Για τη χρεοκοπία της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Οργάνωσης (ISO)

Αναδημοσιεύουμε ένα εκτενές χρονικό της κρίσης που ξέσπασε στην αμερικανική ISO (αδελφή οργάνωση της ΔΕΑ) μόλις πριν από ένα μήνα και οδήγησε στην κατάρρευσή της. Αφορμή υπήρξε μια υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης προ 6ετίας όταν ένα ηγετικό στέλεχος κατηγορήθηκε για το βιασμό μιας γυναίκας από τον πολιτικό περίγυρο της οργάνωσης.

 Στην έρευνα που διεξήχθη τότε, ο φερόμενος βιαστής αρχικά αποπέμφθηκε από την οργάνωση αλλά στη συνέχεια επανήλθε αφού θεωρήθηκε ότι τα στοιχεία ήταν ελλιπή και η διαδικασία αποπομπής του διάτρητη. Η υπόθεση ανασύρθηκε στην επιφάνεια και χρησιμοποιήθηκε από τη νέα ηγεσία της ISO για μια σαρωτική επίθεση κατά της παλιάς φρουράς, για να καταλήξει στην απόφαση να…. διαλυθεί η οργάνωση. Είναι προφανές ότι η υπόθεση του βιασμού ή του φερόμενου βιασμού ήταν μόνο η αφορμή.

Οι αιτίες βρίσκονται αλλού και αφορούν το αδιέξοδο της αριστεράς του 1968 και όλων των εκκρεμοτήτων που άνοιξε αυτή η περίοδος 50 χρόνια πριν. Η ISO είναι προϊόν αυτής της περιόδου, όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στη δύση ανεξάρτητα από τις ιστορικές της αναφορές. Το διακύβευμα αυτής της αριστεράς δεν είναι ούτε η επανάσταση ούτε ο κομμουνισμός, αλλά η επίβίωση ενός μηχανισμού στελεχών αναγνωρισμένων και ενταγμένων στο ακαδημαϊκό στερέωμα, στα επίσημα συνδικάτα, σε αμέτρητες θεματικές ΜΚΟ, και πλέον στο ίδιο το Δημοκρατικό κόμμα.

Η κρίση στην ISO εκφράστηκε μέσα από τη σύγκρουση των ιστορικών στελεχών της οργάνωσης που η πίστη τους στην σοσιαλιστική επανάσταση είναι ανάλογη με την πίστη που είχε απομείνει στους γέρους της σοσιαλδημοκρατίας του προηγούμενου αιώνα, μια πίστη στας γραφάς και για τα μνημόσυνα, χωρίς κανένα αντίκρισμα στην τρέχουσα σύγκρουση, και σε μια νέα γενιά αποσπασματικής πολιτικοποίησης στα φόρουμ, στις μετανεωτερικές θεωρίες των πολιτικών ταυτότητας και στον αριστερό δικαιωματισμό.
Σήμερα αυτή η γενιά βλέπει το μέλλον της στην αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος που άλλωστε δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από έναν τέτοιο ευνουχισμένο «σοσιαλισμό».

Η εκδήλωση της σύγκρουσης μέσα στην ISO έγινε με μια αφορμή που ο αποσπασματικός δικαιωματισμός έχει το απόλυτο πλεονέκτημα (εδώ δεν υπάρχει κανένα τεκμήριο αθωότητας, αρκεί η καταγγελία) και με διακύβευμα όχι το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης αλλά τη διάλυση της οργάνωσης. Η σκοτεινή υπόθεση ενός βιασμού και η ανικανότητα να εξιχνιαστεί (είτε λόγω της εμμονής της μιας πλευράς ότι καταγγελία για βιασμό ίσον βιασμός, είτε της άλλης να κουκουλώσει το ζήτημα) αποκαλύπτουν τη βαθύτερη σήψη, ενός οργανισμού που εξυπηρετεί πλέον αλλότρια συμφέροντα από αυτά που διακήρυττε στην φάση της νεότητάς του.

Το άρθρο που ακολουθεί φωτίζει τα γεγονότα, πάντα ως ένα βαθμό, χωρίς ωστόσο να αγγίζεί τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης, που αφορούν όχι μόνο το ISO αλλά ολόκληρη την αριστερά της εποχής του 1968 και των ορφανών της που σήμερα περιφέρονται ασκόπως μεταξύ Σύριζα, Ποδεμος, φόρουμ και Δημοκρατικού Κόμματος ψάχνοντας όχι πως θα ανατραπεί η αστική εξουσία, αλλά πως θα λεγόμαστε αναμεταξύ μας: ο, η ή το, αφού πρώτα τσιμπήσουν οι μονομάχοι αυτών των σοβαρών διενέξεων 2-3 διδακτορικά επί του θέματος για να μας παραμυθιάζουν στα φόρουμ της εναλλακτικούρας ως ειδικοί επί των συγκεκριμένων πάντα «κυρίαρχων» ζητημάτων.

Η αριστερά που απέτυχε να ανατρέψει τον καπιταλισμό τώρα ψάχνεται να τον εξανθρωπίσει, μιλώντας ακατάπαυστα για των βιώματα των πληττόμενων κοινωνικών υποκειμένων, ξεχνώντας μια για πάντα την καθολικότητα της κομμουνιστικής προοπτικής. Της ευχόμαστε καλό κατευόδιο, σε αυτή και στους γελοίους εκπροσώπους της όλων ειδών, των φύλων και των «κινημάτων».

Εμείς πάνω από τις αγαπημένες τους ταυτότητες προτιμάμε την κομμουνιστική περηφάνια, τον καθολικό αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, αυτό ακριβώς που χλευάζουν όλοι όσοι παραμένουν προσκολλημένοι σε μια δήθεν διάχυση των αυθεντικών «βιωμάτων» των απανταχού αποκλεισμένων, κλαίοντες για τις κακουχίες που προκαλεί η πατριαρχική κοινωνία, που δεν θα μπορούσαν όμως να φανταστούν το εαυτό τους χωρίς αυτήν. Εκεί οφείλεται και η απέχθειά των φατουρατζίδων των «από τα κάτω» βιωμάτων, στον κομμουνισμό.

Ο κομμουνισμός μακριά από τη μιζέρια των ηττημένων θα επανέλθει, θέτοντας το καθολικό πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης, όχι για να ενώσει όσους βιώνουν αμετάκλητα την καταπίεση, αλλά εκείνους που θέλουν να στείλουν στον τάφο κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση. Εκείνους που στρατεύονται συνειδητά στον καθολικό αγώνα, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη να τον τραβήξουν μέχρι τέλους, κάτω από την κόκκινη σημαία, και χωρίς να περιορίζονται από τα όρια που θα συνεχίζουν να βάζουν τα θύματα της καταπίεσης και πολύ περισσότερο οι επαγγελματίες νεοκορπορατίστες «αλληλέγγυοί» τους.

H συνέχεια για όσους ενδιαφέρονται για τις λεπτομέρειες της υπόθεσης (εμάς μας ενδιέφεραν μόνον οι βασικές πολιτικές επισημάνσεις που παρατίθενται εδώ), και η πηγή του άρθρου, από το Avanguarde

Βλέπε ακόμη:

• Η "συνεισφορά" του International Socialist Organization