Μετωπική!

Δύο λόγια για τα γεγονότα της 17/11 που αποτελούν την πολιτική εκτίμηση του γράφοντα για αυτά, και η οποία βέβαια μην έχοντας αξιώσεις αυθεντίας, απομένει να φανεί στο άμεσο μέλλον εάν τελικά θα επαληθευτεί ή όχι.

Η άποψη λοιπόν του fadomduck είναι πως πράγματι, όταν το ΚΚΕ φωνάζει πως την σύγκρουση την μεθόδευσε η κυβέρνηση και όχι το ίδιο, δεν λέει παρά την γυμνή αλήθεια, παρά το γεγονός πως αυτό τον γύρο η κυβέρνηση μοιάζει να τον έχασε (πολιτικά).

Και μοιάζει να τον έχασε πολιτικά, γιατί ούτε η τρομοκρατία τελικά πέρασε, αφού τελικά οι συγκεντρώσεις έγιναν, δηλαδή ο Χρυσαυγίδης έγινε σε πρώτη φάση ρόμπα σαν αναποτελεσματικός, ενώ το γεγονός πως τελικά ύπηρξε απρόκλητο χτύπημα των συγκεντρώσεων αυτών, τον έκανε διπλά ρόμπα και ως φασίστα, τόσο αυτόν όσο και την κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει (για να μην το προσωποποιούμε κιόλας).

Το ερώτημα που μπαίνει εδώ είναι το εξής:

-Είναι τόσο ηλίθιοι που δεν μπορούσαν να προβλέψουν το τι θα συμβεί όταν εξέδιδαν τις χουντικού τύπου πλήρως αντισυνταγματικές απαγορεύσεις τους, ή δεν μπορούσαν να προβλέψουν τις πολιτικές επιπτώσεις από αυτά που πράγματι τελικά συνέβησαν;

Κατά την άποψη μου λοιπόν, θα είναι τεράστιο λάθος να πιστέψουμε πως όλα αυτά έγιναν από ηλιθιότητα, “ανικανότητα”, ή κάποιες “λάθος εκτιμήσεις” των κυβερνόντων μας.

Όχι, η κυβέρνηση επέλεξε απόλυτα συνειδητά να μεθοδεύσει την μετωπική σύγκρουση τώρα, και επέλεξε απόλυτα συνειδητά να επωμιστεί και το ανάλογο “πολιτικό κόστος”, -αν τελικά υπάρξει τέτοιο για την ίδια, αφού έτσι και αλλιώς η τεράστια πλειοψηφία των ψηφοφόρων της, κάθε άλλο παρά για τις δημοκρατικές της ευαισθησίες φημίζεται αφενός, ενώ και εσωκομματικά είναι δέσμια της ακροδεξιάς της πτέρυγας, ήδη από τον καιρό του Σαμαρά.

Παρόλα αυτά το ερώτημα του γιατί επέλεξαν μια τακτική που θα τους οδηγούσε αναπόφευκτα σε μια άμεση μικρότερη ή μεγαλύτερη πολιτική ήττα παραμένει, και η απάντηση σε αυτό είναι σημαντική προκειμένου να μπορέσουμε να μπορέσουμε να προβλέψουμε τις επόμενες κινήσεις τους, και να πάρουμε τα μέτρα μας, πολιτικά και όχι μόνο.

Το μόνο λοιπόν λογικό συμπέρασμα είναι πως την σύγκρουση την θεωρούσαν έτσι και αλλιώς αναπόφευκτη στο περισσότερο ή λιγότερο άμεσο μέλλον, (μην ξεχνάμε εδώ τον εναν σκασμό αντιλαϊκών κ αντιδημοκρατικών μέτρων που έχουν ήδη περάσει ή ετοιμάζουν) οπότε και επέλεξαν το χρονικό σημείο που θα μπορούσαν να την διεξάγουν με τους ευνοϊκότερους όρους για τους ίδιους.

Και οι συγκεκριμένες συνθήκες ήταν οι καλύτερες που θα μπορούσαν να επιλέξουν τόσο πολιτικά, όσο και κυρίως επιχειρησιακά, λόγω του πολυεργαλείου που ονομάζεται covid.

Πολιτικά, όχι μόνο σαν αφορμή για την απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου, αλλά και σαν αποπροσανατολισμό της συζήτησης που εύλογα θα ακολουθούσε την τυχόν καταστολή της, στο εάν οι διαδηλωτές “έβαζαν σε κίνδυνο την δημόσια υγεία” ή όχι. Πράγματι βέβαια το τελευταίο δεν έπιασε κ ιδιέταιρα σε όποιον έχει IQ παραπάνω από καρότου τουλάχιστον, αλλά σκεφτείτε να μην το είχαν καν και αυτό για να παίξουν στον τομέα προπαγάνδας και εντυπώσεων, τουλάχιστον απέναντι στα ακροδεξιά μικροαστικά γίδια που αποτελούν την πλειοψηφεία των ψηφοφόρων τους. Να μην είχαν δηλαδή το πρόσχημα καν.

Επιχειρησιακά τώρα, τα πράγματα ήταν πολύ απλούστερα και πολύ ευκολότερα για αυτούς.

Γιατί ναι μεν στο πρώτο σκέλος, στο εάν θα μπορέσουν δηλαδή να γίνουν συγκεντρώσεις παρά την απαγόρευση, δεν ήταν δύσκολα προβλέψιμο πως, το ΚΚΕ ειδικά, θα μπορούσε να τις πραγματοποιήσει ακόμη και κάτω από την μύτη τους, μια και το έχει κάνει πολλές φορές μέχρι τώρα, και προφανώς και αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά πως έχει την οργανωτική δυνατότητα και ευελιξία να πραγματοποιήσει επιτυχώς τέτοιου είδους “καταδρομικές επιχειρήσεις”.

Στο σκέλος “καταστολή” όμως, εκεί δηλαδή που θα κρίνονταν ακόμη και αν ο νέος (και άσχετος ακόμη και προσχηματικά, με τον covid) νόμος για τις διαδηλώσεις, θα μπορούσε να καταργηθεί ουσιαστικά στην πράξη, το πλεονέκτημα που είχαν ήταν τεράστιο, και δύσκολα θα το ξαναβρούν.

Και αναφέρομαι φυσικά στο επιχειρησιακό πλεονέκτημα του μονόπλευρου soscial distancing από πλευράς των διαδηλωτών.

Από παλιότερη διαδήλωση, μπροστά στο ΕΜΠ

Ένα soscial distancing που από την μία είναι πλήρως ασύμβατο με την οποιανδήποτε πιθανότητα επιτυχούς αντιπαράθεσης με τις κατασταλτικές δυνάμεις, (πιθανότητα επιτυχούς αντιπαράθεσης που έχει σαν ελάχιστη προϋπόθεση την ύπαρξη πυκνών πειθαρχειμένων μπλοκ, αλυσίδων περιφρούρησης κλπ), και από την άλλη ένα μονόπλευρο soscial distancing που δεν είναι πολιτικά δυνατό να μην τηρηθεί, εάν οι οργάνωμένες δυνάμεις του λαϊκού κινήματος δεν θέλουν να πέσουν θύμα κυριολεκτικού προπαγανδιστικού λυντσαρίσματος (έγινε προσπάθεια για τέτοιο ακόμη και τώρα) από την επόμενη κιόλας ώρα.

Πρόβλεψη του μπλογκ είναι λοιπόν πως οι κρατικές-κυβερνητικές δυνάμεις θα αξιοποιήσουν την παραπάνω αντιφατική για το κίνημα συνθήκη, όσο περισσότερο προλαβαίνουν και όσο παραπάνω μπορούν, αφού στην παρούσα φάση αποδείχτηκε πως το πολιτικό κόστος της “αναπολεσματικότητας” της καταστολής που έχουν να πληρώσουν προς την ακροδεξιά, τους ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από το πολιτικό κόστος του αντιδημοκρατικού αυταρχισμού που ίσως απομακρύνει κάποιους κεντρούς ψηφοφόρους.

Και φυσικά εδώ με όρους συνολικής αστικής πολιτικής, υπάρχει σίγουρα και ένα ενδεχόμενο πολιτικό μπόνους, στην περίπτωση που κάποιοι φίλοι του ΚΚΕ κουρασμένοι από μια σκληρή καταστολή που μοιάζει αδύνατο να αντιμετωπιστεί πολιτικά και επιχειρησιακά ταυτόχρονα, καταλήξουν στο απενοημένο διάβημα να ψηφίσουν τελικά το σοσιαλδημοκρατικό αστικό πόλο “για να φύγουν αυτοί”.

Τα παραπάνω όπως είπα, σαν κάποιες πρώτες σκέψεις-εκτιμήσεις δικές μου.

Λύσεις δεν έχω να προτείνω, όμως αφού τελικά σε καμμία περίπτωση δεν μπορούμε σαν κίνημα να “λογιαριαστούμε μετά” που λένε τα ΣΥΝασπιστήρια, αλλά είμαστε υποχρέωμενοι να αναμετρηθούμε εδώ και τώρα και στις υπάρχουσες και δυμενέστερες από πολλά χρόνια τώρα συνθήκες, ας προετοίμαστουμε τουλάχιστον ψυχολογικά (και σίγουρα όχι μόνο) για το τι μας περιμένει.

Όχι γιατί τα πράγματα ύπηρξαν ποτέ εύκολα, αλλά γιατί μοιάζουν δυσκολότερα από ποτέ, τουλάχιστον εδώ και δεκαετίες.

Κανονικά κάπου εδώ θα έκλεινα το άρθρο με το γνωστό “ραντεβού στα γουναράδικα”, αλλά καμία μάχη δεν χάθηκε πριν δωθεί, πολύ δε περισσότερο που πολλές κερδήθηκαν και με όλα τα προγνωστικά εναντίον τους.

Καλή δύναμη...