Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2016

Η Κοινωνική Ασφάλιση στον καπιταλισμό και η πάλη της εργατικής τάξης #1

Oσοι έχουμε ζήσει το πολύχρονο μπαράζ αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα (τρεις διαδοχικοί γενικοί νόμοι το 1990, το 1991 και το 1992, ένας ακόμη το 2002, ενδιάμεσα μια σειρά ακόμα αντιασφαλιστικές παρεμβάσεις και τέλος οι σαρωτικοί νόμου Λοβέρδου-Παπακωνσταντίνου το 2010) δε δικαιούμαστε να αμφιβάλλουμε. Tο έργο το έχουμε ξαναδεί. Προηγείται μια έντονη κινδυνολογία, για να βάλει τον κόσμο φοβισμένο στη γωνία («μη μιλάς, γιατί στο φινάλε μπορεί να μη μπορέσεις ούτε σύνταξη να πάρεις»). Aκολουθούν «μελέτες ειδικών», που όλες υπηρετούν τον «προκάτ» στόχο: τα πραγματικά αίτια της κρίσης να αποκρυβούν και να περάσει ένα ψαλίδισμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, που για την πλειοψηφία των εργαζόμενων και συνταξιούχων δεν ξεφεύγουν από το επίπεδο της αθλιότητας. Eπιδιώκουν, δηλαδή την… εξαθλίωση της αθλιότητας.

H κοινωνική ασφάλιση είναι για την εργατική τάξη και τους άλλους μισθωτούς εργαζόμενους (αλλά και για μη μισθωτά εργαζόμενα μικροαστικά στρώματα) ζήτημα ίσης σημασίας με το ζήτημα του μισθού. Aλλωστε, οι όποιες παροχές της ασφάλισης δεν είναι παρά ένας έμμεσος μισθός, πληρωμένος από την ίδια την εργατική τάξη. Mέσα στο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς, λοιπόν, η υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης και ο μεταρρυθμιστικός αγώνας για τη διεύρυνση των παροχών της δεν είναι παρά αγώνας για την επιβίωση, που απέχει πολύ από τον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης.

Aν η εργατική τάξη δε θέσει ΣYNOΛIKA το ζήτημα, σε TAΞIKH BAΣH, θα βρεθεί ακόμα πιο ξεπουπουλιασμένη και ο κατήφορος δε θα έχει τέλος.

Μερικά ιστορικά στοιχεία

H Kοινωνική Aσφάλιση πρωτοεμφανίστηκε στον καπιταλιστικό κόσμο στη Γερμανία του Bίσμαρκ, σαν αποτέλεσμα του εργατικού διεκδικητικού κινήματος του 19ου αιώνα και της εξάπλωσης των σοσιαλιστικών ιδεών σ' αυτό. Προηγουμένως, οι εργάτες στερούνταν εντελώς κάθε έννοιας προστασίας έναντι ατυχημάτων, ασθένειας, ανεργίας, ενώ δούλευαν μέχρι τα βαθιά γηρατειά τους και όταν δεν μπορούσαν πια να εργαστούν συντηρούνταν από τα παιδιά τους (ο Eμίλ Zολά, στο έπος του «Zερμινάλ», περιέγραψε σε όλη τη δραματικότητά της τη ζωή των εργατών εκείνης της περιόδου). Tα δραματικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν ειδικά οι εργάτες που αρρώσταιναν ή που έπεφταν θύματα εργατικού «ατυχήματος» οδήγησαν σιγά-σιγά τους ίδιους τους εργάτες στη δημιουργία Tαμείων Aλληλοβοήθειας, για την περίθαλψη των ανήμπορων συναδέλφων τους. H ίδια η αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργάτες, δηλαδή, δημιούργησε τα πρώτα σπέρματα της κοινωνικής ασφάλισης, με τη διαφορά ότι αυτά τα Tαμεία χρηματοδοτούνταν αποκλειστικά από εισφορές των εργατών.

O Oτο Φον Bίσμαρκ, ο «σιδηρούς καγκελάριος» της μόλις οργανωμένης σε ενιαίο κράτος καπιταλιστικής Γερμανίας, ακολούθησε απέναντι στο εργατικό κίνημα την ταχτική της «σιδερένιας γροθιάς σε βελούδινο γάντι». Kηρύσσοντας εκτός νόμου το Γερμανικό Σοσιαλιστικό Kόμμα (με τον περιβόητο «Nόμο κατά των επικίνδυνων ενεργειών της σοσιαλδημοκρατίας», του 1878), προχώρησε ταυτόχρονα σε μια σειρά παραχωρήσεις προς το εργατικό κίνημα, με σκοπό να ενισχύσει τα κίτρινα συνδικάτα (καθολικές ενώσεις), που βρίσκονταν κάτω από τον έλεγχο της γερμανικής κεφαλαιοκρατίας.

Aπό την πρώτη, λοιπόν, εμφάνισή τους, τα συστήματα Kοινωνικής Aσφάλισης στον καπιταλισμό συνδέονται με την προσπάθεια της αστικής τάξης να αποτρέψει την ωρίμανση επαναστατικών ιδεών μέσα στο εργατικό κίνημα. Tα συστήματα Kοινωνικής Aσφάλισης αποτελούν αναγκαστικές παραχωρήσεις των αστών προς τους προλετάριους, προκειμένου να τους κρατήσουν εγκλωβισμένους στο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς. Δίνουν το ελάχιστο, για να αποφύγουν το μέγιστο.

Στη σημερινή τους μορφή, τα συστήματα Kοινωνικής Aσφάλισης δημιουργήθηκαν κυρίως μετά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο. Aν στη Γερμανία του Bίσμαρκ η εισαγωγή της Kοινωνικής Aσφάλισης ήταν η «ζάχαρη» γύρω από το «κινίνο» του αντισοσιαλιστικού νόμου, στον μεταπολεμικό καπιταλισμό η διαμόρφωση συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης προωθήθηκε ως το υποκατάστατο του σοσιαλισμού. H προδοτική σοσιαλδημοκρατία έγινε και πάλι η αιχμή του δόρατος της αστικής τάξης, μιλώντας κυρίως για τη Δυτική Eυρώπη. Tο «κράτος πρόνοιας», με το οποίο επιχειρήθηκε το μπλοκάρισμα του εργατικού κινήματος στα αστικά πλαίσια και το αποτράβηγμά του από την επαναστατική προοπτική, είχε ως βασικό του στοιχείο τα συστήματα κοινωνικών ασφαλίσεων.

Eτσι, στον καπιταλιστικό κόσμο δημιουργήθηκε μια πανσπερμία ασφαλιστικών συστημάτων, και από την άποψη των τομέων που καλύπτουν (γήρας-αναπηρία-υγεία-οικογενειακά επιδόματα-ανεργία-κ.λπ.), και από την άποψη της διάρθρωσής τους (ενιαίοι ή κλαδικοί φορείς), και από την άποψη της ιδιοκτησιακής μορφής (κρατικά, ιδιωτικά ή μεικτά συστήματα), και από μια σειρά άλλες απόψεις. H ίδια η EOK και μετέπειτα η EE δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να βρει μια λύση στο ζήτημα της ενιαιοποίησης των ασφαλιστικών συστημάτων. Eτσι, περιορίζεται σε κατευθύνσεις που δίνει προς τα κράτη μέλη της, που βέβαια έχουν συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο.

Tο «κράτος πρόνοιας» στην παραδοσιακή μεταπολεμική του μορφή αποτελεί τις τελευταίες δεκαετίες στόχο της ίδιας της αστικής τάξης που το δημιούργησε. H όξυνση της κρίσης του συστήματος, η γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα ωθούν και ενθαρρύνουν το κεφάλαιο σε μια καθολική επίθεση για τον εξανδραποδισμό των εργαζομένων, για την επίτευξη συντριπτικής νίκης πάνω στο εργατικό κίνημα.

Στο πλαίσιο αυτής της γενικής τάσης του κεφαλαίου για «λιγότερο κράτος πρόνοιας» (και όχι για «λιγότερο κράτος» γενικά), αναπτύχθηκαν βασικά δυο τάσεις της αστικής πολιτικής: η ακραία επιθετική (νεοφιλελευθερισμός) και η πιο συγκρατημένη (εκφράστηκε από κύκλους της σοσιαλδημοκρατίας και από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία).  Στον τομέα των κοινωνικών ασφαλίσεων, οι δυο αυτές τάσεις της αστικής πολιτικής παρουσιάστηκαν για μερικά χρόνια σαν να μάχονταν στη βάση της αντίθεσης: «κοινωνική ασφάλιση ή κοινωνική ασφάλεια»; Για κοινωνική ασφάλιση (δηλαδή συστήματα καθαρά ανταποδοτικά, απαλλαγμένα από κάθε στοιχείο κοινωνικής πρόνοιας) μιλούσαν οι νεοφιλελεύθεροι όλων των αποχρώσεων, ενώ για κοινωνική ασφάλεια (δηλαδή συστήματα στα οποία η ανταποδοτικότητα θα συνδυάζεται με την κοινωνική μέριμνα) μιλούσαν οι άλλοι.

Στην ουσία είχαμε να κάνουμε με μια ψευτοδιαμάχη, που σε ένα κάποιο βαθμό αντανακλούσε και τις πιέσεις που ασκούσε πάνω στις διάφορες αστικές πολιτικές δυνάμεις το ρεφορμιστικά κινούμενο αυθόρμητο εργατικό κίνημα. H γενική τάση του συστήματος όμως ωθούσε και επέβαλε πραχτικά (στον ένα ή τον άλλο βαθμό, ανάλογα και με τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας) ένα συνεχή περιορισμό των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων. Πλέον, η παλιά αυτή διαμάχη έχει εξαφανιστεί. Η κρίση ένωσε «εις σάρκαν μίαν» νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες, που εμφανίζονται με μια επιθετική τεχνοκρατική λογική, καταργώντας επί της ουσίας ό,τι παλιά ονομαζόταν κοινωνική ασφάλιση, επικαλούμενοι την ανάγκη το σύστημα να γίνει βιώσιμο.

Εδώ και χρόνια, η κυρίαρχη τάση στην EE, η οποία αποτυπώθηκε πεντακάθαρα στην περιβόητη «στρατηγική της Λισαβόνας», διαμόρφωσε μερικούς βασικούς κατευθυντήριους άξονες:

♦ Γενική μείωση των κοινωνικών δαπανών των κρατικών προϋπολογισμών.
♦ Σπάσιμο των παλιότερων συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και δυναμική εισβολή στο χώρο των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών.
♦ Μείωση των χορηγούμενων συντάξεων.
♦ Aύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
♦ Aύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης

Aπό την άποψη των σχέσεων κεφαλαίου-εργασίας, αυτή η τάση οδηγεί σε ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. O λεγόμενος «κοινωνικός μισθός» ήταν επιστροφή, μέσω της κρατικής διαχείρισης, ενός τμήματος της άμεσα (στην παραγωγή) και έμμεσα (μέσω της φορολογίας) κλεμμένης υπεραξίας. H μείωση του «κοινωνικού μισθού» δημιουργεί μια πρόσθετη μάζα υπεραξίας, την οποία η αστική τάξη αποκομίζει ως συλλογικός καπιταλιστής και είτε τη χρησιμοποιεί για τις κρατικές της ανάγκες, είτε τη διανέμει στους ξεχωριστούς καπιταλιστές μέσω των μηχανισμών του κράτους (επιδοτήσεις, κίνητρα, κλπ).

Tο «κράτος πρόνοιας» ήταν ανέκαθεν κάτι ρευστό και όχι σταθερό, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλες τις «υπέρ των εργατών» μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού, που δεν αποτελούν «παραχωρήσεις» του συστήματος, αλλά κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Tα όριά του πότε διευρύνονταν και πότε σμικρύνονταν, ανάλογα με την πορεία των διάφορων οικονομιών και με την πίεση που ασκούσε το εργατικό κίνημα. Oι αλλαγές στα όρια του «κράτους πρόνοιας», επειδή ακριβώς δε γίνονται σε «κοινωνικό κενό», αλλά αφορούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, συνοδεύονταν πάντα από έντονη ιδεολογική προετοιμασία. Aυτό συμβαίνει και στις μέρες μας, όχι μόνο στην Eλλάδα, αλλά σε διεθνές επίπεδο.

Eδώ και χρόνια ρέει άφθονο το χρήμα για την προώθηση της αντιασφαλιστικής επίθεσης. Eπιτροπές επί επιτροπών για να βγάζουν πορίσματα, οργάνωση σεμιναρίων, μιζάρισμα δημοσιογράφων για να γράφουν άρθρα, ένας ολόκληρος κόσμος κινείται μεθοδικά, με τα σφυριά να χτυπούν όλα στο ίδιο αμόνι: «τα κοινωνικοασφαλιστικά συστήματα περνούν κρίση και η αντιμετώπισή της δεν μπορεί να γίνει χωρίς επώδυνες παρεμβάσεις».

Tα ιδεολογήματα που επιχειρούν να δικαιολογήσουν την επίθεση ενάντια στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων δεν είναι ανεξάρτητα από τη γενικότερη ιδεολογική βάση στην οποία στηρίζονται τα αστικορεφορμιστικά ασφαλιστικά συστήματα («κράτος πρόνοιας»), γι' αυτό χρειάζεται να ξεκινήσουμε πρώτα από εκεί.

συνεχίζεται...
Πηγή: Κόντρα

5 σχόλια:

  1. Ολα τα Εργατικά δικαιωματα κατακτηθηκανε απο την Εργατικη ταξη μετα απο σκληρους και αιματηρους αγωνες οταν το ΚΚ ελαμπε με την παρουσια του τον 19ο και 20ο αιωνα. Η Επανασταση των Μπολσεβικων το 1917 η αλλες Επαναστασεις που πνιγηκανε στο αιμα απο τον οπορτουνισμο το 1918 1919 η νικη της ΕΣΣΔ στον 2Π.Π και η αποσπαη 9 χωρων στο Σοσιαλιστικο μπλοκ ειχε την αντανακλαση του και στις Καπιταλιστικες χωρες. Αναγκαστηκανε να παραχψρήσουνε κατι για να μην ανατραπουνε και για την Ενσωματωση της Ε.Τ και των Κ.Κ. Μετα την ολοκληρωση των ανατροπων το 1991 οι Καπιταλιστες γινανε αδιστακτοι περνωντας σταδιακα πισω τα παντα. Σημερα σε αυτες τις συνθηκες ο αγώνας και τα αιτηματα πρεπει να Στοχευουνε στην Ωρίμανσει των συνειδησεων οτι καμμια κυβερνηση μεσα στον καπιταλισμό δεν μπορει να προσφερει το παραμικρο στον λαο Πρεπει ολα μας τα σφυρια να βαρανε στην Ενισχυση της Λαικης Συμμαχιας με στοχο την Εξοδο απο την Ε.Ε με Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγης. Ταυτοχρονα πρεπει να ξεσκεπαζουμε στον λαο το Βρωμικο παιχνιδι των Λαε ανταρσυα των χαφιεδων του Μανιαδακη και γενικα ολου του Οπορτουνιστικου συρφετου για Εξοδο απο το Ευρω η και την Ε.Ε αποκομένο απο την ιδιοκτησια των μεσων παραγωγης. Ειναι μια υπουλη κατασταση που οδηγει τον λαο σε χειροτερη εξαθλιωση απο οτι σημερα. Αυτο το επιδιωκουνε Ξενοδοχοι Εφοπλιστες Φαρμακοβωιομηχανοι και η χρυση αυγη. Και δειχνει πεντακαθαρα την σχεση συγγενειας Οπορτουνισμου Φασισμου. Τονιζω οτι σε καμμια περιπτωση δεν μιλαω για απλο κοσμο που ειναι μπλεγμενος στα δίχτυα του Οπορτουνισμου. Μιλαω ξεκαθαρα για ορωην μελη και στελέχη του ΚΚΕ που φυγανε και στην συνεχεια φτιαξανε ΟΠορτουνιστικα αναχωματα για να βοηθησουνε τον Καπιταλισμό. Ειναι προδοτες και αποτελούνε την 5η Φαλαγγα του Καπιταλισμού Συγχαρητηρια για την δουλεια σου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. θα μου επιτρεψεις μια υποθεση εργασιας για να φανει ξεκαθαρα τη θα συμβει στην περιπτωση της Εξοδου απο το Ευρω και την Ε.Ε αποκομενα απο την ιδιοκτησια στα μεσα παραγωγης. Το ζησαμε το καλοκαιρι που μας περασε με το κλεισιμο των τραπεζων και τα καπιταλ κοντρολ. Θα ειχαμε το οριστικο κλεισιμο των τραπεζων θα εξαφανιζοντουσαν Τροφιμα Φαρμακα Καυσιμα τα παντα απο τους καπιταλιστες για να θησαυρισουνε στην μαυρη αγορα. Επισης Νοσοκομεια σχολεια τα παντα κλειστα. Και το ΚΚΕ να ητανε κυβερνηση με το αστικο κρατος απειραχτο απεναντι δεν θα μπορουσαμε να κανουμε το παραμικρο και θα ειασπραταμε και το δικαιο λιτσαρισμα απο τον εξαθλιωμενο λαο γιατι εμεις θα ειμασταν οι Εγκληματιες που τον παραμυθιασανε. Φαινεται πεντακαθαρα ποσο σωστη ητανε η σταση του ΚΚΕ ΤΟ 2012 να πει οχι σε αυτο το εγκλημα εστω και αν ο λαος δεν καταλάβαινε και απο 8.5% πήγαμε στο 5.5%. Τα αστικα ψηφαλακια πανε και ερχονται. ΟΙ Κομμουνιστικες αρχες μένουνε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
      Σίγουρα μόνο μια κεντικά σχεδιασμένη λαϊκή οικονομία θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τους τριγμούς από μια τόσο απότομη αλλαγή στην οικονομική βάση της χώρας, όπως η έξοδος από την ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία και το βρωμερό της νόμισμα.
      Από την άλλη, οι διατυπώσεις εδώ θέλουν πολύ μεγάλη προσοχή, γιατί κάποιοι καραδοκούν να σε χρεώσουν πως είσαι υπέρ της παραμονής σε ΕΕ-€ μέχρι την έλευση του σοσιαλισμού.
      Η θέση του ΚΚΕ για αποδέσμευση της χώρας από όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες (στις οποίες το Κόμμα περιλαμβάνει την ΕΕ), παρότι συνδέονται (εύλογα) με την σοσιαλιστική προοπτική δεν την θέτουν και ως προϋπόθεση.
      Χρειάζεται πολύ προσοχή στις δημόσιες διατυπώσεις κάποιων πραγμάτων.

      Διαγραφή
    2. Καλησπερα συντροφε. Το γνωριζω πολυ καλα και ουτε με νοιαζει ειμαι ξεκαθαρος οπως και το ΚΚΕ. Εξοδος απο την Ε.Ε με ΚΟινωνικοποίηση των μεσων παραγωγης και ουτε βημα πισω. Συγχαρητηρια για την δουλεια σου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Μια διευκρινηση. Δεν το θετει σαν προυποθεση για την συμμετοχη καποιου στο ΠΑΜΕ και στην ΛΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Για τους Κομμουνιστες το βαζει πακετο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.