Ίσως χρειαστεί (ελπίζουμε όχι) και να επανέλθουμε:
________
Για όσους αδυνατούν να καταλάβουν την ταξική θέση των ΚΚ έναντι «αριστερών» μικροαστικών, οπορτουνιστών και σοσιαλδημοκρατών κομμάτων κάθε τύπου. Πάγια και διακριτή η ταξική - πολιτική θέση του τι υποστηρίζουν και τι όχι οι κομμουνιστές.
_____
Όσκαρ Φιγκέρα: «Μια νέα συμμαχία ελίτ έχει δημιουργηθεί στη Βενεζουέλα»
Atexnos, Φεβ 19.2021
Οι υποστηρικτές του Νικολάς Μαδούρο τον έχουν χαρακτηρίσει «προδότη», «μενσεβίκο», «διχαστικό» … Όχι, δεν πρόκειται για κάποιον ακροδεξιό πολιτικό η μέλος της πρεσβείας των ΗΠΑ. Αντίθετα οι ύβρεις αυτές απευθύνονται προς έναν παλιό γνώριμο του κυβερνώντος PSUV, τον μοναδικό εκπρόσωπο του ΚΚ Βενεζουέλας στη Βουλή και γενικό γραμματέα του κόμματος, τον Όσκαρ Φιγκέρα.
Σε ένα Κοινοβούλιο όπου, μετά τις τελευταίες εκλογές, κυριαρχούν οι σοσιαλδημοκράτες, ο Φιγκέρα είναι η μοναδική φωνή που έχει ενοχλήσει τόσο πολύ την κυβέρνηση Μαδούρο. Δεν είναι οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι της φιλοαμερικανικής Δεξιάς που αποτελούν στόχο της κυβέρνησης, αλλά οι κομμουνιστές! Και αυτό διότι ο Φιγκέρα και το κόμμα του υπενθυμίζουν στους πολιτικούς κληρονόμους του Τσάβες αυτό που δεν θέλουν ν’ ακούσουν: Ότι έχουν ξεπουληθεί στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
«Μια νέα συμμαχία ελίτ έχει δημιουργηθεί στη Βενεζουέλα» σημειώνει ο Όσκαρ Φιγκέρα σε συνέντευξή του στο ειδησεογραφικό πρακτορείο EFE, δείχνοντας την ταύτιση του κυβερνώντος σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και της φιλελεύθερης-συντηρητικής αντιπολίτευσης στην πολιτική της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης.
Το τελευταίο διάστημα, η ηγεσία του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSUV), Νικολάς Μαδούρο και Χόρχε Ροντρίγκεζ, δεν χάνει ευκαιρία να εξαπολύει επιθέσεις ενάντια στο ΚΚ Βενεζουέλας και προσωπικά στον ίδιο τον Όσκαρ Φιγκέρα.
Ο 67χρονος κομμουνιστής όμως δεν μασάει τα λόγια του: «Ένα σημαντικό ποσοστό των στελεχών που μπήκαν στην πολιτική το 1998 με τον Πρόεδρο Τσάβες, όπως και άλλοι που ήρθαν αργότερα, έχουν πλουτίσει μέσω της διαφθοράς». Στις δύο δεκαετίες σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων – στις οποίες το ΚΚ Βενεζουέλας παρείχε κριτική στήριξη – οι νέες ελίτ που έχουν αναδειχθεί «έχουν αποδυναμώσει την χώρα και απέτυχαν να προχωρήσουν ένα πραγματικά κυρίαρχο, απελευθερωτικό σχέδιο που θα άνοιγε την προοπτική για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Βενεζουέλα».
Ο Όσκαρ Φιγκέρα κρατά επικριτική στάση απέναντι στον Πρόεδρο Μαδούρο: «Τα πρώτα τρισήμισι χρόνια της προεδρίας του Νικολάς Μαδούρο ήταν τρία χρόνια απραξίας. Ένα κάποιος εξετάσει όλη αυτήν την περίοδο θα διαπιστώσει ότι ο πρόεδρος έβγαζε ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων και στο τέλος δεν ανακοίνωνε τίποτα επί της ουσίας».
Όπως σημειώνει ο κομμουνιστής ηγέτης, κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου «το εξωτερικό χρέος αποπληρώθηκε με μερίδα των αποθεματικών που υπήρχαν επί εποχής Τσάβες», ενώ «από το 2013 έως το 2017, ενώ η οικονομία της Βενεζουέλας βυθίζονταν, το υπερεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο έλαβε 109 δισεκατομμύρια δολάρια».
Η κυβέρνηση Μαδούρο δεν έκανε τις αναγκαίες κινήσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της Βενεζουέλας, κάτι που σταδιακά οδήγησε στην οικονομική κρίση. Οι κυρώσεις των ΗΠΑ ήρθαν να προσθέσουν ένα επιπλέον μεγάλο βάρος στην ήδη υπάρχουσα καπιταλιστική κρίση. Όπως σημειώνει ο Φιγκέρα, εάν η κυβέρνηση Μαδούρο είχε φροντίσει από το 2013 να πάρει τα αναγκαία μέτρα αναπτύσσοντας την εσωτερική παραγωγή, την βιομηχανία και αγροκτηνοτροφία, οι επιπτώσεις των κυρώσεων θα ήταν μικρότερες, επειδή το επίπεδο της εξάρτησης (από το εγχώριο και ξένο κεφάλαιο) θα ήταν μικρότερο”.
Το κυβερνών κόμμα PSUV, αν και κατέχει 92% των εδρών στην Εθνοσυνέλευση, δείχνει να ενοχλείται σφόδρα από την κριτική που ασκούν οι κομμουνιστές. Όπως λέει ο Όσκαρ Φιγκέρα, παρόλο που μιλούν για σοσιαλισμό, αυτό που πραγματικά θέλουν οι σημερινοί ηγέτες του «Τσαβισμού» είναι να σταθεροποιήσουν ένα αστικό καθεστώς στη Βενεζουέλα.
«Η Βενεζουέλα δεν μπήκε ποτέ σε τροχιά προς στον σοσιαλισμό», υπογραμμίζει ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Όσο για τις απειλές και κατηγορίες που του αποδίδουν οι ψευδοσοσιαλιστές της κυβέρνησης, του PSUV και των συμμάχων τους, ο Φιγκέρα σημειώνει πως δεν φοβάται κανέναν και τίποτα. «Είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε το κόστος, ακόμη και με την ίδια μας τη ζωή».
____________
Δεν ανακαλύψαμε τώρα την εγκατάλειψη της συνεπούς αντιιμπεριαλιστικλής πολιτικής και της σταδιακής διολίσθησης των διαδόχων του Τσάβες σε θέσεις υπέρ της μονοπωλιακής αστικής τάξης της Βενεζουέλας.
Πηγή: Αριστερά και πολιτικήΒλέπε ακόμη:
- Βενεζουέλα. Η μαρξιστική θέση
- Το ΚΚΕ, η Βενεζουέλα και η αυτοτελής πολιτική της εργατικής τάξης
- -Πρόεδρε Μαδούρο είσαι με την εργατική τάξη ή με τους καπιταλιστές;
Μιλάμε για μεγάλες πλάκες. Το να αποκαλούν το Κ.Κ ..Μενσεβίκους... αυτοί που πραγματικά είναι απόγονοι τους δεν είναι τίποτα άλλο απο απύθμενο θράσος που προσωπικά δεν μου κάνει εντύπωση. Είναι απόλυτα σίγουρο πως φοβούνται τους Κομμουνιστές γιατί γνωρίζουν πως είναι οι μόνοι που μπορούν να δώσουν διέξοδο στο λαό απο την καπιταλιστική ζούγκλα που ζει. Επίσης γνωρίζουν πως το Κ.Κ θα κάνει και άλλα βήματα πλήρες απεγκλωβισμού και για αυτό λυσσάνε. Καλή δύναμη στους συντρόφους μας και τους υποσχόμαστε πως θα είμαστε δίπλα τους μαζί με το Κ.Κ Μεξικού και τα άλλα Κ.Κ προσφέροντας Ιδεολογική και πολιτική βοήθεια. ΒΕΝΣΕΡΕΜΟΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
ΔιαγραφήΔε νονίζω πως έχει κανείς ανάγκη "ιδεολογική βοήθεια". Την είδαμε που κατέληξε την "ιδεολογική βοήθεια" της ΕΣΣΔ από το '56 μέχρι το '89.
Η ανταλλαγή απόψεων, εμπειριών και προβληματισμών των ΚΚ σε ΙΣΟΤΙΜΗ ΒΑΣΗ, είναι που χρειάζεται, και αυτό είναι και ο διεθνισμός.
Τουλάχιστον μέχρι να προκύψει και πάλι ένα παγκόσμιο καθοδηγητικό κέντρο όπως ήταν η Κομιντέρν.
TRASH. Αυτό λέω όπου μας ζητηθεί και έχει συμβεί σε πολλές περιπτώσεις. Αυτό με την ΕΣΣΔ μετά το 1956 είναι άλλη περίπτωση. Βρεθήκαμε εκεί στην πολιτική προσφυγιά. Ισότιμη βάση και οξύνουμε την ιδεολογική πάλη και ζύμωση. Εχει γίνει σημαντικά βήματα σε πολλές περιπτώσεις. Την καλημέρα μου. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφή....Ο 67χρονος κομμουνιστής όμως δεν μασάει τα λόγια του: «Ένα σημαντικό ποσοστό των στελεχών που μπήκαν στην πολιτική το 1998 με τον Πρόεδρο Τσάβες, όπως και άλλοι που ήρθαν αργότερα, έχουν πλουτίσει μέσω της διαφθοράς». Στις δύο δεκαετίες σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων – στις οποίες το ΚΚ Βενεζουέλας παρείχε κριτική στήριξη – οι νέες ελίτ που έχουν αναδειχθεί «έχουν αποδυναμώσει την χώρα και απέτυχαν να προχωρήσουν ένα πραγματικά κυρίαρχο, απελευθερωτικό σχέδιο που θα άνοιγε την προοπτική για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Βενεζουέλα». ...... Ο Σύντροφος τα λέει όλα. Πλουτισμός και διαφθορά. Αν αυτό είναι πορεία προς τον ...σοσιαλισμό.... τότε εγω είμαι ...αστροναύτης.... και δεν το λέω για εσένα TRASH που παρά τις διαφωνίες μας είμαστε στην ίδια όχθη. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
ΔιαγραφήΌταν είσαι 23 χρόνια στην κυβερνητική εξουσία μιας καπιταλιστικής χώρας, η διαφθορά ειναι δεδομένο πως θα υπάρξει (εδώ υπήρχε στις σοσιαλιστικές χώρες).
23 χρόνια μετά, ένας πρώτος απολογισμός των Τσαβίστας μπορεί να γίνει.
Γιατί πράγματι έκαναν σημαντικά πράγματα σε σχέση με την κοινωνία της δοσμένης χώρας.
Έφτιαξαν ένα υποτυπώδες κράτος πρόνοιας, για να το χρηματοδοτήσουν κρατικοποίησαν ένα μέρος από τον μεγάλο φυσικό πλούτο της χώρας τους, έδωσαν φωνή στους Ιθαγενείς, πήραν μέτρα αστικού εκδημοκρατισμού, και όλα αυτά σε άμεση σύγκρουση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ντόπια μεγαλοαστική τους τάξη, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της.
Όλα τα παραπάνω δεν μπορεί παρά να τα υποστηρίξει ένα ΚΚ.
Οστώσο και με τις καλύτερες των προθέσεων να έχει κινηθεί κάποιος, όταν η αστική τάξη παραμένει στην οικονομική εξουσία, που σημαίνει πω η ταξική πάλη συνεχίζεται, θα πρέπει να αποφασίσει, "με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει", αφού δεν μπορείς να έχεις και την πίττα ολόκληρη (την εργατική τάξη ευχαριστημένη) και τον σκύλο χορτάτο (τα μέσα παραγωγής στους καπιταλιστές) για πάντα.
Η ώρα μοιάζει να έφτασε (ή τουλάχιστον να πλησιάζει) και στην Βενεζουέλα, και σίγουρα οι επιθέσεις στο ΚΚΒ δεν προδικάζουν πως ο Μαδούρο θα έχει την πολιτική οξυδέρκεια του Φιντέλ (που ούτε αυτός ήταν τότε κομμουνιστής) να καταλάβει πως λαϊκή κυριαρχία-εθνική ανεξαρτησία-κοινωνική δικαιωσύνη (για να θυμηθούμε κ τον Αντρέα) δεν είναι δυνατά χωρίς λαϊκή εξουσία-οικονομία...
@TRUSH
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτρέψτε μου να θεωρώ ότι η πολιτική οξυδέρκεια - στην περίπτωση της Κούβας - ανήκει στο ΚΚ Κούβας (Σοσιαλιστικό Λαικό Κόμμα) που ενώθηκε με το Κίνημα 26Μ του Φιντέλ Κάστρο (όπως και άλλες οργανώσεις) και εν τέλει ακολούθησε τον Φιντέλ.
Το 1961 δημιουργείται το ΟRI – «Organizaciones Revolucionarias Intergradas» (Eνοποιημένες Επαναστατικές Οργανώσεις) -ναι, υπήρχαν πολλές- , με συντονιστή σε εθνικό επίπεδο τον Ανίμπαλ Εσκαλάντε, ηγέτη του Λαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος Κούβας (πρώτου Κομμουνιστικού) και εκδότη του περιοδικού του κόμματος ΗΟΥ (Σήμερα) από τον οποίο αφαιρέθηκαν οι ηγετικές αρμοδιότητες στις αρχές του 1962 λόγω σεχταρισμού. To 1962 ιδρύεται το Ενωμένο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης (PURSC) από τις ίδιες οργανώσεις και μόλις το 1965, ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας με την ενοποίηση των ΚΕ και το κλείσιμο των εφημερίδων των κομμάτων με ταυτόχρονη έκδοση της Γκράνμα.
Αυτό φυσικά δεν αναιρεί ότι χωρίς πολιτικό/καθοδηγητικό/στρατιωτικό κέντρο δεν μπορεί να γίνει κανενός είδους επανάσταση. Όμως ο ρόλος αυτός δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα του ΚΚ σε κάθε χώρα, μόνο και μόνο επειδή είναι τέτοιο. Σε πολλές περιπτώσεις η ιστορία και η επανάσταση πέρασε πάνω από τα ΚΚ.
Πέρα από το γεγονός ότι πολλά ΚΚ που οδήγησαν ή συμμετείχαν σε επαναστάσεις (Κουβα, Κίνα, Βιετνάμ κλπ) τότε δεν εθεωρούντο "ιδιαίτερα ορθόδοξα".
Επομένως (κατά την ταπεινή μου γνώμη) η πολιτική πρωτοπορία του ΚΚ βασίζεται στην ιδεολογία του και στην ικανότητα έκφρασης και οργάνωσης της εργατικής τάξης, πρωτίστως. Αυτό είναι το αποτέλεσμα ("κρίνεται εκ του αποτελέσματος") που καθορίζει και την ορθότητα μιας πολιτικής (και όχι μόνο η νίκη ή η ήττα).
Διαφορετικά, οδηγούμαστε στο θεώρημα "σωστό κόμμα σε λάθος λαό-χώρα".
Είναι κατανοητό νομίζω ότι η άποψή μου είναι διαφορετική από την εκφραζόμενη εδώ. Συνήθως την εκφράζω -στο μέτρο των δυνατοτήτων μου- στο προσωπικό μου blog και στα κοινωνικά δίκτυα. Δεν έχω πρόθεση να αντιπαρατεθώ με κανέναν, σχολιάζω εδώ αφού ο διαχειριστής με διαβεβαίωσε ότι είναι τουλάχιστον δημιουργικό και ευπρόσδεκτο.
@Βαγγέλης Γονατάς:
ΔιαγραφήΜίλησα για [πολιτική οξυδέρκεια του Φιντέλ, μια και αναμφισβήτητα δεν η ήταν μόνο η ηγετική μορφή, αλλά και ο οργανωτικός-πολιτικός νους της Κουβάνικης επανάστασης, χωρίς να θέλω να μειώσω σε κάτι με αυτό τους άλλους ηγέτες της.
Από εκεί και πέρα τώρα, το τι είναι "ορθόδοξο" και το τι όχι για ένα ΚΚ κρίνεται από την πράξη και την ιστορία. Και ο Λένιν π.χ. καθόλου "ορθόδοξος" δεν θεωρείτω από τους φτασμένους μαρξιστές της εποχής του.
Το ζήτημα που θέτεις και είναι σημαντικό είναι το εξής:
Λες πως "χωρίς πολιτικό/καθοδηγητικό/στρατιωτικό κέντρο δεν μπορεί να γίνει κανενός είδους επανάσταση. Όμως ο ρόλος αυτός δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα του ΚΚ σε κάθε χώρα".
Το παραπάνω, και εδώ είναι το λάθος σου πιστεύω, σχετίζεται άμεσα μ το τι είδους "επανάσταση" θέλεις να κάνεις.
Μιας αστοδημοκρατική π.χ. επανάσταση (που η εποχή τους πέρασε εδώ έναν-δυο αιώνες) πράγματι δεν χρειάζεται κανένα ΚΚ για να την καθοδηγήσει.
Ομοίως και έναν καθαρά εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, θα μπορούσαν να τον καθοδηγήσουν ως και εθνικιστές.
Αφήνοντας εδώ ασχολίαστα τα όρια ενός αγώνα που θα καθοδηγούνταν από τις παραπάνω δτνάμεις, θα πάω στο ζουμί.
Πως εάν θές να κάνεις σοσιαλιστική επανάσταση, το οργανωτικό-πολιτικό της κέντρο, ή θα είναι το ΚΚ ή αυτή δεν θα υπάρξει καθόλου.
Όχι λόγω κάποιου "κληρονομικού δικαιώματος", αλλά για τον απλό λόγο πως μόνο οι κομμουνιστές θέλουν και μπορούν (άσχετα αν δεν το καταφέρνουν πάντα)να προχωρήσουν ως το τέλος σε έναν τέτοιο κοινωνικό μετασχηματισμό.
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα φτάσουμε να ονομάζουμε "σοσιαλισμό" έναν καπιταλισμό με ένα υποτυπώδες κοινωνικό κράτος, πράγμα που προσωπικά δεν υποτιμάω καθόλου, αλλά και συγκεκριμένα όρια έχει, και σίγουρα δεν είναι σοσιαλισμός.
Για να δώσω ένα παράδειγμα, τα κόμματα του Μπάαθ στον τομέα μεικτή οικονομία-κοινωνικό κράτος, είχαν κάνει πολύ μεγαλύτερες προόδους στον καιρό τους από την Βενεζουέλα π.χ., αλλά δε νομίζω πως είναι καν θέμα συζήτησης αν η Λιβύη παλιότερα ή η Συρία σήμερα είναι κάποιου είδους (έστω και "ανορθόδοξου" όπως λες) σοσιαλιστικά κράτη.
Αυτά και ευχαριστώ για την συνέχεια του διάλογου.