ΚΑΜΙΑ ΑΙΣΧΥΝΗ

Στην Ευρώπη, σε βίντεο στο διαδίκτυο φαίνεται νεαρός πρόσφυγας να κλαίει κατεβαίνοντας από το λεωφορείο στο Κλάουζνιτς της Σαξωνίας καθώς διαδηλωτές απέξω φωνάζουν εναντίον των προσφύγων, ενώ επισήμως η καγκελάριος της Γερμανίας διατηρώντας την εικόνα της καλόκαρδης καγκελαρίου που είναι εναντίον των φραχτών ή της ανάλγητης συμπεριφοράς προς μετανάστες μαζί με τον τούρκο πρωθυπουργό επεξεργάστηκαν το σχέδιο για εμπλοκή του ΝΑΤΟ στις προσπάθειες μείωσης των προσφυγικών ροών, αφήνοντας στο μισοσκόταδο τον τρόπο με το οποίο αυτό θα γίνει. Εξάλλου και το κλείσιμο συνόρων για τους πρόσφυγες αφήνεται σε άλλες χώρες.

Στον τόπο μας, σε ειδήσεις των ημερών μαθαίνουμε για την επικείμενη αποφυλάκιση του δολοφόνου του Π. Φύσσα, Ρουπακιά, ενώ η δίκη του που χάνεται στις υποσημειώσεις της επικαιρότητας δεν λέει να τελειώσει. Συγχρόνως, το κυρίαρχο πολιτικό κατεστημένο καταδικάζει τις τραμπούκικες ενέργειες της Χρυσής Αυγής, χωρίς να ξεχνά όμως να εξαντλεί τη δημοκρατική του ευαισθησία έτσι που μάλλον να εδραιώνεται πολιτικά η ύπαρξή της και ο φασισμός να μην πολυσυνδέεται μ’ αυτήν και τις ενέργειές της.

Κι εμείς, κάτοικοι Ελλάδας και λοιπών ευρωπαϊκών χωρών, στα όρια της αποβλάκωσης που προήλθε από τα διάφορα κηρύγματα ανάλογα προσανατολισμένα προς ιδεαλιστικούς στόχους –δικαιώματα, ελευθερία, δημοκρατία και άλλα ηχηρά, προσπεράσαμε ολοταχώς και εσκεμμένως τις φρικαλεότητες του περίφημου ευρωπαϊκού πολιτισμού που συνοψίζονται στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση επιχρισμένη με φτηνές, όπως αποδεικνύεται, υποσχέσεις ευημερίας και δημοκρατικότητας επινοήθηκε για να ακρωτηριάσει ζωές λαών, να κάμψει αντιστάσεις στο φασισμό και μακριά από το παρελθόν να φαίνεται ότι οδηγεί σε άλλους προσανατολισμούς, -ειρήνη, ασφάλεια, ευημερία- που δεν δημιουργούν αναστολές και ανακόπτουν πορείες. Όλες οι παλιές φρικαλεότητες αποδόθηκαν στους ναζί, σαν οι ναζί να ήρθαν από το πουθενά και με την ήττα της Γερμανίας εξαφανίστηκαν στην ανυπαρξία.

Κι όσο τα παλιά ερείπια εξαφανίζονταν τόσο πιο αισθητή γινόταν η νέα εποχή ευημερίας και η αυταπάτη ότι θα ήταν δυνατό να οικοδομηθεί πάνω στα ίδια παλιά θεμέλια, καπιταλισμό, νέα ζωή. Όλοι διαβεβαίωναν για τους εαυτούς τους το αντιφασιστικό τους φρόνημα, ακόμη κι αυτοί που δεν αγωνίστηκαν γι’ αυτό, και εκ των υστέρων θριάμβευε ο καθυστερημένος αντιφασισμός, προσαρμοσμένος βέβαια στη θεωρία των δύο άκρων, καθώς εμφανιζόταν σε καιρούς όπου η προσαρμοστικότητα έδινε κι έπαιρνε. Η ευρωπαϊκή ρητορική αντλούσε από τη λέξη ελευθερία, δημοκρατία κλπ. ώσπου αυτές να αδειάσουν εντελώς από νόημα, ώστε αλαζονικά να προσπεραστεί το παρελθόν. Κι αφού εξάντλησε την ευαισθησία της στις τεχνικές λεπτομέρειες των φρικαλεοτήτων, σε εκφράσεις μετανοίας, σε ρητορική αλληλεγγύης, σε λέξεις συμπαράστασης, η αμετακίνητη επιδίωξη συγκεκριμένων στόχων, τόσο ίδιων με πριν εβδομήντα χρόνια, διπλοαμπαρώνει τα σύνορα της ευημερίας κλείνοντας απέξω τους κατατρεγμένους και πρόσφυγες.

Στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης οι λαοί της νιώθουν τη δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που γίνεται πια αντιληπτό ότι ενώθηκε σε μια κοινή αγορά για να εξυπηρετηθεί αποτελεσματικότερα το μεγάλο κεφάλαιο που περιλαμβάνει σ’ αυτήν τη φάση πέρα από τη λιτότητα και την απόφαση του οργανωμένου αποκλεισμού από την Ευρώπη όλων αυτών των κατατρεγμένων του δυτικού ιμπεριαλισμού και των κλώνων του, από τις τρίτες χώρες της Ασίας και Αφρικής. Κι αυτή η Ευρώπη φοβίζει και δείχνει ότι ο ναζισμός ούτε τυχαίος ούτε συγκυριακός ήταν. Μια Ευρώπη που όλο και περισσότερο θυμίζει τον εφιάλτη του φασισμού και τίποτε, ούτε το πιο ειδυλλιακά χρωματισμένο κοσμοπολιτικό συναίσθημα ούτε οι διαβεβαιώσεις υστερογενούς καλοσύνης είναι σε θέση να ακυρώσουν ότι Γερμανοί είχαν την εμπειρία ως δράστες και ότι Ευρωπαίοι ανέχονταν τη δράση τους για το οργανωμένο έγκλημα των ναζιστικών στρατοπέδων που μοιάζει να αναβιώνουν. Είτε το θέλουμε είτε όχι το Αουσβιτς ανήκει στην ευρωπαϊκή ιστορία, είναι αναπόσπαστο στοιχείο της. Είναι το έγκλημα που εκτόξευσε στον κόσμο η ναζιστική Γερμανία και το ανέχτηκε η υπόλοιπη Ευρώπη. Κι ακόμα κι αν την καταισχύνη γι’ αυτό το αίσχος απώθησε ο κυρίαρχος ευρωπαϊκός λόγος αυτό είναι μια πραγματικότητα και δεν θα πάψει ποτέ να αποτελεί παρόν.

Κι αυτό το αίσχος τώρα με τους πρόσφυγες αποδείχνει μεγαλοπρεπώς την δημοκρατική Ευρώπη ως χίμαιρα, στο βάθος ουδέν νεότερο, μόνο τα παλιά σε βελτιωμένη και πιο φιλάνθρωπη, μέχρις στιγμής, έκδοση. Και δεν είναι κάτι που ξεκίνησε τώρα. Τώρα πια όμως με τη χρόνια προπόνηση και τη ραγδαία αύξηση των προσφύγων μεταβάλλεται η συγκεκαλυμμένη εχθρότητα σε βία. Το παρελθόν μιας Ευρώπης αφιλόξενης, βίαιης μας χτυπά φιλικά στον ώμο αποδεχόμενοι ως δράστες, συνοδοιπόροι και σιωπηρή πλειοψηφία τη βία που στηρίζει την οικονομία της με τις αποικίες ή τις πολυεθνικές επιχειρήσεις. Κι ας μη μιλάμε για ευρωπαϊκές αξίες όταν αυτό που ισχύει είναι ένας οπορτουνισμός αξιών, ανάλογα με την ευκαιρία επιλέγουμε την ανάλογη αξία. Η αξία που προέχει και στη βάση της οποίας ενεργούμε είναι τι είναι οικονομικά συμφέρον σε μια κοινωνία της αγοράς, όπου πεθαίνει όποιος περισσεύει.

Κι αν η κυρίαρχη τάξη φιλοδόξησε να μετατρέψει την Ευρώπη από γεωγραφικό χώρο σε πολιτικό όρο με τις δικές του αξίες, είναι γιατί δεν είχε καμιά αισχύνη που αυτές οι αξίες έχουν τη σφραγίδα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, που δεν είναι παρελθόν. Καμιά αισχύνη δεν υπάρχει για τις ταπεινώσεις, τις ντροπές και εξευτελισμούς, τις δουλικές και ταπεινωτικές εξ ανάγκης συμπεριφορές προσφύγων και μεταναστών που αποτελειώνουν τη συντριβή ακόμα και των πιο περήφανων ψυχών. Καμιά αισχύνη για όλους αυτούς τους πρόσφυγες που τους σαρώνουν τη ζωή οι χείμαρροι του πολέμου, που περνούν όλους τους αποτρόπαιους σταθμούς της εξόδου προς τη δύση, του φριχτούς εξευτελισμούς που επιφυλάσσει η φιλοξενία της Ευρώπης στα ανθρώπινα αυτά κοπάδια, που θέλει να τα εκμεταλλευτεί, να τα σπρώξει μέσα στο βάραθρο κι ύστερα να τα εγκαταλείψει, μετά τον απερίγραπτο ξεπεσμό της ζωής. Και καμιά αισχύνη και για τις δικές μας ζωές, ακρωτηριασμένες κι εξαθλιωμένες, που ζούμε στην Ευρώπη.

Πηγή: Dies Brumalis