«Ανήκομεν εις την δύσην»: Τα πως, τα γιατί και το εάν θα μπορούσε και αλλιώς

Να αρχίσουμε από το πότε όμως. Η Ελλάδα (δηλαδή η αστική της τάξη για να ακριβολογούμε) ανήκει «ψυχή τε και σώματι» που λέμε, στην δύση (και πιο συγκεκριμένα έχει ταυτίσει πλήρως τις τύχες της με αυτές του αγγλοσαξωνικού ιμπεριαλισμού), από την εποχή της δολοφονίας του Καποδίστρια –μια υπόθεση για την οποία τα βρετανικά αρχεία παραμένουν κλειστά μέχρι και σήμερα!-, και χωρίς καμμία σχεδόν αμφιταλάντευση επάνω σε αυτό, μέχρι και τις μέρες μας.

-Ποιό όμως μπορεί να είναι το νήμα που ενώνει τόσο διαφορετικές εποχές και καταστάσεις και που ξεκινώντας από τον αρχηγό του «αγγλικού κόμματος» Μαυροκορδάτο, φτάνει μέχρι τον «ανήκουμε στην δύση» Τσίπρα;

Η απάντηση εδώ είναι απλή και βρίσκεται στο ποιό είναι διαχρονικά το κυρίαρχο και πιο δυναμικό τμήμα της ελληνικής τάξης, δηλαδή το εφοπλιστικό κεφάλαιο.

Η σημαία των ελλήνων εφοπλιστών

επί ...τουρκοκρατίας!

Το τμήμα δηλαδή του ελληνικού κεφαλαίου που όχι μόνο είχε δική του σημαία πριν ακόμη την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους (βλέπε και εδώ), αλλά και που ως και σήμερα παραμένει μια παγκόσμια δύναμη στον κλάδο του, σε αντίθεση με την θέση άλλων τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου, στον παγκόσμιο καταμερισμό ισχύος.

Εφόσον λοιπόν είναι το εφοπλιστικό κεφάλαιο το κυρίαρχο τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης, αυτό έχει ανάγκη προστασίας όχι μόνο εντός των μικρών συνόρων του ελληνικού κράτους, αλλά στα πέρατα –κυριολεκτικά- της οικουμένης όπου αυτό επιχειρεί, και απλώνονται κατά συνέπεια τα συμφέροντα του. Μια τέτοια προστασία που φυσικά μόνο μια δύναμη που ελέγχει τις θάλασσες παγκόσμια θα μπορούσε να προσφέρει.

Αυτή η δύναμη δηλαδή που μέχρι τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο βρίσκονταν στα χέρια της Αγγλίας και μετά από αυτόν στα χέρια των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Από το παραπάνω δεν προκύπτει μόνο η ευνόητη εξήγηση για την διαχρονική ταύτιση της αστικής τάξης με τον αγγλοσαξονικό ιμπεριαλισμό, αλλά μπορεί να βγει και ένα ασφαλές συμπέρασμα για το εάν αυτός ο στρατηγικός για την ελληνική τάξη προσανατολισμός είναι δυνατόν να αλλάξει, και υπό ποιούς όρους και πρϋποθέσεις.

Οι προϋποθέσεις λοίπον για να στραφεί το ελληνικό αστικό κράτος σε άλλου είδους συμμαχίες, είναι μόλις δύο, και είναι σαφείς:

1. Να σταματήσει το εφοπλιστικό κεφάλαιο να είναι κυρίαρχο εντός της ελληνικής αστικής τάξης 
2. Να σταματήσει ο στόλος των ΕΠΑ να ελέγχει τις παγκόσμιες θάλασσες.

Με δεδομένη την απιθανότητα των παραπάνω ενδεχόμενων, προκύπτει και η ανάλογη απιθανότητα της στροφής της ελληνικής αστικής τάξης σε άλλες συμμαχίες.

Η συζήτηση λοιπόν ενός τέτοιου ενδεχόμενου, στερείται κάθε λογικού νοήματος, και πολύ περισσότερο που εκτός από τους πραγματιστικούς λόγους για αυτήν την συμμαχία, που επιβάλει η υλική αναγκαιότητα σε μια οικονομική δύναμη που δεν έχει την ανάλογη στρατιωτική ισχύ για να υπερασπίσει τα συμφέροντα της, επισέρχονται και κάποιοι σοβαρότατοι ιστορικοί παράγοντες, με πρώτο και κύριο το γεγονός πως η ελληνική αστική τάξη χρωστάει κυριολεκτικά την ύπαρξη της στον αγγλοσαξονικό ιμπεριαλισμό, αφού χάρη στην δική του παρέμβαση και μόνο έσωσε το τομάρι της, τόσο τον Δεκέμβρη του ’44, όσο και στον δεύτερο ένοπλο αγώνα του 1946-’49.

Και οι αγγλοαμερικάνοι δεν είναι από αυτούς που ξεχνάνε όταν τους χρωστάς τόσο μεγάλες χάρες....