Η πολιτική οικονομία της αναδιάρθρωσης (των “υπηρεσιών υγείας”): the flat curve!

Ο τρόπος που ο γραφιστικός φετιχισμός των στατιστικών έβαλε τις ΜΕΘ με οπτικό / εννοιακό τρόπο στο κέντρο της στρατηγικής των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων είναι η από πάνω εικόνα. Η διάστικτη οριζόντια γραμμή είναι η δυναμικότητα των MEΘ… Το κόκκινο (εννοείται: αιμοβόρο!) καρούμπαλο είναι ο χάρος που βγήκε παγανιά, «χωρίς προστατευτικά μέσα». Το ήπιο γαλάζιο (η ράχη κάποιας φάλαινας ίσως;) είναι ο εξημερωμένος μαύρος άρχοντας, χάρη στα «προστατευτικά μέσα». Στο διάγραμμα είναι όλα σωστά τοποθετημένα: η ράχη του κήτους της κρατικής / αστυνομικής «προστασίας» σέβεται το όριο της δυναμικότητας του συστήματος υγείας… ενώ το κόκκινο Αραράτ είναι η απόδειξη της «κοινωνικής ανευθυνότητας και αναλγησίας», εννοείται χωρίς κιβωτό…. Συνεπώς; Συνεπώς κουρνιάζουμε στην προστατευτική εγγύηση της γαλάζιας φάλαινας: with protective measures…. For ever! Ό,τι πει τ’ αφεντικό! Ταμάμ!!!

Η εικονογράφηση είναι χυδαία. Ακόμα πιο χυδαία είναι η απαίτηση να γίνει δεκτή η «ισοπέδωση της καμπύλης» σαν η “επι του όρους ομιλία” της δημόσιας υγείας. Γιατί, ακόμα κι όταν η κεντρική επιτροπή επιδημιών της αγγλίας (cdc) και το καθεστωτικό economist σερβίρουν αυτό το δηλητηριώδες φρούτο, δεν αρνούνται στους εαυτούς τους το δικαίωμα να διασκεδάσουν εικονογραφώντας το πόσο ηλίθιοι θα είναι όσοι το φάνε: ο οριζόντιος άξονας είναι ο άξονας του χρόνου, και είναι απόλυτα σαφές ότι η “γαλάζια καμπύλη” συνεχίζει χρονικά, και συνεχίζει, και συνεχίζει, και συνεχίζει… Όσο για το εμβαδόν (δηλαδή τον πραγματικό αριθμό των νεκρών); Μην βάλετε στοίχημα ότι το κόκκινο είναι μεγαλύτερο απ’ το μπλε – θα το χάσετε…

Ενώ οι ΜΕΘ σαν εκροή σειράς φερέτρων είναι αυτό που όλοι θα έπρεπε να περιμένουν, το “οικείο”, ο τρόμος και η θλίψη που ξέρει ή μπορεί να φανταστεί ο καθένας, οι ΜΕΘ σαν μια σειρά μπιμπίκια που οριοθετούν τον θάνατο σε αργή κίνηση απ’ τον θάνατο σε γρήγορη είναι κάτι διαφορετικό: είναι η αναπαράσταση της τεχνο-γραφειοκρατίας που είναι ικανή να φτιάχνει τέτοια διαγράμματα ορίζοντας ποιός ρυθμός θανάτου είναι αποδεκτός και ποιός όχι.
Φυσικά ο μέσος αποσβωλωμένος υπήκοος ΔΕΝ πρέπει να καταλάβει πως εδώ, μ’ αυτά τα γλυκά σχήματα και χρώματα, απλά του δείχνουν ότι αν πρόκειται να βγει μέσα σε ξύλινο κουτί από κάποια ΜΕΘ θα πρέπει να το κάνει “κοινωνικά υπεύθυνα” και χωρίς βιασύνες. Καλύτερα να περιμένει στην ουρά ο θάνατος, όπως οι καταναλωτές στα super market… Όχι! Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κάθε “πειθαρχημένος στρατιώτης” είναι ότι μια “υψομετρική” διακρίνει και χωρίζει την κόλαση απ’ τον παράδεισο…

Κάπως έτσι η “ισοπέδωση της καμπύλης” έγινε η υγιεινιστική κοινοτοπία των πραξικοπημάτων. Κάπως έτσι κάθε ιερέας της εξαπάτησης ανακηρύχτηκε σε λαϊκό ήρωα. Κάπως έτσι η παράταση του θεάματος του θανάτου έγινε σπονδή στη ζωή. Κάπως έτσι έγιναν αφόρητα πολλοί όχι απλά εκείνοι που φοβούνται, αλλά εκείνοι που όταν δεν έχουν φέρετρα στο στόμα τους (και στο μυαλό τους) έχουν “ισοπεδωμένες καμπύλες” – νομίζοντας ότι κάποια μπουλντόζα ίσιωσε το κληρονομημένο οικόπεδο, για να μπορούν να κτίσουν…

Είπαμε ως τώρα δυο τρία πράγματα για τις ΜΕΘ και γύρω απ’ αυτές. Όμως ακόμα δεν έχουμε απαντήσει με την πληρότητα που θα έπρεπε στο ερώτημα: γιατί οι ΜΕΘ χρησιμοποιήθηκαν ιδεολογικά έτσι όπως χρησιμοποιήθηκαν στην τρέχουσα υγιεινιστική τρομοεκστρατεία;

Πηγή: Sarajevo

Παράρτημα:
_______
"Η καμπύλη"

Πριν θυμίσουμε αυτά τα στοιχειώδη, μια χρήσιμη ιστορική αναδρομή. Τακτικά, ειδικά στις πρώτες φάσεις της τρομοεκστρατείας και των απαγορεύσεων, χρησιμοποιήθηκε δημαγωγικά το “παράδειγμα” της πανδημίας γρίπης του 1918 (αυτή που ονομάστηκε “ισπανική” ενώ θα έπρεπε να λέγεται “αμερικάνικη”…) και δύο αμερικανικών πολιτειών, της Philadelphia και του St. Louis (ευχαριστούμε τον Η. για την υπόδειξη και τα στοιχεία). Η διοίκηση της πρώτης αδιαφόρησε για την φονικότητα της γρίπης και δεν πήρε μέτρα· αντίθετα οι δημόσιες εκδηλώσεις και συναθροίσεις έγιναν κανονικά. Μια τεράστια παρέλαση έγινε όπως είχε προγραμματιστεί τον Σεπτέμβρη παρότι είχαν υπάρξει οι πρώτοι νεκροί. H διοίκηση του γειτονικού St. Louis ήταν προκομένη, πήρε ό,τι απαγορευτικό μέτρο μπορούσε – και, κατά την ιστορική αφήγηση «δικαιώθηκε»! (Είναι το γνωστό διπολικό μοντέλο: ο πωλών τοις μετρητοίς vs ο πωλών επί πιστώσει, κλπ).
Το παραπάνω «διάγραμμα» εικονογραφεί την σωφροσύνη των μέτρων (St. Louis, διακεκομμένη γραμή) απέναντι στην αδιαφορία (Philadelphia). Συνήθως προβάλλεται κάπως έτσι↑:

Αν ήταν έτσι είναι ξεκάθαρο ότι στη Philadelphia έγινε μακελιό εκείνο το μακρινό 1918 – ενώ το νοικοκυρεμένο St. Louis την έβγαλε καθαρή. Όμως ολόκληρο το διάγραμμα είναι αυτό↓:

Εδώ η εννόηση είναι κάπως διαφορετική! Ενώ, πράγματι, έγινε μακελιό στη Philadelphia επί ένα μήνα, τον Οκτώβρη του 1918, στη συνέχεια εκεί η φονικότητα σχεδόν μηδενίστηκε… Αντίθετα, στο νοικοκυρεμένο St. Louis οι θάνατοι συνεχίστηκαν, και μάλιστα είχαν μια δυσοίωνη ανοδική τάση στα μέσα Δεκέμβρη, για να ξαναπέσουν ευτυχώς στη συνέχεια…

Στην προκείμενη περίπτωση οι «κορυφώσεις» και οι «ισοπεδώσεις» έχουν μόνο στατιστική αξία. Το πραγματικό ενδιαφέρον, η πραγματική σημασία, βρίσκεται στο εμβαδόν των επιφανειών ανάμεσα στις γραμμές και τον οριζόντιο άξονα: αυτό σχετίζεται με το σύνολο των νεκρών στις δύο περιπτώσεις.

Και ναι, πράγματι, υπήρξε διαφορά ποσοστού θνησιμότητας ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις. Για την Philadelphia στο διάστημα 8/9/1918 – 28/12/1918 ήταν 719 νεκροί ανά 100.000 κατοίκους, και για το St. Louis το μισό, 347/100.000. Αλλά η Philadelphia, εκτός απ’ το να είναι (τότε) μια «βαριά βιομηχανική πόλη» (με ότι σήμαινε στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα από άποψη περιβάλλοντος, αέρα, κλπ, το «βαριά βιομηχανική πόλη») με έναν «παστωμένο» πληθυσμό 2 εκατομυρίων ψυχών (το μεγαλύτερο μέρος εργάτες, εργάτριες, και πολυμελείς οικογένειες σε φτωχόσπιτα), είχε ένα πολύ σοβαρό μειονέκτημα: το 75% του ιατρικού προσωπικού της πόλης (γιατροί και νοσοκόμοι) είχε μετατεθεί στην ευρώπη, για τις ανάγκες του 1ου παγκόσμιου πολέμου… Χωρίς γιατρούς και νοσοκόμες δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς σπουδαία αποτελέσματα για την αντιμετώπιση της επιδημίας.. Αντίθετα το St. Louis είχε το 1/3 του πληθυσμού (κάτω από 700.000 ψυχές), και αρκετά μεγάλη γερμανική παροικία. Είναι προφανές ότι το γερμανικής καταγωγής ιατρικό προσωπικό δεν στάλθηκε στο μέτωπο του πολέμου κατά των γερμανών… Είναι επίσης γνωστό πως κάποια «περιοριστικά μέτρα» ίσχυαν ήδη στο St.Louis, σε βάρος των “γερμανών εχθρών” κατοίκων… Τέλος είχε εκεί πολύ λιγότερες βιομηχανίες (κυρίως μπύρας)…

Εν τέλει, συνεκτιμώντας κανείς όλους τους παράγοντες, θα συμπέραινε κάτι όχι μόνο για την “αποτελεσματικότητα των απαγορεύσεων” το 1918, αλλά και για την σημασία ενός γεγονότος-κλειδί. Όπως συνέβη και στο Bergamo με το ματς Αταλάντα – Βαλένθια, έτσι και στην περίπτωση της Philadelphia η παρέλαση-της-ελευθερίας (που συγκέντρωσε, τον έναν πάνω στον άλλο στα πεζοδρόμια, πάνω από 200.000 ανθρώπους) ήταν που έκρινε την εξέλιξη μιας τόσο εύκολα μεταδόσιμης ίωσης.