Όταν όμως φτάνουμε στο δια ταύτα, το πρόβλημα της υποταγής των νομοτελειών εξέλιξης της κοινωνίας στη ρεφορμιστική λογική και της εξεύρεσης λύσης εντός του καπιταλιστικού συστήματος, που εξ ορισμού και από τους νόμους λειτουργίας του παράγει και ποτέ δεν λύνει όλα τα προβλήματα που επισημαίνονται, κάνει την εμφάνισή του.
Αντί της επιβεβαιωμένης, από πολλά χρόνια, αλήθειας ότι ο καπιταλισμός δεν βελτιώνεται ως τέτοιος, αλλά ανατρέπεται και κάθε μεταρρύθμιση, αν δεν είναι τμήμα ενιαίου αγώνα για την ανατροπή του, γίνεται τμήμα των εφεδρειών του για μακροημέρευση, ο κ. Δουζίνας επιλέγει τη δεύτερη.
Πολιτικά είναι πολύ έξυπνο. Από τη μια καταγγέλλονται όλα τα αποτελέσματα της λειτουργίας του «κακού» καπιταλισμού, δήθεν ως δαρβινικά, οικονομικά και ηθικοφολοσοφικά αποτελέσματα του νεοφιλελευθερισμού, και μαγνητίζει κάθε αγανακτισμένο έτοιμο να αφουγκραστεί την «εκδίκηση» της φαντασίας του δια της ανατροπής και από την άλλη πετάει τον αγανακτισμένο στην άβυσσο των μυλόπετρων του συστήματος για να… ανθίσουν λύσεις εντός! Όπως τότε, το 2011, με το στρίμωγμα των «αγανακτισμένων» στην οδό των αυταπατών που άνθισαν στις πλατείες.
Ωσάν να μην είχαμε τόσες και τόσες κατακτήσεις εντός του συστήματος, αλλά επειδή δεν μπορέσαμε να τις δέσουμε με πορεία ανατροπής του, όχι μόνο τις πήραν πίσω αλλά κάποιες τις έστρεψαν κατά του λαού, όπως η δήθεν επιδότηση θέσεων εργασίας ή οι ύμνοι στην ύπαρξη του ανάπηρου ΕΣΥ.
Τώρα, με επίκληση πολιτικών, ηθικών και φιλοσοφικών αξιών, καλούμαστε να ασπαστούμε απόψεις, πολιτικά προγράμματα και κόμματα που αναπαράγουν την ίδια αδιέξοδη πορεία, με προδιαγεγραμμένη ρότα μέσα στο σύστημα!
Να τι μας λέει μεταξύ άλλων:
__________________
«Έτσι αναπτύσσεται μια σύγχρονη μορφή ᾽ευγονικής που ντρέπεται να πει το όνομά της. Αυτή η θυσία αίματος στον καπιταλισμό είναι η πιο τραγική πολιτική εξέλιξη και η αποθέωση της καπιταλιστικής βιοπολιτικής: ο κυρίαρχος αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει ακολουθώντας τις υποδείξεις του κεφαλαίου.
Και όμως υπάρχει άλλος δρόμος.
Η πανδημία μας θύμισε μεγάλες αλήθειες που είχαμε ξεχάσει: την ανθρώπινη τρωτότητα, την σημασία των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών, την παρηγοριά της αλληλεγγύης, την υπόσχεση της ισότητας.
Η φυσική απόσταση που κρατάμε για να προφυλάξουμε τους πιο ευάλωτους αποτελεί την καλύτερη έκφραση της κοινωνικότητας, του “είμαστε όλοι μαζί”. Ανακαλύψαμε πάλι ιδανικά, μάθαμε να μοιραζόμαστε οφέλη και βάρη, να κάνουμε θυσίες ο ένας για τον άλλο. Αν κάνουμε μόνιμα αυτά που εφαρμόσαμε προσωρινά μπορούμε να ελπίζουμε για το μέλλον.»
Πηγή: Αριστερά και πολιτική
Ο χαρακτηρισμός του Συριζα ως ρεφορμιστικό κόμμα με γεμίζει τσαντίλα γιατί πιστευω πως κρύβει συμπαθεια για τα πεπραγμένα του εν λόγω μορφωματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια ρεφορμισμό προκειται οταν ένα κομμα με διείσδυση σε πληβειακά/ εργστικα στρώματα προτεινει ή παιρνει σαν κυβερνηση φιλολαικα μέτρα ή κανει φιλολαικές κινησεις στα πλαισια του καπιταλισμού.Κατι τετοιο ήταν σιγουρα το Πασοκ 74-81 και ίσως το 81-85. Ο Συριζα απο που και ως που; Όσα υπέγραψε στα μνημονια και προλαβε να εφαρμόσει ειναι καθαρη δεξια/ νεοφιλελευθερη πολιτική: Μειωσεις μισθων,συνταξεων ξεπουλημα ολου του δημοσιου πλουτου κλπ.Εκτος κ αν θεωρουμε τον gay γαμο ρεφορμισμό που συμφωνω να υπαρχει αλλα ειναι μια αστικοφιλελευθερη ρυθμιση.Δεν μπορω να βρω λογια να περιγραψω τον Συριζα.Να δωσω ενα παραδειγμα: Οι ρεφορμιστες λενε οτι θα σε πανε Αθηνα Θεσσαλονικη και σε φτανουν στο λιανοκλαδι οπου σε παρατανε γιατι ειναι για μεχρι εκει.Οι Συριζαιοι εταξαν Αθηνα Θεσσαλονικη και μας πήγαν ..στη Γαύδο.Δεν προκειται λοιπον για σοσιαλιζοντες που θελουν να πεισουν τους αστους να κανουν στα πλαισια του συστηματος παραχωρησεις.Πρόκειται για liberals κοσμοπολιτες,αμερικανοκινητους που μαζι με την αρχουσα ταξη και τον ξενο παραγοντα ξεπουλησαν τα πάντα και εφαρμοσαν πολιτικες που θα ντρεπονταν και " συστημικοι" να εφαρμοσουν
@Λώλος Δροσινός:
ΔιαγραφήΠοσυπογράφω 100% το σχόλιο σου, και μάλιστα την ίδια ακριβώς ανάλυση για τον ΣΥΡΙΖΑ έχω κάνει και αρκετές φορές από αυτό εδώ το μπλογκ.
Παρόλα αυτά, στο παραπάνω κείμενο δεν σχολιάζεται γενικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένα συγκεκριμένο άρθρο του Δουζίνα, με ένα σαφέστατα ρεφορμιστικό "δια ταύτα".
Για το εάν τελικά δεν το εννοούν ούτε καν αυτό στην πραγματικότητα, προφανώς και θα συμφωνήσουμε.
Το πρόβλημα είναι πως υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που παραμυθιάζεται, όχι απλά πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ρεφορμιστικός και όχι αυτό που τόσο περιγραφικά παρουσιάζεις, αλλά και πως σε δεύτερο πλάνο θα μπορούσε να είναι δυνατή μια ρεφορμιστική πολιτική τύπου '80ς στο 2020.
Το κείμενο του Στέργιου απλά εστιάζει στο δεύτερο.
......Το πρόβλημα είναι πως υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που παραμυθιάζεται, όχι απλά πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ρεφορμιστικός και όχι αυτό που τόσο περιγραφικά παρουσιάζεις, αλλά και πως σε δεύτερο πλάνο θα μπορούσε να είναι δυνατή μια ρεφορμιστική πολιτική τύπου '80ς στο 2020..... Ολο αυτό το κόσμο που βρίσκεται εγκλωβισμένος στο σύριζα και αλλού... πρέπει να τον βοηθήσουμε να απεγκλωβιστεί απο τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες να τους δείξουμε το δρόμο της κοινωνικής συμμαχίας εξηγώντας τους πως ότι μπορέσουν να αποσπάσουν θα είναι προσωρινό και ο αγώνας πρέπει να έχει στο στόχο του την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και όχι μόνο τα ..μονοπώλια... Θέλει υπομονετική δουλειά για να καταλάβουν πως πρέπει να ξηλωθεί το καπιταλιστικό κέρδος. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΝα θυμίσω επίσης πως την δεκαετία του 80.. ότι παραχώρησε ο καπιταλισμός ήταν με διαφορετικό διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και είχε την ανάγκη να ενσωματώσει τον λαό που δεν το είχε πετύχει μέχρι τότε παρά το ότι είχε νικήσει το 1949. Εκμεταλλεύτηκε βέβαια και τις ιδεολογικές στρεβλώσεις που κουβαλούσε το ΚΚΕ την περίοδο 1968 1991... χωρίς σε καμία περίπτωση να γίνει οπορτουνιστικό κόμμα γιατί αν είχε συμβεί δεν θα είμαστε εδώ σήμερα... TRASH. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφήhttps://atexnos.gr/%ce%ba%ce%bf%ce%bc%ce%bc%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%ba%cf%8c%ce%bc%ce%bc%ce%b1-%ce%b2%ce%b5%ce%bd%ce%b5%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%ad%ce%bb%ce%b1%cf%82-%cf%80%cf%81/?fbclid=IwAR0uMdAGBfym6Pg9jPH9ohhk--v6d6S4nPkgV0x9kPe-kvMODsrFD_31sVI Το αφήνω χωρίς κανένα δικό μου σχόλιο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
ΔιαγραφήΝα συμπληρώσουμε βάβαια πως οποιαδήποτε σύγκριση του Μαδούρο με του Ζαίους πεολειχιστές του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να είναι θεμιτή...
Καμία διαφωνία TRASH. Εγω το έβαλα για να δείξω τι συμβαίνει όταν το Κ.Κ προσπαθεί να διορθώσει την γραμμή του. Χωρίς βέβαια να με παραξενεύει καθόλου... Την καλημέρα μου. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΕνα από τα λάθη που γίνονται πολύ συχνά, και είναι απαράδεκτο καθώς είναι από τα πρώτα πράγματα που (οφείλει να) μαθαίνει ένας μαρξιστής, είναι να κρίνονται πράγματα και καταστάσεις έξω από το περιβάλον τους.
Διαγραφή-Τι θέλω να πώ;
Το περιβάλον της λατινικής αμερικής είναι εντελώς διαφορετικό και με τελείως διαφορετικό ιστορικό υπόβαθρο από αυτό της Ευρώπης.
Δεν μπορείς να συγκρίνεις τον Ορτέγκα με τον Μιτεράν, ούτε τους Τουπαμάρος με το ...γερμανικό SPD, ούτε τον Μαδούρο με τον ...Τσίπρα(!!!!) π.χ. κάτω από την γενική ταμπέλα της “σοσιαλδημοκρατίας”.
Και αυτό γιατί στην λατινική αμερική υπάρχουν προβλήματα που στην δυτική Ευρώπη έχουν λυθεί εδώ και αιώνες ή δεν ύπηρξαν και ποτέ.
Και αναφέρομαι εδώ στην κατάσταση των μεγάλων σχετικά αριθμών ιθαγενών και των δικαιωμάτων τους που σε πολλές από τις αυτές τις χώρες δεν θεωρούνται καν “πολίτες”, την μακρόχρονη παράδοση φασιστικών, αυταρχικών δικτατορικών καθεστώτων που στην λατινική αμερινκή κάνουν τους αγώνες για τα αστικοδημοκρατικά (έστω) δικαιώματα να έχουν μια ουσία, την τεράστια ψαλίδα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς που υπάρχει εκεί παραδοσιακά, την πλήρη εξάρτηση από τον βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό για δεκαετίες, στην έλλειψη του σοσιαλπροδοτικού παρελθόντος (βλέπε β' διεθνούς) της λατινοαμερικάνικης σοσιαλδημοκρατίας, και πολλά άλλα.
Η μεγάλη διαφορά αν θες είναι πως η λατινοαμερικάνικη σοσιαλδημοκρατία είναι παραδοσιακά “έντιμη”, με την έννοια πως αυτά που λέει τα πιστεύει κιόλας συνήθως, και πως σε αυτές τις χώρες υπάρχουν ακόμη αστοδημοκρατικά διακυβεύματα, που στην δυτική ευρώπη δεν υπάρχουν.
Σε όλα τα παραπάνω βέβαια πρέπει να προστεθούν οι κοινωνικές και άλλες διαφορές που προκύπτουν ανάμεσα στις κοινωνίες του δυτικού ιμπεριαλισμού και σε χώρες που ουσιατικά επί δεκαετίες δεν ήταν τίποτε παραπάνω από προτεκτορέτα των ΗΠΑ.
Για αυτό, και παρά την από κομμουιστική μεριά κριτική που οφείλει να γίνεται σε κυβερνήσεις τύπου Τσάβες ή Μαδούρο, κάθε συσχετισμός με τα καθ'ημάς στερείται κάθε βάσης.