Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

-ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ; #4

....συνέχεια από το προηγούμενο

Η τάξη που φέρνει το μέλλον

Πριν από 150 χρόνια ο Κάρλ Μάρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς έγραψαν ότι η εργατική τάξη δικαιούται τον ηγετικό ρόλο στην κοινωνική επανάσταση λόγω της θέσης της στον καπιταλισμό.

Αυτό που κάνει τους εργάτες πρωτοπόρους είναι η ίδια η ιστορία μαζί με τους οικονομικούς, πολιτικούς και οργανωτικούς νόμους του καπιταλιστικού συστήματος. Όσο θα υπάρχει το κεφάλαιο η κοινωνική δύναμη που κάνει το κεφάλαιο να αυξάνεται δεν θα εξαφανιστεί. Χωρίς παραγωγική εργασία δεν υπάρχει υπεραξία και κέρδος για τα αφεντικά. Σε αυτόν τον πλανήτη υπάρχουν περίπου ένα δισεκατομμύριο εργατικές οικογένειες που είναι οι σύγχρονοι νεκροθάφτες του συστήματος των πολυεθνικών και του μέγιστου κέρδους. Όπως λένε οι Μαρξ και ο Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο αποτελούν το κίνημα της πλειοψηφίας: «όλα τα προηγούμενα κινήματα ήταν της μειοψηφίας ή προς όφελος μιας μειοψηφίας. Το προλεταριακό κίνημα είναι το αυτοτελές κίνημα της τεράστιας πλειοψηφίας προς όφελος της τεράστιας πλειοψηφίας. Το προλεταριάτο, το κατώτερο στρώμα της σημερινής κοινωνίας, δεν μπορεί να σηκωθεί, δεν μπορεί να ανυψωθεί χωρίς να τιναχτεί στον αέρα όλο το εποικοδόμημα των στρωμάτων που αποτελούν τη σημερινή κοινωνία». [23]

Έξοδος και λιποταξία

Η πρώην γενική γραμματέας του PvdA Nadine Rosa-Rosso προσπάθησε περάσει στο κόμμα τη θέση ότι οι συνθήκες εργασίας σήμερα είναι κόλαση και ως εκ τούτου οι εργαζόμενοι δεν μπορούν πλέον να οργανώνονται στο χώρο εργασίας.

Πώς όμως τα κατάφερε το νεαρό εργατικό κίνημα στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα; Δεν ήταν οι πρώτες βιομηχανίες κόλαση;
Και όμως οι εργαζόμενοι οργανώθηκαν σε συνθήκες που ήταν πολύ χειρότερες σε σχέση με σήμερα. Τότε μπορούσες να χάσεις τα πάντα: μισθό, φαί, υγεία, ακόμα και τη ζωή σου. Παρόλα αυτά, υπήρχε συλλογική αντίδραση. Αν ο Μαρξ και ο Ένγκελς αναστέναζαν μπροστά όλη αυτή τη δυστυχία, δεν θα είχε γίνει ούτε η Πρώτη Διεθνής ούτε θα είχε επιτευχθεί η σταδιακή συνειδητοποίηση της ανάγκης των συνδικάτων.

Κανείς δεν θα αρνηθεί ότι οι συνθήκες εργασίας έχουν επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια. Από τη στιγμή που η βελούδινη αντεπανάσταση κατέρριψε τον σοσιαλισμό, το κεφάλαιο λειτουργεί και πάλι πιο εντατικά. Εργοστάσια μετατρέπονται σε στρατώνες. Οι εργαζόμενοι τώρα υποφέρουν από άγχος αντί για τα πνευμόνια τους. Οι σταθερές δουλειές αντικαθίστανται με προσωρινές και μερική απασχόληση, οι καλά αμειβόμενες δουλειές με δουλειές χάμπουργκερ. Το μερίδιο των μισθών στο παγκόσμιο πλούτο μειώνεται ενώ δημιουργούνται ή μπαίνουν πάλι σε εφαρμογή παλιοί ή νέοι νόμοι και κυρώσεις εναντία στις απεργίες.

Κανείς, ωστόσο, δεν θα αρνηθεί ότι το προλεταριάτο αντιτίθεται στο κύμα της απελευθέρωσης και της κοινωνικής αποσύνθεσης. Και αυτή η αντίθεση έχει πολλούς βαθμούς. Ο αριθμός των δραστηριοτήτων στο επίπεδο της επιχείρησης έχει αυξηθεί από τη δεκαετία του ’90, δραστηριότητες στο χώρο εργασίας, που διοργανώνεται από δεκάδες χιλιάδες συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, ανθρώπους από σάρκα και αίμα. Δεν έλειψαν από τις επιχειρήσεις.

Επίσης οι Negri και Hardt βλέπουν δυνατότητες αντίδρασης, κυρίως έξω από τα εργοστάσια και τα συνδικάτα.

Η δύναμη της εργατικής τάξης δεν βρίσκεται στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, αλλά στο ανταγωνισμό και στην αυτονομία των ίδιων των εργαζομένων.” Αυτό γράφουν για την αμερικανική εργατική τάξη στις δεκαετίες του 60 και 70. “Επιπλέον, η δημιουργικότητα και η μαχητικότητα του προλεταριάτου βρισκόταν, επίσης, και ίσως ακόμη περισσότερο, σε ομάδες εργαζομένων έξω από τα εργοστάσια. Ακόμα και αυτοί (και ιδίως αυτοί) που αρνηθήκαν την ενεργή δουλειά, αποτελούν σοβαρή απειλή και μια δημιουργική εναλλακτική λύση»[24].

Σύμφωνα με τους δύο συγγραφείς την περίοδο 1960-1970, υπήρχε μια δημιουργική δύναμη στο «πειθαρχικό σύστημα». “Η προοπτική μιας δουλειάς που να εγγυάται μόνιμη και σταθερή εργασία οκτώ ώρες την ημέρα, πενήντα εβδομάδες το χρόνο για το υπόλοιπο της ζωής σου, η προοπτική της εισόδου στο κανονικό καθεστώς του κοινωνικού εργοστάσιου (social factory), το οποίο ήταν ένα όνειρο για πολλούς από τους γονείς τους, τώρα φαινόταν να είναι σαν το θάνατο. Η μαζική απόρριψη του πειθαρχικού καθεστώτος, το οποίο πήρε διαφορετικές μορφές, δεν ήταν μόνο μια αρνητική έκφραση, αλλά και μια στιγμή της δημιουργίας …[25]

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Negri και Hardt ισχυρίστηκαν ότι άντλησαν έμπνευση για να προτείνουν «νέες μορφές ταξικής πάλης», και για το σήμερα: «η λιποταξία και η έξοδος είναι ισχυρές μορφές της ταξικής πάλης, μέσα και ενάντια στην αυτοκρατορική μετανεωτερικότητα.”[26] Διευκρινίζουν ότι «παρόλο που την εποχή της πειθαρχίας το σαμποταζ ήταν η θεμελιώδης έννοια της αντίστασης, αυτό στην εποχή του αυτοκρατορικού ελέγχου μπορεί να είναι λιποταξία … Οι μάχες ενάντια στην Αυτοκρατορία μπορούν να κερδιστούν μέσα από την απόσυρση και την έξοδο. [27]

Για κάποιους διανοούμενους το εργοστάσιο είναι ένα διαολεμένο μηχάνημα, αλλά για τους εργαζόμενους είναι το μέρος που βγάζουν το μεροκάματο τους, το μέρος που ασκούν το επάγγελμά τους με περηφάνια καθώς και το ιδανικό μέρος για τη μάχη. Το εργοστάσιο οργανώνει και συγκεντρώνει τους εργαζόμενους σε μια άμεση αντιπαράθεση πρόσωπο με πρόσωπο με τα αφεντικά. Το εργοστάσιο, το οποίο φέρνει τεράστια κέρδη που χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές για να γίνουν πλούσιοι, είναι και η Αχίλλειος πτέρνα τους. Σε αντίθεση με την έξοδο, υπάρχει η διαφυγή, μια «αποχώρηση από το πειθαρχικό καθεστώς” ένα όραμα του Λένιν που είναι ακόμα πολύ επίκαιρο:«…. “[28] Οι αναθεωρητές του μαρξισμού λένε εδώ και ενάμιση αιώνα να εγκαταλείψουμε το χώρο εργασίας. Υπάρχουν άλλες κοινωνικές ομάδες που θα ενσαρκώσουν τη δημιουργική δύναμη και τη δημιουργικότητα των αλλαγών, που θα φέρουν καθαρό αέρα ή θα οδηγήσουν στην κοινωνική επανάσταση. Και κάθε φορά λέγεται ότι «οι καιροί έχουν αλλάξει».
Πρώτον, η εξέλιξη της αστικής δημοκρατίας στο πλαίσιο των εθνικών χώρων «άλλαξε τα πάντα», μετά η άνοδος των μονοπωλίων «έκανε τα πάντα διαφορετικά», η επιβολή των δικαιωμάτων για την κοινωνική ασφάλιση στην κοινωνία της ευημερίας άλλαξε πλήρως την κατάσταση ενώ σήμερα οι πρόσφατες αλλαγές στην παραγωγή δεν θα αφήσουν τίποτα όπως ήταν πριν.

Κάθε φορά, έλεγαν ότι η «μαχητικότητα βρίσκεται έξω από τους τοίχους του εργοστάσιου», ότι «το οξυγόνο βρίσκεται αλλού», ότι «οι εργαζόμενοι έχουν γίνει εγωιστές», ότι «η ευρωπαϊκή εργατική τάξη έχασε το ραντεβού της με την ιστορία», και ότι «τώρα άλλες ομάδες πρέπει να παίξουν πρωτοπόρο ρόλο». Οι φτωχοί, οι περιθωριοποιημένοι, οι άνθρωποι που αρνούνται την εργασία, οι μετανάστες, οι οικολόγοι, το πράσινο κίνημα, οι ακτιβιστές της ειρήνης, οι γυναίκες, οι επιστήμονες, οι ειδικοί σε θέματα πληροφορικής… ο καθένας τους ανακηρύχθηκε ως η κοινωνική ομάδα που θα καθοδηγούσε την κοινωνική επανάσταση τον περασμένο αιώνα. Το κοινό ανάμεσα σε αυτές τις θεωρίες είναι ότι προσπερνάνε όλους τους κοινωνικούς και οικονομικούς νόμους της ιστορίας, ότι αποφεύγουν το πρόβλημα της παραγωγής και του ελέγχου της παραγωγής.

Η μάχη ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο είναι ο πυρήνας κάθε πραγματικής αλλαγής. Ως προς αυτό, η ανάλυση του Λένιν είναι πολύ σωστή: « Η δύναμη του προλεταριάτου σε οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη απ’ ότι το ποσοστό του προλεταριάτου στο συνόλου του πληθυσμού. Αυτό συμβαίνει γιατί το προλεταριάτο κυριαρχεί οικονομικά στα κέντρα και στα νευραλγικά σημεία ολόκληρου του οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού και γιατί το προλεταριάτο οικονομικά και πολιτικά εκφράζει τα πραγματικά συμφέροντα της τεράστιας πλειψηφίας των εργαζομένων στον καπιταλισμό. Γι΄αυτό το προλεταριάτο ακόμη κι όταν αποτελεί τη μειοψηφία του πληθυσμού (ή όταν η συνειδητή και πραγματικά επαναστατική πρωτοπορία του προλεταριάτου αποτελεί τη μειοψηφία του πληθυσμού) είναι ικανό να ανατρέψει την αστική τάξη και να τραβήξει ύστερα με το μέρος του πολλούς συμμάχους μέσα από τις μάζες εκείνες των μισοπρολεταρίων και των μικροαστών που ποτέ δεν θα ταχθούν προκαταβολικά υπέρ της κυριαρχίας του προλεταριάτου, δεν θα κατανοήσουν τους όρους και τα καθήκοντα αυτής της κυριαρχίας και μόνο από την παραπέρα πείρα τους θα πειστούν για το αναπόφευκτο , την ορθότητα, το νομοτελειακό χαρακτήρα της προλεταριακής δικτατορίας.”[29]

Το γεγονός ότι οι παραγωγικοί εργάτες δίνουν στο χώρο εργασίας την πραγματική μάχη μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι οι μόνοι που αγωνίζονται. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ανάγκη για μια μεγάλη συμμαχία των εργαζομένων στην παραγωγή με τα άλλα στρώματα της εργατικής τάξης, τους αγρότες, τα προλεταριακά στρώματα της διανόησης, τους προοδευτικούς και τους νέους που παίρνουν το μέρος των εκμεταλλευόμενων ανθρώπων. Το αντίθετο ισχύει. Ακριβώς επειδή οι παραγωγικοί εργαζόμενοι εκπαιδεύονται, οργανώνονται και πειθαρχούν στη μάχη, ακριβώς επειδή οι βιομηχανικοί εργάτες αποτελούν τον πυρήνα αυτού του συστήματος παραγωγής, έχουν το καθήκον να τραβήξουν τα άλλα εκμεταλλευόμενα και καταπιεσμένα στρωματά προς τα εμπρός. Δεν προσεγγίζουν άλλα κοινωνικά στρωματά για να «αναπνεύσουν ξανά», να «βρουν οξυγόνο», ή για να κερδίσουν «δημιουργική δύναμη» αλλά για να τραβήξουν όλο το άρμα του κοινωνικού αγώνα. Για αυτόν το λόγο οι εργαζόμενοι στη χαλυβουργία Forges de Clabecq εντάχθηκαν στο μεγάλο κίνημα των δασκάλων, των μαθητών και των φοιτητών κατά την περίοδο 1994-1996.

«Αυτή τη στιγμή βλέπουμε πως οι παραδοσιακές μορφές της αντίδρασης, όπως οι θεσμικές οργανώσεις των εργαζομένων που αναπτύχθηκαν τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα αρχίζουν να χάνουν τη δύναμή τους. Σύμφωνα με τον Negri και Hardt πρέπει να βρεθεί μια νέα μορφή αντίδρασης[30]

Αναμφίβολα το κίνημα των εργαζομένων και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του θα αντιμετωπίσουν νέες μεγάλες προκλήσεις: την οργάνωση εργατικού δυναμικού μερικής, ευέλικτης και επισφαλούς απασχόλησης, την κινητοποίηση των ενοικιαζόμενων εργαζομένων και των εργαζομένων σε επιχειρήσεις υπεργολαβίας, τη συμμετοχή του ανέργου τμήματος της εργατικής τάξης, κ.λπ. .

Όταν ορισμένα στελέχη από το συνδικάτο, όπως συμβαίνει στη διοίκηση των Ευρωπαϊκών Εργατικών Συνδικάτων, ταυτίζονται σκόπιμα με τα μεγάλα ευρωπαϊκά μονοπώλια και την ΕΕ τους (που σημαίνει “ότι θεσμοθετούνται”), το εργατικό συνδικάτο χάνει, στην ουσία αποδυναμώνεται. Όμως το πρόβλημα βρίσκεται στο εσωτερικό των ιδίων των οργανώσεών των εργαζομένων ή στην έννοια του εργατικού κινήματος ως οργανωτή της εργατικής τάξης; Ή μήπως το πρόβλημα πρέπει να αναζητηθεί σε μια μικρή ομάδα στελεχών από τις εργατικές οργανώσεις;

Είναι καθήκον του κόμματος, των κομμουνιστών, να κατευθύνουν το συνδικάτο σε ολόκληρη την τάξη και να το βοηθήσουν να καταλήξει στα πολιτικά αιτήματα της. Ο Λένιν υπογραμμίζει το καθήκον των κομμουνιστών στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. «Το να φοβάσαι αυτή την «αντιδραστικότητα», να προσπαθείς να την αποφύγεις , να την υπερπηδήσεις είναι η πιο μεγάλη ανοησία, γιατί σημαίνει ότι φοβάσαι το ρόλο της προλεταριακής πρωτοπορίας που συνίσταται στην εκπαίδευση, τη διαφώτιση, τη διαπαιδαγώγηση και το τράβηγμα στην καινούργια ζωή των πιο καθυστερημένων στρωμάτων της εργατικης τάξης και της αγροτιάς …”[31]

Τον αγώνα όμως ενάντια στην εργατική αριστοκρατία τον διεξάγουμε εξ ονόματος της εργατικής μάζας και για να την τραβήξουμε με το μέρος μας. Θα ήταν ανοησία να ξεχνά κανείς αυτή τη στοιχειώδη και εξόφθαλμη αλήθεια. Κια ακριβώς τέτοια ανοησία κάνουν οι «αριστεροί» Γερμανοί κομμουνιστές που από τον αντιδραστικό και αντεπαναστατικό χαρακτήρα των ηγετικών κύκλων των συνδικάτων βγάζουν το συμπέρασμα ότι … οι κομμουνιστές πρέπει να βγουν από τα συνδικάτα!! Να αρνούνται να δουλέψουν σε αυτά!! Να δημιουργήσουν νέες επινοημένες μορφές εργατικής οργάνωσης!! Αυτό είναι ασυγχώρητη βλακεία που ισοδυναμεί με την πιο μεγάλη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν οι κομμουνιστές στην αστική τάξη.[32]

Σήμερα, στο τέλος του εικοστού αιώνα και στις αρχές του εικοστού πρώτου, που ο αναθεωρητισμός έχει καταλάβει μια σειρά επαναστατικά κόμματα υπάρχει ένα καθήκον που περιμένει να ολοκληρωθεί, ένα καθήκον το οποίο θα φέρει το κομμουνιστικό κίνημα πίσω στην κεφαλή του αγώνα του κινήματος . Σήμερα αυτές οι δύο προκλήσεις εξακολουθούν να ισχύουν: στην οικοδόμηση μιας επαναστατικής έδρας που θα εξειδικεύεται σε αυτόν τον αγώνα και το μαρξισμό και που θα έχει την ικανότητα να παλεύει μαζί με τις μάζες, ώστε να αποκτήσουν τις δικές τους εμπειρίες και να προχωρήσουμε προς τα εμπρός στον αγώνα.
Πηγή: International Communist Review via Αγκάρρα
_______________
Σημειώσεις:
[1] Πηγή: ΔιεθνήςΕργατικήΟργάνωση, ΈκθεσηγιατηνΠαγκόσμια Απασχόληση 2004-2005 και Ευρωπαϊκή Επιτροπή , Απασχόληση στην Ευρώπη 2004.
[2]AntonioNegri, Επιστροφή. Βιοπολιτική ΑΒΓ. Συζητήσεις με την Dufourmantelle. Άμστερνταμ, Van Gennep, 2003 [2002], σελ. 43.
[3] Β.Ι. Λένιν, Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, Σύγχρονη Εποχή σελ 148.
Πηγή: Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη, Έκθεση για το εμπόριο και την ανάπτυξη 2010. Σημείωση: σε αυτή την έρευνα η απασχόληση στην παραγωγή (μεταποίηση) είναι μόνο ένας μέρος της απασχόλησης στη βιομηχανία. Πηγή: Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή κοινωνική στατιστική, αποτελέσματα έρευνας για το εργατικό δυναμικό το 2002, έκδοση του 2003. Για αριθμούς σε παγκόσμια κλίμακα: DeonFilmer, Εκτίμηση του κόσμου στο χώρο εργασίας, Παγκόσμια τράπεζα 1995.
[6]MichaelHardt, AntonioNegri, Αυτοκρατορία, Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, Άμστερνταμ, Εκδόσεις VanGennep, 2002, σελ. 45. ο Hardt και ο Negri ισχυρίζονται ότι πήραν αυτή τη θεωρία από μια «ομάδα σύγχρονων Ιταλών μαρξιστών» χωρίς να προσδιορίζουν ποιοι είναι.
[7] Κάρλ Μαρξ, το Κεφάλαιο, Κριτική της πολιτικής Οικονομίας [1867] Τόμος Πρώτος.
[8]Κάρλ Μαρξ, η καπιταλιστική παραγωγή ως παραγωγή υπεραξίας, παραγωγική και μη παραγωγική εργασία Θεωρίες για την Παραγωγή Υπεραξίας.
[9] Michael Hardt, Antonio Negri, Αυτοκρατορία, ΗΝέαΤάξηΠραγμάτων, Άμστερνταμ, Εκδόσεις Van Gennep, 2002,σελ. 68. υπογραμμίσειςτουσυγγραφέα, pm.
[10] ο.π. σελ. 283. Υπογραμμίσεις του Negri και Hardt.
[11]Η Ευρώπη σε αριθμούς- —Ετήσια Έκθεση της Eurostat
2010http://epp.eurostat.ec.europa.eu/cache/ITY_OFFPUB/KS-CD-10-220/FR/KS-CD-10-220-FR.PDF
[12] Στα διεθνή στατιστικά στοιχεία της Eurostat, οι υπηρεσίες υποδιαιρούνται σε (g) επισκευές για χοντρικό και λιανικό εμπόριο, (h) ξενοδοχεία και εστιατόρια, (i) μεταφορές και επικοινωνία, (j) ενδιάμεσους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, (k) επιχειρηματικές δραστηριότητες και αγορά ακινήτων, (I) διοίκηση και (m-q) άλλες υπηρεσίες. Το (κ) περιλαμβάνειεπίσης «υπηρεσίεςσεεπιχειρήσεις» (τομείς 72 και 74). Τα δεδομένα της μελέτης που αναφέρεται είναι σύνολα, χωρίς διαχωρισμό ανάμεσα στη μισθωτή εργασία και την ανεξάρτητη εργασία για τον «επιχειρηματικό τομέα». Εμείς κρατήσαμε ένα ποσοστό 86% γιατί στο σύνολο των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων υπάρχει ένα 86% ανθρώπων που παρέχουν υπηρεσίες επί πληρωμή.
[13]MichaelHardt, AntonioNegri, Μάζες ανθρώπων, Πόλεμος και Δημοκρατία στη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, Άμστερνταμ, Van Gennep, 2003 [2002], σελ.83.
[14]AntonioNegri, Επιστροφή. Βιοπολιτική ΑΒΓ. Συζητήσεις με την Dufourmantelle. Άμστερνταμ, Van Gennep, 2003 [2002], σελ.83
[15] Κάρλ Μαρξ.Βασικές Γραμμές της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας, το κεφάλαιο του κεφαλαίου.
[16] Κάρλ Μάρξ, Το Κεφάλαιο, τόμος Α, σελ 458.
[17]AntonioNegri, Επιστροφή. Βιοπολιτική ΑΒΓ. Συζητήσεις με την Dufourmantelle. Άμστερνταμ, Van Gennep, 2003 [2002], σελ.60
[18] Max Roustan, Βουλευτής. Εθνοσυνέλευση. Ενημερωτική έκθεση που έγινε για λογαριασμό της αντιπροσωπείας για τη διαχείριση και την αειφόρο ανάπτυξη της περιοχής, για την αποβιομηχάνιση της περιοχής. Προεδρεία της Εθνικής Συνέλευσης , 27 Μαη 2004, σελ. 46-47 http://www.assemblee-nationale.fr/12/pdf/rap-info/i1625.pdf. Italicsadded, pm.
[19] Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, Ανακοίνωση της Επιτροπής. Υποστήριξη των διαρθρωτικών αλλαγών: Μια βιομηχανική πολιτική για την Ευρώπη. Βρυξέλες COM (2004) 274, 20 Απρίλη, 2004, σελ.2. http://europa.eu.int/eur-lex/fr/com/cnc/2004/com2004_0274fr01.pdf.
[20] Κάρλ Μάρξ, το Κεφάλαιο, τόμος Α, Εκδόσεις Σύγχρονη εποχή σελ 659.
[21]JedGreer, KavaljitSingh, Σύντομη ιστορία των πολυεθνικών εταιριών, Corpwatch, 2000.
http://www.globalpolicy.org/socecon/tncs/historytncs.htm#bk2_ft35.
p. 18-19 http://www.assemblee-nationale.fr/12/pdf/rap-info/i1625.pdf.
[22]SwastiMitter, Κοινή Μοίρα, Κοινοί Δεσμοί. Η Γυναίκα στην παγκόσμια οικονομία. PlutoPress, 1986, σελ. 98.
[23] Κάρλ Μαρξ & Φρίντριχ Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος,
[24]MichaelHardt, AntonioNegri, Αυτοκρατορία, Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, Άμστερνταμ, Εκδόσεις VanGennep, 2002,σελ. 68. υπογραμμίσεις του συγγραφέα, σελ. 277.
[25] ο.π. σελ. 277
[26] σελ. 219
[27] ο.π. σελ 217
[28] Β.Ι. Λένιν, ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω,
[29] Β.Ι. Λένιν, Οι Εκλογές για τη Συντακτική Συνέντευξη του Προλεταριάτου, Άπαντα τόμος 40, εκδόσεις σύγχρονη εποχή, σελ23.
[30]MichaelHardt, AntonioNegri, Αυτοκρατορία, Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, Άμστερνταμ, Εκδόσεις VanGennep, 2002, σελ.309 (οι υπογραμμίσεις δικές μας)
[31] Β.Ι. Λένιν, Ο «Αριστερισμός» παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, Σύγχρονη εποχή, σελ. 42
[32] ο.π σελ 43.

5 σχόλια:

  1. Συγχαρητηρια στην Αγκαρα και σε εσενα για τις Αναρτησεις. Ο Σοσιαλισμος ειναι παντα επικαιρος και ζωντανος παρα την ολοκληρωση τις Αντεπαναστασης το 1991 και την λασπη που ριξανε οι εχθροι που ηρθανε ντυμενοι φιλοι........Ο Τροχος της ιστοριας δεν σταματαει ποτε. ΟΙ Εργατες πρεπει να ειναι οργανωμενοι στους χωρους δουλειας και ειναι πολυ βασικο αυτο. Και παλι μπραβο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μα εκει ακριβως ειναι που χτυπανε παντα τα παιδια..... Απο το 1986 και μετα με Φραξιονισμο διαλυανε τις Κ.Ο τις εργατικες και στελνανε το κοσμο στις συνοικιες. Ητανε η εποχη που εβραζε το τοπιο........ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αν έχω καταλάβει καλά: Οι νέες τεχνολογίες, οι ευέλικτες μορφές εργασίας, οι χαμηλοί μισθοί αξιοποιούνται από τους καπιταλιστές, ώστε ενώ μικροοικονομικά η δικιά τους επιχείρηση να έχει περισσότερο κέρδος, συνολικά η οικονομία να συρρικνώνεται. Η συρρίκνωση συμβαίνει επειδή οι εργάτες λόγω ανεργίας,χαμηλών μισθών κλπ αδυνατούν να αγοράσουν την τεράστια ποσότητα προίοντων που παράγονται(και άρα οι καπιταλιστές δεν επανεπενδύουν κλπ). Μ'αυτή την έννοια μειώνεται η υπεράξια που αντλούν απο την εργατική τάξη. Δεν μπορώ να αντιληφθώ διαφορετικά την έννοια της υπεραξίας παρα μόνο στο πλαίσιο παραγωγή-πώληση-αγορά του προοίοντος. Δηλαδή σε μία κοινωνία που είναι σχεδόν πλήρως αυτοματοποιημένη η βιομηχανία, ακομά και οι μεταφορές και η αποθήκευση γίνονται από ρομποτ, αλλά ταυτόχρονα ανθούν οι υπηρεσίες, οι καπιταλιστες δεν μπορούν να βγάλουν κέρδος; Από την άποψη ότι τη υπεραξία την παράγει η παραγωγική εργασία δεν μπορούν. Αν όμως η μεγάλη πλειοψηφία δουλεύει στην πληροφορική κλπ δεν θα μπορεί να αγοράζει τα παραγώμενα προϊόντα και άρα η οικονομία να λειτουργεί κανονικά χωρις εργάτες;

    Μπορεί να λέω και χονδροειδής βλακείες, μην με κράξεις.

    Π.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Π.Β.:
      Όχι, η οικονομία δεν μπορεί να δουλέψει χωρίς εργάτες, αφού το κέρδος προκύπτει από την δική τους απλήρωτη εργασία. Τα ρομπότ, όμοια με τις μηχανές πρέπει να τα αγοράσεις, να κάνεις απόσβεση κεφαλαίου, να πάρεις νέα, κ.ο.κ.
      Ας έχουμε στο μυαλό μας πως δεν δουλεύουν οι μηχανές αλλά οι άνθρωποι. Οι μηχανές (ακόμη και οι πιο εξελιγμένες) εκείνο που μπορούν να κάνουν είναι να αυξήσουν την παραγωγικότητα της ανθρώπινης εργασίας. Η μηχανή εξάλλου πληρώνεται προκαταβολικά, ενώ ο εργάτης ΜΕΤΑ την προσφορά της εργασίας του, εξού και του αποσπάται υπεραξία.
      Εδώ είναι το σημείο-κλειδί.

      Διαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.