Ο Αριθμητής και ο παρονομαστής της δημοκρατίας

Με αφορμή διάφορα σχόλια στα facebook περί του αν η Τουρκία και άλλες παρόμοιες χώρες ιδίως του Ισλαμ, έχουν σχέση με τη δημοκρατία.

Προφανώς οι ασχολούμενοι με αυτό, έχουν κατά νου μια φανταστική αταξική δημοκρατία δυτικού τύπου ως μέτρο σύγκρισης! Ομοίως μέτρο σύγκρισης γι αυτούς είναι και η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία. Αφαιρούνται από τους αρχαίους ότι δεν αναγνώριζαν ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ίδια δικαιώματα και νομιμοποιούσαν την δουλεία και την ιδιοκτησία ανθρώπων και αφαιρούνται από τις καπιταλιστικές δημοκρατίες ότι σφαγιάζουν και υποτάσσουν με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ολόκληρους λαούς, πάντα στο όνομα της δημοκρατίας, τους καταληστεύουν, τους έχουν υπό κατοχή, τους σκοτώνουν κατά βούληση αλλά και γενικά κάνουν ότι δεν βλέπουν καθόλου τη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων από τους καπιταλιστές και τους αναδεικνύουν όλους ίσους, με ίσα δικαιώματα λες και είναι φυσικό πράγμα η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η κατοχή και καταλήστευση ολόκληρων λαών και χωρών!

Με αυτό το πρότυπο θέλουν να κάνουν συγκρίσεις ανάμεσα σε «ισλαμικές» και «δυτικές» δημοκρατίες για να μας πείσουν πόσο πιο μπροστά είναι οι δυτικές δημοκρατίες από τη δημοκρατία του Ερντογάν!!!

Είναι όμως αυτό το ζητούμενο σήμερα για την ανθρωπότητα που ο ιμπεριαλισμός των δημοκρατιών δυτικού τύπου, τη σέρνει σε νέα ποτάμια αίματος που άρχισαν να χύνονται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής;

Όλες οι δημοκρατίες είναι ταξικές δημοκρατίες από την αρχαία Αθήνα μέχρι τις σοσιαλιστικές δημοκρατίες.
Είναι κανόνες ορισμού και κατοχύρωσης ταξικών και πολιτικών ορίων και δικαιωμάτων πάνω στην ταξική δικτατορία της κυρίαρχης τάξης.

Ο προσδιοριστικός παράγοντας της συμπεριφοράς τους είναι ο παρονομαστής τους, η ταξική εξουσία.

Έτσι έχουμε διαφόρων βαθμών πολιτικές δημοκρατίες (και δικτατορίες) ως αριθμητή και σταθερή ταξική εξουσία ως παρονομαστή. 

Ανάλογα με τα συμφέροντα της τάξης και τους συσχετισμούς δυνάμεων που διαμορφώνεται κάτω, στην ταξική πάλη, διαμορφώνεται και το εύρος της δημοκρατίας ή το είδος της δικτατορίας.
 

Η ταξική εξουσία ωστόσο ποτέ δεν αλλάζει από την πολιτική εξουσία, μόνο ανατρέπεται. Έτσι, ο εργαζόμενος και ο εργοδότης θα έχουν ακριβώς την ίδια βασική παραγωγική σχέση, στον καπιταλισμό όλων των δημοκρατιών (και των δικτατοριών). Ο εργάτης θα παράγει και ο εργοδότης – καπιταλιστής με ένα μισθό θα γίνεται ιδιοκτήτης όλου του πλούτου που παράγει ο εργάτης. Οι διαφορές θα είναι μόνο στο πόσο θα πάρει ο εργάτης, δηλ. πόσα δικαιώματα θα καταφέρει να επιβάλει μέσα στην αστική δημοκρατία και στο αστικό σύστημα.

Αυτό γίνεται σε όλες τις αστικές δημοκρατίες και των δυτικών και των ιμάμηδων και της Άπω Ανατολής. Αυτό γινόταν όμως και σε κάθε ταξική εκμεταλλευτική δημοκρατία.

Οι διαφορές βρίσκονται στα άλλα δικαιώματα, και ελευθερίες που είναι σοβαρά βέβαια, αλλά δεν αλλάζουν ποτέ τις ταξικές σχέσεις.
Ο εργάτης και ο άνεργος του καπιταλισμού με ιμάμη ή χωρίς ιμάμη, την ίδια εκμετάλλευση βιώνουν, με διαφορετικό βαθμό βέβαια. Αν το μόνο πρόβλημα του κόσμου είναι ο βαθμός εκμετάλλευσης και όχι η εκμετάλλευση, τότε για άλλη συζήτηση μιλάμε.

Όμως, παρότι οι «δημοκρατίες» των ιμάμηδων είναι βουτηγμένες στο αίμα, τι θα έπρεπε να πούμε για τις δημοκρατίες που βυθίζουν (σήμερα γιατί αν μιλήσουμε για το παρελθόν με τις εκατόμβες θυμάτων εσωτερικών ταξικών συγκρούσεων…) κανονικά και με το «νόμο» του ισχυρού, στο αίμα και στο πένθος τις δημοκρατίες ή τις δικτατορίες των ιμάμηδων; Πόσοι είναι άραγε οι νεκροί στις χώρες της Μ. Ανατολής και Αφρικής από τις δημοκρατίες της Δύσης (και του Ισραήλ) ; Διανοείται κανείς να τις κάνει σούμα; μιλάμε για εκατομμύρια νεκρούς, παιδιά, γυναίκες, γέρους νέους αδιακρίτως με διάφορες αιτίες και αφορμές, εντελώς γελοίες και εντελώς ψευδείς πολλές φορές, όπως τα χημικά του Σαντάμ.

Πόσο δημοκρατία είναι μια χώρα που ο λαός της ψηφίζει δημοκρατικά πχ τον Σαρκοζί να βομβαρδίσει ανηλεώς τη Λιβύη για να της κλέψουν τα πετρέλαια; Ποια η απάντηση; Ποιος θα μιλήσει για τα βασανιστήρια του Γκουαντανάμο, του Αμπρού Γκρέι, των μυστικών φυλακών και ποιος για τις ατελείωτες δολοφονίες «αντιπάλων»;
 

Άραγε, πόση «επιστημονική» δημοκρατία χρειάζεται για εκείνους του κυνικούς δολοφόνους που λαμβάνουν εντολή, από δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες, να κατευθύνουν από χιλιάδες μίλια μακριά (πχ πεντάγωνο) πυραύλους κατά κατοίκων και πόλεων με προ-γνωστό αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς ανθρώπους; Αυτό το άλυτο «δημοκρατικό» πρόβλημα σε ποιόν πολιτισμό δυτικής δημοκρατίας το βάζουμε;

Είναι η δημοκρατία ένα εσωτερικό ζήτημα και μπορεί μια χώρα να είναι πολύ δημοκρατική μέσα αλλά να έχει υπό κατοχή και άγρια εκμετάλλευση άλλους λαούς; Το θέμα είναι αν τα ανθρώπινα δικαιώματα τα περιφρουρεί στο Παρίσι ή ότι τα καταπατάει σε ολόκληρους λαούς; … και ακόμη η δημοκρατική Γαλλία να ζητήσει πραγματική συγνώμη για τα 2,5 εκ. δολοφονημένους Αλγερινούς της Αλγερινής ανεξαρτησίας…

Δεν θα βρούμε, δυστυχώς, καμία δημοκρατία χωρίς αυτά τα «προτερήματα»! Ακόμη και χώρες όπως η Ελβετία που έχει σπουδαία (τοκογλυφική) δημοκρατία, στην ουσία τη στηρίζει στους ποταμούς αίματος που πλημμυρίζουν τα υπόγεια των τραπεζών της, οι καταθέσεις των ανά τον κόσμο αιματοβαμμένων εκμεταλλευτών.

Πηγή: Αριστερά και πολιτική