36ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ #1

Ούτε τα μικρά παιδιά δεν πείθουν πια...

Εκφυλισμός και μάχη των μηχανισμών για τους συσχετισμούς

Ολοκληρώνονται σήμερα οι εργασίες στη Ρόδο

Με τις εκλογές για την ανάδειξη των νέων οργάνων (Διοικητικό Συμβούλιο, Εξελεγκτική Επιτροπή και Γενικό Συμβούλιο) ολοκληρώνεται σήμερα Κυριακή το 36ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ στη Ρόδο.

Και μόνο ο τόπος, που επιλέχτηκε από την πλειοψηφία για τη διεξαγωγή του Συνεδρίου, σε μια περίοδο που οξύνεται η επίθεση της κυβέρνησης και του κεφαλαίου με αιχμή το Ασφαλιστικό και το εργατικό κίνημα προετοιμάζεται για 48ωρη απεργία, επαληθεύει την εκτίμηση των ταξικών δυνάμεων ότι οι εργαζόμενοι δεν είχαν και δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από αυτό το συνέδριο.

Αλλωστε, πριν ακόμα ξεκινήσουν οι εργασίες, αυτό που κυριάρχησε ήταν ο εκφυλισμός στις διαδικασίες εκλογής των αντιπροσώπων από Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, όπου με ευθύνη της πλειοψηφίας υπήρξε οργανωμένο σχέδιο παραγωγής αντιπροσώπων για την αλλοίωση του πραγματικού συσχετισμού στο Σώμα του συνεδρίου.

Ο ίδιος εκφυλισμός εκφράστηκε και στις εργασίες, με την παντελή σχεδόν απουσία της πλειοψηφίας των συνέδρων από την αίθουσα, τα παρασκηνιακά παιχνίδια και τη συνδιαλλαγή για τις καρέκλες, τους μηχανισμούς που εντάσσονται στα διάφορα σχέδια για την αναμόρφωση του αντιλαϊκού πολιτικού συστήματος, τις αλληλοκατηγορίες μεταξύ αντιπροσώπων που μέχρι πριν από λίγους μήνες συστεγάζονταν στις ίδιες παρατάξεις και τώρα αλληλοκατηγορούνται για «εργοδοτισμό».

Ωστόσο, οι όρκοι πίστης στη στρατηγική του κεφαλαίου και η πολεμική στις ταξικές δυνάμεις ήταν το στοιχείο που τους ένωνε όλους και σ' αυτό το συνέδριο κι αυτό αποτυπώθηκε στις ομιλίες των επικεφαλής των παρατάξεων, ιδιαίτερα του ΜΕΤΑ (πρώην «Αυτόνομη Παρέμβαση»).

Κρύβουν τον πραγματικό αντίπαλο 

Αυτήν την εικόνα είχε η αίθουσα του Συνεδρίου τη

δεύτερη μέρα, όταν οι ταξικές δυνάμεις αποχώρησαν

 την ώρα που μιλούσε ο εκπρόσωπος της ΣΕΣ

Από το βήμα του Συνεδρίου, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ανέπτυξε τις θέσεις της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, στη γραμμή της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας που με συνέπεια υπηρετεί στο κίνημα.

Απέδωσε στα μνημόνια και στην «πολιτική της λιτότητας» τα μέτρα που πλήττουν τους εργαζόμενους και το λαό, εκθειάζοντας τις αστικές κυβερνήσεις σε Κύπρο, Ιρλανδία και Πορτογαλία, που έβγαλαν τις χώρες τους από τον «ζουρλομανδύα του μνημονίου», όπως είπε, και πλέον «οι χώρες αυτές βρίσκουν το δικό τους βηματισμό».

Αυτό που δεν είπε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ είναι ότι οι κυβερνήσεις και σ' αυτές τις χώρες, όπως και στην Ελλάδα, φόρτωσαν την κρίση στους εργαζόμενους και το λαό, τσάκισαν μισθούς και δικαιώματα και στην ίδια ακριβώς ρότα συνεχίζουν στη μετά μνημόνιο εποχή.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ απέδωσε τη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική στην «ιδεοληψία της Ευρώπης», η οποία «εμμένει στην πολιτική της αέναης λιτότητας που εντείνει τη φτώχεια, τους εθνικισμούς και τους ανταγωνισμούς».

Κουβέντα, βέβαια, δεν είπε για τα μονοπώλια και τα συμφέροντά τους, που, από τη μια, προκαλούν οξύτατους ανταγωνισμούς και, από την άλλη, αποτελούν οδηγό για τη χάραξη αντιλαϊκής πολιτικής στα κράτη - μέλη της ΕΕ, την οποία οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου αναπροσαρμόζουν στην κάθε φάση της οικονομίας, σε ανάπτυξη και κρίση.

Για τη συνδικαλιστική πλειοψηφία, το μεγαλύτερο «έγκλημα» της κυβέρνησης δεν είναι ότι υπηρετεί τη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την οποία άλλωστε και η ίδια στηρίζει, αλλά ότι αντιμετωπίζει τη ΓΣΕΕ «με αντιδημοκρατικές και αντιδεοντολογικές πρακτικές, για να μειώσει τη συμμετοχή της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς».

Σ' αυτό το πνεύμα, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι για το «επίμαχο ζήτημα του ασφαλιστικού συστήματος, όχι μόνο αρνείται να συναντηθεί με τη ΓΣΕΕ, αλλά συναντάται και συμφωνεί με τις εργοδοτικές οργανώσεις την αύξηση των εισφορών των εργαζομένων». Ο καημός της, δηλαδή, είναι ότι υποβαθμίζεται ο θεσμικός ρόλος της ΓΣΕΕ στα ευρωπαϊκά φόρα του κοινωνικοεταιρισμού και στον «κοινωνικό διάλογο».

Στον απολογισμό δράσης, ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας εξήρε το γεγονός ότι η πλειοψηφία αξιοποίησε «στο ακέραιο κάθε θεσμική και άλλη δυνατότητα σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο ενάντια στην αδικία, την παρανομία και την αυθαιρεσία (...) ώστε το μέλλον της Ελλάδας, το μέλλον των λαών στην Ευρώπη και στον κόσμο να μη γίνει βορά των αγορών».

Κατήγγειλε, επίσης, τις «αποτυχημένες και κοινωνικά επικίνδυνες πολιτικές αργού θανάτου» και τη «βαρβαρότητα που θέλει να επιβάλει ο νεοφιλελευθερισμός», στα οποία η συνδικαλιστική πλειοψηφία αντιπαραθέτει «την ανάπτυξη, την απασχόληση, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη βιωσιμότητα», αλλά και τις «οικονομικά βιώσιμες και κοινωνικά αποδεκτές λύσεις, για ένα κοινό ευρωπαϊκό κοινωνικό και πολιτικό πολιτισμό αλληλεγγύης και ανάπτυξης, με συμμετοχή των εργαζομένων, με ισότητα και με σεβασμό των εθνικών και ευρωπαϊκών θεσμών»!

Μοιράζονται το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης

Το πού καταλήγει αυτή η ανάλυση της ΓΣΕΕ, το δείχνει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο η ετήσια έκθεση του ΙΝΕ που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του συνεδρίου και η οποία προβάλλει το εξής βασικό συμπέρασμα:

«Τα εμπειρικά ευρήματα, τα συμπεράσματα και οι προτάσεις οικονομικής πολιτικής της Εκθεσης δείχνουν αφενός την αποτυχία της λιτότητας κι αφετέρου τη δυνατότητα αναδόμησης ενός βιώσιμου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης. Η Εκθεση (...) προτείνει τον επαναπροσδιορισμό του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης, αναδεικνύοντας τα κλαδικά συγκριτικά πλεονεκτήματα που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν μια νέα στρατηγική επενδύσεων, αύξησης της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών».

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ομολογεί ότι μοιράζεται με το κεφάλαιο και τα κόμματά του τον ίδιο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, προϋπόθεση για την οποία είναι η βελτίωση της παραγωγικότητας των εργαζομένων και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, η αύξηση των εξαγωγών και βέβαια των επενδύσεων.

Πρόκειται για στόχους που κυριαρχούν στα προγράμματα όλων των μέχρι τώρα αστικών κυβερνήσεων και της σημερινής. Στο όνομα αυτών των γενικών στόχων παίρνονται όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, με τα οποία η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ εμφανίζεται στα λόγια να διαφωνεί.

Στο διά ταύτα, η συνδικαλιστική πλειοψηφία ταυτίζεται με εκείνες τις μερίδες του κεφαλαίου που ζητάνε αλλαγή της «πολιτικής της λιτότητας» και των «υφεσιακών μέτρων», με το επιχείρημα ότι εμποδίζουν την ανάκαμψη της οικονομίας.

Γι' αυτό προτείνει ένα άλλο μείγμα πολιτικής διαχείρισης, με λιγότερους δημοσιονομικούς περιορισμούς και περισσότερα επεκτατικά μέτρα, που ακόμα κι αν επιλεγόταν να κυριαρχήσει, σε καμιά περίπτωση δεν θα ανακοπτόταν η επίθεση στα εναπομείναντα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού.

Πηγή: Ριζοσπάστης