Μια ουρά για την επέτειο της 28ης Οκτώμβρη

Το "τέλος του πολέμου" στην Αθήνα

-Γιατί στην Ελλάδα γιορτάζουμε την αρχή και όχι το τέλος του πολέμου (όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος);

Οι λόγοι είναι πολλοί, και όλοι άμεσου “εθνικού” ενδιαφέροντος.

Μια εθνική επέτειος στις 9 Μάη (επίσημη μέρα λήξης του Β'ΠΠ) θα θύμιζε όχι μόνον το ποιοί μπήκαν στο Βερολίνο, αλλά και πως οι Σοβιετικοί ήταν οι σύμμαχοι μας που πλήρωσαν τον μεγαλύτερο φόρο αίματος κατά την διάρκεια του πολέμου. Υπενθυμήσεις ενοχλητικότατες αμφότερες για το ελληνικό μεταπολεμικό κράτος.

Θα μπορούσε βέβαια να είναι η μέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας (κατά το παράδειγμα των Γάλλων). Όμως την ελληνική σημαία στην ακρόπολη, την ύψωσε μετά 1.264 μέρες φασιστικής κατοχής, άγημα του ...ΕΛΑΣ. Αυτό και αν δεν ήθελε να το θυμάται κανείς από το ελληνικό κράτος.

Πολύ περισσότερο που αμέσως μετά ακολούθησε η “συμμαχική” εγγλέζικη εισβολή σε μια χώρα που δεν υπήρχε γερμανός ούτε για δείγμα...

Έπειτα, στην Ελλάδα ο πόλεμος δεν τελείωσε πρακτικά παρά μόνο το 1949.

Η πολεμική "μεταπολεμική" Ελλάδα...

Θα μπορούσαν βέβαια οι νικητές να τοποθετήσουν τους εορτασμούς της “εθνικής επετείου” εκεί, αλλά αυτό θα σήμαινε και την ρητή παραδοχή της περιόδου 1940-1949 ως εννιαίας, πράγμα που αναγκαστικά θα άνοιγε την κουβέντα για τον ρόλο των “νικητών” κατά την περίοδο 1941-1944.

Για το πως δηλαδή οι δοσίλογοι της κατοχής μετατράπηκαν σε “εθνικόφρονες”, αλλάζοντας απλά τις γερμανικές, πρώτα με εγγλέζικες και μετά με αμερικάνικες στολές.

Το ελληνικό μεταπολεμικό κράτος θεσμοθέτησε λοιπόν ως επέτειο την είσοδο της χώρας στον πόλεμο, ακριβώς για να απαλλαγεί από την συζήτηση και την μνήμη του τι ακριβώς συνέβη στην κατοχή.

Είμαστε εξάλλου η μοναδική χώρα στον κόσμο, που οι συνεργάτες του κατακτητή, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν μετά την ήττα του, αλλά κυβέρνησαν και την χώρα για τις επόμενες δεκαετίες.

-Ποια απελευθέρωση να γιορταζανε λοιπόν;

Υ.Γ.

Σαν κερασάκι στην τούρτα των παραπάνω, η επέτειος της έναρξης (και όχι της λήξης) του πολέμου, βοήθησε να χτιστεί και ο μύθος του "νικητή ελληνικού στρατού" σε έναν πόλεμο που τελικά τον έχασε.
Και αφού αποφασίστηκε πως "νίκησε" τελικά, οι ιθύνοντες απαλλάχτηκαν και από άλλες ενοχλητικές αναμοχλεύσεις, όπως για τον ρόλο των "εθνικόφρονων" στρατηγών σαν τον Τσολάκογλου π.χ. που παρέδωσε ολόκληρη την στρατιά Δ.Μακεδονίας χωρίς να ρίξει τουφεκιά και επέτρεψε στους Γερμανούς να παρακάμψουν τα οχυρά του Ρούπελ, και άλλα πολλά...