Το ντοκιμαντέρ «Ludlow, οι Έλληνες στους Πολέμους του Άνθρακα» (2016), σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Βαρδαρού, αφηγείται την ιστορία Ελλήνων μεταναστών που στις αρχές του περασμένου αιώνα, βρέθηκαν στο Κολοράντο, να δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στα ορυχεία του Ροκφέλερ και που μαζί με χιλιάδες άλλους μετανάστες ξεσηκώθηκαν, μετά τη Σφαγή του Ludlow (Λάντλοου), καταφεύγοντας στα όπλα για να υπερασπιστούν τη ζωή τους και το δίκιο τους.
Το 902.gr ευχαριστεί θερμά την εταιρία παραγωγής «Αποστόλης Μπερδεμπές» μ.κ.ε., για την παραχώρηση της προβολής του ντοκιμαντέρ.
Οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ
Σκηνοθέτης: Λεωνίδας Βαρδαρός
Διευθυντής Φωτογραφίας: Προκόπης Δάφνος
Βοηθός σκηνοθέτη/Μοντέρ: Ξενοφώντας Βαρδαρός
Επιμέλεια Ήχου: Ανδρέας Γκόβας
Έρευνα/ιστορική επιμέλεια: Φρόσω Τσούκα
Αφήγηση: Ρήγας Αξελός
Παραγωγός: «Αποστόλης Μπερδεμπές» μη κερδοσκοπική
Διευθυντές Παραγωγής: Στέφανος Πλάκας, Φρόσω Τσούκα, Λίνα Γουσίου
Οι συντελεστές ευχαριστούν το μουσικό σύνολο «Ρωμιοσύνη» για την πρώτη ποτέ ηχογράφηση του λησμονημένου Ύμνου των Ανθρακωρύχων του Κολοράντο, “The Union Forever”, σε ενορχήστρωση Τεό Λαζάρου.
Πηγή: 902
Είναι φοβερό μάθημα το ντοκιμαντέρ για πολλούς λόγους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα ο κυριότερος είναι ότι δείχνει ότι υπό συνθήκες και ειδικά στις αρχές του 20ου αιώνα ακόμα και η υπεράσπιση του μεροκάματου ίσως οδηγούσε σε ένοπλη μάχη και δράση κάτι που δείχνει ότι η λεγόμενη ρεφορμιστικη πάλη για κατακτήσεις μέσα στον καπιταλισμό μόνο να υποτιμιεται δε γίνεται από τους κομμουνιστές πόσο μάλλον να απαξιώνεται μιας και πράγματα που για εμάς η δυσκολία τους έγκειται σε ένα μεροκάματο που θα χαθεί ή έστω την απόλυση όπως μια απεργία σε άλλες συνθήκες κόστιζε ζωές και σε ανάγκαζε να πάρεις το όπλο στα χέρια.
Ενώ από την άλλη δείχνει ότι η ενοπλη πάλη από μόνη της παρά τον ηρωισμό της και παρά το ότι από μόνη της μπορεί να δώσει άλλη δυναμική στην κατεύθυνση της πάλης δεν συνιστά κριτήριο ότι η πάλη έχει ως στόχο την δικτατορία του προλεταριάτου. Οι άνθρωποι στο Κολοράντο δεν πάλευαν για το σοσιαλισμό για το μεροκάματο,τις συνθήκες εργασίας τους και στοιχειώδης ελευθερίες πάλευαν.
Το λέω αυτό γιατί πέρα από μερικούς που απαξιώνουν την πάλη για τα καθημερινά υπάρχουν και οργανώσεις ολόκληρες οι οποίες τα προηγούμενα χρόνια αποθεωναν τα πάντα με μόνο κριτήριο αν γινόταν ένοπλη πάλη και φτάσαμε να διαβάζουμε από κομμουνιστογενης υποτίθεται δυνάμεις ύμνους για την αραβική άνοιξη έως και να καλοβλεπουν ακόμα στην αρχή και το πραξικόπημα στην Ουκρανία.
ratm
@ratm:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά τα όσα λες, συν το ζήτημα πως περιπτώσεις όπως του Λάντλου προσφέρονται για πολλαπλά πολιτικά-ιστορικά συμπεράσματα.
Όπως την υποτιθέμενη "ουδετερότητα" του αστικού κράτους π.χ., που εκτός από τους εξεγερμένους εργάτες δεν δίστασε (στο Λάντλοου αλλά και αλλού) να μακελέψει, ούτε τις γυναίκες και τα παιδιά τους.
Για το τελευταίο που γράφεις τώρα, αυτές οι απόψεις είναι ένα ακόμη δείγμα της διείσδυσης του μεταμοντέρνου στην σύγχρονη αριστερή σκέψη, όπου απουσία ταξικής ανάλυσης,το "θέαμα" (για να θυμηθούμε λίγο κ τους καταστασιακούς) παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την πραγματικότητα την ίδια.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη τεράστια συζήτηση...