276), επομένως η παραπομπή των «Νέων Στόχων» (και του «Σπάρτακου») είναι λάθος. Επειδή διαπίστωσα στην μετάφραση μια παράλειψη, ένα λάθος και κάποιες ανακρίβειες, παραθέτω το απόσπασμα στο πρωτότυπο διατηρώντας την ορθογραφία της εποχής και σημειώνοντας με κυρτά υπογραμμίσεις της συγγραφέως. — Γραμματικός
ΑπάντησηΔιαγραφήDie Gewalt hat nicht nur mit dem Aufkommen der bürgerlichen „Gesetzmäßigkeit“, des Parlamentarismus, nicht aufgehört, eine geschichtliche Rolle zu spielen, sondern sie ist heute genau so gut, wie in allen früheren Epochen die Basis der bestehenden politischen Ordnung. Der ganze kapitalistische Staat beruht auf der Gewalt, und seine militärische Organisation ist an sich ein genügender, faustdicker Beweis dafür, den zu übersehen ein wahres Kunststück des opportunistischen Doktrinarismus ist. Aber auch die Domänen der „Gesetzmäßigkeit“ selbst liefern dafür bei näherem Zusehen Beweise genug. Sind Chinakredite nicht von der „Gesetzmäßigkeit“, vom Parlamentarismus gelieferte Mittel zu Gewaltakten? Sind Gerichtsurtheile wie das Löbtauer nicht „gesetzliche“ Ausübung der Gewalt? Ja, fragen wir besser: worin besteht eigentlich die ganze Funktion der bürgerlichen Gesetzlichkeit?
Wenn ein „freier Bürger“ von einem Anderen gegen seinen Willen zwangsweise in ein enges, unwohnliches Gelaß gesteckt und dort eine Zeit lang gehalten wird, so versteht Jeder, daß dies ein Gewaltakt ist. Sobald jedoch die Operation auf Grund eines gedruckten Buches, genannt Strafkodex, geschieht und das Gelaß „königlich-preußisches Gefängniß oder Zuchthaus“ heißt, dann verwandelt sie sich in einen Akt der friedlichen Gesetzlichkeit. Wenn ein Mensch von einem anderen gegen seinen Willen zur systematischen Tödtung von Nebenmenschen gezwungen wird, so ist es ein Gewaltakt. Sobald aber dasselbe „Militärdienst“ heißt, bildet sich der gute Bürger ein, in vollem Frieden der Gesetzlichkeit zu atmen. Wenn eine Person von einer anderen gegen ihren Willen um einen Theil ihres Besitzes oder Verdienstes gebracht wird, so zweifelt kein Mensch, daß ein Gewaltakt vorliegt, heißt aber dieser Vorgang „indirekte Steuererhebung“, dann liegt blos eine Ausübung der geltenden Gesetze vor.
Mit einem Worte: Was sich uns als bürgerliche Gesetzmäßigkeit präsentirt, ist nichts Anderes als die von vornherein zur verpflichtenden Norm erhobene Gewalt der herrschenden Klasse. Ist diese Festlegung der einzelnen Gewaltakte zur obligatorischen Norm einmal geschehen, dann mag die Sache sich im bürgerlichen Juristenhirn und nicht minder im sozialistischen Opportunistenhirn auf den Kopf gestellt bespiegeln: die „gesetzliche Ordnung“ als eine selbständige Schöpfung der „Gerechtigkeit“ und die Zwangsgewalt des Staates blos als eine Konsequenz, eine „Sanktion“ der Gesetze. In Wirklichkeit ist umgekehrt die bürgerliche Gesetzlichkeit (und der Parlamentarismus als die Gesetzlichkeit im Werden) selbst nur eine bestimmte gesellschaftliche Erscheinungsform der aus der ökonomischen Basis emporgewachsenen politischen Gewalt der Bourgeoisie.
@Γραμματικός:
ΔιαγραφήΚάνε όμως κ μια μετάφραση να δούμε τις διαφορές κ εμείς που τα γερμανικά μας περιορίζονται σε σνίτσελ, στρούντελ και Ρουμενίγκε... :-D
Ε, βρε Γρηγόρη, μην τα θες κι όλα δικά σου (πλάκα κάνω): έφαγα σχεδόν δυο ώρες να βρω το περιοδικό, να εντοπίσω το άρθρο και το απόσπασμα (η λάθος παραπομπή με μπέρδεψε) και μετά να το αντιγράψω (βλέπεις δεν είμαι σαν μερικούς-μερικούς σχολιαστές που «ξεπατικώνουν» από τα έτοιμα), δεν προλαβαίνω για την ώρα. Πάντως σε γενικές γραμμές το νόημα σωστό είναι, αλλά τα γερμανικά της Ρόζας, η δύναμη της γλωσσικής της έκφρασης θέλουν γερά μεταφραστικά «κότσια» που τα έχω μεν, αλλά μου λείπει ο χρόνος. Δυστυχώς, απ’ ό,τι έχω επανειλημμένα διαπιστώσει, πολλές ελληνικές μεταφράσεις των κειμένων της την αδικούν (μεταφραστικά εννοώ). Είναι φοβερό απόσπασμα όπως κι όλο το τρίτο κεφάλαιο και κανονικά θα έπρεπε να μεταφραστεί ολόκληρο ώστε να μην χάσει την δύναμη και την δυναμική του. Θα δούμε, ίσως στο μέλλον... Χαιρετώ, Γραμματικός.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Γραμματικός:
ΔιαγραφήΑυτό που έκανες τώρα όμως, είναι σαν να ψήνεις παϊδάκια κάτω από την μύτη μας και να μας αφήνεις να χορτασουμε με τις...πατάτες... :-p
@Γραμματικός:
Διαγραφή-έχεις κάποια σχέση με τον "απολιθωμένο από τι ακτές της ανατολικής βαλτικής";
Γρηγόρη, κάνε κάποια υπομονή και θα δούμε τι μπορεί να γίνει. Για την ώρα δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ «Μη Απολιθωμένος κλπ.» απ’ ό,τι διάβασα σε άλλα μπλογκ έχει πεθάνει εδώ και κάμποσα χρόνια. Ακουστά τον έχω, αλλά σχέση όχι.
Τα λέμε, Γραμματικός
Μια που το φέρε η κουβέντα, θυμάμαι τα χρυσά χρόνια των κόκκινων blogs. Εκείνη την εποχή του γλομπινγκ, του kke4ever, του celin, LeninReloaded, του Βασίλη του σφυροδρεπανου, του Οικοδόμου, έμαθα πάρα πολλά πράγματα, θύμωσα, συγκινήθηκα, ψυχαγωγηθηκα, όσο σε κανένα άλλο Μέσο μέχρι τώρα . Από τότε, άλλοι παραστρατησαν, άλλοι τα παράτησαν, άλλοι το γύρισαν στο "αυτόνομο" και άλλοι στο lifestyle και άλλοι απλά σιωπησαν. Ο Μη Απολιθωμένος ήταν χαρακτηριστική μορφή εκείνης της περιόδου, ελπίζω να κατάλαβε την αγάπη κ τον σεβασμό που λάμβανε από τους άλλους σχολιαστές, πριν "φύγει". Ας είναι καλά και ο trash που διατηρεί ακόμα το blog το οποίο τελικά επέζησε και προχωράει ακάθεκτο, όταν αλλα τα έφαγε η μαρμαγκα. Νάσαι πάντα καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασίλης
►1 από 2◄
ΑπάντησηΔιαγραφήΓρηγόρη, για να μην έχεις παράπονο πως σ’ άφησα να χορτάσεις με τις πατάτες ψήνοντας παϊδάκια κάτω από την μύτη σου σού στέλνω πληρέστερη, ακριβέστερη κι ορθότερη μετάφραση του συγκεκριμένου αποσπάσματος από το γερμανικό πρωτότυπο συνοδευόμενη από δυο απαραίτητες πραγματολογικές σημειώσεις. Αν αποφασίσεις να την αναρτήσεις μην ξεχάσεις, σε παρακαλώ, να βάλεις το ψευδώνυμό μου («Γραμματικός») ως μεταφραστή. Για εικονογράφηση μπορείς να χρησιμοποιήσεις το εξώφυλλο του τεύχους του περιοδικού που θα το βρεις εδώ:
http://library.fes.de/cgi-bin/nzpdf.pl?dok=190102b&f=257z&l=288
Τα λέμε, Γραμματικός
Η βία όχι μόνο δεν έπαψε με την εμφάνιση της αστικής «νομιμότητας», του κοινοβουλευτισμού, να παίζει έναν ιστορικό ρόλο, αλλά είναι σήμερα ακριβώς το ίδιο καλά, όπως σε όλες τις προηγούμενες εποχές, η βάση της υφιστάμενης πολιτικής τάξης. Ολόκληρο το καπιταλιστικό κράτος βασίζεται στην βία και η στρατιωτική του οργάνωση αποτελεί μιαν πασίδηλα αδιάντροπη, επαρκή απόδειξη γι’ αυτό, το να παραβλέπει δε κανείς αυτήν την απόδειξη είναι ένα αληθινό ταχυδακτυλούργημα της οπορτουνιστικής δογματολατρείας. Αλλά κι άλλοι τομείς της ίδιας «νομιμότητας» παρέχουν με πλησιέστερη παρατήρηση αρκετές αποδείξεις γι’ αυτό. Δεν είναι οι πιστώσεις για την Κίνα¹ μέσα για βιαιοπραγίες που έχουν παρασχεθεί από την «νομιμότητα», από τον κοινοβουλευτισμό; Δεν είναι δικαστικές αποφάσεις όπως εκείνη του Λέμπταου² «νόμιμη» εξάσκηση της βίας; Μα ας θέσουμε καλύτερα το ερώτημα: σε τι πραγματικά συνίσταται η όλη λειτουργία της αστικής έννομης τάξης;
Αν ένας «ελεύθερος πολίτης» εγκλειστεί από κάποιον άλλον παρά την θέλησή του εξαναγκαστικά σε ένα στενό, δυσάρεστο δωματιάκι και κρατηθεί εκεί για ένα διάστημα, τότε ο καθένας καταλαβαίνει ότι αυτό είναι μια βιαιοπραγία. Μόλις όμως η ίδια επιχείρηση συμβεί λόγω ενός εντύπου βιβλίου που ονομάζεται Ποινικός Κώδικας και το δωματιάκι αποκληθεί «Βασιλική Πρωσική Φυλακή ή Σωφρονιστικό Ίδρυμα», τότε μεταμορφώνεται σε μιαν πράξη της φιλήσυχης έννομης τάξης. Αν ένας άνθρωπος εξαναγκαστεί από κάποιον άλλον παρά την θέλησή του σε συστηματική θανάτωση συνανθρώπων του, τότε αυτό είναι μια βιαιοπραγία. Αλλά μόλις το ίδιο αποκληθεί «στρατιωτική θητεία», τότε φαντάζεται ο καλός πολίτης πως ανασαίνει σε πλήρη ησυχία έννομης τάξης. Αν παρά την θέληση ενός προσώπου τού αφαιρεθεί από ένα άλλο πρόσωπο μέρος της περιουσίας ή του εισοδήματός του, τότε κανείς άνθρωπος δεν αμφιβάλλει ότι πρόκειται για μιαν βιαιοπραγία, αλλά αν αποκληθεί αυτή η διαδικασία «επιβολή έμμεσης φορολογίας», τότε πρόκειται απλά για εφαρμογή των ισχυόντων νόμων.
►2 από 2◄
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε μια λέξη: Ό,τι μας παρουσιάζεται ως αστική νομιμότητα δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η εκ των προτέρων επιβεβλημένη ως δεσμευτικός κανόνας βία της άρχουσας τάξης. Αφού γίνει ο καθορισμός της καθεμιάς βιαιοπραγίας ξεχωριστά ως υποχρεωτικού κανόνα, τότε κάλλιστα μπορεί στον εγκέφαλο των αστών νομικών κι όχι λιγότερο στον εγκέφαλο των σοσιαλιστών οπορτουνιστών να καθρεφτίζεται παραμορφωτικά η υπόθεση: η «σύννομη τάξη» ως ένα αυτοτελές δημιούργημα της «δικαιοσύνης» και η καταναγκαστική βία του κράτους απλά ως μια συνέπεια, μια «κύρωση» των νόμων. Στην πραγματικότητα αποτελεί κατά αντίστροφο τρόπο η ίδια η αστική έννομη τάξη (και ο κοινοβουλευτισμός ως η έννομη τάξη εν τω γίγνεσθαι) μόνο μιαν ορισμένη κοινωνική μορφή εμφάνισης της πολιτικής βίας της αστικής τάξης που ξεφυτρώνει από την οικονομική βάση.
Απόσπασμα από το τρίτο κεφάλαιο με επικεφαλίδα «Βία και νομιμότητα» του άρθρου της Ρόζας Λούξεμπουργκ «Και για τρίτη φορά το βελγικό πείραμα» που δημοσιεύτηκε στις 28 Μαΐου 1902 στο εβδομαδιαίο περιοδικό της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας «Οι Νέοι Καιροί» (τεύχος 9 (35), έτος 20ό, τόμος 2ος (1901–1902), σελ. 276).
Σημειώσεις
¹ Αναφέρεται στις πιστώσεις που ενέκρινε στα τέλη του 1901 με αρχές του 1902 το Γερμανικό Ράιχσταγκ για την εξόφληση των τοκοχρεωλυτικών δόσεων της χρηματοδότησης του Γερμανικού Εκστρατευτικού Σώματος που στάλθηκε το 1900–1901 στην Κίνα για να καταπνίξει από κοινού με τα εκστρατευτικά σώματα άλλων εφτά κρατών την Εξέγερση των Μπόξερ. Τα έξοδα της χρηματοδότησης καλύφθηκαν εν μέρει με δάνεια γερμανικών και αμερικανικών τραπεζών, οι τόκοι των οποίων ανέρχονταν ετησίως στα 10,4 εκατομμύρια μάρκα της εποχής, ποσό που αντιστοιχεί περίπου σε 69,68 εκατομμύρια σημερινά ευρώ.
² Αναφέρεται στην απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Δρέσδης τον Φεβρουάριο του 1899, με την οποία καταδικάστηκαν εννέα οικοδόμοι από την συνοικία Λέμπταου (Löbtau) σε ποινές μεταξύ τεσσάρων και δέκα ετών ειρκτής φυλάκισης για συμμετοχή στα επεισόδια που είχαν συμβεί το καλοκαίρι της προηγούμενης χρονιάς στην ίδια συνοικία. Τα επεισόδια άρχισαν όταν οικοδόμοι που γιόρταζαν την ολοκλήρωση της κατασκευής του σκελετού της οικοδομής όπου δούλευαν, διαπίστωσαν ότι στην διπλανή οικοδομή οι συνάδελφοί τους οικοδόμοι δούλευαν ακόμα κατά παράβαση του δεκάωρου που μόλις είχε νομοθετικά καθιερωθεί μετά από πολυετείς αγωνιστικές κινητοποιήσεις κι απεργίες. Διαμαρτυρόμενοι για την καταπάτηση του νόμου ήρθαν σε σύγκρουση και σε χειροδικία με τον εργολάβο της διπλανής οικοδομής, ο γιος του οποίου τράβηξε όπλο κι άρχισε να τους πυροβολεί. Αντί να δικαστεί αυτός, σύρθηκαν στο δικαστήριο οι οικοδόμοι που διαμαρτυρήθηκαν και τους επιβλήθηκαν οι παραπάνω ποινές. Σε έρανο αλληλεγγύης προς τους φυλακισμένους οικοδόμους, οι εργάτες της Δρέσδης συγκέντρωσαν για τις οικογένειες των φυλακισμένων 100 χιλιάδες μάρκα της εποχής (το 1900 η Δρέσδη είχε πληθυσμό περίπου 400 χιλιάδων κατοίκων, από τους οποίους το 80% ήταν εργάτες).