Το προηγούμενο του Μονάχου*

Στη δεκαετία του ’30, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές ελίτ έκριναν ότι η ΕΣΣΔ, με το μοντέλο της, απειλούσε τα ταξικά συμφέροντα τους. Συνεπώς, υποστήριζαν από κοινού το ναζιστικό αποικιοκρατικό σχέδιο για την Ανατολική Ευρώπη και τη καταστροφή των σλαβικών λαών. Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις από τη Μόσχα για τη δημιουργία μιας ευρείας συμμαχίας ενάντια στο ναζισμό, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δέχθηκαν όλες τις απαιτήσεις του καγκελαρίου Χίτλερ, συμπεριλαμβανομένης της προσάρτησης της Σουδητίας. Ήταν οι Συμφωνίες του Μονάχου (1938), με αποτέλεσμα τη πρακτική άτακτη φυγή της ΕΣΣΔ και τη σύναψη, από τη πλευρά της, του Σύμφωνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ (1939). Αργότερα, ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες και μετά ορισμένοι Αμερικανοί, συνειδητοποίησαν το λάθος τους και αποφάσισαν να συμμαχήσουν με τη Ρωσία(ΕΣΣΔ) εναντίον των Ναζί.

Κάτω από τα μάτια μας, τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται. Οι ευρωπαϊκές ελίτ θεωρούν την Συριακή Δημοκρατία ως αντίπαλο, είτε υπερασπιζόμενες την αποικιακή προοπτική του Ισραήλ, είτε ελπίζοντας οι ίδιες να ξανά-αποικήσουν το Λεβάντε και να αρπάξουν τα τεράστια ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα φυσικού αέριου. Ως εκ τούτου, υποστήριξαν τις μυστικές αμερικανικές επιχειρήσεις της «αλλαγής καθεστώτος» και προσποιήθηκαν ότι πίστευαν το μύθο της «Αραβικής Άνοιξης».
Μετά από πέντε χρόνια πολέμου δια αντιπροσώπων, παρατηρώντας ότι ο πρόεδρος Μπασάρ Άσαντ είναι ακόμα εκεί, αν και χίλιες φορές ανακοίνωσαν την παραίτησή του, οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν σε μέγεθος 3 δισ. € ετησίως, την τουρκική υποστήριξη στους τζιχαντιστές. Και αυτό, σύμφωνα με τη λογική τους, θα τους φέρει τη νίκη και επομένως τον τερματισμό των μεταναστεύσεων. Δεν θα αργήσουν να συνειδητοποιηθούν [12], αλλά πολύ αργά, ότι με τη κατάργηση των θεωρήσεων (βίζας) για τους Τούρκους υπηκόους, επέτρεψαν την ελεύθερη κυκλοφορία μεταξύ των στρατοπέδων της Αλ Κάιντα στην Τουρκία και στις Βρυξέλλες [13].

Η σύγκριση με το τέλος της δεκαετίας του ’30 είναι ακόμη ορθότερη στο βαθμό που στη διάρκεια των συμφωνίων του Μονάχου, το ναζιστικό Ράιχ είχε ήδη προσαρτήσει την Αυστρία, χωρίς να προκαλεί αισθητή αντίδραση των άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Και σήμερα, η Τουρκία κατέχει ήδη το βορειοανατολικό μέρος ενός κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Κύπρου, και μια λωρίδα λίγων χιλιομέτρων βαθιά στη Συρία, που διοικείται από ένα Wali (νομάρχη) που διορίστηκε για το σκοπό αυτό.

Όχι μόνο η ΕΕ τα δέχεται, αλλά με τη στάση της, προέτρεψε την Άγκυρα να συνεχίσει τις προσαρτήσεις της κατά παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Η κοινή λογική του καγκελάριου Χίτλερ και του πρόεδρου Ερντογάν βασίζεται στην ενοποίηση της «φυλής» και τον εθνοκαθαρισμό του πληθυσμού. Ο πρώτος ήθελε να ενώσει τους πληθυσμούς της «γερμανικής φυλής» και να καθαρίσει τα "ξένα" στοιχεία (Εβραίους και των Ρομά), ο δεύτερος θέλει να ενώσει τους πληθυσμούς της «τουρκικής φυλής» και να καθαρίσει τα "ξένα" στοιχεία (Κούρδους και Χριστιανούς).

Το 1938, η ευρωπαϊκή ελίτ πίστευε στην φιλία του καγκελαρίου Χίτλερ, σήμερα σε αυτή του πρόεδρου Ερντογάν.
______________
[12] « Lettre ouverte aux Européens coincés derrière le rideau de fer israélo-US από τον Hassan Χαμάντεχ, Réseau Voltaire, 21 Μαΐου 2014.
[13] “Israeli general says al Qaeda’s Syria fighters set up in Turkey” (Ισραηλινός στρατηγός μιλάει για μαχητές της Αλ Κάιντα στη Συρία, που έχουν εκπαιδευτεί στην Τουρκία), Dan Williams, Reuters, 29 Ιανουαρίου 2014.
 _____________
*Απόσπασμα από εκτενέστερο άρθρο του Τιερί Μεϊσάν με τίτλο "Η ευρωπαϊκή αυτοκτονία ενώπιον της Τουρκίας", για αρκετά από τα συμπεράσματα του οποίου διατηρούμε τις επιφυλλάξεις μας.