Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Το κάρο μπροστά από τα βόδια;

[...]

Δεν ήταν καθόλου δύσκολο για τους Λαφαζανικούς να συσπειρώσουν όχι μόνο ένα μικρό τμήμα της καριερίστικης καμαρίλας του ΣΥΡΙΖΑ (βλέπε Κωνσταντοπούλου), ούτε μόνο μια μειοψηφία της φράξιας των «53+», που επέλεξαν να μην ακολουθήσουν την πλειοψηφία στο παζάρι της με τους Τσιπραίους, αλλά και ένα άγνωστου μεγέθους τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που όπως λένε οι πληροφορίες περιλαμβάνει και σημαντικό τμήμα του νεολαιίστικου δυναμικού της. Αρκετοί ίσως απόρησαν για το τελευταίο, όμως θεωρούμε πως πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κάτι απολύτως λογικό. Διότι η ΛΑΕ έρχεται να προσφέρει με περισσότερες αξιώσεις (ως προς την κοινωνική αποδοχή) τη θεωρία των σταδίων, η οποία αποτελεί την προγραμματική πεμπτουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλωστε, και η πλειοψηφία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεξήγαγε συζητήσεις με τους Λαφαζανικούς, γεγονός που αποδεικνύει ότι θεωρεί το χώρο τους πολιτικά συγγενή.

Συμπυκνώνοντας την προγραμματική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δε θα δυσκολευτούμε να τη χαρακτηρίσουμε παραλλαγή του λεγόμενου «αριστερού ευρωκομμουνισμού», καθώς προτείνει έναν κοινοβουλευτικό δρόμο με «διαδοχικές ρήξεις», οι οποίες σηματοδοτούνται από μια σειρά μεταβατικά συνθήματα, μεγάλο μέρος των οποίων απαντάται και στην προγραμματική φλυαρία των Λαφαζανικών. Σύμφωνα μ’ αυτή την ιδεολογική-πολιτική κατεύθυνση, ο κομμουνισμός (στον οποίο δεν παραλείπουν ν’ αποτίσουν σπονδές) είναι μια υπόθεση του μακρινού μέλλοντος, στην οποία δεν μπορείς να φτάσεις παρά μόνο μέσα από «ρήξεις», οι οποίες θα φέρνουν κατακτήσεις προς όφελος των εργαζόμενων τάξεων και στρωμάτων. Εξοδος από την Ευρωζώνη, αποδέσμευση από την ΕΕ, εθνικοποίηση και εργατικός έλεγχος των τραπεζών, μονομερής διαγραφή του χρέους, είναι μερικά από τα αιτήματα που ως οδοδείκτες δείχνουν προς αυτές τις «ρήξεις».

Αν το «εθνικό νόμισμα» των Λαφαζανικών αποτελεί ένα φετίχ ικανό να αποκοιμίσει τμήμα των εργαζόμενων μαζών και να τις σύρει στην εκλογική στήριξη αυτού του πολιτικού μορφώματος (αυτός είναι ο στόχος, μη γελιόμαστε), τα μεταβατικά συνθήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς μάλιστα προβάλλονται ως εκλογικό πρόγραμμα, είναι εξίσου αντιδραστικά, γιατί σε συνθήκες που δεν υπάρχει πραγματικά επαναστατική κίνηση των προλεταριακών και μικροαστικών μαζών, αυτά τα συνθήματα μετατρέπονται στο αντίθετό τους, μετατρέπονται σε υπνωτικό κοινοβουλευτικού τύπου.
Διότι, αν μη τι άλλο, αυτό που εκπέμπεται ως μήνυμα προς τις εργαζόμενες μάζες είναι πως η ψήφος τους έχει αξία, η οποία θα μπορεί να εξαργυρωθεί πρακτικά αν πέσει στην κάλπη μαζικά το ψηφοδέλτιο αυτών των πολιτικών δυνάμεων.

Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, πρέπει να σημειώσουμε ότι όλες αυτές οι λαμπρές προτάσεις με τα ηχηρά συνθήματα δεν συγκροτούν παρά εκλογικά προγράμματα στο πλαίσιο της λειτουργίας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Πρόκειται, δηλαδή, για ό,τι πιο χυδαίο, πιο ρεφορμιστικό μπορεί να υπάρξει. Υποβιβάζοντας το ίδιο το επίπεδο της επαναστατικής ζύμωσης (στο όνομα της ανωριμότητας των μαζών), δημιουργούν ένα νέο ρεφορμιστικό υπόστρωμα, το οποίο έρχεται να λειτουργήσει ως εφεδρεία της αστικής εξουσίας, παρά το ριζοσπαστικό βερμπαλισμό με τον οποίο παρουσιάζεται.

Αλήθεια, γιατί δεν τίθεται κατευθείαν το αίτημα του σοσιαλισμού, αλλά παρουσιάζεται ένα οιονεί μεταβατικό πρόγραμμα με τρία-τέσσερα αιτήματα αιχμής (από τα οποία απουσιάζει το κομβικό ζήτημα της εξουσίας); Αν η απάντηση είναι πως το αίτημα του σοσιαλισμού δεν είναι ώριμο στην κοινωνική συνείδηση, τότε με τα ίδια αναλυτικά εργαλεία προκύπτει το ερώτημα: και γιατί είναι ώριμα αυτά που τίθενται ως υποτιθέμενο μεταβατικό πρόγραμμα; Αν ένα τέτοιο μεταβατικό πρόγραμμα μπορεί να βοηθήσει καίρια στην ωρίμανση της κοινωνικής συνείδησης, γιατί δεν μπορεί να βοηθήσει (πιο καθοριστικά μάλιστα) ένα πρόγραμμα επαναστατικής ανατροπής και οικοδόμησης του κομμουνισμού;

Αν πάλι το μεταβατικό πρόγραμμα λύνει και το πρόβλημα της εξουσίας, τότε σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ένα στάδιο πριν την κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού. Τα προγράμματα δεν είναι εργαλεία ζύμωσης, που υπηρετούν την τακτική. Τα προγράμματα περιγράφουν τον προορισμό, την κοινωνία που θέλουμε να οικοδομήσουμε. Το πλέον προκλητικό είναι πως αυτοί που ασκούν φαινομενικά αριστερίστικη κριτική στο πρόγραμμα που είχε επεξεργαστεί το επαναστατικό ΚΚΕ το 1934 (μιλούν, με περιφρονητικό τρόπο, για «θεωρία των σταδίων») προβάλλουν σήμερα ένα δεξιότατο αστικό-ρεφορμιστικό πρόγραμμα, στο όνομα της ανωριμότητας της κοινωνικής συνείδησης!

Τα προγράμματα προσδιορίζουν τον επιδιωκόμενο τελικό σκοπό, γι’ αυτό και λειτουργούν για μεγάλες χρονικές περιόδους. Τα εργαλεία ζύμωσης διαμορφώνονται ανάλογα με την τακτική και αποκρυσταλλώνονται σε συνθήματα. Οταν, δε, μιλάμε για μεταβατικά συνθήματα, αυτά δεν είναι συνθήματα ζύμωσης, αλλά κατά κανόνα συνθήματα δράσης. Οταν, ας πούμε, μιλάς για εργατικό έλεγχο, αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως σύνθημα δράσης στο πλαίσιο μιας επαναστατικής κατάστασης, οδηγώντας την εργατική τάξη σε συνεχείς συγκρούσεις με την αστική εξουσία, με σκοπό να ωριμάσει η τελική έφοδος της προλεταριακής επανάστασης για την κατάκτηση της εξουσίας. Αλλιώς, ένα τέτοιο σύνθημα μετατρέπεται στο αντίθετό του, γίνεται εφεδρεία της αστικής πολιτικής.

Υπάρχει σήμερα επαναστατική κατάσταση ή έστω εκτίμηση για σχετικά σύντομο πέρασμα σε επαναστατική κατάσταση, ώστε να δικαιώνεται αυτό το πρόγραμμα ως μεταβατικό και όχι ως προεκλογικός βερμπαλισμός; Ακόμη και εκείνοι που μετά το δημοψήφισμα του περασμένου Ιούλη πίστευαν ότι «ο κόσμος του Οχι θα ξεσηκωθεί και θα το πάει μέχρι το τέλος» δεν μπορούν σήμερα, μετά τα όσα μεσολάβησαν, να ισχυριστούν κάτι τέτοιο. Τι μένει, λοιπόν;
Ενας καθαρά προεκλογικός βερμπαλισμός, που αποφεύγει τους… κομμουνιστικούς μαξιμαλισμούς, για να «πιάσει επαφή με τον κόσμο». Δηλαδή, από τον κόσμο που λες ότι είναι επαναστατικά ανώριμος ζητάς να συσπειρωθεί γύρω από ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει αιτήματα όπως η αποδέσμευση από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους και η εθνικοποίηση-εργατικός έλεγχος των τραπεζών! Ε, δε χρειάζεται να του πεις κιόλας ότι όλα αυτά είναι αιτήματα που μπορούν να κατακτηθούν μέσω των εκλογών για το αστικό κοινοβούλιο. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να περνάει ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός και στα μειοψηφικά εκείνα κοινωνικά κομμάτια που διέπονται όντως από πολιτικό ριζοσπαστισμό, όμως ταυτόχρονα γοητεύονται από τη θεωρία του «εφικτού» και του «άμεσου» και δε δείχνουν εκείνη την επαναστατική ωριμότητα που είναι απαραίτητη για τη συγκρότηση ενός πραγματικά επαναστατικού κόμματος του προλεταριάτου, που αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για τον επαναστατικό προσανατολισμό της τάξης. Αντί για τη «δουλειά του μυρμηγκιού», τη μόνη που μπορεί να χτίσει μια στέρεη προοπτική, επιλέγεις τις αρπακολλατζίδικες -προεκλογικές κατά κανόνα- πρωτοβουλίες. Αυτές οι πρωτοβουλίες, που ξεφυτρώνουν κυρίως κατά τις προεκλογικές περιόδους, όπως τα μανιτάρια μετά τη φθινοπωρινή βροχή, το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν ένα μικροαστικό (και όχι προλεταριακό) πολιτικό ρεύμα, που τσαλαβουτάει στα βαλτόνερα της αστικής πολιτικής.

Γι’ αυτό και πότε ο ΣΥΡΙΖΑ, πότε οι Λαφαζάνηδες, μπορούν και «ξεψειρίζουν» κανονικότατα αυτό το ρεύμα. Εως τώρα το «ξεψείριζαν» εκλογικά, πλέον το «ξεψειρίζουν» και οργανωτικά, γιατί στην πραγματικότητα ανήκουν στην ίδια δεξαμενή του «πολιτικά εφικτού» και κάποιοι… βιάζονται πιο πολύ από άλλους, οπότε μοιραία προσκολλώνται στο μεγαλύτερο μόρφωμα του χώρου.
Πηγή: Κόντρα

7 σχόλια:

  1. Σε καμια περιπτωση δεν θα ηθελα να ταυτιστω με την ανταρσυα και με την λογικη των μεταβατικων προγραμματων(ισα ισα διαφωνω καθετα) αλλα το κειμενο ειναι ενα κλασσικο αριστεριστικο κειμενο της κοντρα.

    Αναρχοσυνδικαλιστικες θεσεις στην ουσια. Ενω πιανει αρκετα σημεια της οντως τραγικης θεσης περι μεταβατικων(οπως και αν αυτα εννουνται) ως αναγκαια στο σημερα διατυπωνει αποψεις που καθε αλλο παρα μαρξιστικες λενινιστικες ειναι.

    Ντουντοφ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Ντουντοφ:
      Προσωπικά αδυνατώ να διακρίνω κάποια "αναρχοσυνδικαλιστική" θέση στο παραπάνω κείμενο.
      Κάθε παρατήρηση δεκτή.

      Διαγραφή
    2. Ενδεχομενως να ειμαι και αρνητικα προδιαθετημενος απεναντι στην κοντρα, τι να πω. Ακομα και οταν γραφει πραγματα που συμφωνω(για εκλογικο κρετινισμο και αυταπατες περι ενισχυση του κινηματος μεσα απο τις κλαπες) σκεφτομαι οτι αυτοι απεχουν και απο εκλογες σωματειων και δεν μπορω να τους παρω στα σοβαρα.

      Στο κειμενο, ενω κανει μια σωστη προσεγγιση στο ζητημα των μεταβατικων αιτηματων(λεγοντας ακομα και πως οτι καποτε οντως χρειαζονται) παρουσιαζει πως το αιτημα του σοσιαλισμου ειναι κατι που πρεπει να παρουσιαζεται παντου(μιας και το αντιπαραθετει με το μεταβατικο, που οι ανταρσυοι πχ το βαζουν παντου, μεχρι και σε πλαισια σε σωματεια-συλλογους). Οτι δηλαδη θα πρεπει σε καθε απεργια θα πρεπει να λεει σοσιαλισμος(τετοια ειναι και η θεση τους, δεν την φανταζομαι). Με αλλα λογια ειτε δεν προσπαθεις καν να συνδεσεις τον οικονομικο αγωνα με τον πολιτικο ειτε πως δεν υπαρχει αλλος τροπος περαιτερω πολιτικοποιησης στις τρεχουσες συνθηκες συνειδησης και οργανωσης της ταξης απο το διχτατορια του προλεταριατου.

      Γενικοτερα εγω νομιζω, οτι η θεση που προβαλει το κειμενο ειναι "ζυμωση, ζυμωση, ζυμωση". Λεει, λεει για τον σοσιαλισμο αλλα δεν βαζει πουθενα την αναγκαιοτητα αγωνων στο σημερα για κατακτησεις, για την ανασχεση της επιθεσης. Δεν μπορει να κανεις κριτικη σε "κυβερνητισμο" και να μην κανεις ουτε μια αναφορα σε αναγκαιοτητα αγωνων, εκτος φυσικα αν δεν το εχεις στην αποψη σου.

      Για να το συνοψισω. Η θεση για την ανουσιοτητα αγωνων εκτος αν θετουν ζητημα σοσιαλισμου ειναι αναρχοσυνδικαλιστικη(εκτος αν κανω λαθος στον χαρακτηρισμο) και νομιζω φαινεται και στο κειμενο.

      Ντουντοφ

      Διαγραφή
    3. @Ντουντοφ:
      Από όσο ξέρω δεν έχουν κάποια τέτοια άποψη (πως οι αγώνες για την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργατών στερούνται νόημα εντός του καπιταλισμού).
      Το γεγονός πως δεν αναφέρονται σε κάτι τέτοιο εδώ, έχει να κάνει με το γεγονός πως το θέμα που πιάνουν είναι άλλο. Το εάν δηλαδή μπορεί ο στρατηγικός στόχος (σοσιαλισμός) να υποκατασταθεί σε προγραμματικό και επίπεδο ζύμωσης, από σειρά "μεταβατικών" αιτημάτων.
      Δεν μπορεί κάθε άρθρο να κατεβάζει και ολόκληρη την γραμμή...
      Πάντως ενώ την "Κόντρα" μπορείς να την κατηγορήσεις για πολλά (ο λυσσασμένα εμπαθής αντι-ΚΚΕδισμός της π.χ.), σίγουρα δεν μπορείς να την κατηγορήσεις για "αναρχοσυνδικαλισμό". Σε επίπεδο θεωρίας (γιατί στην πράξη πάμε αλλού) είναι από τις πιο συνεπείς Μ-Λ οργανώσεις και μάλιστα έχουν ασκήσει λεπτομερή και πολύ διεισδυτική κριτική σε αρκετά αναρχικά ιδεολογήματα όπως π.χ. στην "αυτοδιαχείρηση".
      Και φυσικά αναφέρονται συνεχώς στην ρητή ανάγκη οικοδόμησης επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης με ακαθοδηγητικό ρόλο.

      Διαγραφή
    4. Η αντιληψη πως οι αγωνες δεν εχουν νοημα χωρις το μεταβατικο ειναι κεντρικη στην ολη αναλυση. Οπουδηποτε και αν διαβασεις θα δεις για το "αναγκαιο μεταβατικο" και οπου και αν υπαρχει υποψια για αγωνα νατο ολοκληρο, ο αγωνας εναντια στο ταδε ειναι ανουσιος και δεν οδηγει πουθενα χωρις τα 57 μας μπουλετ που σκεφτηκαμε. Κριτικη στην αριστερα του μεταβατικου χωρις να το αναφερεις ειναι ειτε ημιτελης, ειτε δεν το εχεις εσυ σαν αποψη.

      Και επειδη το εθεσες, οντως η κοντρα εχει πιασει θεματα αντιπαραθεσης με την αναρχια πχ ισπανια. Αλλα σε επιπεδο δρασης, απευθυνσης εγω βλεπω να εχουν ενα σκεπτικο εισοδισμου. Και παντα ενας τετοιος τροπος παρεμβασης επηρεαζει την ιδια την οργανωση προς τετοιες θεσεις(μεχρι και το εεκ το επαθε)

      Ντουντοφ

      Διαγραφή
    5. @Ντουντοφ:
      Σόρυ, αλλά από την πρώτη παράγραφο μπερδεύτηκα στο τι θες να πεις, γίνε λίγο πιο σαφής αν θέλεις.

      Ότι έχει μια τακτική πολιτικής συμμαχίας με τους Α/Α εδώ και χρόνια, όντως την έχει η "Κόντρα", και δεν νομίζω να την έχει κρύψει κιόλας.
      Στο ιδεολογικό κομμάτι πάντως δεν τους έχω πιάσει να κάνουν παραχωρήσεις στον μικροαστικό σοσιαλισμό.
      Εκτός από τα ιστορικά ζητήματα (Ισπανία, υπεράσπιση του Στάλιν κλπ), έχουν κρατήσει εξ'αρχής (και σε αντίθεση με το μεγαλύτερο κομμάτι των Α/Α) συνεπή θέση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, κατατάσουν συστηματικά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα δεξιά του ΚΚΕ, και άλλα "αδοιανόητα" για τον Α/Α χώρο.
      Δεν νομίζω πως μπορεί να γίνει σύγκριση με το ΕΕΚ.
      Στο ιδεολογικό

      Διαγραφή
    6. Τωρα που το διαβασα και εγω, οντως δεν ειναι σαφες τι λεω, το παθαινω συχνα στον γραπτο λογο.

      Εννοω οτι στην λογικη του μεταβατικου, ολοι οι αγωνες ειναι καταδικασμενοι στην ενσωματωση και την ηττα αν δεν εχουν το μεταβατικο. Οτι πχ ενας αμυντικος αγωνας(οχι στην ταδε αντεργατικη πολιτικη) ειναι ανουσιος αν δεν λεει "εθνικοποιηση τραπεζων με εργατικο ελεγχο". Αυτο σημαινει οτι σαν αποψη, το μεταβατικο παιρνει αποστασεις απο την αναγκαιοτητα αγωνων, εκτος εαν μπουν τα "μπουλετ". Αρα η κριτικη σε ολη αυτη την αριστερα ειναι ειτε ελλιπης αν δεν το αναφερει ή αυτος που την κανει δεν την εχει. Απο την εντυπωση που εχω σχηματισει για την κοντρα κινουμε στο δευτερο.

      Οσο για το εεκ, συμφωνω, αλλα δεν ειπα αυτο. Ειπα οτι επηρεαζεται, ο καθενας εννοειται με διαφορετικο τροπο. Οπως και το εεκ εχει απειρα προβληματα απο την τριβη του με τον α/α χωρο ετσι και η κοντρα εχει βγαλει "κουσουρια" πολυ εντονα.

      Ντουντοφ

      Διαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.