Οι οπαδοί και οι συνήγοροι του ψόφιου κουναβιού υποστηρίζουν ότι, σαν ένοικος του άσπρου σπιτιού, δεν ξεκίνησε κανέναν (καινούργιο) πόλεμο· σε αντίθεση μ’ εκείνους που ξεκίνησε στην οκταετία του ο Obama. Λένε ψέμματα. Το ψόφιο κουνάβι ξεκίνησε έναν κανονικό πόλεμο όταν διέταξε την δολοφονία του επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων του ιρανικού στρατού Qasem Soleimani (και του επικεφαλής των ιρακινών PMF Abu Mahdi al-Muhandis), στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, στις 3 του περασμένου Γενάρη. Το γεγονός ότι η άμεση αντίδραση του ιρανικού καθεστώτος στις 8 Γενάρη (πυραυλική επίθεση σε δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ) είχε «μόνο» πάνω από 100 αμερικάνους πεζοναύτες τραυματίες και κανέναν νεκρό (σίγουρα δεν ανακοινώθηκε τέτοιος), και ότι το ψόφιο κουνάβι με την εμπορική του λογική είπε «εντάξει», δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος Ουάσιγκτον – Τεχεράνης ήταν / είναι … λιγότερο πολεμικός! Πρακτικά αυτός ο πόλεμος συνεχίστηκε τους επόμενους μήνες στο ιρακινό έδαφος, αναγκάζοντας τον αμερικανικό κατοχικό στρατό να αναδιπλωθεί από 3 τουλάχιστον βάσεις του. Και θα συνεχιστεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όποιος και να εκλεγεί στις 3 Νοέμβρη…
Η λογιστική του ποιός έχει κάνει τους περισσότερους πολέμους ένα πράγμα δείχνει: ότι το αμερικανικό κράτος μόνο για τέτοιους ζει. Κι αυτό θα ισχύει και στις 4 Νοέμβρη, όποιος κι αν νικήσει στο ελ Πάσο… Πέρα απ’ αυτό έχει την σημασία της η ασυνήθιστη πόλωση στο εσωτερικό του ψοφιοκουναβιστάν: και οι δύο πλευρές ετοιμάζονται να αμφισβητήσουν την ήττα τους· και πιθανόν όχι μόνο με λόγια… Τι είναι αυτό που πολώνει το αμερικανικό «εκλογικό σώμα» στα τέλη του 2020, ως το σημείο απειλών για ένοπλες συγκρούσεις; Όχι, πάντως, η γοητεία του ψόφιου κουναβιού και του νυσταλέου Jo!!
Είναι πολλές οι αιτίες αυτής της πόλωσης, και σχεδόν όλες συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την παρακμή της άλλοτε υπερδύναμης. Το επιχείρημα των υποστηρικτών του ψόφιου κουναβιού ότι δεν είναι πολεμοχαρής είναι μεν έωλο αντικειμενικά· είναι όμως βάσιμο αν συγκριθεί με τις βλέψεις της συμμαχίας των δεξιών «δημοκρατικών» με τους «νεοσυντηρητικούς» του Μπους του Β, που υποστηρίζουν τον νυσταλέο Jo σαν βιτρίνα τους.
Ο τρόπος που οι μεταπολεμικές αμερικανικές κυβερνήσεις μπορούσαν να ελέγχουν (όσο και όπως…) τις εσωτερικές αντιθέσεις, ταξικές, φυλετικές, ακόμα και πολιτισμικές, ήταν το «american dream», ή αλλιώς η αμερικανική ιμπεριαλιστική ηγεμονία σε μεγάλο μέρος του πλανήτη.
Παρότι υπήρχε και υπάρχει φτώχια (και άρα σκληρή ταξική διαστρωμάτωση) στο αμέρικα, ακόμα και η σχετική αξία του δολαρίου οφειλόταν σ’ αυτήν την ηγεμονία.
Αν το αμερικανικό «μερίδιο» εσόδων από την εκμετάλλευση εκτός συνόρων περιοριστεί (κι αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο: κίνα ‘n’ friends…) κι αν επρόκειτο να διατηρηθεί μια κάποια εσωτερική ισορροπία, αυτό θα ήταν ίσως εφικτό μόνο μέσω της γενναίας φορολόγησης των αμερικάνων ζάμπλουτων. Οι οποίοι θα μετακόμιζαν ακαριαία σε φορλογικούς παραδείσους. Εκτός απ’ την αριστερή (και μάλλον «στριμωγμένη» προς το παρόν) πτέρυγα των «δημοκρατικών» αυτό δεν το προτείνει κανένας, κι ούτε πρόκειται να το κάνει. Η παρακμή της παγκόσμιας ηγεμονίας μεταφέρεται έτσι σαν όξυνση της αβεβαιότητας (και της «καθοδικής κοινωνικής / οικονομικής πορείας») στο εσωτερικό· κι απέναντι σ’ αυτήν οι μικροαστοί αντιδρούν με τους γνωστούς τρόπους… Αυτή η αβεβαιότητα θα γίνει ακόμα χειρότερη όταν αρχίσει να ξεδιπλώνεται σ’ όλο το μεγαλείο της η 4η βιομηχανική επανάσταση και στις ηπα. Πού θα εξάγονται οι αμερικανικές κρίσεις; Πού θα είναι η χωματερή των βομβών τους; Ο κόσμος μικραίνει και γίνεται πιο ακριβός…
Τα πιο πάνω παραείναι περιληπτικά για να έχουν την αξίωση κανονικής ανάλυσης. Υποδεικνύουν όμως το γιατί υπάρχει αυτή η έντονη πόλωση: ενώ ως προς την διατήρηση της πλανητικής ηγεμονίας δεν υπάρχει πια κανένα σχέδιο που να εγγυάται αποτελέσματα (μετά την αποτυχία των «οικονομικών πολέμων» του ψόφιου κουναβιού), και ενώ ένας full out πόλεμος είναι όλο και περισσότερο η μοναδική (και επίφοβη…) option του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, στο εσωτερικό «δεν χωράνε όλοι». Όχι πληθυσμιακά· σαν προοπτικές.
Το «american dream» έχει συρρικνωθεί πολύ, και δεν είναι καθόλου ευρύχωρο πια…
Πηγή: SarajevoΒλέπε ακόμη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.