Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν (13+14)

 

Την ύπαρξη σχεδιασμού (και συναλλαγής) στην κυβερνητική «αδελφοποίηση» του συριζα και των ανελλ (και μάλιστα δύο και τρία χρόνια πριν καν θεωρηθεί απαραίτητη…) θα μπορούσε να γίνει δεκτή από αρκετούς· αν και χωρίς την δική μας εξήγηση. Υπάρχουν όμως αποδείξεις σχεδιασμού για την «μεταμόρφωση» των βορθολυμάτων από μια υποκοσμιακή συμμορία σε κοινοβουλευτικό κόμμα plus υποκοσμιακή συμμορία;

Έχουμε ήδη αναφερθεί στη διακριτική μεν αλλά συντεταγμένη «αποχώρηση» του ακροδεξιού λα.ο.σ. απ’ την πολιτική σκηνή, για να ανοίξει ο δρόμος και ο χώρος για τις ψήφους του λαού υπέρ των βοθρολυμάτων. Μιας και δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το χαρακίρι του συγκεκριμένου κόμματος, η δική μας εξήγηση (: ότι διατάχτηκε να αυτοκτονήσει) είναι η μόνη διαθέσιμη.

Υπάρχει όμως και μια ακόμα απόδειξη που είναι γνωστή στους πάντες: η διάρκεια της δίκης! Επιστρατεύτηκαν διάφορες πιθανές και απίθανες «εξηγήσεις» γι’ αυτό: απ’ το ότι δεν υπήρχε αίθουσα στον Κορυδαλλό (;) μέχρι ότι οι κατηγορούμενοι και οι υποθέσεις ήταν πολλά· απ’ την πολύμηνη απεργία των δικηγόρων το πρώτο μισό του 2016 ως … δεν ξέρουμε τι άλλο. Όμως αυτά είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Και είναι χρήσιμη μια σύγκριση με μια άλλη μεγάλη δίκη που είχε (από τυπική, νομική άποψη) τα ίδια χαρακτηριστικά: πολλούς κατηγορούμενους, πολύ περισσότερες υποθέσεις, εκτεινόμενες μάλιστα σε βάθος δύο δεκαετιών. Εννοούμε την δίκη της 17 Νοέμβρη.

Εκείνη η δίκη (σε πρώτο βαθμό) άρχισε στις 3 Μάρτη του 2003 και τέλειωσε στις 17 Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Αν υπολογίσουμε ότι το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά (άρα 22 συνεδριάσεις κάθε μήνα), οι 8,5 μήνες (αφαιρείται ο Αύγουστος) που κράτησε σημαίνουν 187 συνεδριάσεις. Η δίκη των βοθρολυμάτων (ως τις 7 Οκτώβρη 2020) κράτησε 434 συνεδριάσεις (αφαιρούμε τις 20 που δεν έγιναν λόγω απεργίας δικηγόρων). Αν το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά θα χρειάζονταν λιγότερο από 20 μήνες, δηλαδή κάτι λιγότερο από 2 χρόνια – όχι 5,5. Με δεδομένο ότι ξεκίνησε στις 20 Απρίλη του 2015 θα έπρεπε να τελειώσει στις αρχές του 2017. Αλλά το συγκεκριμένο δικαστήριο ΔΕΝ συνεδρίαζε κάθε μέρα – η δίκη προχωρούσε πιο αργά κι απ’ το replay…

Για παράδειγμα, απ’ τις 20 Απρίλη του 2015 ως τις 14 Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς (σε 4 τουλάχιστον μήνες δικαστικού έργου) έγιναν όλες κι όλες 16 συνεδριάσεις… Οι καταθέσεις για την δολοφονία του Π. Φύσσα κράτησαν σχεδόν έναν χρόνο: απ’ τις 29 Σεπτέμβρη του 2015 ως και τις 8 Σεπτέμβρη του 2016… Αν μελετήσει κανείς το αναλυτικό ημερολόγιο αυτής της δίκης θα διαπιστώσει ότι υπήρξαν κάμποσες περιπτώσεις που ανάμεσα σε δύο διαδοχικές συνεδριάσεις μεσολαβούσαν ακόμα και 2 εβδομάδες…

Γιατί η δημοκρατία, που ήταν ξεκάθαρο ότι θα νικούσε, πετούσε με τέτοια συστηματικότητα την μπάλα έξω απ’ το γήπεδο; Γιατί κούτσαινε συνέχεια; Ούτε η έλλειψη αίθουσας θα μπορούσε να θεωρηθεί σοβαρή εξήγηση για την τέτοιου είδους χρονοτριβή ούτε η απεργία των δικηγόρων (σε δίκες τέτοιας σημασίας οι δικηγορικοί σύλλογοι δίνουν ειδική άδεια στα μέλη τους – αν τους ζητηθεί… Και στη διάρκεια της δίκης της 17Ν είχαν κάνει οι δικηγορικοί σύλλογοι απεργίες, αλλά οι σχετικοί με την συγκεκριμένη δίκη έπαιρναν αυτήν την ειδική άδεια…). Η εξήγηση είναι απλή και συγκεκριμένη: οι δικαστές που δίκαζαν τα βοθρολύματα ΔΕΝ απασχολούνταν αποκλειστικά μ’ αυτήν την υπόθεση. Έκαναν, παράλληλα, και πολλές άλλες δίκες, άσχετες. Η δίκη των βοθρολυμάτων δεν ήταν, όπως εκείνη της 17^ης Νοέμβρη, μια δίκη πλήρους απασχόλησης για δικαστές και δικηγόρους. Ήταν part time…

Γιατί αυτό; Επειδή, απλά, ο πολιτικός υπεύθυνος της δικαιοσύνης, δηλαδή οι υπουργοί της (τρεις διαδοχικά επί φαιορόζ γκουβέρνου: Παρασκευόπουλος, Κοντονής, Καλογήρου) δεν εξέδωσαν την απαραίτητη διαταγή για να απαλλαγούν οι δικαστές απ’ τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους και να ασχοληθούν αποκλειστικά με την δίκη των βοθρολυμάτων – κάτι που είχε γίνει στην περίπτωση της 17Ν.

Με δυο λόγια αυτή η χωρίς προηγούμενο καθυστέρηση ήταν κεντρική απόφαση και επιλογή. Θα τολμούσαμε να πούμε όχι μόνο των φαιορόζ, που κυβερνούσαν ως τα μέσα του 2019 και ήταν οι κυρίως αυτουργοί. Η συναίνεση σ’ αυτό το δικαστικό long play είχε μια σιωπηλή σχεδόν διακομματική προέλευση. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θυμάται ποτέ να εκδηλώθηκε δημόσια, συστηματικά, με διάρκεια και αυστηρότητα η απαίτηση να εκδοθεί η σχετική (υπουργική) απόφαση και να γίνει η δίκη κανονικά.

Τι σημαίνει άραγε αυτή η παρατεταμένη καθυστέρηση στη … νίκη της δημοκρατίας; Μήπως αργόσυρτο άγχος των βορθολυμάτων για την τύχη τους, κάτι σαν το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας; Όχι δα! Σημαίνει, κατ΄αρχήν, λεφτά!!

Τα δύσκολα «μεροκάματα» των ελλήνων εκπροσώπων του λαού πληρώνονται με πάνω από 4.000 ευρώ τον μήνα· οι της επαρχίας μπορεί να παντελονιάζουν 5.000. (Μήπως είναι περισσότερα;) Μια καταδικαστική απόφαση σε βάρος των βοθρολυμάτων στις αρχές του 2017 θα τους στερούσε 30 τέτοια μηνιάτικα (ως τις εκλογές του καλοκαιριού του 2019) – είναι 120 με 150 χιλιάρικα για τον καθένα ή κάνουμε λάθος; Για να βγάλουν 4 και 5 χιλιάρικα τον χρόνο κάποιοι εργάτες και εργάτριες (όχι λίγοι) σκοτώνονται. Αλλά η εγκληματική οργάνωση ήταν επαγγελματική, και τα πρωτοκλασσάτα μέλη της καθάριζαν «λευκά» αυτό το ποσό κάθε μήνα· χώρια τα «μαύρα»…. Δεν θα ήταν λογικό το συμπέρασμα ότι η ελληνική δημοκρατία που την πλήρωνε τόσο καιρό αυτήν την εγκληματική οργάνωση, μαζί και τα (πολιτικά) της ένσημα, ήταν το αφεντικό της; (Όχι θα πουν οι φίλοι αυτής της δημοκρατίας… Ήταν ο λαός που το επέβαλε.. Σωστά… Ο έξυπνος, όμορφος και αλάνθαστος ελληνικός λαός…)

Δεν τελειώνει εκεί η αποζημίωση της (νικηφόρας) δημοκρατίας προς τα βορθολύματα… Ανάλογα με τα χρόνια της θητείας τους, εδώ και πάνω από 1 χρόνο παίρνουν βουλευτική σύνταξη. Η μικρότερη είναι 1,5 χιλιάρικο… (Για να μην προλάβει να σκεφτεί κάποιος «μα τους έκοψαν τα λεφτά», αυτό αφορούσε αναστολή ΜΟΝΟ της κρατικής χρηματοδότησης στο «κόμμα» / συμμορία που στερήθηκε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, 8,3 εκατομύρια ευρώ. Μέχρι τότε το κράτος είχε συνεισφέρει στην ανάγκες των βοθρολυμάτων σαν «κόμματος» 1,7 εκατομύρια – επειδή κανείς «δεν γνώριζε» τι και πως…)

Πρέπει να προστεθούν σ’ αυτήν την υπερ-ευνοϊκή μεταχείριση (πρωτοφανή για οργανωμένους εγκληματίες!) τέσσερεις ακόμα παροχές:

• Πρώτον, η τόσο μεγάλη καθυστέρηση οδήγησε στην παραγραφή διάφορων αδικημάτων, και ίσως παραγραφούν και άλλα (πλημμελήματα) μέχρι να ολοκληρωθεί κάποτε το εφετείο. 
• Δεύτερον, εν τω μεταξύ υιοθετήθηκαν οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα και, πια, (άσχετα απ’ τις προθέσεις των σχεδιαστών τους) τα βοθρολύματα έχουν να διαλέξουν τις πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις που προβλέπονται απ’ τον καθένα· κι αυτό επειδή η δίκη τους άρχισε με τον παλιό και τέλειωσε με τον καινούργιο. 
• Τρίτον τις έξτρα (επί σχεδόν 3 χρόνια) προσόδους, σε χρήμα ή σε είδος, που μπορεί να προσποριστεί ο καθένας που είναι βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου.
• Και τέταρτον την εξασφάλιση ικανού χρονικού διαστήματος απ’ την δολοφονία του Π. Φύσσα και μετά ώστε να μπορούν (τα μέλη της συμμορίας) να επικαλεστούν σαν ελαφρυντικό τον «έντιμο βίο» έκτοτε, την «ειλικρινή μεταμέλεια», και τα λοιπά. Το ότι το πρωτόδικο δικαστήριο δεν το δέχτηκε αυτό το ελαφρυντικό δεν σημαίνει κάτι – ήταν αναμενόμενο. Το εφετείο όμως θα το δεχτεί… (Και να το θυμάστε…)

Θεωρεί κανείς πως αυτός ο θρίαμβος της γενναιοδωρίας υπέρ των βοθρολυμάτων προέκυψε κατά λάθος, από απροσεξία, από αμέλεια; Εμείς εδώ όχι. Υποστηρίζουμε ότι αυτή η υπερ-ευνοϊκή μεταχείριση ήταν αποτέλεσμα συναλλαγής (όχι απ’ την μεριά των ροζ και των φαιών, αλλά απ’ την μεριά του «συστήματος Χ» που είναι σαφώς ανώτερο απ’ τις πολιτικές βιτρίνες των τελευταίων 2 δεκαετιών)… Με στόχο; Να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό; Να ολοκληρώσουν δουλειές που είχαν αναλάβει και δεν είχαν μαχαιρώματα (σε κάθε περίπτωση όχι «φανερά»); Κάτι άλλο; Η ασταμάτητη μηχανή παραδέχεται ότι τείνει σίγουρα προς την πρώτη απάντηση, όμως δεν μπορεί να αποκλείσει και οτιδήποτε άλλο.

Σε κάθε περίπτωση: αν αυτά τα μάθαινε κάποιος για μια δίκη βοθρολυμάτων / δολοφόνων / βουλευτών ενός κράτους κάπου στην πλανήτη α) θα συμπέραινε ότι αυτό το κράτος είναι κατά πάσα πιθανότητα η κολομβία, και β) ότι σίγουρα υπάρχουν εκεί βρώμικα «αόρατα χέρια» που διαχειρίζονται και φροντίζουν τις βασικές επιλογές της εξουσίας. Θα θεωρούσε, τέλος, πως ακόμα κι αν καταδικαστούν τέτοιου είδους κατηγορούμενοι σ’ αυτό το μακρινό, μαφιόζικο κράτος, θα είναι για ξεκάρφωμα ή, το χειρότερο, επειδή «κάτι πρέπει να δείξουμε ότι κάνουμε».

[...]

Πηγή: Sarajevo(1+2)