Ο ποιητής και τα κοράκια

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΟΡΟΣ σοσιαλισμός πρωτοεμφανίστηκε το 1830.

Ο πολιτικός όρος κομουνισμός πρωτοεμφανίστηκε δέκα χρόνια αργότερα, το 1840. Αυτό σημαίνει πως, αρχικά, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος όρος είχαν σχέση με τον μεταγενέστερο μαρξισμό. Άλλωστε, μέχρι το 1848 που δημοσιεύεται το κομουνιστικό Μανιφέστο οι δύο όροι χρησιμοποιούνταν αδιακρίτως σαν συνώνυμα και μόνο τη χρονιά αυτή ο όρος κομουνισμός άρχιζε να υποδηλώνει ένα σοσιαλισμό περισσότερο ριζοσπαστικό.

ΟΤΑΝ ΡΩΤΗΘΗΚΕ o ΕNΓΚΕΛΣ γιατί ο ίδιος και ο Μαρξ ονόμασαν κομουνιστικό το Μανιφέστο, απάντησε πως θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται και σοσιαλιστικό. Ωστόσο, από το 1848, τα μαρξιστικού προσανατολισμού σοσιαλιστικά κόμματα, αυτά δηλαδή που αποδέχονταν τις διατυπωμένες στο Μανιφέστο σοσιαλιστικές αρχές, θα είναι κατ'ουσίαν μαρξιστικά. Αλλά δεν θα λέγονται έτσι όσο ζει ο Μαρξ. Όμως, δεν θα λέγονται ούτε κομουνιστικά. Θα συνεχίσουν να ονομάζονται σοσιαλιστικά. Άλλωστε, ούτε το κόμμα του Λένιν που έκανε την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917 λεγόταν κομουνιστικό. Ονομαζόταν Κόμμα των Μπολσεβίκων. Θα μετονομαστεί σε κομουνιστικό το 1918 για να ξεχωρίζει από τα άλλα κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς, της σοσιαλιστικής, στην οποία ανήκε και το Κόμμα των Μπολσεβίκων μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1919 ο Λένιν ιδρύει την Τρίτη Διεθνή, την κομουνιστική (κομιντέρν). Και τότε όλα τα φίλα διακείμενα προς τον Λένιν και την επανάστασή του σοσιαλιστικά κόμματα θα μετονομαστούν σε κομουνιστικά για να δηλώσουν την πρόθεσή τους να ενεργήσουν κάποτε ομοίως.

ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ η χώρα του Λένιν, η Σοβιετική Ένωση, δεν μπαίνει πρόβλημα εκδήλωσης ανάλογων προθέσεων με ανάλογο τρόπο. Σήμερα οι επαναστατικές προθέσεις μπορεί να εκδηλώνονται με άλλον τρόπο, ας πούμε με την τρομοκρατία. Δεδομένου, λοιπόν, ότι το όνομα κομουνισμός εκτός από τυχαίο είναι και συναισθηματικά υπερφορτισμένο, θετικά και αρνητικά, θα μπορούσε και να λείπει χωρίς να επισυμβεί καμιά ουσιαστική ζημιά στο μαρξισμό εφόσον, βέβαια, πέρα, πάνω και πίσω από το όνομα κομουνισμός υπάρχει κάτι το ουσιαστικότερο. Κομουνιστής, άλλωστε, δεν είναι αυτός που λέγεται έτσι, είτε γιατί έτσι θέλει είτε γιατί έτσι λέει η κομματική του ταυτότητα, αλλά εκείνος που σκέφτεται, ζει και ενεργεί σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο τρόπο.

Ειδικά σήμερα, σε ευρωπαϊκές εργολαβικές πολιτικές συνθήκες, είναι λογικότερο να αρνείσαι τη συμμετοχή σου στις εκλογές, όπου σε περιβάλλον προκάτ δημοκρατίας καλείσαι κάθε τέσσερα χρόνια να επιλέξεις τους δημοκρατικά φερόμενους δικτάτορές σου.

Ο ΣΑΙΝΣΙΜΟΝΙΣΤΗΣ Πιέρ - Ανρί Λερού, ο άνθρωπος που δημιούργησε το 1830 τον όρο σοσιαλισμός (κοινωνισμός), ήταν δημοσιογράφος και εξέδιδε την εφημερίδα «Σφαίρα». Από την αρχή θα γίνει φανερό πως η δημοσιογραφία επέπρωτο να παίξει τον πρώτο ρόλο στην εδραίωση του

σοσιαλισμού. Γύρω από την παριζιάνικη «Σφαίρα» θα συγκεντρωθούν προσωπικότητες σαν την Γεωργία Σάνδη, τον Λαμαρτίνο, τον Σαιντ Μπεβ και τον Βικτόρ Ουγκό (1802-1885), τον εθνικό ποιητή των Γάλλων, που θα γίνει και πεζογράφος μόνο και μόνο για να διαδώσει τις σοσιαλιστικές ιδέες.

Το χειμαρρώδες υπερρομαντικό μυθιστόρημά του «Οι Άθλιοι» θα φέρει κατά κύματα τους πρώτους πιστούς στο σοσιαλισμό, στην ουτοπική παραλλαγή του Σαιν Σιμόν. Αν σας ενδιαφέρει, κι εμένα ο Ουγκό με στρατολόγησε στον σοσιαλισμό σε πολύ νεαρά ηλικία. Πάντα θυμάμαι τον

υπέροχο κλέφτη Γιάννη - Αγιάννη, το φρικαλέο μπασκίνα Ιαβέρη, την καημενούλα την Τιτίκα και τους άλλους ήρωες αυτού του μυθιστορήματος -ποταμού. Που αν ακόμα δεν το διαβάσατε, πρέπει να αρχίσετε το διάβασμα αύριο κιόλας.  

Και αν δεν γίνετε σοσιαλιστές έστω και ουτοπικοί, αμέσως μετά το τέλος του διαβάσματος θα είστε εντελώς... άθλιοι, στη χειρότερη περίπτωση, και τελείως εκσυγχρονιστές, στην καλύτερη.

Ο ΟΥΓΚΟ, για τις ιδέες του και μόνο, θα ζήσει πολλά χρόνια εξόριστος

εκτός Γαλλίας. Τον καιρό εκείνο κινδύνευες ακόμα κι όταν ήσουν ουτοπικός

σοσιαλιστής. Θα επιστρέψει όμως κάποτε στην πατρίδα του κι όταν πεθάνει

το 1885, στην κηδεία του θα συμβεί κάτι το εντελώς πρωτοφανές στα διεθνή

χρονικά. Το φέρετρό του το ακολουθούν εκατομμύρια κόσμου απ' όλη τη

Γαλλία.  

Δεν πρόκειται ακριβώς να κηδεία, αλλά για πανεθνικό συλλαλητήριο με την ευκαιρία της κηδείας του πρώτου μεγάλου ήρωα του σοσιαλισμού. Που ήταν ποιητής. Ο εθνικός ποιητής της Γαλλίας.

Ο σοσιαλισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη.  

Όσο υπάρχουν Αγιάννηδες και Ιαβέρηδες καμιά πτώση κανενός υπαρκτού σοσιαλισμού δεν θα μπορέσει να ξεριζώσει το σοσιαλισμό, τον βαθιά ριζωμένο στον τάφο ενός μεγάλου ποιητή - στους τάφους όλων εκείνων που τις σάρκες τους τις έφαγαν μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. 

Επαναστάτης είναι ο κυνηγός κοράκων.

Του Βασίλη Ραφαηλίδη από την συλλογή των κειμένων του από την "Ελευθεροτυπία"