«You ll never walk alone», έτσι απλά...

Για όποιον αγαπάει το ποδόσφαιρο αυτό που έκανε η Λίβερπουλ χθες(σ.σ. 7/5) βράδυ δεν είναι απλά καταπληκτικό – είναι ανατριχιαστικό. Το σπουδαίο ματς στο ποδόσφαιρο δεν είναι αυτό στο οποίο μπαίνουν πολλά γκολ: είναι αυτό που, ενώ το παρακολουθείς στην τηλεόραση, πιάνεις τον εαυτό σου να ζηλεύει γιατί δεν βρίσκεσαι στο γήπεδο. Νομίζω πως κάθε ποδοσφαιρόφιλος που έβλεπε το ματς και άκουγε το Ανφιλντ θα ήθελε να είναι εκεί. Για να ζήσει όχι μόνο κάτι που ως γεγονός είναι σπάνιο, αλλά κυρίως για να δει από κοντά κάτι που μοιάζει με στιγμή αλλαγής στην ίδια την ποδοσφαιρική ιστορία: η ισπανική ηγεμονία στην Ευρώπη τελειώνει – οι Αγγλοι έρχονται, γιατί ο χρόνος δουλεύει για αυτούς. Αλλά αυτό είναι ένα δευτερεύον ζήτημα για το οποίο θα τα πούμε άλλη μέρα. Για την ώρα ας κρατήσουμε το θαύμα της Λίβερπουλ ως απόδειξη ό,τι όλα γίνονται.

Πέρα από τη λογική

Το γιατί ήταν δυνατόν να γίνει αυτό που έγινε το είχα εξηγήσει στη Sportday μια μέρα πριν: θα θυμίσω μερικά πράγματα που έγραψα – το κάνω σπάνια, αλλά δεν μπορώ να πω κάτι διαφορετικό. ο βασικός λόγος που η ανατροπή ήταν δυνατή, (αλλά όχι και βέβαιη), ήταν ότι η Λίβερπουλ έχασε το πρώτο ματς στο Καμπ Νου από τη Μπαρτσελόνα με 3-0 χωρίς να είναι χειρότερη από την ομάδα του Ερνέστο Βαλβέρδε – ίσα ίσα. Υπήρχαν βέβαια μετά από εκείνο το ματς πολλές δυσκολίες για την ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ. Χωρίς τον Σαλάχ και τον Φιρμίνο θα υπήρχαν λιγότερες επιθετικές λύσεις.
Η Μπαρτσελόνα κατέβαινε στο γήπεδο υποψιασμένη μετά το περσινό πάθημα στη Ρώμη. Οι καλές της εμφανίσεις κόντρα σε αγγλικές ομάδες τα τελευταία χρόνια, αλλά και η φόρμα του Μέσι, έλεγαν πως λογικά το σκορ δεν ανατρέπεται. Αλλά στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει μόνο η λογική – και πάλι καλά. Αν υπήρχε μόνο η λογική, το ποδόσφαιρο δεν θα ήταν το υπέροχο σπορ που ξέρουμε, αλλά θα ήταν κάτι άλλο. Δεν θα είχε την απρόβλεπτη ομορφιά του, γιατί κάθε αποτέλεσμα θα ήταν δυνατό αν βασιζόταν απλά στη δύναμη της λογικής ανάλυσης: το ποδόσφαιρο είναι όμορφο, γιατί καμιά φορά πάει πέρα από αυτήν και δεν είναι προβλέψιμο. Και ευτυχώς.

Η μυθολογία και η ιστορία

Εγραφα μια μέρα πριν πως αν υπήρχε μόνο λογική στο ποδόσφαιρο, η εφετινή Λίβερπουλ θα σκόραρε στο Καμπ Νου και πιθανότατα θα είχε κερδίσει και το πρωτάθλημα Αγγλία ήδη: έκανε στο νησί μια καταπληκτική χρονιά. Αν δεν συνέβη τίποτα από τα δυο είναι γιατί και στη μία και στην άλλη περίπτωση είχε αντιπάλους που πήγαν πέρα από τη λογική. Ο Μέσι πέτυχε δυο γκολ στο Καμπ Νου φτάνοντας δυο φορές σε θέση βολής – κι ενώ η άμυνα του Κλοπ γύρω του λειτούργησε εξαιρετικά. Και η Μάντσεστερ Σίτυ του Γκουαρντιόλα έτρεξε σερί που δύσκολα μπορούσε να φανταστεί κάποιος από μια ομάδα που μάλιστα είχε βρεθεί και 7 πόντους πίσω από την πρωτοπόρο Λίβερπουλ στη βαθμολογία. Η Λίβερπουλ, έγραφα, έχει αντιπάλους που φέτος κάνανε υπερβάσεις. Μια υπέρβαση πρέπει να κάνει κι αυτή κόντρα στη Μπαρτσελόνα: μια υπέρβαση μυθολογική, αντάξια της ιστορίας της. Και έτσι συνέβη.

Η μυθολογία, έγραφα, είναι σε τέτοιες βραδιές το «κλειδί»: η Λίβερπουλ κουβαλάει αρκετή για να βασιστεί σε αυτή. Η ικανότητα των μεγάλων ομάδων να χτίζουν ιστορίες μυθολογίας τις διαφοροποιεί από τις κοινές ομάδες και τις ξεχωρίζει. Όσες δεν είναι αληθινά μεγάλες, έχουν απλώς ιστορία, όχι όμως και μυθολογία. Αυτός που φτιάχνει τους μύθους του ξέρει και να τους συντηρεί: το σπουδαιότερο είναι ότι αντλεί τη δύναμή του από δαύτους.



Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, είχα γράψει ότι η Λίβερπουλ στο Ανφιλντ είναι η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου – κι αυτό είναι συνήθως το πρόβλημα της. Εκτός έδρας άλλοτε είναι καλή, άλλοτε λιγότερο καλή, αλλά ποτέ δεν είναι όσο καλή είναι στο υπέροχο γήπεδό της. Το Ανφιλντ έχει αυτή τη μυθική διάσταση και το καταλάβαινες και στα χρόνια της παρακμής της Λίβερπουλ: ακόμα κι όταν πρωτάθλημα δεν διεκδικούσε για κάθε υποψήφιο πρωταθλητή το πέρασμα από το Ανφιλντ ήταν πάντα μεγάλο πρόβλημα – πόσο μάλλον για τις άλλες ευρωπαϊκές ομάδες. Η δύναμη του γηπέδου είναι τρομερή και είναι αυτή που διατηρεί την πίστη των οπαδών της Λίβερπουλ για το θαύμα, για οποιοδήποτε θαύμα: το «You ll never walk alone» δεν είναι ύμνος – είναι κάτι σαν το «Πιστεύω», σύμβολο πίστης.

Μια εξαιρετική σχέση

Εγραφα πριν το ματς ότι το μέγεθος του αντιπάλου, (στην προκειμένη περίπτωση της Μπαρτσελόνα), δεν φοβίζει, αλλά δυναμώνει την πίστη: αν ένα θαύμα είναι απαραίτητο, μπορεί να γίνει το πιο μεγάλο. Νομοτελειακά. Ανεξήγητα. Όπως συμβαίνει με τα θαύματα. Υπο αυτό το πρίσμα οι τεράστιες απουσίες του Φιρμίνο και του Σαλάχ είχα προβλέψει πως θα μεγάλωναν παραδόξως τις πιθανότητες της ομάδας του Κλοπ να προκριθεί: ότι ήταν δύσκολο και με αυτούς παρόντες, έμοιαζε πριν αρχίσει το ματς ακόμα πιο δύσκολο κι αυτό ήταν καλό γιατί στα θαύματα δεν υπάρχει πολλή ή λίγη δυσκολία: σε κάθε περίσταση μιλάμε για κάτι εκτός λογικής. Ο,τι καταργούσε τη λογική, στο σενάριο του θαύματος, ήταν καλό για τη Λίβερπουλ και πρόβλημα για τη Μπαρτσελόνα. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν φορές που η λογική δεν αρκεί: η πίστη, το ρίσκο, η έμπνευση, η δύναμη του γηπέδου, μπορεί για ένα βράδυ να είναι πιο σημαντικά. Ειδικά αν τα χρειάζεται μια ομάδα όπως η Λίβερπουλ, που με τη μεταφυσική έχει συχνά εξαιρετική σχέση.

Η λογική απονευρώνει

Ο Βαλβέρδε, έγραφα πριν το ματς, ήθελε η ομάδα του να αμυνθεί σωστά στα τελευταία τριάντα μέτρα, όπως έκανε στο Καμπ Νου, να κρατήσει τη μπάλα (και για αυτό έπαιξε πάλι με τέσσερα καθαρά χαφ πίσω από το Μέσι), να βάλει ένα γκολ σε κάποια από τις αντεπιθέσεις και κυρίως να έχει το μυαλό της στο γήπεδο από την αρχή, αφού είναι δεδομένο ότι το Ανφιλντ θα σπρώξει τη Λίβερπουλ. Ο Βαλβέρδε ήθελε λογικά πράγματα, ο Κλοπ θαύματα. Μερικές φορές στο ποδόσφαιρο η προσδοκία του θαύματος γίνεται το μυστικό της επιτυχίας: η λογική πάει στην άκρη, η ομάδα δυναμώνει από θέληση, ο προπονητής δεν είναι ο τύπος που σχεδιάζει την τακτική, αλλά ο μεγάλος προφήτης που όλοι ακολουθούν τυφλά. Το θαύμα πορώνει, ενώ η λογική, παραδόξως, μπορεί να λειτουργήσει και αρνητικά: σου στερεί το πάθος που κάθε τέτοιο μεγάλο ραντεβού απαιτεί. Χθες μια ομάδα που πίστευε ότι γίνονται θαύματα, απέκλεισε μια ομάδα που αντιμετώπισε το ματς με λογική, ψάχνοντας το γκολ που θα το τελείωνε. Σε ένα γήπεδο, που φανατίζει τους παίκτες της Λίβερπουλ, το ποιοι παίζουν και ποιοι δεν παίζουν έχει μικρή σημασία. Σημασία έχει η πίστη: η Λίβερπουλ στο Ανφιλντ προκαλεί ένα είδος θρησκευτικού ντελίριου. Έτσι ο Μίλνερ μπορεί να παίξει υποδειγματικά ακραίο μπακ, ο Οριγκί να γίνει σκόρερ, ο Βαϊνάλντουμ να παίξει κρυφό φορ για μια και μοναδική φορά στην καριέρα του. Ολοι ταξιδεύουν στη ζώνη του Λυκόφωτος της Λίβερπουλ.

Ολοι σούπερ ήρωες

Και η Μπαρτσελόνα; Για αυτή θα σας γράψω κάποια άλλη στιγμή: παραδόξως ότι έπαθε είναι συμβατό με την ιστορία της. Μόνο που ιστορία χθες έγραψε ο Κλοπ και οι παίκτες του. Που δείχνοντας στη μοίρα, που τόσο σκληρή ήταν μαζί τους στο Καμπ Νου, πως δεν φοβούνται ούτε την ίδια, ούτε τις κατάρες της, μην αποκλείεται την Κυριακή να πάρουν και το πρωτάθλημα. Παίζουν πάλι στο Ανφιλντ και σε αυτό είναι όλοι σούπερ ήρωες…

Από το μπλογκ του Αντώνη Καρπετόπουλου