"Δεν πέταξα την κάρτα μέλους, δεν την έκαψα. Κάπου θα βρίσκεται", είπε ο πρόεδρος Πούτιν σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε. "Δεν υπήρξα μέλος του Κόμματος (του ΚΚΣΕ) από υποχρέωση. Δεν μπορώ να πω ότι συμφωνούσα πλήρως με την κομμουνιστική ιδεολογία αλλά φύλαξα με προσοχή" την κάρτα, πρόσθεσε, υπενθυμίζοντας ότι ως αξιωματικός της KGB εργάστηκε επί σχεδόν 20 χρόνια στο "ένοπλο βραχίονα του Κόμματος".
"Εκτιμούσα πολύ και εκτιμώ ακόμη τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά ιδεώδη" τα οποία "θυμίζουν πολύ εκείνα της Αγίας Γραφής", αποκάλυψε.
"Είναι ωραία ιδεώδη: ισότητα, αδελφότητα, ευτυχία, όμως η πρακτική εφαρμογή αυτών των μεγάλων ιδεών στη χώρα μας ήταν πολύ μακριά από αυτό που ονειρεύονταν οι ουτοπιστές σοσιαλιστές", συνέχισε.
Ο Πούτιν κατηγόρησε τον ιδρυτή της ΕΣΣΔ, τον Βλαντίμιρ Λένιν, για τη "σφαγή" του τσάρου Νικόλαου Β΄ και της οικογένειάς του το 1918. Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε μία εβδομάδα που ο Ρώσος πρόεδρος αναφέρεται στον Λένιν: την περασμένη Πέμπτη τον είχε επικρίνει, αποδίδοντας σε λανθασμένες ενέργειές του την ανατροπή της ΕΣΣΔ το 1991.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ ο Λένιν, που πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1924, παραμένει πάντα παρών στη Ρωσία:
"Όσον αφορά τον ενταφιασμό (του Λένιν), αυτού του είδους τα θέματα, ξέρετε, νομίζω ότι θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με πολλή προφύλαξη και να αποφεύγουμε να παίρνουμε μέτρα που μπορεί να διχάσουν την κοινωνία μας", είπε σήμερα ο Πούτιν.
Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του 2014 το 63% των Ρώσων θέλουν να διατηρηθούν τα μνημεία του Λένιν ενώ το 19% θα προτιμούσε να καταστραφούν.
(Πηγή: ΑΠΕ) μέσω News247
ναι νομιζω οτι αυτος ο τιτλος ταιριαζει περισσοτερο απο αυτο που εβαλε η πηγη του σρθρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκυρος
Βρίσκεται στο ζενίθ της δημοτικότητάς του, και θέλει να το κεφαλαιοποιήσει, παρά το μαύρο οικονομικό χάλι της Πατρίδας του, χάρη στην (και εξ αιτίας της) εξωτερική του πολιτική, που έχει καταφέρει να την παρουσιάζει τάχαρες "αντιφασιστική" ακόμη και ..."αντιϊμπεριαλιστική"! Διεγείροντας τα γνωστά πατριωτικά και αντιφασιστικά αντανακλαστικά του ρωσσικού λαού. Κι έτσι ροκανίζει σιγά-σιγά και ύπουλα την ακτινοβολία του Σοσιαλισμού/μπολσεβίκων στη συνείδηση του λαού. Αυτό, που θάπρεπε να κάνουν οι οπορτουνιστές για τον Σοσιαλισμό και τον ρωσσικό λαό, το κάνει αυτός για τους νεορώσσους κεφαλαιοκράτες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μεγάλη &%#τάνα, στον ουρανό να έψαχναν οι κεφαλαιοκράτες δεν θα εύρισκαν κάτι καλύτερο. Τούς έσωσε από μεγάλο κίνδυνο, τότε, που παραμέρισε τον μπεκρή.
Δεν έχει και σοβαρή αντιπολίτευση....
Αξιος!
Ε τι να πει και αυτός και η αστική τάξη την οποία υπηρετεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού ξέρουν ότι άμα πάρουν μπρός η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα της εκεί, μόνο προς τον σοσιαλισμό θα τραβήξουν παρ' όλη την αποβλάκωση και την διάβρωση που έχουν προκαλέσει στις πρώην σοσιαλιστικές κοινωνίες, με τον εθνικισμό και τον σοβινισμό γενικά...
Δεν ξεχνιούνται εύκολα τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού (ακόμα και με τα λάθη που έγιναν), ειδικά όταν ζεις στο βόθρο του σάπιου καπιταλισμού που τον κρατάει να μην πέσει, μόνο η προσωρινή συμφωνία των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους, και μια κολοσσιαία μηχανή προπαγάνδας και χειραγώγησης!
Ακόμα και η καταστολή θα είναι πολύ λίγη άμα ξυπνήσουν οι λαοί...
Κώστας
Και στην προηγούμενη σχετική ανάρτηση πρόσφατα, είχε σχολιαστεί η προσπάθεια αποσύνδεσης της ΕΣΣΔ από τον Λένιν:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τον Πόυτιν, όπως αναφερόταν σ' εκείνη την ανάρτηση, οι ιδέες του Λένιν δεν είναι οι υπεύθυνες για τη δημιουργία της ΕΣΣΔ, αλλά για τη διάλυσή της.
Ο "πόνος" του Πούτιν για τη διάλυση της ΕΣΣΔ δεν οφείλεται κατά τη γνώμη μου μόνο ή τόσο στο γεγονός ότι η σημερινή Ρωσία είναι "κληρονόμος" της.
Περισσότερο και κυρίως, πρόκειται για το τι αντιπροσωπεύει η ΕΣΣΔ στη μεγαλορωσική αντίληψη.
Το επίκεντρο του ζητήματος για τον Πούτιν δεν βρίσκεται στην ταύτιση της ΕΣΣΔ με το σοσιαλισμό, αλλά στην ύπαρξη μιας συνένωσης εθνοτήτων με κέντρο τη Ρωσία.
Η διάλυση της ΕΣΣΔ "εξαιτίας των ιδεών του Λένιν" ισοδυναμεί για τον Πούτιν, κατά την εκτίμησή μου βέβαια, με τη διάλυση της "αυτοκρατορίας πασών των Ρωσιών". Θα μπορούσε τάχα διαλυθεί αυτή η αυτοκρατορία χωρίς να προηγηθεί, "εξαιτίας των ιδεών του Λένιν", η μετατροπή των "πασών των ρωσιών" σε ελεύθερη συνένωση των εθνών και χωρίς την "ιδέα του Λένιν" για εθνική ελευθερία έως το δικαίωμα του αποχωρισμού;
Αν όμως το δικαίωμα αυτό ασκήθηκε με όρους αστικών εθνικών ανταγωνισμών, είναι γιατί σε τελική ανάλυση μόνο με τέτοιους όρους μπορούσε να τεθεί και να ασκηθεί, και γιατί με τέτοιους όρους σίγουρα θα είχε τεθεί και θα είχε ασκηθεί, όπως και έγινε, (και θα μπορούσε να είχε ασκηθεί ήδη από την χρονική φάση της αστικής επανάστασης της Ρωσίας και "πασών των Ρωσιών", αν δεν είχαν επικρατήσει οι "ιδέες του Λένιν")...
Καθόλου παράξενο λοιπόν για τον Πούτιν (σαν εκφραστή της ρωσικής αστικής τάξης), πρώτον να "λυπάται" για τη διάλυση της ΕΣΣΔ, δεύτερο να ενοχοποιεί γι' αυτή τη διάλυση τις "ιδέες του Λένιν", και τρίτο να συμπονάει τον τσάρο (πασών των Ρωσιών) για το τέλος του "εξαιτίας του Λένιν" και πάλι.
Παράξενο θα ήταν το αντίθετο: Να αναγνωρίσει ως αιτία της διάλυσης τη σύγκρουση των αστικών εθνικισμών (μαζί και του δικού του) παρά και σε αντίθεση προς τις ιδέες του Λένιν και σε αντιστοιχία προς τις ιδέες της τάξης που υπηρετεί. Δηλαδή τις ιδέες που όπως επέβαλαν σε άλλες εθνότητες της ΕΣΣΔ τον αποχωρισμό και τη υπαγωγή τους σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, επιβάλλουν στον ίδιο τη "νοσταλγία της ΕΣΣΔ" από καθόλου σοσιαλιστκή αλλά από μεγαλορωσική πρώτα απ' όλα άποψη.
(Όσο κι αν αυτή δεν είναι άποψη "χειρότερη" από τον μεγαλοαμερικανισμό ή τον μεγαλοευρωπαϊσμό, κι όσο κι αν διαθέτει περισσότερα εθνοτικά ιδεολογικά «επιχειρήματα» η πρώτη και «μόνο» απογυμνωμένες επιδιώξεις κυριαρχίας οι δεύτερες).
@AGIS:
Διαγραφήθα διαφωνήσω μόνο στο κομμάτι που λες πωε η διάλυση της ΕΣΣΔ οφείλεται σε "σύγκρουση αστικών εθνικισμών" καθώς τον θεωρώ εξαιρετικά δευτερεύων παράγοντα.
Στα δικά μου μάτια, ήρθε ως αποτέλεσμα ήττας από τον ιμπεριαλισμό.
@AGIS:
ΔιαγραφήΚαι υπάρχει και κάτι ακόμη. Ενώ δεν υπάρχει καμμία "ευρωπαϊκή" ή "μεγαλοαμερικανική" εθνική συνείδηση, υπήρχαν και υπάρχουν ακόμη εκατομύρια άνθρωποι με σοβιετική εθνική συνείδηση.
Νομίζω πως αυτή είναι αρκετά ουσιώδης διαφορά για να καθιστά άτοπες τις όποιες συγκρίσεις.
Θα συμφωνήσουμε μάλλον στο ρεζουμέ. Για την διάλυση της τσαρικής αυτοκρατορίας ήθελε να κατηγορήσει ο Πούτιν τον Λένιν, απλά δεν είναι σε θέση να το τολμήσει αυτή την στιγμή. Ο συναισθηματικός φιλοσοβιετισμός του ρώσικου λαού, αναγκάζει τον Πούτιν να γλύφει εκεί που θα ήθελε να φτύσει (την ΕΣΣΔ)
Έχω τη γνώμη πως στο "προτσές" της διάλυσης είναι αξεχώριστα αυτα τα δυο: ήττα από τον ιμπεριαλισμό και σύγκρουση αστικών εθνικισμών.
ΔιαγραφήΔεν θα μπορούσε να νικήσει ο ιμπεριαλισμός αν στο εσωτερικό δεν υπήρχαν "στρώματα" έτοιμα να μετατραπούν σε εσωτερική άρχουσα - αστική τάξη (επιχειρώντας ταυτόχρονα τα διάφορα τμήματα αυτής της τελευταίας να εξασφαλίσουν τα δικά τους εθνικά πεδία κυριαρχίας, άσχετα από το ιμπεριαλιστικό κέντρο προσκόλλησής τους, τις εσωτερικές τους αντιθέσεις κλπ).
Για το δεύτερο, πράγματι η (λαϊκή) σοβιετική εθνική συνείδηση είναι που κάνει τη διαφορά (και γι’ αυτό και η ρωσική άρχουσα τάξη προσπαθεί να διαφθείρει το περιεχόμενο μέσω του ονόματος). Δεν μπορεί όμως να είναι άτοπη η σύγκριση ανάμεσα στις επιδιώξεις της ρωσικής αστικής τάξης και αυτών των ΗΠΑ - ΕΕ. Η διαφορά τους μάλλον δεν βρίσκεται στην βασική ποιότητα αλλά στις μορφές (όσο κι αν η διαφορά στις μορφές δεν είναι πρακτικά ασήμαντη). Για την πρώτη, όπως παλιά, κύριο ζητούμενο είναι η επιρροή της στον εδαφικό της περίγυρο (η αποτροπή απωλειών, η επανάκτηση και επέκταση της επιρροής). Για τις δεύτερες (όπως πάντα), η κυριαρχία όπου γης. Εντελώς σχηματικά και τηρουμένων των αναλογιών, καθώς πρόκειται για περίοδο επέλασης της αντίδρασης, το γεωστρατηγικό σχήμα τείνει προς σύγκρουση μιας δυτικής νεοαποικιοκρατίας με έναν νεο-αστικό-μεγαλορωσισμό και κοντά σ' αυτά έχουμε νεοοθωμανισμούς, νεοχαλιφάτα κλπ κλπ.
Αυτά όσον αφορά τις στρατηγικές των αστικών τάξεων που δεν μπορεί να είναι αλλιώτικές.
Κι αν απ' αυτά δεν μπορεί να βγαίνουν αυτόματα, μηχανικά, άμεσα συμπεράσματα σε σχέση με ανοιχτά μέτωπα (Ουκρανία, Συρία κά), δεν μπορεί την ίδια στιγμή να παραγνωριστεί ότι αυτά τα ανοιχτά μέτωπα εντάσσονται στη σύγκρουση τέτοιων στρατηγικών και ότι εύκολα η τοπική τους ιδιαιτερότητα (αμυντικός εθνικός πόλεμος της Συρίας, εθνοτική -κυρίως- αντίσταση στο ουκρανικό φασιστικό πραξικόπημα κλπ) μπορεί να μετατραπεί, πρακτικά, ανοιχτά, σε δευτερεύον στοιχείο της γενικής αντιπαράθεσης.
Και δεν τίθεται από αυτά (και στην πράξη ούτε μπορεί να τεθεί) ζήτημα άρνησης, παράκαμψης, οποιασδήποτε "τοπικής ιδιαιτερότητας". Αλλά μπροστά στο πού αυτές εντάσσονται και στο σε τι μπορούν έυκολα να μετατραπούν, δεν μπορεί να υπάρχει στο γενικό προσκήνιο άλλη αναγκαιότητα από την αναγκαιότητα του συνθήματος του κομμουνισμού (του σοσιαλισμού - κομμουνισμού) στη σημαία της εργατικής τάξης και από την αναγκαιότητα της πρακτικής πάλης της παντού (με τις όποιες ιδιομορφίες να αναδεικνύουν "απλώς" διαφορετικές μορφές) με τους όρους που υπαγορεύονται από αυτό.
Αντιλαμβάνομαι πώς «φαντάζει» όλη η παραπάνω περιγραφή μέσα στις παρούσες συνθήκες και ως σχόλιο στην ανάρτηση ενός μπλογκ, όμως δεν μπορούμε να βρούμε, πιστεύω, άλλον δρόμο επαρκή απέναντι όχι μόνο στην τρέχουσα επικαιρότητα αλλά και απέναντι στην αυριανή ανάδειξη της συνολικής της «δυναμικής», όσο κι αν τον αναζητούμε.
@AGIS:
Διαγραφήχαρακτήτισα άτοπη την σύγκριση ανάμεσα στις επιδιώξεις ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας, αφού στην πρώτη περίπτωση έχουμε την επιδίωξη μιας παγκόσμιας κυρίαρχιας (η οποία δείχνει να προχωράει και στην υλοποίηση της) και στην δεύτερη την επιδίωξη της Ρώσικης αστικής τάξης να επιβιώσει ως τέτοια (πράγμα που πολύ δύσκολα θα καταφέρει κατά την δική μου άποψη).
Θεωρώ λοιπόν πως οι διαφορές επιδιώξεων και ισχύος, είναι ποιοτικές και όχι απλά ποσοτικές.
@AGIS:
ΔιαγραφήΒάζεις και ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα προς προβληματισμό.
Την αποτυχία δηλαδή της δημιουργίας μιας εννιαίας "σοβιετικής" αστικής τάξης, σε αντίθεση π.χ. με την Κίνα.
Χρειάζεται μελέτη το τι και το πως αυτής της ιστορίας.
Να "επιβιώσει" είναι νομίζω μάλλον υπερβολικό. Να διατηρήσει (με απώτερο σκοπό να διευρύνει) τη διεθνή της επιρροή, να "επιβιώσει" ως τάξη με διεθνή επιρροή και στρατηγική, κι όχι απλά ως άρχουσα τάξη στο εσωτερικό με "ευκαιριακή" μόνο εξαγωγή (οικονομικής και πολιτικής) ισχύος, κάτι τέτοιο θα το καταλάβαινα.
ΔιαγραφήΑλλά το κύριο ερώτημα είναι: αν είμασταν στη θέση της ρωσικής εργατικής τάξης, θα ήταν κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες ανάγκη να υποτάξουμε την πάλη μας στον πατριωτισμό, ή θα ήταν ανάγκη να αναπτύξουμε την πάλη μας από τις οικονομικές στις πολιτικές διεκδικήσεις και ως το ζήτημα της εξουσίας, αντιμετωπίζοντας και κάθε "πατριωτικό" ζήτημα ανάλογα με το αν υποτάσσεται (και έτσι ώστε να υποτάσσεται) ή αν έρχεται σε σύγκρουση με αυτή την ανάπτυξη;
Φυσικά δεν είμαστε στη θέση αυτή, αλλά νομίζω ότι κάπως έτσι μπαίνει το κύριο ερώτημα γενικά.
@AGIS:
ΔιαγραφήΟι αμερικάνοι έχουν ήδη "προβλέψει" την διάλυση της Ρώσικης Ομοσπονδίας σε καμμιά δεκαριά ανεξάρτητα κράτη,ενώ προχωράνε στην γεωστρατηγική της περικύκλωση και συνεχίζουν και τον οικονομικό πόλεμο εναντίον της.
Με δεδομένο πως η Ρώσικη αστική τάξη έχει πολυπλόκαμους δεσμούς συμφερόντων με το δυτικό κεφάλαιο, αυτή την στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπη με την αντίφαση να πρέπει να αντιμετωπίσει την δυτική επεκτατικότητα την ίδια ώρα που εκείνο που πραγματικά θέλει είναι η αποδοχή της ως ισότιμο μέλος στο δυτικό ιμπεριαλιστικό κλαμπ. Με αυτά τα δεδομένα κάθε ρώσικη στρατηγική άμυνας θα υποσκάπτεται συνεχώς εκ των έσω και λόγω των αντιφατικών επιδιώξεων της ρώσικης Α.Τ.
Η δύση (και δη οι ΕΠΑ) από την άλλη προχωράει στην υλοποίηση των στρατηγικών σχεδιασμών της που θέλουν το έδαφος της Ρώσικης Ομοσπονδίας ως "Lebensraum" με απόλυτη μεθοδικότητα και συνέπεια. Σαφώς λοιπόν και τίθεται θέμα της κρατικής ύπαρξης της Ρώσικης Ομοσπονδίας μεσοπρόθεσμα. Αν θέλεις μάλιστα την άποψη μου, το γεγονός πως επιβιώνει ακόμη, το οφείλει κατά κύριο λόγο στα πυρηνικά που κληρονόμησε από την ΕΣΣΔ.
Για το ερώτημα που βάζεις, ο γενικός φετφάς που υπάρχει είναι πως το εθνικό είναι εφεδρεία του ταξικού.
Το τι πρέπει να κάνουν οι Ρώσοι σύντροφοι στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν ξέρω να το πω εγώ, πολύ περισσότερο που το θέμα της ήττας "του δικού μας ιμπεριαλισμού" δεν είναι λυμένο καν σε μια χώρα του ΝΑΤΟ και της ευρωζώνης και με 200 χρόνια σύμπλευσης με τον δυτικό ιμπεριαλισμό, όπως είναι η Ελλάδα.
@Trash, συμφωνώ για το πως πάει η Ρωσία, όσο οι άλλοι κερδίζουν έδαφος παίρνουν και άλλοι σειρά και η Ρωσία το ξέρει αυτό. Το να κάνεις όμως δηλώσεις κατά του Λένιν στο άσχετο είναι και λίγο αψυχολόγητο, δεν ξέρω. Δυστυχώς η ΕΣΣΔ ήταν το μόνο ικανό αντίβαρο σε αυτόν τον επεκτατισμό και κάτι που φοβούνταν πραγματικά.
Διαγραφή@experience:
ΔιαγραφήΟ Πούτιν αστός είναι. Θα με εξέπλητε αν έκανε δηλώσεις ΥΠΕΡ του Λένιν...
Ζουμε στιγμες πραγματικής τρελας. Εκανε καλη δουλεια στην ΕΣΣΔ ο οπορτουνισμος απο το 1956 μέχρι το 1991.Ολα Σμπαραλια. Αξιοι.Οπως και ο Πουτιν....ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, το είχα διαάσει και το είχα γράψει και σε σχόλιο εδώ. Βασικά ό,τι ναναι, λίγο απ΄όλα και στο τέλος τίποτα. Πάντως δεν είναι έκπληξη, δεν περίμενα ο Πούτιν να είναι υπέρ της ΕΣΣΔ. Η Ρωσία μπορεί να προσπάθησε να κάνει στην πράξη κάτι ενάντια στον ευρωατλαντικό άξονα αλλά είναι απελπιστικά μόνη της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛετε ο τσιπρας να εχει φυλαξει κι αυτος τη καρτα μελους της ΚΝΕ?.. Γιαννης...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Γιαννης:
ΔιαγραφήΥπάρχει "κάρτα μέλους" της ΚΝΕ;
"...αυτή την στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπη με την αντίφαση να πρέπει να αντιμετωπίσει την δυτική επεκτατικότητα την ίδια ώρα που εκείνο που πραγματικά θέλει είναι η αποδοχή της ως ισότιμο μέλος στο δυτικό ιμπεριαλιστικό κλαμπ..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή λοιπόν η αντίφαση, που είναι αντίφαση της αστικής κυριαρχίας, υπαγορεύει μια ταξική-πολιτική στάση όχι απέναντι στην αντίφαση καθαυτή, αλλά πρώτα-πρώτα απέναντι στην ταξική κυριαρχία την ίδια.
Χωρίς να λέω ότι αυτό κάνουν οι ρώσοι κομμουνιστές, αλλά μιλώντας γενικά: Η ταξική-πολιτική στάση που περιορίζεται μέσα στα όρια αυτής της αντίφασης, αλλά και η όποια πρακτική λύση αυτής της αντίφασης εντός των οριων της αστικής κυριαρχίας, μόνο αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει για τους εργαζόμενους.
Ευχαριστώ για το διάλογο και την... υπομονή.
@AGIS:
ΔιαγραφήΗ αντίφαση αυτή εντός της αστικής κυριαρχίας ΔΕΝ λύνεται. Εξού και η άποψη μου πως η καπιταλιστική Ρωσία δεν έχει κανένα μέλλον, όχι ως διεθνής δύναμη αλλά ούτε καν ως κρατική υπόσταση.
Αυτό ήθελα να πω.
Δε θέλω να κάνω κατάχρηση του χώρου, αλλά νομίζω ότι είναι αντίφαση πρακτικά επιλύσιμη και εντός της αστικής κυριαρχίας:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιλύσιμη με την καθυπόταξη (έως και το τσάκισμα) ενός τμήματος της άρχουσας τάξης από το άλλο, πράγμα που στην όποια του εκδοχή θα σημαίνει βαθύτερες μορφές αντιλαϊκού αυταρχισμού.
Επιλύσιμη, επίσης, ανάλογα με την μια ή την άλλη -την οποιαδήποτε πιθανή- μορφή έκβασης (έκβασης "οριστικής" όσο και "πρόσκαιρης") της διεθνούς ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, είτε με την εκδοχή αδυνατίσματος είτε με την εκδοχή ενίσχυσης των ρωσικών αστικών συμφερόντων σ' αυτήν.
Μην το ξεχνάς: Κανείς δεν είναι αιώνιος. Κι αν σήμερα εκφραστής και διαχειριστής της ενλόγω "αντίφασης της αστικής κυριαρχίας" είναι ο Πούτιν (με όσα περιθώρια "ελιγμών" του επιτρέπει το προσωπικό πολιτικό στίγμα του), αύριο μπορεί να είναι (και αναγκαστικά θα είναι) κάποιος διαφορετικός.
Δεν έχει κανένα νόημα να "σφίγγεται" κανείς απέναντι στο πραγματικά επερχόμενο δίλημμα μιας Μικρασιατικής Καταστροφής ή μιας Μεγάλης Ελλάδας ανάλογα (υποτίθεται) με το αν οι κυρίαρχοι μηχανισμοί θα τοποθετήσουν στην θέση του διαχειριστή έναν Βασιλιά ή έναν Βενιζέλο.
@AGIS:
ΔιαγραφήΗ αντίφαση θα ήταν πρακτικά επιλύσιμη εντός της αστικής κυριαρχίας (όσο αφορά την σημερινή Ρωσία πάντα), μόνο αν βγάλουμε από την εξίσωση τον αμερικάνικο παράγοντα που θέλει (και μπορεί) να την καταπιεί.
Και εδώ δεν έχει αστεία. Κάθε δισταγμός οδηγεί στην απόλυτη εκμηδένιση.
Οπότε η διαφορά στις οπτικές μας συνίσταται, κυρίως, στο τιθέμενο ζήτημα της "κρατικής υπόστασης".
ΔιαγραφήΌμως κατά τη γνώμη μου σε γενικές γραμμές οι σημερινές συνθήκες διεθνούς αντιπαράθεσης, μιλώντας χοντροκομμένα (και έχει κι αυτό τη δευτερεύουσα σημασία του), προσομοιάζουν όχι στον Β ΠΠ (= πόλεμος με σκοπό -εκ μέρους της Γερμανίας- "ναπολεόντειες νίκες"), αλλά στον Α ΠΠ: Τότε που η αντάντ ήθελε να "πνίξει" τη Γερμανία και η Γερμανία ήθελε να "πνίξει" τις χώρες της αντάντ, όχι όμως στο επίπεδο της κρατικής υπόστασης αλλά στο επίπεδο της διεθνούς επιρροής.
Η διαφορά βρίσκεται στο ότι ναι μεν σίγουρα ο "δυτικός" ιμπεριαλισμός θέλει να "πνίξει" τη Ρωσία στο πεδίο της διεθνούς επιρροής, να περιορίσει και να ελέγξει την επιρροή της μέσα στο εσωτερικό της, αλλά από την άλλη, ο ρωσικός (έστω και "συγκροτούμενος") ιμπεριαλισμός δεν είναι σε θέση να έχει τις αντίθετες φιλοδοξίες και περιορίζεται κυρίως στο να διατηρήσει από άποψη διεθνούς επιρροής αυτά που μπορεί (πράγμα που τυπικά συμπίπτει πχ με τον πόλεμο έθνικής ύπαρξης της Συρίας ή την αντίσταση στο ουκρανικό φασιστικό πραξικόπημα) την ίδια ώρα που ως ρωσική αστική τάξη θέλει την "αποδοχή της ως ισότιμο μέλος στο δυτικό ιμπεριαλιστικό κλαμπ".
Βλέποντάς το έτσι (και θεωρώντας ότι έτσι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα) γίνεται πολλαπλά αναγκαία (κι ακόμη περισσότερο βάζοντας μέσα στην εξίσωση και τον αμερικανικό παράγοντα) η αντιμετώπιση της αντίφασης ως αντίφασης της αστικής κυριαρχίας και η τοποθέτηση της λύσης της (από τη σκοπιά της εργατικής τάξης) όχι εντός των ορίων αυτής της κυριαρχίας αλλά στην ανατροπή της. (Πράγμα που πχ θα συνέπιπτε όχι μόνο τυπικά με τον πόλεμο έθνικής ύπαρξης της Συρίας και τόσα άλλα).
@AGIS:
ΔιαγραφήΔεν νομίζω πως λέμε και πολύ διαφορετικά πράγματα. Εκεί ήθελα να καταλήξω και εγώ. Πως εάν η Ρωσία παραμείνει καπιταλιστική δεν θα μπορεί να είναι παγκόσμια δύναμη, και για να παραμείνει παγκόσμια δύναμη πρέπει να μην είναι καπιταλιστική.
Ένα ζήτημα που θα βάλω εδώ, είναι πως θεωρώ άτοπη την σύγκριση, τόσο με την εποχή του Α'ΠΠ, όσο κ του Β'ΠΠ.
Και αυτό γιατί σε αντίθεση με την εποχή του Α'ΠΠ (τον Β' τον βγάζω έξω λόγω της ύπαρξης της ΕΣΣΔ), αυτή την στιγμή έχουμε να κάνουμε με μια πρωτόγνωρη στην ανθρώπινη ιστορία* διαφορά ισχύος (οικονομικής και στρατιωτικής) ενός και μόνου ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου. Αυτού των ΕΠΑ και των συμμάχων τους. Δεν υπάρχει καμμία συμμετρία εδώ.
*Ίσως να μπορεί να συγκριθεί με την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος
Αλλα σίγουρα ως προς τις ουσιαστικές κι όχι τις εξωτερικές ομοιότητες και αναλογίες (καθώς και ως προς τις διαφορές) πιο συγκρισιμος μπορεί να είναι ο ΑΠΠ παρά η αρχαία Ρώμη.
ΔιαγραφήΟι παραλληλισμοί με την τελευταία, άλλωστε, δεν είναι νέο φαινόμενο, συνοδεύουν το σύγχρονο ιμπεριαλισμό "εκ γενετής", σήμερα σε σχέση με τις ΗΠΑ, πριν έναν αιώνα (ακριβώς πάνω στον ΑΠΠ δηλαδή) σε σχέση με τη Βρετανία κλπ.
@AGIS:
ΔιαγραφήΝόμισα πως ήμουν κατανοητός όταν έλεγα σε ποιό και μόνο γνώρισμα υπάρχει σύγκριση με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στην διαφορά ισχύος και μόνο.
Την σημερινή ισχύ των ΗΠΑ δεν την πλησίασε καν (για διάφορους λόγους) κανένα σύγχρονο κράτος.
Trash, κατανοητό είναι το σε ποιο γνώρισμα κάνεις σύγκριση, αν και είναι και αυτή συζητήσιμη αλλά ίσως μια άλλη φορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επιμονή μου όμως οφείλεται στο ότι από τη διατύπωση του προτελευταίου σχολίου σου μένει η εντύπωση ότι σωστή είναι η σύγκριση (έστω ως προς ένα γνώρισμα) με τη ρωμαίκή αυτοκρατορία ενώ είναι άτοπη η σύγκριση με τον ΑΠΠ ή τον ΒΠΠ. Πράγμα στο οποίο μάλλον δεν αποσκοπούσες καν, υποθέτω, και το οποίο προσπαθώ να "αποκαταστήσω".