Σήμερα, αφού διήνυσε μία εντυπωσιακή πολιτική πορεία σε Ελλάδα και Ευρώπες, η Άννα "Έχω πάει και Μπόντιμπίλντεμπεργκ" Διαμαντοπούλου είναι μια ανήσυχη παρατηρηρτής των πολιτικών δρώμενων. Βεβαίως, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ως εντασσόμενη στη συνέχεια του ως άνω ανδρεϊκού συνθήματος ("Τιμημένα Γηρατειά"), οπότε, εύλογα πιστεύουμε ότι θα επανακάμψει για να συνεχίσει την ευρωπορεία της η δοκιμαζόμενη χώρα μας. Κάτι σαν χρυσή εφεδρεία, να πούμε.
Για να μην ξεχαστεί και τελείως, βέβαια, που και που ξεμυτίζει με καμιά ανάρτηση σε σόσιαλ μίντια, εντασσόμενη στο ρεαλιστικομενουμευρωπαϊκό κλίμα, αυτό κάτω από το οποίο θα τα βρουν (ή τα ΄χουν ήδη βρει) συριζοπασόκοι και πασόκοι. Σε μία εξ αυτών μας λέει, μέσω γλαφυρής αφήγησης με χρήση δραματικού διαλόγου, πόσο κακός είναι ο σοσιαλισμός (ο κανονικός, όχι ο καλός, ο δικός της) που έρχεται σε ρήξη με την Αγορά, το ρεαλισμό, την Κοινή Λογική κ.λπ. Συγκεκριμένα, διεκτραγωδείται η κατάσταση της Βενεζουλελας που ο κόσμος υποφέρει και εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι χωρίς ΕΕ και καπιταλισμό, θα ψάχναμε για λαχανίδες.
Βεβαίως, στο παράδειγμα της Βενεζουέλας έχει και τα δίκια της. Αντί ο συχωρεμένος ο Τσάβες να καταργήσει τη δικτατορία της αστικής τάξης (κοινοβουλευτισμό) το ΄ριξε σε κάτι μεσοβέζικα που, έστω και ως τέτοια, εξασφάλισαν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για μεγάλο μέρος των πενόμενων κοινωνικών στρωμάτων.
Σήμερα, όμως, μετά από χρόνια συστηματικής υπονόμευσης του Τσάβες και του διαδόχου του Μαδούρο, η αστική τάξη είναι έτοιμη να ανακαταλάβει και την πολιτική ηγεμονία της χώρας, αφού ποτέ δεν απώλεσε ολοκληρωτικά την οικονομική τοιαύτη. Εκμεταλλεύεται, μεταξύ άλλων, και την κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου για να ανακαλύψει εκ νέου το μονόδρομο της Ελεύθερης Αγοράς.
Εννοείται, βέβαια, ότι το πολιτικό προσωπικό που εκπροσωπεί την αστική τάξη της Βενεζουέλας είναι τυπική περίπτωση διεφθαρμένων παλιάτσων που θα αποκαταστήσουν την κοινωνική δικαιοσύνη με αστικά μέτρα, δηλαδή, την κρίση θα την πληρώσει ο λαός (για να μάθει, κιόλας, να μην κάνει σοσιαλταρζανιές), ενώ θα διασφαλιστεί η επάνοδος στην πεπατημένη της ακραίας κερδοφορίας των βενεζουελάνων καπιταλιστών και της ευημερίας της μεσαίας τάξης, που θα μπορεί να έχει κωλόχαρτο και άι φόουν, χωρίς περιορισμούς.
Όλο αυτό δεν είναι παρά μια παραλλαγή του ιδεολογήματος που προβάλλει ο Αλέξης, ο Κυριάκος, η Φώφη και ο κορυφαίος όλων Βασίλης Λεβέντης. Στην Ελλάδα δεν είχαμε, βέβαια, με την Πρώτη Φορά Αριστερά κοινωνική πολιτική τύπου Τσάβες, γιατί, προφανώς, ποτέ δεν υπήρξε σε ηγετική θέση εξουσίας κάποιος με σοσιαλιστικές αναζητήσεις και εναλλακτικές. Είχαμε, βέβαια, μία εικονική απειλή πνιγμού, σαν αυτόν που τώρα βιώνει ο βενεζουελάνος πολίτης. Όπως και να ΄χει, το μήνυμα είναι σαφές. Εκονική ή πραγματική η οικονομική βία είναι παρούσα. Καταστρέφει ζωές, εξαθλιώνει και εκβιάζει με το "Υπάρχει και το χειρότερο". Πραγματικά, υπάρχει και το χειρότερο και κάποιοι θέλουν να διασφαλίσουν ότι θα το ζήσουμε, όπως η Άννα Διαμαντοπούλου.
-Θα την αφήσουμε;
-Θα τους αφήσουμε;
-ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕΙΣ;
Πηγή: Sleeping village
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.