Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Χέιγκ και Μπόλτον «σπρώχνουν» τη δημιουργία κρατιδίων για το ξαναμοίρασμα των πετρελαίων

Υπέρ της επαναχάραξης των συνόρων σε Συρία - Ιράκ, της δημιουργίας ενός πετρελαιοπαραγωγού «σουνιτικού» και ενός κουρδικού κράτους στην περιοχή, αλλά και υπέρ της κλιμάκωσης των στρατιωτικών επιχειρήσεων με πρόσχημα την δράση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» πρότειναν, με αρκούντως αποκαλυπτικά άρθρα τους στον αμερικάνικο και βρετανικό Τύπο που δημοσιεύτηκαν ταυτόχρονα στις 24 Νοέμβρη, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Γουίλιαμ Χέιγκ στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ» και ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Τζον Μπόλτον στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».

Ο Βρετανός πρώην υπουργός «θυμίζοντας» πως τα σύνορα Συρίας και Ιράκ χαράχτηκαν πριν έναν αιώνα από έναν Βρετανό και έναν Γάλλο διπλωμάτη (συμφωνία των Σάικς - Πικό) τονίζει ότι «δεν θα πρέπει να θεωρούνται απρόσβλητα εάν οι ηγέτες έκαστης χώρας δεν μπορούν να δημιουργήσουν ένα κράτος στο οποίο να μπορούν να ζήσουν όλες οι κοινότητες» και ότι «θα ήταν σωστό να υπάρξει διεθνής υποστήριξη για την διχοτόμησή τους» . Ο Χέιγκ, μολονότι παραδέχεται πως η εισβολή των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων το 2003 στο Ιράκ «ήταν λάθος», προτείνει την επαναχάραξη των συνόρων, διαπιστώνοντας παράλληλα «την ανάγκη να επεμβαίνουμε στο εξωτερικό πιο συχνά μέσα στην επόμενη 25ετία από ό,τι στην προηγούμενη, να είμαστε εξοπλισμένοι γι' αυτό και να το κάνουμε τώρα»! Βασικό του επιχείρημα είναι ότι οι τζιχαντιστές του ΙΚ «δεν είναι φαινόμενο που θα περάσει γρήγορα» και ότι τα τεράστια πλήθη προσφύγων και μεταναστών από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή «θα κατακλύσουν την Ευρώπη εκτός και εάν οι λαοί αυτοί έχουν πιο σταθερές χώρες στις πατρίδες τους». Υποστηρίζει έτσι την πρόταση του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον για συμμετοχή στις αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ και των άλλων συμμάχων τους στη Συρία ισχυριζόμενος «ότι δεν υπάρχουν νομικά εμπόδια» μετά την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη λήψη «όλων των απαραίτητων μέτρων» κατά της τρομοκρατίας στην περιοχή...

Σαν συνεννοημένος, παρόμοιες απόψεις προώθησε με άρθρο του στους «Τάιμς της Ν.Υόρκης» ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Τζον Μπόλτον.
Υποστηρίζει ότι η «σημερινή πραγματικότητα σε Ιράκ και Συρία άλλαξε» τις δύο χώρες και ότι «το ισλαμικό κράτος δημιούργησε μία νέα οντότητα» κινητοποιώντας την σουνιτική αντιπολίτευση στο καθεστώς του (Σύρου) προέδρου Μπασάρ Ασαντ και της «κυριαρχούμενης από το Ιράν κυβέρνησης στο Ιράκ», ενώ ξεπροβάλλει «μετά από χρόνια προσπάθειας ένα ντε φάκτο ανεξάρτητο Κουρδιστάν».

Συμβουλεύει την κυβέρνηση Ομπάμα να μην πασχίζει να «αναδημιουργήσει τον χάρτη όπως διαμορφώθηκε μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο» αλλά να αναγνωρίσει τη «νέα γεωπολιτική κατάσταση που με τη δημιουργία ενός νέου, ανεξάρτητου σουνιτικού κράτους να είναι η καλύτερη εναλλακτική από το "Ισλαμικό Κράτος" στη βορειοανατολική Συρία και το δυτικό Ιράκ»! Ο λόγος βεβαίως που ο Μπόλτον προωθεί μία τέτοια πρόταση δεν είναι η ευημερία των λαών της περιοχής, αλλά το ξαναμοίρασμα της τράπουλας στα κοιτάσματα πετρελαίων, αμφοτέρων χωρών, αφού, όπως υποστηρίζει, «ένα σουνιτικό κράτος θα είχε δυνατότητες (να σταθεί) ως πετρελαιοπαραγωγό (σε διαπραγμάτευση με τους Κούρδους)», αν και στη συνέχεια παραδέχεται ότι ένα τέτοιο κράτος «δεν θα ήταν Ελβετία», σημειώνοντας ότι η πρότασή του «δεν αφορά μία πρωτοβουλία για τη δημοκρατία αλλά ψυχρή πολιτική συμφερόντων»!

Σε άλλο σημείο ο Μπόλτον τονίζει ότι η πρότασή του για σουνιτικό κρατίδιο «διαφέρει σημαντικά από το όραμα του ρωσο-ιρανικού άξονα και των πληρεξούσιών τους (Χεζμπολάχ, Ασαντ και η υποστηριζόμενη από την Τεχεράνη κυβέρνηση στη Βαγδάτη) αφού ο σκοπός τους για αποκατάσταση των ιρακινών και συριακών κυβερνήσεων στα παλιά τους σύνορα είναι ένας στόχος θεμελειωδώς αντίθετος με τα συμφέροντα των Αμερικανών, των Ισραηλινών και φιλικών αραβικών κρατών" ενώ δεν διστάζει να χαρακτηρίσει "ανεπιθύμητο έναν αμερικανο-ρωσικό συνασπισμό κατά του Ισλαμικού Κράτους»!

Υποστηρίζει επίσης σθεναρά τη δημιουργία «ενός λειτουργικου ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους» παρότι θα «αντιμετωπίσουν τεράστιες προκλήσεις, με επικινδύνως αβέβαια σύνορα ιδιαίτερα με την Τουρκία» σημειώνοντας ότι πλέον οι Κούρδοι στην περιοχή «έχουν γίνει παρα πολύ μεγάλη δύναμη ώστε να την εκτοπίσει η Βαγδάτη ή η Δαμασκός». 
Πηγή: 902

6 σχόλια:

  1. Θυμαμαι στα μεσα της δεκαετιας του 90, να υποστηριζω τους Κουρδους, να αγοραζω το περιοδικακι με τα νεα τους, να αγανακτουμε για τον Παγκαλο και την προδοσια του στον Οτσαλαν. Τοτε ολοι θεωρουσαν τους Κουρδους σαν τρομοκρατες, εκτος απο την ελλαδα. Τωρα θεωρουνται οι πιο εμπειστοι συμμαχοι των αμερικανων και οπως φαινεται οι θυσιες τους για ενα δικο τους εθνος-κρατος θα δικαωθουν.Οχι οτι δεν το αξιζουν. Απλα, αν μου ελεγε κσποιος πριν 15χρονια οτι στο μελλον οι Ηπα θα στηριξουν να γινει το Κουρδισταν παρα τον αρνητισμο των Τουρκων, θα ελεγα οτι μου κανει πλακα.

    Δημ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Δημ.:
      Δεν νομίζω πως οι Κούρδοι κομμουνιστές αντάρτες της δεκαετίας του '80 και του '90 είχαν ακριβώς υπόψην τους ένα Κουρδικό κράτος-αμερικάνικο προτεκτοράτο, όταν έπαιρναν τα όπλα.

      Διαγραφή
  2. "...τονίζει ότι «δεν θα πρέπει να θεωρούνται απρόσβλητα εάν οι ηγέτες έκαστης χώρας δεν μπορούν να δημιουργήσουν ένα κράτος στο οποίο να μπορούν να ζήσουν όλες οι κοινότητες»"
    Και η Παλαιστίνη κύριε;;;

    Απλά εμετικοί και οι 2, και αυτοί των οποίων τα συμφέροντα βροντοφωνάζουν...

    Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω ότι για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι το παιχνίδι για το ΝΑΤΟ είναι γεωστρατηγικού προσανατολισμού και μείωσης της ρωσσικής επιχειρηματικότηταςκαι εμπορίου, παρά αμεσο-οικονομικό, ειδικά που ενεργειακά έχει εξασφαλιστεί δένοντας και το γάιδαρο του στη Βόρεια Αφρική. Προσπαθούν να ανοίξουν το χερσαίο δρόμο για Ρωσσία-Ιράν και ταυτόχρονα να στραγγαλίσουν οικονομικά τους τελευταίους. gorf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @gorf:
      Και εγώ εκεί έχω καταλήξει. Το παιχνίδι λέγεται γεωστρατηγική περικύκλωση.

      Διαγραφή
  4. Και των δυο το νόημα είναι το εξής: Η παλιά ιμπεριαλιστική χάραξη των συνόρων δεν μας κάνει πια. Χρειάζεται μια νέα ιμπεριαλιστική χάραξη, ανταποκρινόμενη στους στόχους Βρετανίας - ΗΠΑ.

    Οι διαφορές βρίσκονται στο περιτύλιγμα: Τα σύνορα «δεν θα πρέπει να θεωρούνται απρόσβλητα εάν οι ηγέτες έκαστης χώρας δεν μπορούν να δημιουργήσουν ένα κράτος στο οποίο να μπορούν να ζήσουν όλες οι κοινότητες». Για το (αγγλικό) καλό των "κοινοτήτων" λοιπόν. Λες και στη γενικότητά της η κατάσταση μεταξύ των "κοινοτήτων" θα μπορούσε να είναι χειρότερη χωρίς τις δικές τους επεμβάσεις σε Ιράκ, Λιβύη, Συρία.

    Τον αμερικάνο ούτε "κοινοτικά" ούτε "δημοκρατικά" προσχήματα τον απασχολούν. Μόνο η "ψυχρή πολιτική συμφερόντων": Ο Ομπάμα να μην προσπαθήσει "να αναδημιουργήσει το χάρτη", γιατί ήδη τον "αναδημιουργεί το ΙΚ", αλλά για να μπορούμε ταυτόχρονα να παρεμβαίνουμε στην κατάσταση εμείς θα λέμε ότι από το ΙΚ είναι προτιμότερο ένα "σουνιτικό κράτος".

    Και χρησιμοποιούν και οι δυο τον κουρδικό παράγοντα σαν "δικό τους". Η εκμετάλλευση του οποίου (λόγω της ορισμένης αυτοτελούς υπόστασής του ιστορικά και λόγω της γεωγραφικής θέσης των κουρδικών περιοχών) είναι γι’ αυτούς σημείο κομβικό: Η εκμετάλλαυση του σαν παράγοντα που από μόνος παίζει στην αναδιαμόρφωση των συνόρων, σαν παράγοντα παζαριών (πολέμου και "ειρήνης") απέναντι στην Τουρκία αλλά και στο ΙΚ (και παραπίσω του Σ. Αραβία και Κατάρ και όσο πάει η αλυσίδα).

    Το κουρδικό είναι από τις περιπτώσεις όπου η αναγνώριση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης συνυπάρχει με εναντίωση σε όρους υλοποίησής του, δηλαδή στους όρους εκμετάλλευσης αυτού του δικαιώματος από τον ιμπεριαλισμό.
    ΗΠΑ και Αγγλία «υποστηρίζουν» του Κούρδους και ταυτόχρονα αυτοί είναι αναγκασμένοι να χύνουν το αίμα τους πολεμώντας τα δημιουργήματα (ΙΚ) ΗΠΑ και Αγγλίας.
    Χωρίς αυτά τα δημιουργήματα, άλλωστε, ίσως ήταν ασήμαντη για ΗΠΑ – Αγγλία η χρησιμότητα του κουρδικού ζητήματος από μόνο του. Πόσο μάλλον, βέβαια, αν το ζήτημα των εθνικών δικαιωμάτων των Κούρδων έμπαινε σαν μέρος της πάλης των λαών της περιοχής για το σοσιαλισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.