Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

Aνέλαβαν την ευθύνη για την εκτέλεση στα Εξάρχεια

Με μια πολυσέλιδη ανάληψη ευθύνης στην ιστοσελίδα Athens.indymedia.org οι «Ένοπλες Ομάδας Πολιτοφυλακών» ανέλαβαν την ευθύνη για την εκτέλεση του 36χρονου Αιγύπτιου, στις 7 Ιουνίου, στα Εξάρχεια.

Ολόκληρο το κείμενο, που αναρτήθηκε σήμερα(σ.σ. χθες), αναφέρει:
_______________________
«Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εκτέλεση του μαφιόζου Χαμπίμπι, ο οποίος εδώ και χρόνια πρωτοστατούσε σε περιστατικά βίας απέναντι σε κατοίκους και θαμώνες της περιοχής των Εξαρχείων, με αποκορύφωμα την δολοφονική επίθεση σε τρείς συντρόφους του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου ΒΟΞ τον περασμένο Μάρτη.

Ο παρανοϊκός χαρακτήρας του συγκεκριμένου ατόμου και η ασύστολη βία που ασκούσε με τη παραμικρή αφορμή, τον καθιστούσαν ως κατά συρροή δυνάμει δολοφόνο, ως φόβο και τρόμο της περιοχής. Οι τραμπουκισμοί, οι κλοπές και τα μαχαιρώματα που περιλαμβάνονταν στο ρεπερτόριο της καθημερινής του παρουσίας στη πλατεία Εξαρχείων, του έδωσαν το περιθώριο να παριστάνει τον ηγεμόνα που (υποτίθεται) κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει. Με τη δύναμη μιας αγέλης κανιβάλων που τον περιστοίχιζε, αλλά και με τις πλάτες της μαφίας και της αστυνομίας, δρούσε ανενόχλητος πουλώντας ναρκωτικά και τρομοκρατώντας τη γειτονιά, η οποία ανυπεράσπιστη και ανήμπορη να τον αντιμετωπίσει, υποτασσόταν στη δύναμη του σιωπώντας.

Ο φόβος που προκαλούσε η εγκληματική του δράση, του έδινε όλο και μεγαλύτερο θράσος, αφού επανειλημμένα βιαιοπραγούσε με δολοφονικές προθέσεις μπροστά στα μάτια δεκάδων περίοικων, αφήνοντας πίσω του αιμόφυρτους και ετοιμοθάνατους ανθρώπους, ενώ την ίδια στιγμή αυτός παρέμενε στη περιοχή καμαρώνοντας ανενόχλητος. Και αυτό γιατί, εκτός από το γεγονός πως ήταν ναρκομανής και παρανοϊκός, γνώριζε πολύ καλά πως δεν θα υπάρξουν συνέπειες. Γιατί γνώριζε πως κανείς δεν θα επέμβει, λόγω της συναινετικής υποταγής που επιβάλει ο φόβος. Γιατί γνώριζε πως δεν πρόκειται να συλληφθεί, αφού όντας υπάλληλος της μαφίας ήταν ουσιαστικά και υπάλληλος της αστυνομίας.

Όμως, το θράσος του αυτό αποδείχθηκε τελικά ‘’αυτοκτονικό’’, όταν έκανε το λάθος να επιτεθεί σε τρείς αναρχικούς συντρόφους του ΒΟΞ, τραυματίζοντας τους δύο από αυτούς. Η σταγόνα ξεχείλισε το ποτήρι και η εφαρμογή του λαϊκού-επαναστατικού δικαίου επέβαλε τη θανατική του καταδίκη. Όχι μόνο στα πλαίσια της εκδίκησης για τους τραυματίες συντρόφους, αλλά και για την υπεράσπιση μιας τόσο ταλαιπωρημένης γειτονιάς, για την οποία είμαστε βέβαιοι πως στο άκουσμα της εκτέλεσης αυτού του καθάρματος θα ανακουφίστηκε. Γιατί κάποιος έπρεπε να αναλάβει δράση. Για την έστω και οριακή επαναφορά των συσχετισμών δύναμης στη γειτονιά των Εξαρχείων, για την υπενθύμιση πως το μακρύ χέρι του παρακράτους έχει να αντιμετωπίσει το τιμωρό χέρι του κινήματος.

Μιλώντας για παρακράτος, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως για εμάς η εκτέλεση του συγκεκριμένου ατόμου, δεν οριοθετείται μονάχα σε ένα χτύπημα ενάντια στον κανιβαλισμό που βασιλεύει στα Εξάρχεια. Δεν αντιλαμβανόμαστε την κανιβαλική βία ως ένα γενικόλογο κοινωνικό φαινόμενο. Δεν είμαστε κοινωνιολόγοι, αλλά ταξικά τοποθετημένοι στον πόλεμο ενάντια στο κεφάλαιο και ως τέτοιοι μπαίνουμε στη μάχη για να ξανακερδίσουμε τα Εξάρχεια.
Με αυτόν τον προσανατολισμό, η συγκεκριμένη εκτέλεση επεκτείνεται και στην υλική σύγκρουση με το παρακρατικό σύμπλεγμα μαφίας-αστυνομίας. Επεκτείνεται δηλαδή στη μάχη ενάντια σε μια από τις πιο σκληρές εκφράσεις του κεφαλαίου. Και αυτό γιατί ο Χαμπίμπι ήταν στρατολογημένος από τη μαφία των Εξαρχείων, όχι απλά ως ένας ακόμα από τους δεκάδες διακινητές ναρκωτικών που δρουν στη περιοχή, αλλά και ως χωροφύλακας που περιφρουρούσε δια της βίας την ομαλή κερδοφορία των αφεντικών του.

Το πλούσιο βιογραφικό του Χαμπίμπι, που περιελάμβανε την κάθε λογής αντικοινωνική δραστηριότητα, τον είχε καταστήσει ως το πρωτοπαλίκαρο, ως το λυσσασμένο μαντρόσκυλο της μαφίας στην πλατεία Εξαρχείων. Και ήταν μαντρόσκυλο γιατί η βία του αυτή, ασχέτως αν ήταν ψυχωτική και αλόγιστη, λειτουργούσε ως απειλή απέναντι σε οποιονδήποτε διανοούνταν να διαταράξει την ομαλή διακίνηση ναρκωτικών. Απέναντι τελικά, σε οποιονδήποτε αμφισβητούσε την ηγεμονία της μαφίας στη πλατεία Εξαρχείων.

Εκτελώντας τον Χαμπίμπι, κάναμε ξεκάθαρο πως αμφισβητούμε έμπρακτα την ηγεμονία των ναρκέμπορων. Πως έχουμε και εμείς τα μέσα για να τους αντιμετωπίσουμε και πως αν χρειαστεί θα εμπλακούμε σε μια μετωπική αναμέτρηση μαζί τους. Μια αναμέτρηση ιστορικά και πολιτικά επιβεβλημένη.

Το σύμπλεγμα ανάμεσα στη μαφία και την αστυνομία, αν και αποτελεί ένα πολλάκις εξακριβωμένο φαινόμενο που δεν εκπλήσσει πλέον κανέναν, στη περιοχή των Εξαρχείων εκφράζεται με αποκαλυπτικά απροσχημάτιστους όρους. Όσοι κατοικούν, εργάζονται ή συχνάζουν στη περιοχή, γνωρίζουν πολύ καλά πως οι πιάτσες πώλησης ναρκωτικών όχι μόνο δεν βρίσκονται σε απόμερα σημεία, αλλά αντίθετα καταλαμβάνουν τα κεντρικότερα σημεία πέριξ της πλατείας Εξαρχείων. Γνωρίζουν επίσης ποιοι και πότε πωλούν ναρκωτικά, αφού μιλάμε για σχεδόν εικοσιτετράωρες βάρδιες που αναλαμβάνονται από άτομα που ζουν και κινούνται στα Εξάρχεια. Γνωρίζουν ποια μαγαζιά λειτουργούν ως βιτρίνες για το ξέπλυμα χρήματος, ποιοι είναι οι αρχηγοί της μαφίας, και που συχνάζουν εμφανώς ένοπλοι . Γνωρίζουν επίσης πως ο διοικητής του Α.Τ. Εξαρχείων συναντιέται με ορισμένους από αυτούς σε ιδιαίτερα φιλικό κλίμα. Όλα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας καθημερινά και κανείς δεν μιλάει.

Και δεν μιλάει κανείς γιατί κυριαρχεί ο φόβος ή η αδιαφορία. Και ακόμα χειρότερα γιατί και ανάμεσα στις υγιείς δυνάμεις της γειτονιάς, κυριαρχεί η ματαιότητα ότι τίποτα δεν αλλάζει. Πράγματι, το ρίζωμα του δικτύου ανάμεσα σε μπράβους, ‘’αναρχικούς’’, χούλιγκανς, μεγαλομαγαζάτορες, ναρκέμπορους και αστυνομικούς είναι βαθύ. Και είναι τόσο βαθύ που χρειάζεται ένας σεισμός για να ξεριζωθεί. Αυτός ο σεισμός είναι ο στόχος μας, και για να τον καταφέρουμε πρέπει αρχικά να χωρίσουμε ευκρινώς τα στρατόπεδα. Ποίοι είμαστε εμείς και ποιοι είναι απέναντι μας. Για να μετρηθούμε και να πάψει πλέον η ανεκτικότητα, το αλισβερίσι και το παλαντζάρισμα σε δύο βάρκες. Δεν είμαστε όλοι μια γειτονιά και αυτή η γειτονιά δεν μας χωράει όλους.

Θα ήταν τραγελαφικό να επικαλεστεί η αστυνομία την άγνοια για πρόσωπα και καταστάσεις και ακόμα χειρότερα για αδυναμία επέμβασης λόγω του φόβου των αναρχικών. Και θα ήταν τραγελαφικό, γιατί η αστυνομία εισβάλει, βασανίζει και συλλαμβάνει με ιδιαίτερη ικανότητα και αγριότητα τους αναρχικούς όταν συμβαίνουν συγκρούσεις στη περιοχή. Γιατί άραγε δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο με τους εμπόρους ναρκωτικών, τους μαχαιροβγάλτες και τους μπράβους ; Η ερώτηση είναι προφανώς ρητορική. Και είναι ρητορική, γιατί εκ θέσεως ως κοινωνικοί αγωνιστές, δεν θα μπορούσαμε να καταγγείλουμε την αδράνεια της αστυνομίας, υπονοώντας ότι χρειαζόμαστε την επέμβαση της για να λυθεί το ζήτημα. Αντιθέτως, αυτό που αναδεικνύουμε μιλώντας για την απουσία-προστασία της αστυνομίας είναι η εξόφθαλμη συγχώνευση συμφερόντων, είναι η ύπαρξη ενός παρακρατικού μετώπου, το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί από τον κόσμο του αγώνα και μόνο. Ας μην έχουμε αυταπάτες λοιπόν, προσμένοντας βοήθεια από επίσημους φορείς και θεσμούς. Είναι όλοι στο κόλπο και είναι όλοι εναντίων μας.

Το ζήτημα λοιπόν των Εξαρχείων, αφορά στον πυρήνα του τη σύγκρουση με τους μηχανισμούς παράπλευρης συσσώρευσης κεφαλαίου. Μιλάμε δηλαδή για το παρακράτος, για την άλλη όψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η λεγόμενη παραοικονομία, είναι ένα ασύλληπτου μεγέθους κύκλωμα απόδοσης δισεκατομμυρίων. Άλλωστε σήμερα, είναι ιδιαιτέρως χαρακτηριστική η ομολογία πως τα ‘’μαύρα’’ κεφάλαια διασώζουν το τραπεζικό σύστημα διεθνώς, αποδεικνύοντας έτσι όχι μόνο τον όγκο των κερδών, αλλά και τη σύμφυση της ‘’παράνομης’’ και της ‘’νόμιμης’’ καπιταλιστικής οικονομίας. Δεδομένης λοιπόν αυτής της σύμφυσης, είναι αυτονόητο πως η μαφίες αποτελούν την οργανωμένη έκφραση της ‘’μαύρης’’ οικονομίας, άρα και τη παράπλευρη οργάνωση του κρατικού μηχανισμού. Δικαστές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες και αστυνομικοί συγκροτούν το διευθυντικό επιτελείο της παραοικονομίας, χρησιμοποιώντας ως ‘’μπροστινούς’’ τους διάφορους χρήσιμους ηλίθιους για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.

Έτσι και οι ναρκέμποροι των Εξαρχείων, που απαρτίζονται από λούμπεν-παρασιτικά στοιχεία, ‘’φουσκωτούς’’, ποινικούς και κατά φαντασία γκάνγκστερς, αποτελούν απλά τους χρήσιμους ηλίθιους για το Α.Τ. Εξαρχείων και τη ΓΑΔΑ, τα επίσημα δηλαδή κέντρα ελέγχου της διακίνησης ναρκωτικών. Αυτά τα καθάρματα, που παριστάνουν τους Εσκομπάρ και τους ατρόμητους, είναι κοινοί ρουφιάνοι και συνεργάτες της αστυνομίας, είναι θρασύδειλοι και ύπουλοι γιατί χωρίς τους προστάτες τους δεν θα τολμούσαν να σηκώσουν όχι μόνο το χέρι τους, αλλά ούτε καν το βλέμμα τους μπροστά σε όσους αγωνίζονται για τη γειτονιά των Εξαρχείων.

Κατανοώντας το πρόβλημα από τη ρίζα του, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος ενάντια στις μαφίες, είναι πόλεμος στη καρδιά της καπιταλιστικής συσσώρευσης, είναι πόλεμος αντικαπιταλιστικός. Γι αυτό, και για να μην χαθούμε σε αίολα θεωρητικά σχήματα που καταλήγουν στο να μην συγκρουστούμε με τις μαφίες γιατί καπιταλισμός (θα) υπάρχει και χωρίς αυτές, εμείς λέμε πως επιτέλους πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου. Γιατί, ο καπιταλισμός δεν αποτελεί μια αφηρημένη σχέση, αλλά αντίθετα μια απτή, υλική και πολύ συγκεκριμένη. Έτσι, ο πόλεμος για να κρατήσουμε μια γειτονία καθαρή από τα απόνερα της καπιταλιστικής σαβούρας που ξεβράζει η μαφία, δεν είναι πόλεμος ιδεών, αλλά πόλεμος για την μετατόπιση των υλικών συσχετισμών δύναμης.

Σαφώς, η γειτονιά των Εξαρχείων μαστίζεται από μια σειρά προβλημάτων. Αφετηρία όλων αυτών, είναι η μετατροπή των Εξαρχείων σε μαζική καταναλωτική ζώνη, η οποία έλκει τη μαφία και τελικά επιφέρει την πολιτική και πολιτιστική αλλοίωση της περιοχής. Η συγκέντρωση δεκάδων καταστημάτων εστίασης, τα οποία καρπώνονται την ιστορική και πολιτική φόρτιση της περιοχής και κερδοφορούν πουλώντας εναλλακτισμό και ψευτοεξεγερσιακότητα, έχει ως συνέπεια τη συνεύρεση χιλιάδων νεολαιών με όρους καταναλωτισμού και αποπολιτικοποίησης. Και εδώ ακριβώς, είναι που η μαφία βρίσκει το εύφορο έδαφος για να ανθίσει. Γιατί η περιοχή αποφέρει ασύλληπτα κέρδη από την ‘’προστασία’’ δεκάδων μαγαζιών και ακόμα περισσότερα από το εμπόριο ναρκωτικών.

Είναι θλιβερό το γεγονός, πως οι εκατοντάδες νέοι που συχνάζουν σε μια γειτονιά διαρκούς πολιτικού αναβρασμού, φαίνεται να έχουν μια λανθάνουσα ερμηνεία της ελευθερίας, η οποία και καταλήγει να συγχέεται με τη χρήση ναρκωτικών. Τα αστικά ιδεολογήματα που εξέθρεψαν τις κάθε λογής μορφές του ‘’εναλλακτισμού’’, με στόχο τον αποπροσανατολισμό και την ιδεολογική αφασία, προάγουν τη χρήση ναρκωτικών ως δήθεν απελευθερωτική εμπειρία, μετατρέποντας χιλιάδες νέα παιδιά σε εξαρτημένους ή μη χρήστες και σε ‘’πελάτες’’ που ενισχύουν οικονομικά τις εγκληματικές οργανώσεις της μαφίας. Όλα αυτά τα νέα παιδιά, που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι στη δικιά μας πλευρά, τα καλούμε να σκεφτούν πως τα ναρκωτικά είναι μέσο νάρκωσης και όχι απελευθέρωσης, τα καλούμε να μην συνδράμουν οικονομικά τη μαφία, τα καλούμε να πάρουν θέση σε αυτή τη μάχη, είτε σταματώντας τα ναρκωτικά, είτε φεύγοντας από τα Εξάρχεια. Διαφορετικά, όσο ο αγώνας θα οξύνεται, οι χρήστες και η τεράστια ζήτηση που αυτοί προσφέρουν στους ναρκέμπορους, θα χρειαστεί να αντιμετωπιστούν ακόμα και με τη βία.

Μιλώντας για το ζήτημα των ναρκωτικών και γενικότερα της ναρκωκουλτούρας ως φαινόμενο που κατακλύζει κυρίως τη νεολαία, είμαστε απόλυτοι δηλώνοντας πως το να δηλητηριάζουμε το μυαλό και το σώμα μας με ουσίες, αποτελεί μια φευγαλέα εμπειρία, μια παραπλάνηση των καταπιεσμένων μας αισθήσεων και μια λανθάνουσα φυγή από τα πραγματικά και κοινά προβλήματα που μας μαστίζουν. Ειδικότερα, στις δυτικές κοινωνίες όπου το κεφάλαιο έχει εισβάλει σε κάθε πτυχή του συναισθηματικού μας κόσμου, η έννοια της προσωπικότητας έχει αποδομηθεί, μέσω της τοποθέτησης της σε ένα ασφυκτικά αλλοτριωμένο κοινωνικό περιβάλλον. Αυτό της μοναξιάς, της ανασφάλειας, του συναισθηματικού ακρωτηριασμού και της κατάθλιψης. Σε μια παράλογα απαιτητική και ανυπόφορη ζωή. Η εύλογη αναζήτηση διεξόδων, όταν συμβαίνει κάτω από το καθεστώς απουσίας της ταξικής συνείδησης, είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει σε στρεβλές ατραπούς. Τα ναρκωτικά είναι μια από αυτές. Και αποτελούν ίσως τη σκληρότερη έκφραση αυτοτιμωρίας και εσωστρέφειας, αφού η επιθυμούμενη ‘’διέξοδος’’ καταλήγει με τους χειρότερους όρους πίσω στον εαυτό μας και τα προβλήματα του. Με άλλα λόγια, απέναντι στη βία που μας ασκεί η ταξική κοινωνία δεν απαντάμε με βία απελευθερωτική, αλλά με βία που στρέφεται στον ίδιο μας τον εαυτό. Γι αυτό και σαν επαναστάτες, πολεμάμε τα ναρκωτικά ως επιβοήθημα στην επιβολή της κοινωνικής παραλυσίας, αλλά και ως ευθεία επίθεση στο πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, αυτό της νεολαίας.

Είπαμε και πριν πως αυτή η γειτονιά πλέον δεν μας χωράει όλους. Και με αυτό δεν εννοούμε μόνο τη μαφία, αλλά και το χουλιγκανισμό όπου και όπως αυτός εκφράζεται. Είτε με πολιτικό μανδύα, είτε απολίτικα και ωμά. Ο αγώνας για τα Εξάρχεια, ακόμα και αν χρειάζεται να φτάσουμε στην ένοπλη σύρραξη, δεν αφορά στενά τα μέσα αγώνα, αλλά το περιεχόμενο που αυτά πρεσβεύουν. Η μάχη των Εξαρχείων, είναι μάχη πολιτισμών για τον απλούστατο λόγο πως δεν συγκρούονται δύο συμμορίες, αλλά δύο ολόκληροι κόσμοι. Από τη μία ο κόσμος του παρακράτους και της σαπίλας και από την άλλη ο δικός μας κόσμος: της ελπίδας, της αλληλεγγύης και του αγώνα. Όμως, η συγκρότηση του δικού μας στρατοπέδου δεν επιτυγχάνεται μονάχα με διακηρυκτικά καλέσματα στη μάχη, αλλά με διαπαιδαγώγηση και συμμόρφωση πάνω στα πολιτιστικά πρότυπα του νέου κόσμου που εκπροσωπούμε. Γι αυτό η μάχη των Εξαρχείων, είναι μάχη τόσο απέναντι στο κεφάλαιο και τη μαφία του, όσο και απέναντι στην εσωτερική διάβρωση του κινήματος. Στη ναρκωκουλτούρα, στην απειθαρχία, στον αντικοινωνισμό και στη βία για τη βία. Διαφορετικά, είμαστε καταδικασμένοι να χάσουμε αυτόν τον αγώνα ή ακόμα χειρότερα να γίνουμε και οι ίδιοι μέρος του προβλήματος.

Είναι δεδομένο, πως όταν κάτι δεν οριοθετείται κάποια στιγμή θα επεκταθεί τόσο που τελικά θα σε καταπλακώσει. Θα απλωθεί σαν τον καρκίνο. Έτσι και στη περίπτωση των Εξαρχείων, όπου ο κατά τα άλλα ρομαντικός χαρακτήρας της γειτονιάς, που διαχρονικά αγκάλιαζε τους περιθωριακούς, τους ασυμβίβαστους και τους απόκληρους, σήμερα αποδεικνύεται λαθεμένος. Όχι γιατί δεν πρέπει να αγκαλιάζονται αυτοί οι άνθρωποι, αλλά γιατί θα πρέπει να ενσωματώνονται με τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής αλληλεγγύης. Να δέχονται τη προσφορά αλλά και να την ανταποδίδουν, αποδεικνύοντας στη πράξη πως η αλληλεγγύη δεν είναι η πίσω πόρτα του χάους και της αλληλοφαγίας, αλλά η επιτομή της κοινωνικής ωριμότητας, μέσω της ικανότητας της αυτόθεσμίζεται και να λειτουργεί με αρμονία. Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι λοιπόν ζήτημα υπευθυνότητας και όχι απλά ανεκτικότητας.

Ειδικότερα δε, όταν έχουμε να κάνουμε με εγκληματικά- αντικοινωνικά στοιχεία, η διαχείριση των οποίων δεν ρυθμίζεται από κάποιο αόρατο χέρι, αλλά από τη δυνατότητα μας να διατηρούμε τουλάχιστον μια ισορροπία δυνάμεων. Να τους επιβλέπουμε, να τους επιβαλλόμαστε και να τους υπενθυμίζουμε πως βρίσκονται σε εχθρικό περιβάλλον. Διαφορετικά οι μαφιόζοι και οι χούλιγκαν θα νοιώσουν ασφαλείς και δυνατοί, θα επιβάλλουν την ηγεμονία τους και θα μας εξαφανίσουν. Απέναντι λοιπόν στις ακατάληπτες θεωρίες περί ανεκτικότητας του είδους ‘’έτσι ήταν πάντα τα Εξάρχεια’’, εμείς λέμε πως όσοι τις επικαλούνται ανήκουν στις συντηρητικές δυνάμεις , σε όσους δηλαδή με τη στάση τους διαιωνίζουν τη παρακμιακή κατάσταση της γειτονιάς. Άρα, από εδώ και στο εξής θα θεωρούνται και αυτοί ως κομμάτι του προβλήματος.

Τα Εξάρχεια είναι μια από τις πλέον πολιτικά φορτισμένες περιοχές της Ευρώπης. Εκεί μέσα έχουν δοθεί σκληροί αγώνες, έχουν δολοφονηθεί σύντροφοι από την αστυνομία, έχουν ξεκινήσει εξεγέρσεις, έχουν γεννηθεί κινήματα και ιδέες. Η εικόνα αυτής της γειτονιάς παραδομένης πλέον στη παρακμή των ναρκωτικών, της ψευτοδιασκέδασης και του χουλιγκανισμού, είναι μια θλιβερή εικόνα. Όμως, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως αντανακλά και τα δομικά οργανωτικά και ιδεολογικά προβλήματα του κινήματος μας. Στο όνομα μιας λανθάνουσας ‘’αντεξουσίας’’, η οποία ταυτίζει τους όρους συγκρότησης του προλεταριακού μετώπου, σε επίπεδο ηθικής και σχέσεων, με τους όρους που αντιμαχόμαστε τον αστικό κόσμο, ξεχνάμε πως στη βαρβαρότητα δεν απαντάς με χάδια. Όταν λοιπόν οι ιδέες μας για τις κοινωνικές σχέσεις μετατρέπονται σε ιδεολογία, και όχι σε διαρκή σύγκρουση για να τις περιφρουρήσουμε, τότε αφήνονται κενά, και πάνω στην δικιά μας ‘’αντεξουσία’’ βρίσκουν το περιθώριο να στρογγυλοκάτσουν οι εξουσίες του εχθρού. Όλα κρίνονται από τους πραγματικούς υλικούς συσχετισμούς και όχι από τα αφαιρετικά οράματα μας. Η ’’αντεξουσία’’ λοιπόν, για να μπορέσει να επιβιώσει στο αστικό περιβάλλον που αναπτύσσεται και να πείσει ότι αποτελεί ρεαλιστική πρόταση κοινωνικής οργάνωσης, θα πρέπει να ασκήσει εξουσία στους εχθρούς της. Διαφορετικά είναι καταδικασμένη να συντριβεί. Από την άλλη, η πλαδαρή έννοια της ανεκτικότητας, η οποία επιτρέπει στα αντικοινωνικά στοιχεία να δρουν ανενόχλητα στη γειτονιά των Εξαρχείων, εγείρει κάποια βασικά ερωτήματα. Γιατί (να) είμαστε ανεκτικοί με τον καθένα, που με άλλοθι την εθνική ή την δήθεν πολιτική του ιδιότητα (του μετανάστη ή του ‘’αναρχικού’’) ασκεί αντικοινωνική βία, και δεν είμαστε ανεκτικοί με την τοπική κοινωνία που διαμαρτύρεται δικαίως εναντίων τους; Γιατί οι μεν καταλογίζονται ως φίλιες δυνάμεις και οι δε ως μικροαστοί και φασίστες; Σε ποιους τελικά απευθυνόμαστε και ποίοι είναι οι σύμμαχοι μας; Εδώ λοιπόν μπαίνουμε στα άδυτα του ιστορικού χαρακτήρα του κινήματος, των στρεβλώσεων του σχετικά με τη ταξική πάλη και το ρόλο του μέσα σε αυτή.

Η ανεκτικότητα λοιπόν, δεν είναι κουπόνι ελεύθερης συνεισφοράς για να κοστολογείται κατά το δοκούν. Έχει βαρύ αντίτιμο. Το αντίτιμο της ευθύνης. Και μπροστά στον κίνδυνο να γίνουμε περιθώριο μέσα στην ίδια μας τη γειτονιά, να καταρρακωθούμε ηθικά και πολιτικά όντας ανίκανοι να υπερασπιστούμε το ζωτικό μας χώρο και να απολέσουμε την αξιοπιστία μιας υπεύθυνης πολιτικής πρότασης απέναντι στη κοινωνία, εμείς λέμε πως αυτή η ευθύνη μας αναλογεί. Με όποιο κόστος.

Πως υπερασπιζόμαστε λοιπόν στη πράξη την αυτό-οργάνωση στη γειτονιά των Εξαρχείων, πόσο μάλλον όταν απειλούμαστε; Σίγουρα όχι με το απλά να την επικαλούμαστε ως αφηρημένο σχήμα, ή ως δομή που δεν επικοινωνεί πουθενά με τον έξω κόσμο. Αυτό-οργάνωση σημαίνει τη μορφή (και όχι το περιεχόμενο) πάνω στην οποία συγκροτούμε τις δυνάμεις μας. Σημαίνει πως έχουμε τη δυνατότητα, με τα δικά μας πολιτικά και εμπειρικά εργαλεία, να συγκροτήσουμε το οργανωμένο προλεταριακό στρατόπεδο απέναντι στην αστική τάξη. Σωματεία, συνελεύσεις, επιτροπές, καταλήψεις , ένοπλες ομάδες κλπ, αποτελούν την υλική έκφραση της αυτό-οργάνωσης, αποτελούν τα δικά μας όπλα απέναντι στο αστικό κράτος και τους θεσμούς του. Και ακριβώς επειδή αυτό-οργάνωση δεν σημαίνει νησίδες και κοινότητες ελευθερίας, αλλά σημεία ζύμωσης, επαγρύπνησης και εφόρμησης των προλεταριακών δυνάμεων, χρειάζεται να την περιφρουρούμε. Τόσο από το ρεφορμισμό, όσο και από τον ταξικό εχθρό.

Οι πολιτοφύλακες ως μορφή αυτό-οργάνωσης, όπου και όποτε εμφανίστηκαν ως αναγκαιότητα, υπερασπίστηκαν τα συλλογικά κεκτημένα, αλλά και το δικαίωμα του λαού και του κινήματος να αντεπιτίθεται στη βία των καπιταλιστών και όσων τους υπηρετούν. Απέναντι στην αστυνομία, το στρατό, τους φασίστες και τους κάθε λογής παρακρατικούς. Οι πολιτοφύλακες ήταν πάντα σπλάχνα από τα σπλάχνα του λαού και του κινήματος, γιατί υπηρετούσαν τις ανάγκες του και εξέφραζαν το συλλογικό σχεδιασμό του. Γιατί ήταν φρουροί και τιμωροί. Γιατί αποτελούσαν την έμπρακτη απάντηση στο ερώτημα πως θα περιφρουρηθούν οι αγώνες μας από τη βία των αφεντικών, και πως θα αμυνθούμε απέναντι στο επαπειλούμενο αιματοκύλισμα μας. Γιατί εν τέλει, εξέφραζαν την έμπρακτη αποδοχή της βίας, ως απαραίτητη προϋπόθεση στην εξέλιξη της ταξικής πάλης και των αναπόφευκτων εμπόδιων που αυτή συναντάει όταν διεξάγεται με πραγματικά επαναστατικούς όρους.

Σήμερα στα Εξάρχεια, αν και βρισκόμαστε σε ένα τελείως διαφορετικό χωροχρόνο από αυτόν που γέννησε τους πολιτοφύλακες του περασμένου αιώνα, συναντάμε τα ίδια ζητήματα με αυτά που συνάντησαν οι προγονοί μας. Ζητήματα οργάνωσης και περιφρούρησης του αγώνα απέναντι στη βία του ταξικού εχθρού. Ακόμα και αν είναι αδόκιμο να προβούμε σε αυτόματες αναγωγές και μιμητισμούς, είμαστε αναγκασμένοι να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία, να μελετήσουμε τους λόγους που γέννησαν τις ένοπλες περιφρουρήσεις και να μάθουμε από αυτές. Εδώ λοιπόν, μιλάμε πρωτίστως για το περιεχόμενο και δευτερευόντως για τη μορφή. Και αυτό γιατί το περιεχόμενο είναι κοινό και αφορά τη διαχρονικά υπαρξιακή ανάγκη του κινήματος να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Η μορφή που τελικά θα πάρει αυτή η υπεράσπιση σήμερα, δεδομένης της βίας που απαιτείται από τη μία, και των ιδιαίτερων σημερινών συσχετισμών από την άλλη, είναι στη δικαιοδοσία του κινήματος να αναλυθεί.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της αναγκαιότητας, για εύρεση απαντήσεων σχετικά με ζητήματα περιφρούρησης του λαού και του κινήματος, εντάσσουμε και τη δίκαιη εκτέλεση του Χαμπίμπι. Εξορμούμενοι από την επιτακτική ανάγκη να μην συνεχίσουμε να παρακολουθούμε απαθείς την άλωση των Εξαρχείων, να μην σκύβουμε άλλο το κεφάλι στη βία που δεχόμαστε από τους τραμπούκους που δρουν στη περιοχή, αλλά και να ανοίξουμε με ωριμότητα τη συζήτηση για τα μέσα πάλης που απαιτούν οι περιστάσεις, προβήκαμε στη συγκεκριμένη ενέργεια. Η επιλογή μας αυτή συνδέεται διαλεκτικά με τις κινητοποιήσεις που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στα Εξάρχεια ενάντια στις μαφίες και στον γενικότερο κοινωνικό κανιβαλισμό. Eμείς, αποτιμώντας θετικά αυτές τις κινητοποιήσεις θελήσαμε να συμβάλουμε σε αυτές με τους δικούς μας όρους. Γιατί πρωτίστως, σημασία έχει η ενότητα κάτω από ένα κοινό και επιτακτικό στόχο και όχι οι ιδεολογικές ταυτίσεις. Γιατί η μαφία μας έχει κηρύξει τον πόλεμο και δεν έχουμε άλλο χρόνο για χάσιμο. Διαφορετικά, ο καθένας θα κρατάει ψηλά το λάβαρο της ιδεολογικής του καθαρότητας, την ίδια στιγμή που στα Εξάρχεια θα γινόμαστε μια ανυπεράσπιστη μειοψηφία. Ο καθένας λοιπόν ας κάνει την επιλογή του. Ή με το κίνημα και την ιστορία του ή μόνος του συντροφιά με τις ιδεολογικές του αυταπάτες.

Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ. ΜΕΣΗ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

ΕΝΟΠΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΩΝ»
Πηγή: Το Ποντίκι
*Οι υπογραμμίσεις δικές μας

32 σχόλια:

  1. με την προυποθεση οτι η ανακοινωση δεν ειναι πλαστη
    φαινεται οτι το πρακτοριλικι και η προβοκατσια ειναι δευτερη φυση στους αναρχοφασιστες ενα πρεζονι αναγαγεται στον μεγιστο εχθρο να δω τι θα πουν αν οι φιλοι του εκτελεσουν με τη σειρα τους καποιον αθωο στυν ιδα περιοχη σαν εκδικηση

    με ορους συμμοριας δεν γινεται αγωνας απλως δυναμωνει το σιδερενιο χερι του αστικου κρατους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Αναυδος:
      Το ότι αγώνας με όρους συμμορίας δεν γίνεται, είναι αναμφισβήτητο.
      Όχι γιατί το λέω εγώ ή εσύ, αλλά γιατί υπάρχει 200 χρόνια κινηματική πείρα για την αποτελεσματικότητα τέτοιων πρακτικών και υπό αυτούς τους όρους.

      Από την άλλη τώρα, το συγκεκριμένο κείμενο δεν δείχνει προβοκατόρικο από πουθενά, και το ενδιαφέρον του βρίσκεται ακριβώς στην κριτική που ασκεί στα κακώς κείμενα του δικού του χώρου, αρχίζοντας από την ναρκοκουλτούρα που παρεπιδημεί σε αυτόν, στο αγκάλιασμα του κάθε αντικοινωνικού στοιχείου, στην πλήρη έλλειψη περιφρούρησης, για να φτάσει και επί του ιδεολογικού "τύπου των ήλων", μιλώντας για την λογική των "νησίδων εντός του καπιταλισμού που είναι αδύνατο να υπάρξουν και θίγοντας ακόμη και το μεγαλύτερο ταμπού του "χώρου", την υποχρέωση δηλαδή των επαναστατών να ασκήσουν την δική τους εξουσία εάν δεν θέλουν αυτό το κενό να καλυφθεί από την εξουσία της αστικής τάξης. Φτάνουν δηλαδή μέχρι τον πυρήνα της (κατ'αυτούς) διαφοράς μαρξισμού-αναρχισμού και δικαιώνουν σαφώς τον δεύτερο.

      Αυτό ήταν που με εντυπωσίασε.

      Από την άλλη, κανένα πολιτικό πρόβλημα δεν λύνεται με σφαίρες, οπότε όσο ο πολιτικός τους χώρους διατηρεί τα χαρακτηριστικά που καυτηριάζουν το πρόβλημα θα διαιωνίζεται, σε όσες βίαιες πράξεις "περιφρούρησης" και να προβούν.

      Αυτό δεν μοιάζει να υο έχουν συνειδητοποιήσει 100%. Πάντως με δεδομένο τον χώρο από τον οποίο προέρχεται αυτό το κείμενο, είναι ιδεολογικό άλμα από μόνο του.

      Διαγραφή
  2. αν και το σαιτ ειναι γνωστο που ανηκει, μπραβο που δημοσιευσες την προκήρυξη των συντροφων ολοκληρη . Είναι ακομα μια αφορμη για σκεψη για το πιο εργατικο κινημα θέλουμε και το πως ξυπνάνε οι ταξικές συνειδήσεις:
    Με κειμενα διαμαρτυρίας, ψηφίσματα και αχρωμες καταγγελίες ή με πραγματικό τσάκισμα κάθε είδους
    «πρεζεμπορα» που πουλαει από ναρκωτικα μεχρι ελπιδα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Νίκος Ζ.:
      Το τσάκισμα, δεν είναι θέμα πολιτικής απόφασης αλλά θέμα υλικών συσχετισμών.
      Και οι ταξικοί υλικοί συσχετισμοί εντός της κοινωνίας μόνο με όρους μάζας μπορεί να αλλάξουν.

      Για το ίδιο το κείμενο και τους λόγους που με εντυπωσίασε, μιλάω στο παραπάνω μου σχόλιο, στην απάντηση στον Άναυδο.
      Είναι ότι πιο προωθημένο έχω διαβάσει πολιτικά από τον "χώρο", εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

      Διαγραφή
    2. @Νίκος Ζ.:
      Υ.Γ.
      Την ενέργεια καθ'αυτή την θεωρώ επουσιώδη.
      Η "μάχη της πλατείας" έχει χαθεί εδώ και πολλά χρόνια, και κάθε αντιπαράθεση με το κράτος σε επίπεδο μηχανισμών(και όχι μαζών) θα βρίσκει νικητή εκείνο.
      Έχει πάντα καλύτερο μηχανισμό....

      Διαγραφή
  3. Σε πρωτη αναγνωση, η ειδηση της τιμωριας σε εναν εμπορο του θανατου ακουγεται ευχαριστα. Ομως με τον συγκεκριμένο χωρο ποτε δεν ξερεις με ποιον εχεις να κανεις. Απο την μικρη μου εμπειρια στην περιοχη, βρηκα πραγματικους αγωνιστές αλλα συναντησα και την Αντιδραση και το Παρακρατος και τον Αντικομμουνισμο.Ενας χωρος που ποτε δεν θα ξεφυγει απο τις παιδικές ασθένειες και τα κολλήματα του, οχι γιατι δεν θελει αλλα γιατι δεν μπορει δομικα να ωριμασει και να διεκδικησει οτιδηποτε με ορους κινηματος.

    υγ1 Το ιδιότυπο αυτο καθεστώς των Εξαρχείων, το σιγονταρει και η κυβέρνηση για δικους της λογους,μην το ξεχναμε. Τοσο αντισυστημικοι...

    υγ2 Πολλες φορες εχουμε δει φασίστες και αναρχικους να τα βρισκουν. Χαρακτηριστικο παραδειγμα και ο περίφημος Εξαρχείων δημοσιογραφος και πρωην προεδρος του Αστερα παρακαλω, να καλει και μαλιστα να συμφωνει στην προπαγάνδα των ναζι..

    http://e-tetradio.gr/article/13803/O-Eksarxeion-kai-oi-fasistes-on-air

    Φάνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φάνης ,νομίζω ότι αγγίζεις την ουσία του ζητήματος αυτού του ''χώρου'' όταν λες ότι δομικά δεν μπορεί να απαλλαγεί από από τα κολλήματά του. Επειδή δομικά είναι έτσι στημένος, οι πραγματικοί αγωνιστές θα ''καίγονται'' επειδή θα μπλέκονται με το παρακράτος. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατο να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα από αυτήν την ενέργεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. σε τι διαφερει η ενεργεια αυτη (αν υποθεσουμε οτι εχει γινει απο αντιεξουσιαστες) με αυτο που απειλει ο καθε αγανακτισμενος (συνηθως φασιστικων αντιληψεων) οτι θα παρει μια καραμπινα και θα πυροβολησει τον διαρρηκτη, βιαστη, πρεζεμπορα κλπ

    το τσακισμα που ευχεται καποιος εδώ δεν ερχεται όταν εισαι αοπλος και απροετοιμαστος. Το τσακισμα που ερχεται είναι το δικο σου τσακισμα (ας δει τις ποινες που εισπρατουν οι δικοι του) και μαλιστα το εχεις ο ιδιος δικαιολογησει στην κοινη γνωμη

    αυτά που γραφουν στην προκυρηξη τους λιγη σημασια εχουν σε ένα χωρο που ολοι διαφωνουν και παρολα αυτά ολοι μαζι ενεργουν πρεζονια και καθαροι συμμετεχουν στα επεισοδια και σπασιματα από κοινου αλλα κυριως στην προβοκατσια της κάθε συγκεντρωσης τα τελευταια 30 χρονια Εκοντες ακοντες με τι ψευδαισθησεις που σπερνουν την διαβρωση που ανεχονται οι δηθεν αντιεξουσιαστες είναι ο καλυτερος συμμαχος του κρατους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. o Mαζαράκης ήταν πάντα δεξιός, πλούσιος, ποτέ αναρχικος, όπως κάθε πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας. Ο,τι θέλετε γράφετε.
    Οσον αφορά τον Αναυδο, ποιο πρεζονι ρε μεγάλε; Μιλάμε για μαφιόζο που εχει μαχερώσει κοσμο και κοσμάκη στα εξάρχεια. Ασχετε!

    Νεϊσύλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Νεϊσύλ:
      Eάν θεωρείς πως κάποιος σχολιαστής αγνοεί κάποια γεγονότα, μπορείς να το επισημάνεις με πολύ πιο ευγενικό τρόπο.
      Δεν θέλω ο χώρος σχολιασμού το μπλογκ να μετατραπεί σε πεδίο εκτόνωσης, από πεδίο συζήτησης και προβληματισμού.

      Διαγραφή
    2. παντα αγραμματοι οι αναρχικοι αδυνατουν και τις ανακοινωσεις τους να διαβασουν

      (...) Και αυτό γιατί, εκτός από το γεγονός πως ήταν ναρκομανής και παρανοϊκός (...)

      Διαγραφή
    3. @Αναυδος:
      Την ίδια παράκληση που έκανα και στον προηγούμενο σχολιαστή.
      Δεν θέλω να καταντήσει ούτε indymedia το μπλογκ, ούτε "βαθύ κόκκινο", στον σχολιασμό του.

      Διαγραφή
  7. Χαζη, αστεια ισως και σιγουρα χωρις πολιτικο βαθος σκεψη, αλλα παντοτε ειχα μια απορια. Τα ατομα του 'χωρου' μπροστα στο αφεντικο τους, οχι το μεγαλο το ιδιο το συστημα, αλλα το μικρο τον εργοδοτη τους τη σταση κρατουν; Και δεν αναφερομαι σε αυτους που ζουν σε μια ΄΄παρανομη ή ημι-παρανομη κατασταση΄΄, που φανταζομαι η ζωη τους θα ειναι ετσι διαμορφωμενη οπου να μπορουν να ειναι ταγμενοι στον κοινωνικο αγωνα χωρις περισπασμους. Αλλα για τους υπολοιπους του ΄΄χωρου΄΄ που ανετα θα κατεβουν σε μια πορεια απογευμα προς βραδακι να τα χωσουν αλλα οχι πιο νωρις γιατι δουλευουν. Τελος παντων παραδεχομαι οτι θελει α***δια να κρατησεις ενα οπλο και να το χρησιμοποιησεις, αλλα περισσοτερα αρ****δια και αρχες θελει να στεκεσαι μπροστα στο αφεντικο σου και να διεκδικεις, να απεργεις και να προσπαθεις να πεισεις και αλλους να ερθουν μαζι σου. Ξεροντας οτι παλευεις με τους δικους σου δαιμονες του κατσε καλα μαλακα εχεις παιδι, κατσε καλα παλι ανεργος θα εισαι. Τεσπα ενας λιγοτερος πρεζεμπορας καλο ειναι, αν βεβαια δεν προκειται για ξεκαθαρισμα λογαριασμων. Οπως ειχε πει και ο πατερας του στον Φρανκεσινι απο τις ερυθρες ταξιαρχιες Εξω απο το κομμα ειναι η cia.
    Ακυρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ενδιαφέρουσες τοποθετησεις.
    νομιζω ομως οτι πρεπει να πουμε τα βασικα.
    οταν εμφανιζεις οπλο σε διαδηλωση, οταν εκ μερους του κινηματος διεκδικεις εν φονο (εστω και ενος κατακαθιου) και λες οτι απο εδω και περα θα εχεις τετοια δραση, αυτοματως καλεις το αστικο κρατος να παρει τα μετρα του ως αντιδραση.
    οταν το αστικο κρατος περιμενει οπλα σε διαδηλωσεις, με οπλα (περισσοτερα) θα απανταει και οταν τα ενοπλο κινημα σου αποτελειται απο μια χουφτα, τοτε καταδικαζεις τους υπολοιπους σε εν ψυχρο δολοφονιες απο τοο αστικο κρατος.
    γιατι ττο κρατος δεν θα πει "α θα πυροβολησω τον τυπο που εχει πει οτι το κανει", αλλα ευκολα θα το βγαλει και σε περιφρουριση απεργιας ας πουμε.
    οταν λοιπον σαλπιζεις την εναρξη ενοπλης επανασταστης, εκτος απο οπλα (που και πως τα βρηκαν ειναι ενα θεμα) πρεπει να εχεις και χερια να τα κρατησουν και οταν απεναντι σου εχεις το αστικο κρατος δεν το κανεις με 10-20.

    εκτος και αν δεν εισαι αυτο που λες και ο σκοπος σου ειναι αλλος, να τραβηξεις αλλο κομματι του κινηματος σε ενοπλη αντιπαραθεση, οχι με τους ορους του, αλλα με τους ορους του αστικου κρατους και τοτε εισαι διπλά προβοκατορας, οταν προσπαθεις να προκαλεσεις την αντιδραση του κρατους πανω σε αλλους για να τους φερεις στην "λογικη" σου.

    αυτα γιατι οταν διαβενεις εκεινο το ποταμι, εκεινο στην ιταλια, πρεπει να ξερεις γιατι το κανεις με ποιους και πως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συνυπογραφω το σχολιο του Μοντεστο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  9. μοντεστο, ο διαβολος κρυβεται στις λεπτομέρειες.
    Το να απαιτεις απο κοινωνικους αγωνιστες να μην εκδικουνται σάπια ατομα και αυτους που σκοτωνουν τα όνειρα νεων παιδιων, να απαιτεις να μην προστατευουν ενοπλα τον χωρο, να απαιτείς να μην προβαίνουν σε παρανομιες, να μην κλεβουν τραπεζες, να μην σαμποταρουν τον κρατικο μηχανισμο και γενικα να μην αντιδρανε βιαια γιατι "αυτομάτως καλεις το αστικο κρατος να παρει τα μετρα του ως αντιδραση" δε σε κανει κατι περισσοτερο απο έμμεσο νομιμόφρονα υπερασπιστή του αστικου κράτους. Τι άλλο να ζητησει το κρατος από τοσο νομιμόφρονες πολίτες;

    Αλλα ρωτω, πως σφυριλατειται η επαναστατικη συνείδηση του λαού, αν οχι με μικρες, συχνές πύρινες, εκρηκτικές ενέργειες που του φωτιζουν το σκοταδι της στασιμότητας; Με την λογική σου "να μην αντιδράμε βιαια μεχρι να μαζευτούμε πολλοί" ζήτω που καήκαμε. Θα τους ταράξουμε στην νομιμοτητα, αλλα στο τελος να δουμε ποιος θα ταραξει ποιον, το κρατος ή το κινημα; Θλιβερο να ακούγονται τετοιες αποψεις απο έναν που ανηκει σε κομμα που λεει οτι προετοιμάζει την εργατική τάξη για την ΕΝΟΠΛΗ σύγκρουση και την επανάσταση. Ας ενημερωνατε τουλαχιστον τον Φουντα, τον Τσουτσουβη, τον Μιχαηλίδη, τον Ρωμανο και εκατονταδες αλλους που ειτε σκοτώθηκαν είτε τρώνε τα νιάτα τους στα κολαστήρια των φυλάκων, ότι η επανασταση θα ερθει με ψηφο, πορειες και λαικο γλεντι, κριμα είναι για αυτους, που οι καημενοι αντισταθήκανε στην κρατικη καταστολη χωρις να φοβουνται μην τυχών το κράτος τους θυμώσει και αντιδρασει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Νίκος Ζ.:
      Όσο θα έρθει με την ψήφο η επανάσταση, άλλο τόσο θα έρθει και από μεμονωμένες και πλήρως αποκομμένες από το μαζικό κίνημα ενέργειες, ανθρώπων που δεν λογοδοτούν και δεν ενισχύονται από αυτό.

      Δεν είναι θέμα δαιμονοποίησης ή φετιχοποίησης των μέσων. Είναι θέμα του αν αντιπαράθεση με τους μηχανισμούς του αστικού κράτους θα γίνει με όρους μαζών ή με όρους μηχανισμών.
      Στην δεύτερη περίπτωση, απλά θα χάσεις πριν προλάβεις να παίξεις καν.
      Το κράτος θα έχει πάντα καλύτερο μηχανισμό από εσένα. Ο μόνος τρόπος για να τον αντιμετωπίζεις είναι η κινητοποίηση των μαζών.

      Και φυσικά η ατομική και ξεκομμένη από τις μάζες δράση, όσο ατομικό ηρωισμό και αν προϋποθέτει κάποιες φορές, όχι απλά δεν καλλιεργεί τους όρους της μαζικής σύγκρουσης, αλλά αντίθετα εντείνει την λογική της ανάθεσης στον "ήρωα" που θα σώσει τις μάζες από έξω.

      Ειδικά στην Ελλάδα υπάρχει πλούσια εμπειρία από το τι αποκόμισε τελικά ο κόσμος από την δράση της 17Ν π.χ., ακόμη και όταν η λαϊκή της αποδοχή βρίσκονταν στα πιο ψηλά επίπεδα.

      Και κάτι τελευταίο. Ο ατομικός ένοπλος αγώνας δεν είναι μέσο ζύμωσης. Όποιος το είδε σαν τέτοιο, κατέστρεψε και την ζύμωση και την δυνατότητα του μαζικού ένοπλου αγώνα.
      Υπάρχει πλούσια ιστορική εμπειρία σε αυτό.

      Διαγραφή
    2. @Νίκος Ζ.:
      Υ.Γ.
      Κανείς δεν μπορεί να περιφρουρήσει ένοπλα κανέναν χώρο γιατί σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να το κάνει περισσότερο ή λιγότερο φανερά, εάν θέλει να είναι αποτελεσματικός.
      Αυτό σημαίνει κατά μέτωπο ένοπλη αντιπαράθεση με τις αντίστοιχες κρατικές ένοπλες δυνάμεις.
      Είναι δηλαδή κάτι που μόνο σε επαναστατικές ή προεπαναστατικές συνθήκες μπορεί να γίνει, εκτός εάν νομίζεις πως μπορούν ελάχιστοι άνθρωποι με έναν στοιχειώδη οπλισμό να πετύχουν στρατιωτική νίκη επί του αστικού κράτους. Ότι δηλαδή δεν κατάφερε να πετύχει ούτε ο ...ΔΣΕ!
      Δεν το συζητάς, ούτε εσύ φαντάζομαι, ένα τέτοιο ενδεχόμενο στα σοβαρά.

      Διαγραφή
    3. ΤRASH, δε γινοταν να τα πεις πιο απλα κι ουσιαστικα για την ατομικη τρομοκρατια κτλ.
      Αυτο με τα "γλεντια,πορειες,καλπη", αγνοια στη καλυτερη.

      Διαγραφή
  10. "Είναι δηλαδή κάτι που μόνο σε επαναστατικές ή προεπαναστατικές συνθήκες μπορεί να γίνει, εκτός εάν νομίζεις πως μπορούν ελάχιστοι άνθρωποι με έναν στοιχειώδη οπλισμό να πετύχουν στρατιωτική νίκη επί του αστικού κράτους."

    Ας δεχτω σαν βαση συζητησης αυτο, αν και με μεγαλες επιφυλαξεις για τον ορο "προεπαναστατικές συνθήκες" που για μενα ειναι μια αναδρομικη περιγραφη συνθηκων που μπορει να γινει μονο μετα απο μια επανασταση.

    Αυτο με το οποιο διαφωνω ειναι με την καθετη υποτιμηση αλλων μορφων παλης εκτος απο την καθιερωμενη πολιτικη συγκρουση και του πολιτικου ορθου, στο πλαισιο του αστικου κρατος. Η αποψη του καθε μοντεστο ειναι μια αποψη που μπορει να ξεκινησει απο αγνες αγωνιστικες προθεσεις και πολυ ευκολα μπορει να καταληξει σε επικλήσεις νομιμότητας, υπερ του αστικου κρατους φυσικα. Οταν καταδικαζεις καθε βιαιη και παρανομη δραση υπαρχει η περιπτωση να παρασυρθεις και να αφομοιώσεις τοσο την νομιμότητα, που ακομα και η ενοπλη και βιαιη επανασταση θα μοιαζει και αυτη παρανομη.

    Τωρα το εαν αποκόμισε τελικά ο κόσμος κατι από την δράση καθε Ε.Ο., ειναι μια συζητηση που καταληγει οπως θελει καποιος να βλεπει τα πραγματα. Αν ρωτησεις τους αστους, καθε Ε.Ο. ηταν καταστροφη για τον τοπο, την οικονομια και για την ασφαλεια της κοινωνιας. Το θεμα ειναι οτι καποιοι ταυτιζονται με αυτην την αποψη κι ας μην ειναι αστοι...

    Οι Ε.Ο. ιστορικα δρουν σαν τον πυροκροτητη του κοινωνικου ξεσπασματος και βοηθουν στην κατευθυνση αυτη ανεξαρτητα εαν πετυχαινουν τον αρχικο σκοπο τους ή διαλυονται στην πορεια της επαναστασης. Ο ανταρτης δεν μπαινει στη μαχη για να κυβερνησει μια μερα, αλλα για να ξυπνησει συνειδησεις, να εμπνευσει και να προβαλει μια εικονα της επαναστασης απο το μελλον. Μην μπερδευουμε τους ιδεαλιστες ανταρτες με τα κομματικα στρατηγεια που σχεδιαζουν στρατιωτικες νικες επι του αστικου κρατους. Αυτοι οιπαρεξηγημενοι μαχητες ειναι σαρκα απο την σαρκα της ΕΤ αλλα παντα αντιμετωπιζονται σαν παριες απο αυτους που καταδικαζουν την βια απο οπου κι εαν προερχεται αλλα και απο τους αριστερους της νομιμοτητας και της ειρηνικης συνυπαρξης.Εκει που καταληγω ειναι οτι καταδικαζοντας καθε (εστω μεμονομενη)επαναστατικη δραση, η πιθανοτητα αυτοαναίρεσης, οταν ζητηθει απο τον λαο ενοπλος αγωνας, ειναι πολυ μεγαλη.

    Να κανω και μια προβοκατορικη ερωτηση: σε ποια ταξη θα κατέτασσες πχ. τον Ρωμανο; Ειναι ονειδος η διαδρομη και οι επιλογες του για το εργατικο κινημα ή ειναι αυτο το ειδος αντιπαλου που φοβαται το Κρατος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Νίκος Ζ.:
      Μάλλον δεν με διάβασες προσεκτικά.

      Να τα πιάσω ένα-ένα λοιπόν:

      Το διαφωνώ με με πρακτική γιατί την θεωρώ αναποτελεσματική ή και τελικά ζημιογόνα για το κίνημα, είναι κάτι άλλο από το "καταδικάζω". Τα αστικά δικαστήρια δικαστήρια δικάζουν και καταδικάζουν. Εμείς συζητάμε το με ποιούς τρόπους μπορούμε να πολεμήσουμε τον εχθρό καλύτερα.

      Παρακάτω τώρα, Το προεπαναστατικές συνθήκες, δεν κρίνεται μετά την επανάσταση. Είναι η κατάσταση που οι μάζες βγαίνουν στο προσκήνιο αμφισβητώντας τα αφεντικά τους. Αν προσπαθήσουν και να τα γκρεμίσουν μετά, ακολουθεί επανάσταση.

      Παρακάτω:
      Αν η δράση της κάθε αποκομένης (για λογικές αιτίες συνωμοτικότητας) από τον μαζικό αγώνα ομάδας, δρούσε σαν "πυροκροτητής", τότε η 17Ν θα την είχε κάνει την επανάσταση εδώ και χρόνια. Αποδείχτηκε (κ όχι μόνο στην Ελλάδα) πως αυτό δεν έγινε ποτέ και πουθενά. Μακάρι να ήταν έτσι. Η επαναστατική διαδικασία θα ήταν πολύ απλούστερη.
      Θα ήθελε μόνο πυροκροτητή. Δεν θα ήθελε οργάνωση των μαζών, δεν ήθελε καθημερινή ψυχοφθόρα δουλειά, δεν θα ήθελε τίποτα.
      Έλα μου όμως που η αστική κοινωνία δεν είναι απλά ένας δυναμίτης που περιμένει τον "πυροκροτητή" του...
      Αντίθετα είναι ένας οργανισμός που θα κάνει το μπαμ όταν προκύψουν οι συνθήκες να το αποφασίσει ο ίδιος, και εκεί δεν θα έχει ανάγκη από "πυροκροτητές", αλλά από οργάνωση του αγώνα.

      Τα υπόλοιπα που λες, δεν απαντάνε στα πολιτικά που έβαλα πριν, ίσως γιατί δεν θέλεις να τα σκεφτείς. Μιλάω πάντως σαν συστρατευμένος σε έναν πολιτικό χώρο που έχει δώσει μακρόχρονους ένοπλους αγώνες, στην Ελλάδα και αλλού. Η διαφορά μας είναι πως εμείς κατά καιρούς κερδίσαμε κιόλας κάποιους απ[ό αυτούς. Οπότε ίσως να μην τα λέμε και όλα τόσο στραβά.

      Παραπέρα.
      -Σχεδιάζεις επανάσταση χωρίς επαναστατικό επιτελείο; Συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι σοβαρό. Τι πιστεύεις δηλαδή; Πως θα πολεμάς με την ντόπια αστική τάξη και τον διεθνή ιμπεριαλισμό και θα έχεις την πολυτέλεια να κάνεις μια βδομάδα συνελεύσεις για να πάρεις αποφάσεις ζωής και θανάτου;
      Σκέψου το εάν θες. Σκέψου επίσης αν είναι δυνατό ένα μαζικό λαϊκό κίνημα να παίρνει αποφάσεις μέσα από γενικές συνελεύσεις στο ΕΜΠ... (δεν θα χωράνε καν)

      Και τέλος μια και ρωτάς. Ο Ρωμανός σίγουρα εργάτης δεν είναι, ούτε και η δράση αφορά σε οτιδήποτε την εργατική τάξη, με την οποία εξάλλου καμμία σχέση δεν είχε.
      Σαν άνθρωπο που υπεράσπισε τις προσωπικές του αξίες με τον τρόπο που τις καταλάβαινε εκείνος τον σέβομαι απεριόριστα, αυτόν και ένα σορό άλλους όπως αυτός.
      Το είδος του αντιπάλου που "φοβάται" το κράτος δεν είναι σίγουρα πάντως.
      Τι ακριβώς να φοβηθεί; Μήπως το γκρεμίσει μια παρέα ρομαντικών κ θαρραλέων παιδιών;
      Ούτε οι ίδιοι φαντάζομαι να πίστευαν πως είχαν τέτοια δυνατότητα.

      Εκείνο που το αστικό κράτος είναι το οργανωμένο εργατικό μαζικό κίνημα.
      Και αυτό δυστυχώς χτίζεται με πολύ πιο ψυχοφθόρα και άδοξα μέσα από τα πιστόλια.

      Τα όπλα είναι το κερασάκι στην τούρτα, και είναι μια απόφαση που ανήκει στον λαό. Δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ως βάση της χωρίς αυτόν.

      Τότε και δουλειά δεν κάνεις, και αγωνιστές χαραμίζουν τις ζωές τους τσάμπα κ βερεσέ.

      Διαγραφή
    2. @Νίκος Ζ.:
      Και κάτι τελευταίο σαν τροφή για σκέψη.
      Την επανάσταση στην Ρωσία δεν την έκαναν οι Ναρόντνικοι αλλά οι Μπολσεβίκοι.
      Δεν αναρωτιέσαι καθόλου γιατί;
      Υ.Γ.
      Γιατί μπερδεύεις την πολιτική διαφωνία με την ηθική απαξίωση;
      Ήταν σταθερό αυτό το μοτίβο στο τελευταίο σου σχόλιο...

      Διαγραφή
    3. θα ηταν πιο ευκολο να απαντησω σε ολα τα ζητηματα που θετεις, εαν δεν αντιμετωπιζες τις Ε.Ο. σαν οχηματα καταληψης εξουσιας. Ειπα και παραπανω οτι δεν ειναι αυτος ο ρολος τους, αλλα το να εμνευσουν, να κινητοποιησουν, να ξεσηκωσουν τον κοσμο,οπως γινεται σε ολη την ιστορια, ανεξαρτητα εαν εγιναν τελικα επαναστασεις ή απετυχαν. Το στρατηγικο επιτελειο προυποθετει να εχεις κανει καταληψη του κρατικου μηχανισμου. Ξανατονιζω οτι δεν ειναι αυτος ο σκοπος του ανταρτη ουτε να φτιαγνει προγραμματικες θεσεις, παρα μονο αμεσα σχεδια δρασης.

      Επισης το εαν πετυχε ή οχι μια επαναστατικη οργανωση, δεν μπορεις να το κρινεις εαν δεν ξερεις τι πυροδοτησε ή σε ποσους και ποιους εδωσε εμπνευση να ξεσηκωθουν και οπως φαινεται, με καθε διαλυση μιας οργανωσης γενιουνται 3 νεες. Ας συμφωνησουμε τουλαχιστον σε αυτο που ειπε ο Λενιν αναφερόμενος στους τρομοκράτες της εποχής, το οποιο ειναι και η ουσια σε οσα προειπα: «Οι άνθρωποι αυτοί έδειξαν μεγάλη αυτοθυσία και με τη ηρωική τους τρομοκρατική μέθοδο πάλης κατέπληξαν όλο τον κόσμο. Οι θυσίες αυτές αναμφισβήτητα δεν πήγαν του κάκου, ΣΥΝΤΕΛΕΣΑΝ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΆΜΕΣΑ Ή ΈΜΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ του ρώσικου λαού που επακολούθησε» (Απαντα, τ.30, σελ.315)

      Διαγραφή
    4. @Νίκος Ζ.
      Λες:
      "Το στρατηγικο επιτελειο προυποθετει να εχεις κανει καταληψη του κρατικου μηχανισμου."
      Ουδέν αναληθέστερο τούτου.
      Δεν είχε καταλάβει το ΕΑΜ, ο ΔΣΕ, οι Μπολσεβίκοι, οι Σπαρτακιστές κλπ τον κρατικό μηχανισμό. Τα στρατηγικά τους επιτελεία τα δημιούργησαν ακριβώς για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν με στοιχειώδεις αξιώσεις νίκης στην αντιπαράθεση τους με τον κρατικό μηχανισμό.

      Η βασική μας διαφωνία παραμένει επάνω στο ζήτημα πως ο ένοπλος αγώνας δεν είναι μέσο ζύμωσης αλλά η τελική πράξη του δράματος. Αν τον δεις σαν μέσο ζύμωσης τότε βάζεις το κάρο μπροστά από τα βόδια.

      Όσο για το αν ενέπνευσαν ή όχι οι ένοπλες οργανώσεις, δεν ενέπνευσαν ποτέ και κανένα ΜΑΖΙΚΟ κίνημα, και ούτε θα μπορούσαν κιόλας. Οι σκόρπιοι ασυντόνιστοι μεταξύ τους και αποκομμένοι από τις μάζες πυρήνες, που θα τσακίζονται θα τσακίζονται ο ένας μετά τον άλλο είναι η χαρά των κατασταλτικών μηχανισμών.
      Η όλη λογική αυτή το μόνο πράγμα που παράγει είναι νεκρούς και φυλακισμένους που θα μπορούσαν να έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα.

      Όσο για την άποψη του Λένιν για την ατομική τρομοκρατία, νομίζω πως ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι αυτό:

      " Να καλείς σε μια τέτοια τρομοκρατία, όπως είναι η διοργάνωση αποπειρών δολοφονίας ενάντια σε υπουργούς από μεμονωμένα άτομα και από άγνωστους μεταξύ τους ομίλους, τη στιγμή που οι επαναστάτες δεν έχουν αρκετές δυνάμεις και μέσα για την καθοδήγηση της μάζας, που ήδη ξεσηκώνεται, - σημαίνει ότι όχι μόνο διακόπτεις μ' αυτόν τον τρόπο τη δουλειά μέσα στις μάζες, αλλά και προκαλείς άμεσα την αποδιοργάνωση της δουλειάς.

      Εμείς, οι επαναστάτες (...) Πρέπει να δρούμε όλοι μαζί πιο ενεργητικά, πιο θαρραλέα και πιο οργανωμένα. Ενώ οι σοσιαλιστές - επαναστάτες συμπεραίνουν: "Πυροβόλα, ασύλληπτο άτομο, γιατί, αλίμονο, η μάζα θα αργήσει ακόμα, και γιατί ενάντια στη μάζα υπάρχουν φαντάροι". Αυτό πια είναι τελείως ανόητο, κύριοι!» (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: «Απαντα», τ. 6, σελ. 381 - 385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»)

      Έχει νομίζω ένα ενδιαφέρον η ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου με τίτλο "επαναστατικός τυχοδιωκτισμός" του Βλαδίμηρου:
      http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1379055

      Διαγραφή
    5. Η όλη λογική αυτή το μόνο πράγμα που παράγει είναι νεκρούς και φυλακισμένους που θα μπορούσαν να έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα. =Η όλη λογική αυτή το μόνο πράγμα που παράγει είναι νεκρούς και φυλακισμένους αγωνιστές που θα μπορούσαν να έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα.

      Διαγραφή
  11. Όσο κι αν "προωθημένο" το κείμενο...
    "το ρίζωμα του δικτύου ανάμεσα σε μπράβους, ‘’αναρχικούς’’, χούλιγκανς, μεγαλομαγαζάτορες, ναρκέμπορους και αστυνομικούς είναι βαθύ."
    ...αυτά και άλλα, ο κόσμος τά'χει τούμπανο κι εσείς κρυφό μαράζι.

    Κάποιοι έχουν για βίβλο την "θεωρία του αντάρτη" του Σμιτ, ξεχνώντας πως πρόκειται για σειρά διαλέξεων στη στρατιωτική ηγεσία του Φράνκο.

    Η πίστη-μπέσα που δίνετε στο κατασκεύασμα και όχι απλά αλωμένο ίντυ, παραμένει ακλόνητη!
    Τι στο καλό, να δίνει γραμμή το ίντυ όχι μόνο υπέρ εκλογών αλλά σαν κομματάρχης κιόλας.
    Ας είναι καλά το μπλοκ του σρζ που άνοιγε και σας προστάτευε στις πορείες... λέγατε.

    Υπάρχει σχέση με αυτό; http://goo.gl/RhoOEf
    Με τα ανέκδοτα περί κατάργησης της αστυνομίας και δημιουργίας πολιτοφυλακής;
    Με τον Μπάτμαν ή το Ζορρό;

    https://www.youtube.com/watch?v=885mbxTl5eI

    μην με κόψεις σο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. -Το σο είναι ψευδώνυμο ή νομίζεις πως γράφεις στο indymedia;
      -Μιλώντας σε 2ο πληθυντικό, σε ποιούς απευθύνεσαι;

      Διαγραφή
    2. Προς "πολιτοφύλακες" απυθυνόμουν.
      Ευχαριστώ για την φιλοξενία!

      μην με κόψεις σο (ψευδώνυμο όλο μαζί)

      Διαγραφή
    3. υπαρχει σε πολυ κοσμο (πολυ...σε αρκετο απο αυτους που συνανταμε εμεις οχι γενικα πολυ) διαδεδομενη η αποψη οτι δεν γινεται τπτ με τα "κλασικα" και αμα δεν παρεις το οπλο......
      ποιοι τα λενε αυτα; κυριως μεγαλυτερης ηλικιας που βιαζονται και δεν μπορουν να περιμενουν, αλλοι που δεν εχουν τα κακαλα να κανουν αυτα που κανει το ταξικο εργατικο κινημα και αν σπασει ο διαολος το ποδι του και παρθουν τα οπλα στην καλυτερη θα ειναι στις διαβιβασεις.
      η αλλη κατηγορια ειναι κυριως πιτσιρικαδες υπερεπαναστατες οι οποιοι δινουν μεγαλυτερη σημασια στο μεσο της επαναστασης παρα στην ιδια την επανασταση.
      η πρωτη κατηγορια ειναι "ακινδυνη" γιατι δεν εχει διαθεση παλης ετσι και αλλιως.
      η αλλη ομως; η αλλη ειναι μια κατηγορια ευκολα χειραγωγισημη, αφου αν εμφανισθει ενας σουπερ ηρωας (v for vendeta πχ) και τους φουσκωσει το μυαλο για την ενοπλη παλη (γουαο) θα πειστουν να κανουν τα παντα ακομα και αν αυτο ειναι κακο για το κινημα.

      οι ενοπλες ομαδες που λειτουργησαν στην ελλαδα αλλα και απανταχου, που δεν ειχαν συνδεση με την εργατικη ταξη, αλλα ζουσαν με αυταπατη της δικια τους αυθεντιας, κατεληξαν καρικατουρες ή ακομα χειροτερα διαβρωθηκαν απο τις μυσστικες υπηρεσιες αν δεν ειχαν στηθει ευθης εξαρχης απο τις ιδιες.
      η λογικη αυτη λειτουργει απο την αλλη κατευθυνση στην λογικη της αναθεσης και του καναπε, αφου μια φωτισμενη μειοψηφια θα αναλαβει να καθαρισει την κοπρο για εμας. (ποσο διαφερει απο την λογικη των αυγων;;;)

      οι farc ειναι ενοπλο κομματι λαικου κινηματος για αυτο αντεχουν και εχουν δραση.
      ποια ειναι η συνεισφορα ολων αυτων των "επαναστατικων" ομαδων; ενα απολυτο τεραστιο 0 (μηδεν).

      για τα συγκεκριμενα τωρα του θεματος, προσοχη σε οσους σαγηνευτικαν με την συγκεκριμενη ομαδα, ισως ειναι ηδη ποιο διαβρωμενη και απο τις ερυθρες ταξιαρχιες και οχι απο την μερια που φανταζονται πολλοι

      Υ.Γ. ολως περιεργως χθες η αστυνομια εκανε ντου στην περιοχη και θεωρητικα μαζεψε τους πρεζεμπορους απο την πλατεια, τυχαιες και ασχετες ειδησεις ε;

      Διαγραφή
  12. Η ενέργεια αυτή έχει τις προϋποθέσεις να εντάσσεται σε ένα γενικότερο σχέδιο "εν εξελίξει".
    Ο εμπορικός τίτλος του σχεδίου: "πολιτοφυλακή εναντίον μαφίας ναρκωτικών στα εξάρχεια".
    Το αληθινό περιεχόμενο: Βρώμικος πόλεμος "κατά τρων ναρκωτικών".

    Όταν μιλάς για "μαφία" και διατείνεσαι ότι ανοίγεις "πόλεμο" εναντίον της, πρέπει να περιμένεις το ενδεχόμενο ότι αυτός ο πόλεμος δεν θα διεξαχθεί μονόπλευρα, και ότι θα πάρει τα χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν στις μορφές δράσης του οργανωμένου εγκλήματος. Και ότι στον ίδιο αυτό "πόλεμο" δεν πρόκειται να μείνουν αμέτοχοι οι πολύμορφοι μηχανισμοί του αστικού κράτους που ξεκινάνε από τον "διοικητή του τοπικού α.τ." και φτάνουν ως την "αντιναρκωτική συνεργασία" των κατασταλτικών μηχανισμών με τις αρμόδιες υπηρεσίες των ΗΠΑ για τις οποίες το ζήτημα των "ναρκωτικών" ααποτελεί μια τεράστια επένδυση οικονομικού και πολιτικού ελέγχου.

    Πρότυπο διεξαγωγής ενός τέτοιου βρώμικου πολέμου είναι το Μεξικό, όπου την τελευταία δεκαετία στο πλαίσιο του "πολέμου κατά των ναρκωτικών" καταγράφονται σχεδόν 30.000 εξαφανισμένοι
    http://prensa-rebelde.blogspot.gr/2016/07/30000-2006.html
    χώρια οι χιλιάδες καταγραμμένοι νεκροί.

    Έχει λοιπόν όλες τις προϋποθέσεις μια τέτοια ενέργεια να εντάσσεται σε ένα σχέδιο εξειδίκευσης αυτών των όρων στον "μικρόκοσμο" των εξαρχείων, πρώτα, και μετά έχει ο θεός και για ευρύτερες εφαρμογές.

    Από αυτή την άποψη είναι ικανό να προκαλεί και θυμηδία το σημείο περί συμμαχίας με την "τοπική κοινωνία" που υποτίθεται ότι διάκειται θετικά απέναντι σε μια τέτοια προοπτική...
    Αλλά και ολόκληρο το συγκεκριμένο απόσπασμα (και όχι μόνο αυτό), περί "μεταναστευτικού ή αναρχικού άλλοθι άσκησης αντικοινωνικής βίας" από τη μια και, από την άλλη, περί "τοπικής κοινωνίας που διαμαρτύρεται δικαίως", και αδίκως "καταλογίζονται ως μικροαστοί και φασίστες", σαν ιδεολόγημα με γενικότερες διαστάσεις που εξορισμού δεν περιορίζονται στον εξαρχειώτικο μικρόκοσμο των "πολιτοφυλάκων", πολύ απλά συνιστά σχήμα ιδεολογικής στήριξης σε σχεδιασμούς "αυτοματισμού" που δείγμα τους αποτελούν γεγονότα σαν κι αυτό
    https://spasmenoparathyroblog.wordpress.com/2016/07/11/greek-fascists-like-isis/#more-14728
    για τα οποία γεγονότα (παρεμπιπτόντως) αποτελεί έδαφος μαθηματικής τους επώασης η κυβερνητική πολιτική "διαχείρισης" του προσφυγικού-μεταναστευτικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αλλά και η όλη θεωρητική έκθεση ιδεών γύρω απο την "πολιτοφυλακή" τοποθετημένη όχι στα "εξάρχεια" αλλά στα ίδια αυτά γεγονότα στη Λέρο, άλλο δεν κάνουν παρά να κουβαλούν νερό σε "μικροαστούς και φασίστες" που με το άλλοθι των "τοπικών κοινωνιών" υλοποιούν βαθύτατα αντιδραστικά σχέδια και μεθοδεύσεις που αυτή τη στιγμή βρίσκονται απλώς στην αρχή του επιχειρούμενου ξεδιπλώματός τους.

    Στο ξεδίπλωμά της βρίσκεται συνολικά και η αντιλαϊκή επίθεση στην Ελλάδα, και καθώς το ενδεχόμενο να συναντήσει την αποφασιστική αντίθεση των εργαζόμενων και της νεολαίας είναι πάντα ανοιχτό, οι μηχανισμοί της αστικής εξουσίας φροντίζουν έγκαιρα να εγκαθιστούν δικλείδες της δικής τους ασφάλειας, οι οποίες δικλείδες συνίστανται στην μετατόπιση των κοινωνικών συσχετισμών σε όσο το δυνατόν πιο αντιδραστική και αποπροσανατολιστική κατεύθυνση.

    Η αντιναρκωτική ρητορική είναι ιδιαίτερα συγκινητική, αλλά εφόσον αξιοποιείται σαν όχημα υλοποίησης των πιο βρώμικων σχεδιασμών της αντίδρασης, από συγκινητική μετατρέπεται σε αποκρουστική. Τα ναρκωτικά - και δεν ανακαλύπτω την Αμερική με αυτό - είτε με την όψη του "εναλλακτισμού" είτε με την όψη του "αντιναρκωτικού πολέμου" είτε και με τον μεταξύ τους "διπολισμό" αποτελούν ειδικό αντικείμενο οικονομικού και πολιτικού ελέγχου και χειραγώγησης εκ μέρους των ιεραρχικά ανώτερων βαθμίδων της εξουσίας του ιμπεριαλισμού, και η ενέργεια αυτή είναι πλήρως αφομοιώσιμη στην εξαιρετικά επικίνδυνη στρατηγική τους.

    Το ζήτημα της εξάρτησης από τα ναρκωτικά είναι ζήτημα μορφωτικού εξοπλισμού της νεολαίας και ενίσχυσης των δομών απεξάρτησης. Το ζήτημα της "μαφίας" των ναρκωτικών και του όποιου βαθμού "σύμφυσής" της με τον κρατικο μηχανισμό, είναι ζήτημα άρρηκτα συνδεμένο με το ζήτημα του τσακίσματος των καταπιεστικών μηχανισμών του αστικού κράτους. Κι αυτό το ζήτημα δεν αντιμετωπίζεται με "πολιτοφυλακές" και μάλιστα με τέτοιες που από την ίδια τους την ύπαρξη συμπεραίνουν τον "λαογέννητό" χαρακτήρα τους αντί για το αντίθετο, και που αποτελούν στην πραγματικότητα μια εσωστρεφή σέχτα με δράση ικανή να ενταχτεί και να αποτελέσει καταλύτη σε βρώμικους αντιδραστικούς σχεδιασμούς εκτεταμένης εμβέλειας (στους οποίους περιλαβάνεται και η ακόμα στενότερη "σύμφυση" κρατικών μηχανισμών και "μαφίας" - που αποτελεί άλλωστε μια ειδική πλευρά της σύμφυσης αστικού κράτους και μονοπωλιακού κεφαλαίου).

    Αφήνω για το τέλος και όλη την "ανάλυση" περί εξαρχείων: Ένας χώρος μαζικής συνεύρεσης της νεολαίας τίθεται υπό "προστασία" επειδή είναι χώρος μαζικής συνεύρεσης της νεολαίας, και ταυτόχρονα με το άλλοθι του "καταναλωτισμού" καταδικάζεται ως χώρος μαζικής συνεύρεσης της νεολαίας. Ακόμα μια σύμπτωση με την απέχθεια της εξουσίας για κάθε μαζική συνεύρεση της νεολαίας και με τις τυποποιημένες μεθόδους που χρησιμοποιούνται για την ματαίωσή της, άλλοτε πχ στο επίπεδο μιας διαδήλωσης, τώρα σε κοινωνικό επίπεδο στον συγκεκριμένο "μικρόκοσμο" των εξαρχείων που στα μάτια των συντακτών του κειμένου φαντάζει διαθλασμένα και αντεστραμμένα σαν κοινωνικό σύμπαν...



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @AGIS:
      Ακόμη μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική γωνία αυτή που βάζεις.

      Διαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.