Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

Νεοφιλελεύθερος τζιχαντισμός και κλασικός ναζισμός (και ένα ερώτημα)

Μπ.Μπρεχτ: «Ο καλύτερος τρόπος να συνομιλήσεις με έναν φασίστα, είναι να του πετάξεις ένα τούβλο στο κεφάλι» 

Όλη η ιστορία με τη διαπραγμάτευση, τους θεσμούς, τη Συμφωνία και τα υπόλοιπα έχει κουράσει απίστευτα. Ας μην αφιερώσουμε άλλο ένα κείμενο σε αυτή. Ας μιλήσουμε για ένα πιο μόνιμο φαινόμενο της εποχής μας, την σύγκριση φασισμού και νεοφιλελευθερισμού.

Αν μπει κάποιος στη διαδικασία να συγκρίνει τους νεοφιλελεύθερους με τους φασίστες θα βρει πολλά κοινά. Θα βρει για παράδειγμα στους πρώτους έναν κοινωνικό δαρβινισμό ο οποίος θα μπορούσε να αποτελεί μια άλλη περιγραφή της έννοιας της Άριας φυλής. Θα μπορούσε να εντοπίσει κοινές πρακτικές επιβολής μιας πολιτικής που εκφράζει και καθοδηγείται από τα συμφέροντα των πιο ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων, του κυρίαρχου κάθε φορά μέρους του κεφαλαίου. Ο Χίτλερ στηρίχθηκε και στήριξε τους βιομήχανους της εποχής, οι νεοφιλελεύθεροι κάνουν το ίδιο για τους τραπεζίτες. Θα έβρισκε κανείς το ίδιο μίσος για τους «άλλους», τους εργάτες, τους ξένους, τους φτωχούς.

Υπάρχει όμως μια θεμελιώδης διαφορά: ο νεοφιλελεύθερος τζιχαντισμός της εποχής μας ορθώνεται σε διαφορετικά θεμέλια πολιτικού λόγου από ότι ο Ναζισμός. Οι Ναζί είναι οπαδοί ενός συστήματος ιδεών, κατάπτυστου και εγκληματικού από την ίδια του τη φύση. Θεωρούν τους εαυτούς τους φορείς μιας ιδέας την οποία θέλουν να επιβάλουν, μιας ιδεολογίας την οποία παλεύουν να κάνουν κυρίαρχη. Οι σύγχρονοι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι στηρίζουν την πολιτική τους σε μια δήθεν κοινή λογική. Ξεπερνώντας ακόμα και τους Ναζί, δεν θεωρούν εαυτούς φορείς μιας ιδεολογίας αλλά φορείς της κοινής λογικής.


Έτσι, ενώ για τον Κασιδιάρη ο κομμουνιστής, ο Αριστερός ή ο προοδευτικός είναι ένας πολιτικός αντίπαλος – θανάσιμος εχθρός που πρέπει να εκτελεστεί, να βασανιστεί και να καεί σε φούρνο για να ξεμπερδεύουμε από αυτόν, για τον Τζήμερο όλοι αυτοί αποτελούν «βλάκες», «ηλίθιους», ανθρώπους χωρίς εγκέφαλο, «επικίνδυνους λόγω βλακείας», «πνευματικά καθυστερημένους γορίλλες». Στην καλύτερη περίπτωση «γελοίους». Το πρόβλημα βέβαια με τον Τζήμερο είναι ότι ενώ διατείνεται ότι είναι ο καλύτερος χρήστης της ελληνικής γλώσσας παρουσιάζει μια τρομερή ανικανότητα να σκάψει στο πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο για να βρει κάτι πιο πρωτότυπο. Για να μη μιλήσουμε για τον Σταύρο. Εκείνος παρότι δημοσιογράφος τα καταφέρνει ακόμα χειρότερα στα λόγια και αρκείται σε ανέμπνευστες, άχρωμες ναζιφιλελεύθερες φανφάρες.

Η εγκατάσταση στο συλλογικό υποσυνείδητο της αντίληψης ότι η ελευθερία της αγοράς είναι κάτι καλό εξ’ορισμού έχει από καιρό και σταδιακά πραγματοποιηθεί και επιτρέπει στους θιασώτες του συστήματος να παρουσιάζονται πραγματιστές, ρεαλιστές και αληθινοί, την ώρα που όσοι αντιτίθενται στις αντιλήψεις τους εμφανίζονται σαν σαλεμένοι θρησκόληπτοι που φωνάζουν ακατανόητα. Το επίπεδο προπαγάνδας του νεοφιλελευθερισμού θα το ζήλευε ο Γκέμπελς.

Φτάσαμε στην εποχή που ένας Τζήμερος μπορεί να μιλάει για οικονομία χλευάζοντας τον ίδιο τον Μαρξ και δεν σηκώνονται από μόνα τους τα τούβλα να πέσουν στα κεφάλια μας. Φτάσαμε στην εποχή που η ίδια η εργατική τάξη αντιλαμβάνεται ως δικό της συμφέρον ό,τι συμφέρει τον εργοδότη. Φτάσαμε στην εποχή που η όποια αντίσταση στις αλλεπάλληλες ταξικές επιθέσεις συνθλίβεται από την αδιαφορία της μεγάλης μάζας της εργατικής τάξης που δεν μπορεί ή δεν θέλει ούτε καν να φανταστεί την απελευθέρωσή της. Φτάσαμε στην εποχή που σχεδόν οι μόνοι που διαμαρτύρονται ενάντια στην ελεύθερη οικονομία είναι οι ίδιοι που απαιτούν ακόμα πιο ελεύθερη οικονομία.

Ας μην ξεφεύγουμε όμως από το θέμα μας. Οι τζιχαντιστές του νεοφιλελευθερισμού είναι πιο ύπουλοι από τους φασίστες. Όχι πιο επικίνδυνοι. Πιο ύπουλοι. Με τον φασίστα ξέρεις τι να περιμένεις. Για να υποστηρίξεις τον φασίστα πρέπει να είσαι και λίγο ψιλολούμπεν. Ο νεοφιλελεύθερος σε μετατρέπει σε λούμπεν και του λες και ευχαριστώ. Από την πίσω πόρτα σου περνάει και έναν φυλετισμό που όταν δεν έχει τα εθνικιστικά ρατσιστικά χαρακτηριστικά του κλασικού ναζισμού, έχει μια άλλη, πιο παλιά από τα έθνη διάκριση. Την ταξική. Σαν να ανήκουμε σε δύο φυλές και αυτό το «ανήκειν» να είναι παγιωμένο από κάποια ακατανόητη φύση του ανθρώπου. Την ώρα που οι εθνικιστές μιλούν για ελληνικό dna και γελάνε τα κόκκαλα του Δαρβίνου, οι νεοφιλελεύθεροι εγγράφουν στην ανθρώπινη φύση ταξικά χαρακτηριστικά. Είσαι εργάτης; Τότε είσαι ανίκανος να σκεφτείς, είσαι απλά μια ανθρώπινη μηχανή οπότε μη ζητάς πολλά. Και ακόμα παραπέρα, τα προχωρούν και σε ιδεολογικά: Είσαι Κομμουνιστής ή Αριστερός; Τότε είσαι βλάκας, ηλίθιος και πνευματικά καθυστερημένος.

Πάντως ο Μπρεχτ, όταν έγραφε για το πως «συνομιλείς» με έναν φασίστα δεν είχε την τύχη να γνωρίζει τους Τζήμερους.
Πηγή: "Ατέχνως" μέσω "Λαϊκή εξουσία"
__________
Νομίζω πως το παραπάνω κείμενο μπορεί να αποτελέσει βάση για μια πολύ μεγάλη κουβέντα.
-Έχουν για παράδειγμα άδικο οι νεοφιλελεύθεροι όταν αποκαλούν τους "σοσιαλδημοκράτες" ηλίθιους ή απατεώνες;
-Και αν ναί, τότε γιατί;
Όταν δηλαδή οι σοιαλδημοκράτες έχουν συμφωνήσει πως δεν υπάρχει εξωκαπιταλιστικός δρόμος, πόσο άδικο έχουν οι νεοφιλελεύθεροι να τους υπενθυμίζουν κυνικά την πικρή αλήθεια πως "ανθρώπινος δεν γίνεται ο καπιταλισμός" και πως "το πακέτο είναι αυτό, take it or leave it";

Και για να το παώ και λίγο παρακάτω:

-Πόσο υπεύθηνη είναι, εν τέλη, η σοσιαλδημοκρατία για την ιδεολογική δικαίωση του νεοφιλελευθερισμού;

25 σχόλια:

  1. 2-3 πράγματα με βάση αυτα που αναφεονται στο κειμενο:
    Δεν υπάρχει πουθενά επίσημα ο ορος κοινωνικός δαρβινισμός σε σύνδεση με τον νεοφιλελευθερισμό.

    Ακόμα και εάν γινόταν αποδεκτός αυτός ο αυθαιρετος όρος, αυτό δεν αποκλείει σε καμια περίπτωση, οποιαδήποτε μελος οποιασδήποτε τάξης από την άνοδο και την κυριαρχία στην αγορα. Ισα-ισα που παγκοσμια είναι χιλιάδες τα παραδείγματα πετυχημένων βαθύπλουτων επιχειρηματιών που θεωρητικά άνηκαν στην εργατικη ταξη και καταφεραν να δημιουργήσουν περιουσία χρησιμοποιοντας το ταλεντο, το ενστικτο τους και την στοχευμένη εργασια τους.

    Επισης οι αναφορες περι ρατσισμού και αποκλεισμού οποιαδήποτε "καστας" απο την χρηματοοικονομική διαδικασια ειναι εντελώς ανακριβής καθως στην κοινωνια της οικονομίας σημασια εχει το υψος του κεφαλαίου και οχι το χρωμα,τα πιστευω και η ιδεολογία στην οποία μπορει να πιστευει ο καθενας και σε καμια περιπτωση δεν λειτουργει με ορους ρατσιστικους. Σας διαβεβαιωνω οτι ενας μουσουλμάνος και ενας ισραηλινος επιχειρηματιας, ή ενας Τουρκος και ενας Ελληνας, μπορουν και συνεργάζονται αρμονικοτατα πανω σε ενα κερδοφορο προτζεκτ, χωρις ιχνος ρατσιστικών ιδεοληψιων.

    Επιπλεον, οπως ειναι γνωστο, το κεφαλαιο εχει πραγματικα διεθνιστικα στοιχεια και δεν περιορίζεται σε πατρίδες, σε αντίθεση με τους εθνικιστές που υπερασπίζονται το πατριωτικό στοιχειο.

    Για την ακρίβεια ο νεοφιλελευθερισμός εχει πολλα περισσοτερα κοινα στοιχεια με τον αναρχισμό (διεθνισμός, ελευθερη διακινηση-κεφαλαίων, απουσια κεντρικης διοίκησης- ηγεσιας, νησιδες οικονομικης αυτοδιαχείρισης - offshore, ανοικτή κοινωνία , αυτόνομη οικονομική πολιτικη, αντικρατισμος κ.α.) παρα με τις εθνικιστικές, ρατσιστικες νοοτροπίες και ιδεολογίες, που ανεπιτυχώς μονο για πολιτικές σκοπιμότητες επιχειρείται η συνδεση τους με τον νεοφιλελευθερισμό. Αυτη είναι και η βασική διαφωνία στο αρθρο που εχω την εντυπωση ότι κυριως υπερισχύει το συναίσθημα στην παράθεση επιχειρημάτων κατα της ελευθερης αγορας .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @K:
      Να πισημάνω δύο πράγματα και εγώ λοιπόν.

      Το ότι ο όρος "κοινωνικός δαρβινισμός" δεν χρησιμοποιείται επίσημα από τους νεοφιλελέ, δεν λέει κάτι.
      Όταν η ίδια τους η ιδεολογία λέει πως η "αγορά" θα αποφασίσει ποιός θα επιβιώσει χωρίς "έξωθεν" επεμβάσεις που θα σώσουν τους πιο αδύναμους και αυτό είναι για καλό, δεν κάνουν κάτι άλλο από το να μεταφέρουν την θεωρία της εξέλιξης των ειδών ως πρότυπο για την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας.
      Ο όρος λοιπόν όχι μόνο είναι σωστός, αλλά και η Δαρβινική θεωρία έχει χρησιμοποιηθεί από πολύ παλιά από τους θιασώτες του Laissez-faire. Εντελώς συμπωματικά χθες δημοσιεύθηκε και αυτό:
      http://red-traverso.blogspot.com/2015/06/blog-post.html

      Παρακάτω τώρα:
      " αυτό δεν αποκλείει σε καμια περίπτωση, οποιαδήποτε μελος οποιασδήποτε τάξης από την άνοδο και την κυριαρχία στην αγορα."
      Νομικά ναι, και βέβαια αυτή είναι και η μεγάλη απάτη της αστικής δημοκρατίας.
      Και αυτό γιατί στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας λένε πως το βασικό μέσο για την απόκτηση κεφαλαίου είναι το ...κεφάλαιο! Αυτός που το διαθέτει μπορεί να πνίξει τους ανταγωνιστές του, ανεξάρτητα από την προσωπική ικανότητα των τελευταίων.
      Η δυνατότητα κοινωνικής ανέλιξης είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, καθώς οι βάσεις εκκίνησης είναι εντελώς διαφορετικές.
      Άρα λοιπόν πρακτικά, αποκλείεται (πλην ελαχίστον εξαιρέσεων) η μάζα των κατώτερων τάξεων από το κλαμπ των ανώτερων τέτοιων.

      Πρακάτω τώρα, γιατί νομίζω πως κάπου δεν ανάγνωσες το κείμενο σωστά.
      Το κείμενο δεν λέει πουθενά πως οι νεοφιλελέ είναι "εθνικιστές", επισημαίνει μάλιστα και τον κοσμοπολιτισμό (και όχι φυσικά "διεθνισμό") τους. Εκείνο που λέει είναι πως την "ανώτερη φυλή" των ναζί που δικαιούται να υποκδουλώσει τις υπόλοιπες φυλές, την έχουν αντικαταστήσει με την ανώτερη οικονομικά τάξη (των "άξιων και "εκλεκτών") που κατά την γνώμη τους δικαιούται να κρατάει υπόδουλη την υπόλοιπη "κατώτερη" κοινωνία.
      Η ουσία είναι πως και στις δύο περιπτώσεις έχουμε την παραδοχή μιας "ανώτερης" κάστας ανθρώπων που "δικαιούται" να υποδουλώνει ή ακόμη και να εξοντώνει τα εκτός αυτής "κατώτερα" ανθρώπινα όντα.

      Τελειώνοντας να πω, πως ο νεοφιλελευθερισμός καμμία σχέση με τον αναρχισμό δεν θα μπορούσε να έχει, αφού ο τελευταίος εδράζεται (με όλες τις δικές μου διαφωνίες με αυτόν) επάνω σε μια φιλοσοφία κοινωνικής συνεργασίας και αλληλεγγύης, σε αντίθεση με τον νεοφιλελευθερισμό, που από κοινού με τον φασισμό θεμελιώνονται επάνω στην φιλοσοφία του ανταγωνισμού και της επιβίωσης του ισχυρότερου που υποτίθεται πως αναλαμβάνει να ξεχωρίσει τους λίγους "εκλεκτούς" (είτε ως "φυλή" είτε ως οικονομική τάξη) από την υπόλοιπη "κατώτερη" και "άνευ αξίας" ανθρωπότητα.

      Διαγραφή
    2. @K:
      Υ.Γ.
      Δεν υπάρχει και ούτε ύπηρξε και ποτέ κάποια "ελεύθερη αγορά". Αν ήταν τέτοια δεν θα αναλάμβανε η αστυνομία και τα δικαστήρια να "συνετίσουν" τους απεργούς που διαπραγματεύονται την πώληση της εργατικής τους δύναμης.
      Κια φυσικά ουδείς έχων σώας τα φρένας δοιανοήθηκε ποτέ να αφήσει την αγροτική παραγωγή στο "αόρατο χέρι της αγοράς", αφού σε μια τέτοια περίπτωση, η όποια οικονομική κρίση θα σήμαινε ταυτόχρονα και ...λιμό!

      Διαγραφή
    3. Κ.
      Κάνεις λάθος.Ο θεωρητικός του φιλελευθερισμού , Χ.Σπένσερ,(όπως και άλλοι φιλελεύθεροι) ήταν οπαδός του Κοινωνικού Δαρβινισμού.Καθόλου τυχαία,το ιδεολογικό του παιδί, η Μ.Θάτσερ χρησιμοποιούσε τη φράση του Σπένσερ, there is no alternative για να υποστηρίξει ότι δεν υπάρχει εναλλακτικό σύστημα του καπιταλισμού.
      Το ο,τι ιδεατά ο φιλελευθερισμός δεν επιθυμεί κράτος, δεν σημαίνει ότι δεν το στηρίζει .Φιλελεύθεροι έγιναν εν μια νυκτί ''κρατιστές'' όταν επρόκειτο για την καταστολή εργατικών αγώνων, ή την διεξαγωγή πολέμων για τα κέρδη.Φιλελεύθεροι έγιναν εν μια νυκτί κρατιστές όταν το κράτος θα αναλάμβανε να μετακυλίσει την καπιταλιστική κρίση στα πιο φτωχά στρώματα.Ο Σαμαράς χθες στη βουλή έσκιζε τα ιμάτιά του λέγοντας ότι η φιλελεύθερη παράταξη της Ν.Δ είναι κατά των φόρων,αλλά η ανάγκη (δηλαδή η μετακύλιση της κρίσης από τις τράπεζες σε βάρος του λαού) τους έκανε κρατιστές.

      α.π.δ.ε.ψ

      Διαγραφή
    4. Δεν χρειάζεται συμφωνήσουμε, ωστόσο οι ενστάσεις μου είναι οι εξής:

      - Θα πρέπει να επιμείνω ότι ο “κοινωνικός δαρβινισμός” γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί σαν ταμπέλα αυθαίρετα, από εξωγενείς θεατές της οικονομίας που προσπαθούν να ανακαλύψουν patterns και σε καμία περίπτωση η οικονομία δεν επηρεάστηκε από οποιονδήποτε δαρβινισμό. Η άσκηση της οικονομικής διαδικασίας, και τεχνικά εάν θέλεις, προηγείται κατά αιώνες από τον Δαρβίνο.

      Επίσης, ο κοινωνικός δαρβινισμός ουσιαστικά βασίζεται πάνω στην ιδέα ότι ο ισχυρός επιβιώνει και ο αδύνατος εξαφανίζεται κάτι που δεν ανταποκρίνεται στους νόμους της αγοράς. Στην πραγματική αγορά, ο ισχυρός μπορεί να χαντακωθεί από την καινοτομία και την εξέλιξη ενός μικρού σε μέγεθος ανταγωνιστή. Εκατοντάδες τα παραδείγματα, με πρόσφατα την κατάρρευση της κραταιής NOKIA που κάποτε είχε το 35% της μερίδας στις παγκόσμιες πωλήσεις κινητών αλλά η έλλειψη καινοτομίας την έφερε στην ατιμωτική χρεωκοπία και την ίδια στιγμή μικρομεσαίες κινέζικες εταιρίες πήραν την θέση της με επιτυχία και την χαντάκωσαν. Εδώ,τα διάσημα starbucks μετά το εντυπωσιακό λανσάρισμα τους, ελαττώνονται σιγά-σιγά μετά την “επέλαση” του ελληνικού Mikel από την Λάρισα. Με λίγα λόγια, μια μεγάλη εταιρία στην αγορά δεν είναι οπωσδήποτε και ισχυρή,ουτε επιζεί με το ετσι θελω, όσο δεν επενδύει στην καινοτομία και την ανανέωση των προϊόντων της.

      - Όσον αφορά τα υπόλοιπα, η εξέλιξη μιας επιχειρηματικής ιδέας δεν γνωρίζει τάξεις και τίτλους. Ισα -ισα που οι χαμηλών εισοδημάτων άνθρωποι είναι αυτοί που πάντα ανανέωναν την αγορά με τις καινοτόμες ιδέες τους, ίσως γιατί είχαν πολύ μεγαλύτερο κίνητρο από τους “χορτασμένους”. Αν πάμε σε ελληνικά παραδείγματα,οι χαρακτηριστικές περιπτώσεις ελλήνων μεγιστάνων όπως του Κόκκαλη και του Μπόμπολα, είναι ενδεικτικές ότι ο καθένας - αν εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες- μπορεί να κυριαρχήσει στην αγορά, ανεξάρτητα σε πια τάξη ανήκει.

      Επίσης, ένα πτυχίο σε ένα πανάκριβο πανεπιστήμιο δεν σου εξασφαλίζει οπωσδήποτε την επιτυχία, όπως και η μη φοίτηση δεν σε καταδικάζει στην αποτυχία Π.χ. εξαιρετικά οι γνωστοί πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο όπως ο Ted Turner, ο Abramovich, Jobs,ο Allen,ο Zuckerberg, ο Ellison, ο Gates, δεν κατάφεραν ποτέ να σπουδάσουν ή να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους σε πανεπιστήμιο. Για αυτό είπα ότι χρειάζεται ένστικτο και ταλέντο στο προηγούμενο post και όχι σπουδές ή ευνοημένο περιβάλλον για να ανέβεις σκαλοπάτια οικονομικά. Μη σου πω κιολας ότι οι γόνοι γνωστών επιχειρηματιών, κατά κανόνα τα πάνε χειρότερα από τους πατεράδες τους στις επιχειρήσεις παρόλα τα κολέγια και το δήθεν “εκλεκτό” περίγυρο.

      - Για το τελευταίο και πιο ενδιαφέρον κομμάτι κατά εμέ, θα συμφωνήσω ότι η αλληλεγγύη δεν είναι το πρώτο που σκέφτονται οι επιχειρηματίες - έκτος και εάν έχουν να αντιμετωπίσουν μαζί ένα νόμο της κυβέρνησης που θεωρούν ότι τους ζημιώνει. Επίσης, αλληλεγγύη στον κόσμο των επιχειρήσεων σημαίνει μονοπώλιο και το μονοπώλιο δεν είναι καλο πράγμα, τουλάχιστον για την πλειοψηφία των επιχειρηματιών, παρόλα όσα ακούγονται και γραφονται. Μακροπρόθεσμα το μονοπώλιο είναι ζημιογόνο και για τον κόσμο, αλλα και για τις ενδιάμεσες εταιρίες που αντί να κερδίζουν από τις συνεργασίες με πολλές επιχειρήσεις, θα πρέπει να περιορίζονται στον ένα και μοναδικό πελάτη.

      Πέρα από αυτό, όλες οι άλλες ομοιότητες με τον αναρχισμό δεν αντικρούστηκαν (απουσία κεντρικής διοίκησης, αυτόνομη εταιρική πολιτική, αντικρατισμος κτλ)και θεωρώ ότι ακόμα και η “ατομική τρομοκρατία” έτσι όπως συνηθίζεται να περιγράφεται , ταιριάζει ακόμα και αυτή κατά αντιστοιχία στον νεοφιλελευθερισμό.

      Για να μην κουράζω, περισσότερα και καλύτερα αναφέρονται στο βιβλίο του Πεσσόα “αναρχικός τραπεζίτης” και ας μου επιτραπεί να επιμείνω ότι το κεφάλαιο δεν κοιτά φυλή και χρώμα παρά μόνο επιχειρηματικές ιδέες (εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι π.χ ο Χ ελληνας επιχειρηματίας θα προσπεράσει μια κερδοφόρα συνεργασία με τον Χ μωαμεθανό, έγχρωμο ή εβραίο επιχειρηματία, επειδή δεν γουστάρει τα χαρακτηριστικά του, αστεία πράγματα. )

      Διαγραφή
    5. Πάρα πολύ ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις!!!

      Εκτός του ότι αυτά δεν τα είχα σκεφτεί - ακούσει ξανά, είναι και ακλόνητα επιχειρήματα ενάντια στους φιλελέ και στους λοιπούς θιασώτες της ιδεολογίας της αγοράς και του καπιταλισμού γενικά!

      Κώστας

      Διαγραφή
    6. Για να τα πιάσουμε ένα-ένα τα πράγματα:
      Η έννοια του «κοινωνικού δαρβινισμού» είναι όσο παλιά σχεδόν είναι και η καπιταλιστική οικονομία, που δεν είναι η «οικονομία» έτσι γενικά και αόριστα, αλλά ένα πολύ συγκεριμένο οικονομικό-πολιτικό σύστημα που εμφανίστηκε σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή και έχει (όπως τα πάντα σε αυτόν τον ψεύτη ντουνιά) αρχή, μέση και τέλος.
      Την παραπομπή μου για την υιοθέτηση της δαρβινικής θεωρίας από τη εμφανίση της, από τους οπαδούς του Laissez-faire, δεν μπήκες καν στον κόπο να την κοιτάξεις.

      Όταν εξατάζουμε ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, το εξατάζουμε βάση του κανόνα και όχι των εξαιρέσεων του. Και ο κανόνας λέει πως «τα λεφτά πάνε στα λεφτά», δηλαδή πως το κεφάλαιο παράγει κεφάλαιο, πράγμα που ουδείς έχων σώας τας φρένας έχει τολμήσει να αμφισβητήσει ως κανόνα της καπιταλιστικής οικονομίας. Ο όρος «επένδυση» εξάλλου, ακριβώς σε αυτή την διαδικασία αναφέρεται.
      Ακόμη και στα παραδείγματα που φέρνεις, ο Κόκκαλης με τον Μπόμπολα δεν βρήκαν κάποια «φαεινή ιδέα». Κεφάλαιο βρήκαν με τον Α ή Β τρόπο, και φυσικά το αυγάτησαν και με την αμέριστη βοήθεια του κράτους βεβαίως-βεβαίως. Αλλιώς η προδιαγραμένη μοίρα «μιας καλής ιδέας» είναι να πουληθεί σε κάποιον που έχει κεφάλαιο για να την αγοράσει ή ακόμη και να θαφτεί εάν ο κεφαλαιούχος που θα κληθεί να την χρηματοδωτήσει κρίνει πως τελικά δεν ήταν και τόσο «καλή». Παραδείγματα θα βρεις και εδώ άπειρα.
      Σαν υστερόγραφο εδώ, θα είχε ένα ενδιαφέρον να ρίξεις μια ματιά στο πως πρέκυψαν τα νέα «μεγάλα τζάκια» μετά την κατοχή.

      Λες μετά:
      «γόνοι γνωστών επιχειρηματιών, κατά κανόνα τα πάνε χειρότερα από τους πατεράδες τους στις επιχειρήσεις παρόλα τα κολέγια και το δήθεν “εκλεκτό” περίγυρο.»
      Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως δεν θα ζήσουν πολύ καλύτερα την ζωή τους από γόνους εργατών που μπορεί να έχουν πολύ παραπάνω προσωπικές ικανότητες, αλλά στερήθηκαν ακριβώς τις ευκαιρίες και την αβάντα, τόσο του περίγυρου που λέγαμε πιο πάνω, όσο και το κεφάλαιο για το οποίο μιλάμε εξ’αρχής.
      Ο ηλίθιος γόνος του μεγιστάνα κατά 99% θα παραμείνει πλούσιος, και ο έξυπνος εργάτης κατά 99,9% θα παραμείνει εργάτης. Δεν χρειάζεται κάποια ειδική μελέτη για το ξέρεις αυτό.

      Συνεχίζεται...

      Διαγραφή
    7. @Κ (χωρις τελεια):
      ...Συνέχεια:
      Με εξέπληξε ο τρόπος που αντιλήφθηκες τον όρο κοινωνική αλληλεγγύη ως «αλληλεγγύη μεταξύ των καπιταλιστών»!
      Στην περίπτωση που δεν το κατάλαβες, βγάζεις από το κάδρο της κοινωνίας το 90+% των μελών της, τα οποία δεν είναι καπιταλιστές. Δεν τους βλέπεις καν!
      Από αυτό και μόνο δικαιώνεις απόλυτα το άρθρο που μιλάει για καθαρόαιμες φαιστικές αντιλήψεις, αφού δείχνεις πως για εσένα η συντριπτική κοινωνική πλειοψηφεία είναι («αυταπόδεικτα» προφανώς) ανάξια λόγου και ενασχόλησης μαζί της.

      Παρακάτω λες πως «το μονοπώλειο είναι κακό πράγμα». Έλα μου όμως ντε που η οικονομική κίνηση του καπιταλισμού τείνει στην συνεχή δημιουργία μονοπωλείων, λόγω του γεγονότος πως το κεφάλαιο παράγει κεφάλαιο (τι λέγαμε πριν);.
      Και τι προτείνουν οι ίδιοι οι νεοφιλελέ θεωρητικοί επάνω σε αυτό (που δεν τολμάνε να το αμφισβητήσουν ως πραγματικότητα);
      -Αντιμονοπωλειακούς νόμους!
      Κρατικό δηλαδή παρεμβατισμό στην οικονομία!

      Για τις διαφορές με τον αναρχισμό τώρα.
      Θα αρχίσω από την βασική, πως οι νεοφιλελεύθεροι μόνο «αντικρατιστές» δεν είναι.
      Δεν αμφισβητούν το κράτος ως όργανο ταξικής καταπίεσης όπως οι αναρχικοί.
      Εκείνο που αμφισβητούν είναι η λειτουργία του (αστικού έστω) κράτους, ως οργάνου μιας στοιχειώδους κοινωνικής αναδιανομής ώστε να αποφεύγονται οι κοινωνικές εκρήξεις, και προτιμάνε αυτή η λειτουργεία να υποκατασταθεί από την ωμή καταστολή αυτών τους οποίους εξαθλιώνουν οι ιδέες τους.
      Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη χώρα νεοφιλελεύθερου πειραματισμού ανά τον κόσμο ήταν η ...φασιστική Χιλή του Πινοσέτ(!!!), που όσο νά’ναι, το κράτος της μόνο «ανίσχυρο» και «μη-παρεμβατικό» δεν θα το έλεγες.
      Τι δουλειά έχουν οι ιδέες του αναρχισμού (τις οποίες επαναλαμβάνω πως δεν ασπάζομαι) με τις ιδέες του Πινοσέτ, της Θάτσερ, του Φουτζιμόρι, πέραν του ότι βρίσκονται στον αντίποδα τους;

      Στο τελευταίο περί «φυλετισμού» σου απάντησα. Γιατί το επαναφέρεις;

      Διαγραφή
    8. Το
      http://fadomduck2.blogspot.com/2015/06/blog-post_6.html?showComment=1433607635866#c5116305036628364622
      ήταν φυσικά το πρώτο μέρος της απάντησης στον "Κ (χωρις τελεια)"

      Βάζω και μερικές παραπομπές:
      -Μαρξισμός και Δαρβινισμός" του Άντον Πάνεκουκ
      http://praxisreview.gr/index.php/2-uncategorised/60-2015-06-05-18-57-20

      -η ανατομία του νεοφιλελευθερισμού
      http://fadomduck2.blogspot.gr/2012/03/e-book.html

      -Β.Ι.Λένιν, "ιμπεριαλισμός το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού". (για όποιον θέλει να εξετάσει την δημιουργία και λειτουργία των μονοπωλείων):
      http://fadomduck2.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8.html

      Διαγραφή
    9. @Κ (χωρις τελεια):
      Σόρυ αλλά δεν κρατιέμαι να μην το γράψω, αφού ειπώθηκε και κάτι για τις "καινοτόμες ιδέες" του Μπόμπολα και του Κόκκαλη.

      Κάνοντας μια αναζήτηση στο google με τα κλειδιά "Μπόμπολας σκάνδαλο" έχουμε ...99.600 αποτελέσματα.
      Με την αντίστοιχη αναζήτηση για τον Κόκκαλη έχουμε 57.500 αποτελέσματα.

      Έτσι γίνεται η πρωταρχική συσώρευση κεφαλαίου...

      Διαγραφή
    10. Όπως είπα και πιο πάνω δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε, όχι από κάποια προκατάληψη, αλλα γιατί βασικές έννοιες για τις οποιες μιλάμε όπως κράτος, ωφελιμισμός, ελευθερια, έχουν εντελώς άλλο νόημα για ένα φιλελεύθερο και εντελώς διαφορετικό για ένα κομμουνιστή. Από αριστερή οικογένεια κατάγομαι και γνωρίζω αυτές τις εννοιολογικές αποκλείσεις.
      Ο φιλελεύθερος δεν επιδιώκει να μηδενίσει το κράτος, αλλά περιμένει από αυτό να του παρέχει το πεδίο και τις δυνατότητες για να αναπτυχθεί επιχειρηματικά χωρίς όμως να παρεμβαίνει. Επίσης, το κράτος πρέπει να είναι υπεύθυνο για την ευημερία και την εκπαίδευση των πωλητών, ενώ αντίθετα με όσα προπαγανδίζονται κανένας σοβαρός επιχειρηματίας δεν επιθυμεί ανεργία και χαμηλούς μισθούς γιατί πολύ απλά αυτό σημαίνει χαμηλό τζίρο και περιορισμένη ανάπτυξη. Η μεγάλες κινεζικές εταιρίες δεν έγιναν μεγάλες γιατί βασίστηκαν στην εσωτερική αγορά χαμηλού εισοδήματος, αλλά γιατί τα προϊόντα τους τα προώθησαν στις ανεπτυγμένες αγορές και στα μεγαλύτερα εισοδήματα. Ο ίδιος ο Smith έγραφε ότι "όσο η προσφορά, η ζήτηση, οι τιμές και ο ανταγωνισμός παρέμεναν ελεύθερα από κυβερνητικές παρεμβάσεις, η επιδίωξη των προσωπικών υλικών συμφερόντων θα ήταν αυτή που, μέσω της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών με σκοπό το κέρδος, θα μεγιστοποιούσε τον πλούτο μιας κοινωνίας, και όχι ο αλτρουισμός".
      Τώρα εάν ένα κράτος καταπιέζει τους πολίτες όπως μια χούντα και 2-3 μονοπώλια κερδίζουν από αυτό σε μια τέτοια χωρα, αυτό δεν είναι πρόβλημα του φιλελευθερισμού αλλά πρόβλημα πολιτικής διακυβέρνησης αυτής της χώρας. Και δεν είναι κανονας. Είπαμε, κανείς δεν κερδίζει από τα μονοπώλια μακροπρόθεσμα, εκτός από τα ίδια τα μονοπώλια. Η αγορά πάντως χάνει και κυριως οι νέοι επιχειρηματίες.
      Επίσης, η ελευθερια για κάποιον μπορεί να σημαίνει πολύ διαφορετικά πράγματα, όμως για έναν φιλελεύθερο σημαίνει, πολύ απλά, οικονομική ανεξαρτησία για να διαμορφώσεις την ζωή σου όπως την θες εσύ και όχι όπως την θέλει κάποιος από πάνω σου.

      Λες “Ο ηλίθιος γόνος του μεγιστάνα κατά 99% θα παραμείνει πλούσιος, και ο έξυπνος εργάτης κατά 99,9% θα παραμείνει εργάτης. Δεν χρειάζεται κάποια ειδική μελέτη για το ξέρεις αυτό.”
      Ναι ο γόνος του μεγιστάνα πιθανότατα θα παραμείνει πλούσιος, αλλά ο έξυπνος εργάτης σε μια κοινωνία ελεύθερης αγοράς δεν είναι απαραίτητο να μείνει εργάτης. Ισα-ισα που ο εργάτης είναι πάντα αυτός που θέλει να ξεπεράσει την τάξη του και έχει πολύ μεγαλύτερο κίνητρο να αποκτήσει οικονομική ανεξαρτησία. Η μικρή και μεσαία τάξη πάντα τροφοδοτεί την καινοτομία και σπανια η χορτασμένη που δεν έχει καν κίνητρο για αλλαγή. Ξέρεις μόνο πότε ο εργάτης παραμείνει εργάτης; Σε σοσιαλιστικό περιβάλλον, όπου το κίνητρο να ανεβείς οικονομικά και δεν είναι επιτρεπτό αλλά ίσως και να είναι άχρηστο, αφού οι επιλογές αγαθών και ποιότητα ζωής είναι παντού η ίδιες και το να αποκτήσεις περισσότερα εισοδήματα δεν σημαίνει ότι μπορείς να τα αξιοποιήσεις σε καλύτερα προϊόντα η υπηρεσίες.

      Και επί την ευκαιρία να πω ότι, όταν ακούτε αυτά τα πανηγύρακια για “Πρόγραμμα επιβράβευσης σε καινοτόμες επιχειρηματικές ιδέες” των τραπεζών να τρέχετε μακριά. Ναι, τα λεφτά πάνε στα λεφτά trash αλλά μόνο όταν τους δίνεις στο πιάτο τις ιδέες σου. Σε ολο το κείμενο αυτό θέλω να τονίσω, ότι το κεφάλαιο χωρίς νέες ιδέες για επένδυση, όσο ισχυρό και να φαίνεται , μπορεί να φαγωθεί από έναν μικρό με όπλο τις ιδέες και την καινοτομία του.

      Διαγραφή
    11. @Κ (χωρις τελεια):

      Το θέμα δεν είναι εάν θα συμφωνήσουμε εμείς, αλλά εάν συμφωνούμε πως υπάρχουν κάποιοι επιστημονικά αποδεδειγμένοι κανόνες της πολιτικής οικονομίας.
      Το «τα λεφτά πάνε στα λεφτά» π.χ., ή πως η τάση της καπιταλιστικής οικονομίας είναι η συνεχής παραγωγή μονοπωλείων.
      Εάν συμφωνούμε πως δεν υπάρχει μια «αιώνια» οικονομία αλλά ότι από άλλους κανόνες διέπονταν οι οικονομία των Παπούα, από άλλους της αρχαίας Ρώμης, από άλλους της Καρολίγιας αυτοκρατορίας, από άλλους της Ναπολεόντιας Γαλλίας, από άλλους της μονοπωλειακής Αμερικής και από άλλους αυτή της ...ΕΣΣΔ.
      Αυτά δεν έχουν σχέση με το πόσο «αριστερός» ή «δεξιός» είναι κάποιος, όπως δεν έχει σχέση με αυτό και η αποδοχή της θεωρείας του Νεύτωνα.

      Και όχι οι έννοιες για τις οποίες μιλάμε δεν έχουν διαφορετική έννοια για έναν φιλελέ και για έναν κομμουνιστή. Έχουν εντελώς διαφορετικές έννοιες (και ουσία) για έναν αστό και έναν εργάτη. Η ελευθερία του αστού να απολύει ή να μειώνει μισθούς π.χ. έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την ελευθερία του εργάτη να ξέρει πως θα μπορεί στο τέλος του μήνα να πληρώσει το νοίκι του.
      Εδώ (και σε πολλά άλλα φυσικά) ότι σημαίνει ελευθερία για τον έναν, είναι ο απόλυτος καταναγκασμός για τον άλλον. Και το προφανές είναι πως εγώ δεν είμαι καπιταλιστής, και υποθέτω πως ούτε και εσύ είσαι.

      «Ο φιλελεύθερος δεν επιδιώκει να μηδενίσει το κράτος, αλλά περιμένει από αυτό να του παρέχει το πεδίο και τις δυνατότητες για να αναπτυχθεί επιχειρηματικά χωρίς όμως να παρεμβαίνει.»
      Τι σημαίνει «χωρίς να παρεμβαίνει»;
      -Δεν κλείνουν δουλειές με το κράτος οι φιλελέ;
      -Δεν απαιτούν οι θεωρητικοί τους «αντιμονοπωλειακούς νόμους»;
      -Δεν ζητούν την κρατική παρέμβαση όταν υπάρχουν εργατικές διεκδικήσεις;
      -Δεν ζητούν την κρατική κάλυψη του δικού τους κράτους όταν κλείνουν δουλειές στο εξωτερικό; (θα θυμίσω εδώ πόσα πραξικοπήματα έχουν γίνει από την fruit company στην Λατινική Αμερική και τον όρο «μπανανία»)
      κ.ο.κ....
      Μια χαρά λοιπόν θέλουν το κράτος να παρεμβαίνει λοιπόν όταν πρόκειται για το συμφέρον τους.

      Παρακάτω λες:
      «αντίθετα με όσα προπαγανδίζονται κανένας σοβαρός επιχειρηματίας δεν επιθυμεί ανεργία και χαμηλούς μισθούς γιατί πολύ απλά αυτό σημαίνει χαμηλό τζίρο και περιορισμένη ανάπτυξη.»
      Εγώ θα σου δώσω δίκιο αλλά σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να εξηγήσεις γιατί αφού κανείς καπιταλιστής δεν θέλει «ανεργία και χαμηλούς μισθούς» απολύουν κόσμο και μειώνουν τους μισθούς.
      Με δική τους πρωτοβουλία το κάνουν, δεν τους υποχρεώνει κανείς...

      Την απάντηση οι μαρξιστές την έχουν βέβαια, και αυτή είναι από τις βασικές αντιφάσεις του καπιταλισμού.

      συνεχίζεται...

      Διαγραφή
    12. @Κ (χωρις τελεια):
      ....συνέχεια:
      Ο Σμίθ είναι ούτως ή άλλως ξεπερασμένος από την εποχή που ο καπιταλισμός μπήκε στο μονοπωλειακό του στάδιο, δηλαδή πάνω από 100 χρόνια από τώρα.
      Επίσης (και συγνώμη για την έκφραση) δεν νομίζω πως είναι σοβαρό να μιλάμε για «ελεύθερη» προσφορά και ζήτηση από την στιγμή που το μεγάλο κεφάλαιο ελέγχει τόσο την προσφορά (αφού ελέγχει την παραγωγή), όσο και την ζήτηση πλέον (διαφήμηση). Ο ιδανικός οικονομικός κόσμος του Σμιθ και του «ελευθερού ανταγωνισμού» λοιπόν, είναι ο κόσμος του ανταγωνισμού μεταξύ μικρών και περίπου ισοδύναμων παραγωγών, ένας κόσμος που άνηκε ήδη στο παρελθόν όταν ξεκίνησε να γράφει την θεωρία του.
      Και φυσικά στα παραπάνω δεν βάλαμε την κρατική παρέμβαση στις αποικίες, τις κατακτημένες χώρες κλπ. Δεν στηρίχθηκαν στον «ελεύθερο ανταγωνισμό» οι αμερικάνικες εταιρείες για να πάρουν από τις Γαλλικές τα πετρέλαια του Ιράκ π.χ., αλλά στην ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση του αμερικάνικου στρατού (δηλαδή του κράτους).

      Λες παρακάτω:
      «Τώρα εάν ένα κράτος καταπιέζει τους πολίτες όπως μια χούντα και 2-3 μονοπώλια κερδίζουν από αυτό σε μια τέτοια χωρα, αυτό δεν είναι πρόβλημα του φιλελευθερισμού αλλά πρόβλημα πολιτικής διακυβέρνησης αυτής της χώρας.»
      Και πως εξηγείς το γεγονός του κανόνα (γιατί είναι κανόνας) πως μόνο σε χούντες ή σε καταστάσεις «εκτάκτου ανάγκης» (καλή ώρα) έχουν καταφέρει οι νεοφιλελεύθεροι να επιβάλουν τις ιδέες τους;
      Και πάντα μετά από πολύ σκληρή καταπίεση των λαών που τις έφαγαν στο κεφάλι...

      Μετά είναι το κομμάτι που θα συμφωνήσουμε:
      «η ελευθερια για κάποιον μπορεί να σημαίνει πολύ διαφορετικά πράγματα, όμως για έναν φιλελεύθερο σημαίνει, πολύ απλά, οικονομική ανεξαρτησία για να διαμορφώσεις την ζωή σου όπως την θες εσύ και όχι όπως την θέλει κάποιος από πάνω σου.»
      Ακριβώς αυτό, μόνο που πρέπει να αντικαταστήσεις την λέξη «φιλελεύθερος» με την λέξη «καπιταλιστής». Γιατί εγώ ως εργάτης καμμία «ελευθερία» δεν έχω να διαμορφώσω όπως θέλω εγώ την ζωή μου, και όχι όπως την θέλει ο καπιταλιστής που είναι από επάνω μου και καθορίζει από τον εργάσιμο μου χρόνο μέχρι και το βιοτικό μου επίπεδο.
      Ξαναπάμε στο πρώτο λοιπόν. Η δική του ελευθερία είναι η δική μου σκλαβιά και τούμπαλιν. Μόνο που εγώ ανήκω στην συντριπτική κοινωνική πλειοψηφεία και δεν βρίσκω καμμία εύλογη απάντηση στο γιατί να πρέπει να τους ανεχτώ να το κάνουν.

      συνεχίζεται...

      Διαγραφή
    13. @Κ (χωρις τελεια):
      ....συνέχεια:

      Και για το τέλος τώρα.
      Αφού δεχτήκαμε πως το εάν είσαι φτωχός ή πλούσιος στην καπιταλιστική κοινωνία ελάχιστη σχέση έχει με τις προσωπικές σου ικανότητες (πιό πιθανό είναι να πλουτίσει ένας εργάτης κερδίζοντας το Τζόκερ παρά ανακαλύπτοντας την φιλοσοφική λίθο) και πως ο γεννημένος πλούσιος κατά πάσα πιθανότητα θα πεθάνει τέτοιος, όπως εξάλλου και ο γεννημένος φτωχός, να πάμε λίγο και στο πιο ενδιαφέρον που λες. Πιο ενδιαφέρον από την άποψη πως είναι και το πιο λογικοφανές.

      Ισχυρίζεσαι λοιπόν πως το μέλος μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας δεν έχει «κίνητρα» για καινοτομίες.
      Δεν ξέρω εάν το όνομα «Σταχάνωφ» σου λέει κάτι. Ο Σταχάνωφ λοιπόν ήταν ένας σοβιετικός ανθρακορύχος που κατάφερε να πολλαπλασιάσει την παραγωγή του.
      Όχι δουλεύοντας σαν το μουλάρι, αλλά εφευρίσκοντας ένα νέο τρυπάνι. Το παράδειγμα του Σταχάνωφ ακολούθησαν τότε πολλοί εργάτες στην ΕΣΣΔ, δημιουργώντας το περίφημο Σταχανοβίτικο κίνημα. Αποτέλεσμα του κινήματος αυτού ήταν η εκτόξευση της γενικής παραγωγής της ΕΣΣΔ στην δεκαετία του ’30.

      Είχαν οι Σταχανοβίτες ατομικό όφελος από την εκτόξευση αυτή;
      Παρότι ο μισθός τους δεν αυξήθηκε (ηθικές αμοιβές πέρνανε), σαφώς και είχανε, εφόσον η ξενικότερη άνοδος του βιοτικού επιπέδου στην ΕΣΣΔ την εποχή εκείνη τους περιελάμβανε.

      Καταληκτικά, και για να κλείσω και την τελευταία παρεξήγηση, δεν είναι θέμα «αλτρουισμού», εφόσον και στις δύο περιπτώσεις το κέρδος είναι υλικότατο. Είναι η διαφορά μεταξύ συλλογικής και ατομικής συνείδησης και προσπάθειας.
      Και είναι η πρώτη που έκανε τον άνθρωπο να κυριαρχήσει στον πλανήτη.
      Ένας άνθρωπος μόνος του είναι από τα πιο αδύναμα ζώα που υπάρχουν. Πολλοί μαζί και συνεργαζόμενοι είναι ακαταμάχητοι.
      Αυτό ως ωμή πραγματικότητα και όχι ως ηθική επιταγή.

      Διαγραφή
    14. εφόσον η ξενικότερη άνοδος του βιοτικού επιπέδου στην ΕΣΣΔ την εποχή εκείνη τους περιελάμβανε.= εφόσον η γενικότερη άνοδος του βιοτικού επιπέδου στην ΕΣΣΔ την εποχή εκείνη τους περιελάμβανε.

      Διαγραφή
  2. Πολύ ενδιαφέρον θέμα.
    Οι σοσιαλδημοκράτες τώρα, δεν πιστεύω ότι είναι απατεώνες. Δηλαδή, δεν πιστεύω ότι έχουν συνείδηση ότι εξαπατούν τον λαό, αλλά μάλλον απλά θεωρούν τις πράξεις και τις σκέψεις τους τις μόνες σωστές, όπως και οι τζίμεροι.
    Από την άλλη, η άρνηση της πραγματικότητας στην οποία είναι έξπερ οι σοσιαλδημοκράτες, δεν μπορεί να θεωρηθεί ηλιθιότητα, αλλά μάλλον αφέλεια. Βέβαια μπορεί να είμαι και πολύ καλός με το πως εκφράζομαι...
    Το ότι αβαντάρουν με χίλια την ατζέντα των νεοφιλελέδων και του κεφαλαίου, δίνοντας τους δίκιο στο ότι δεν λύνονται αλλιώς τα πράγματα, οπότε "καθίστε να τον φάτε", είναι το μόνο σίγουρο!
    Όπως σίγουρο είναι και ότι οι τζίμεροι (αναρχοκαπιταλιστές), είναι η άλλη όψη του φασισμού.

    Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Κώστας:
      Για τους σοσιαλδημοκράτες θα διαφωνήσω μαζί σου, πως πράττουν λόγω αφέλειας. Οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν μελετήσει τον Μαρξ (και πολλοί από αυτούς και τον Λένιν) ώστε να γνωρίζουν άριστα το ποια είναι τα όρια του καπιταλισμού, και μάλιστα στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο και εν μέσω κρίσης.

      Διαγραφή
    2. Πραγματικά δεν μπορώ να ξέρω, με τι συνείδηση και κριτήρια παίρνουν τις αποφάσεις που παίρνουν, και δρουν όπως δρουν.
      Μόνο κρίνοντας από την πλειοψηφία των οπαδών τους μπορώ να πω αυτό που είπα παραπάνω περί αφέλειας. Πέρα από αυτά, αν δεν είναι αφέλεια, τελικά θα εμπεριέχει σίγουρα δόλο...

      Κώστας

      Διαγραφή
    3. @Κώστας:
      Η πλειοψηφεία των οπαδών τους πράγματι είναι αρκετά αφελής για να τα πιστεύει.
      Δεν θα μπορούσα να πως το ίδιο για τον Κοτζιά, τον Λαφαζάνη ή την Βαλαβάνη π.χ. που τα εργαλεία του Μαρξισμού-Λενινισμού γνωρίζουν να τα χειρίζονται άριστα (στην περίπτωση βέβαια που θέλουν να το κάνουν)

      Διαγραφή
  3. Από το ενδιαφέρον και αυτό κείμενο απορρέουν αρκετά στοιχεία για προβληματισμό και εύστοχες παρατηρήσεις.
    Ωστόσο, από μέρους μου επείγει μία ''τεχνικής φύσης'' δήλωση ή τοποθέτηση: δεν έχω ουδεμία σχέση ή σύνδεση με τον πρώτο σχολιαστή. Υποθέτω είτε όλως συμπτωματικά είτε στοχευμένα - ουδόλως με ενδιαφέρει - ο πρώτος σχολιαστής αξιοποίησε το ψευδώνυμο ''Κ''!
    Επαναλαμβάνω, δεν έχω καμία απολύτως σχέση με τον εν λόγω και, κυρίως, με τις αποκρουστικές και προκλητικές θέσεις του ως προς την υποστήριξη αυτής της άκρως αντιδραστικής ιδελογικής ''κατεύθυνσης'' του (νεο)φιλελευθερισμού!

    *Επί της ουσίας, μόνο μία παρατήρηση σ. Trash. Η απόπειρα διασύνδεσης με την ιδεολογία του Αναρχισμού, πιθανότατα, εξηγείται. Ακόμη και σε εγχειρίδια που απευθύνονται σε φοιτητές πολιτικών επιστημών - υποτίθεται ''επιστημονικού'' περιεχομένου, με επιμέλεια συγγραφέων τύπου Μαραντίδη, αντιλαμβάνεσαι - υποστηρίζεται ότι υφίσταται διάκριση της ανωτέρω ιδεολογίας κλπ. Και ότι, εν πάση περιπτώσει, ένα ''ρεύμα'' που εντάσσεται στην ''εννοιολογική'' κατηγορία ''Αναρχισμός'' προσομοιάζει, σε μεγάλο βαθμό, με τον (νεο)φιλελευθερισμό και τα συναφή.

    Υ. Γ.
    σ. Trash, παρότι το συγκεκριμένο σχόλιό μου δεν εμπεριέχει ουσιαστική τοποθέτηση - πλην αυτής της ευσύνοπτης διευκρίνισης - παρακαλώ, δημοσίευσέ το προκειμένου να καταστή σαφής η διαφοροποίηση από τον έτερο ''Κ''.

    Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Κ.:
      1)Ήταν σαφές εξ αρχής πως πρόκειται για διαφορετικό άτομο.
      2)Όσο με αφορά είναι ολοφάνερο πως ο αναρχισμός βρίσκεται φιλοσοφικά στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό γιατί ο αναρχισμός σαν ρεύμα εντάσεται ιστιρικά στα "κοινωνιστικά-αλληλέγγυα" φιλοσοφικά ρεύματα, ενώ ο νεοφιλευθερισμός στα "ατομικιστικά-ανταγωνιστικά".
      Είναι θεμελιώδης η διαφορά.

      Διαγραφή
  4. ''Αυτό γιατί ο αναρχισμός σαν ρεύμα εντάσεται ιστιρικά στα "κοινωνιστικά-αλληλέγγυα" φιλοσοφικά ρεύματα, ενώ ο νεοφιλευθερισμός στα "ατομικιστικά-ανταγωνιστικά".
    Είναι θεμελιώδης η διαφορά.''
    Θα συμφωνήσω.

    Κ.
    Σε ζητήματα που σχετίζονται με περιεχόμενο και κατευθύνσεις ιδεολογιών αλλά και κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, η κυρίαρχη προσέγγιση επιχειρεί - με χρήση και υποτιθέμενου ''επιστημονικού'' λόγου - με σκοπό την πλήρη διαστρέβλωση, ως γνωστόν.
    Συναφώς, το οικείο ''επιστημονικό'' προσωπικό (ακαδημαϊκοί, πολιτικοί αναλυτές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παρότι έχουν δοθεί ιδιαίτερα εύστοχες απαντήσεις (και υπό την ανάρτηση ενός, επίσης, εύστοχου κειμένου), προσθέτω ορισμένες παρατηρήσεις, δεδομένου ότι ο έτερος ''Κ'' - με τις παρεμβάσεις του - συμπυκνώνει τα κυριότερα ιδεολογήματα που εντάσσονται και αναπαράγονται μέσω της κυρίαρχης ιδεολογίας.
    Αναφέρει, μεταξύ άλλων: '' Η μικρή και μεσαία τάξη πάντα τροφοδοτεί την καινοτομία και σπανια η χορτασμένη που δεν έχει καν κίνητρο για αλλαγή. ''. Αποκλειστικού χαρακτήρα κίνητρο της μονοπωλιακής - καπιταλιστικής ιδιοκτησίας συνιστά - όχι, απλώς, η επιδίωξη κέρδους - αλλά μεγιστοποίησης της κερδοφορίας. Και αυτό ισχύει ανεξαρτήτως της όποιας ''διαφορετικής αντίληψης'' για το περιεχόμενων των όποιων εννοιών. Στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας, πράγματι, προκαλείται η παραγωγή και, κατ' ουσίαν, άχρηστων εμπορευμάτων, και ελαττωματικών κ.ο.κ. Αλλά είναι οι μονοπωλιακοι όμιλοι που καθορίζουν με αποασιστικό τρόπο το εύρος, τους τομείς και τους λοιπούς συντελεστές στην παραγωγική διαδικασία. Και, προφανώς, όχι επιχειρήσεις μικρού ή μικρομεσαίου μεγέθους. Ακόμη και μεσαίου επιπέδου επιχειρήσεις εξαρτώνται με άμεσο τρόπο από τη ροή δανειοδότησης από το χρηματιπιστωτικό σύστημα (με μονοπωλιακή, βεβαίως, κυριαρχία), την αγορά καυσίμων και πρώτων υλών επίσης από μονοπωλιακού επίπεδου επιχειρήσεις κτλ. Σε καμία περίπτωση, οι δυνατότητες και το αφετηριακό σημείο δεν είναι το ίδιο.
    ''Ισα-ισα που ο εργάτης είναι πάντα αυτός που θέλει να ξεπεράσει την τάξη του και έχει πολύ μεγαλύτερο κίνητρο να αποκτήσει οικονομική ανεξαρτησία.'' Στο συγκεκριμένο απόσπασμα εμπεριέχεται η έκφραση της υποτιθέμενης ''αναγκαιότητας'' ύπαρξης του κινήτρου του ατομικού κέρδους. Αντίληψη κυρίαρχη, ως αποτέλεσμα της επικράτησης της ατομικής μορφής της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.
    Βεβαίως, είναι απολύτως αμφίβολο αν - μεταξύ πολλών άλλων - οι υποστηρικτές αυτής της αντίληψης έχουν εξετάσει και τις ακόλουθες παραμέτρους. Κατ' αρχάς, η επίδραση του συγκεκριμένου κινήτρου ποικίλει. Κατά βάση αφορά στρώματα μεσαίου ή ανώτερου μεσαίου επιπέδου, και όχι (κατά κανόνα) μέλη της εργατικής τάξης, πολλούς εργατοϋπαλλήλους, νέους των αντίστοιχων στρωμάτων, ανέργους, μερικά απασχολούμενους, άτομα με κατοχή μικρής ατομικής ιδιοκτησίας κλπ.
    Κυρίως, όμως, από τις αντίστοιχες αφηγήσεις παραλείπονται ορισμένα στοιχειωδη δεδομένα. Η υπαρκτή βελτίωση των υλικών όρων διαβίωσης που επιτεύχθηκε κατά την περίοδο των μεταπολεμικών δεκαετιών - πρωτίστως, στην περίπτωση των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών - δεν εδράζεται, ασφαλώς, στις μεμονωμένες περιτπώσεις ''φτωχών'' ή εργατών που ''κατόρθωσαν'' να καταλήξουν ευκατάστοι και ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής.

    Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. - Συνέχεια
    Αλλά στη δημιουργία εκτεταμένων μικροαστικών στρωμάτων. Ποιοι παράγοντες, όμως, συνετέλεσαν σε αυτή τη διαδικασία (εκσυχρονισμού μέσων παραγωγής, ανόδου τεχνολογικού, επιστημονικού και, εν τέλει, βιοτικού επιπέδου). Είναι δεδομένη η άσκηση έντονης πίεσης από την ύπαρξη της πρώην ΕΣΣΔ και των λοιπών πρώην σοσιαλιστικών κρατών. Πέραν αυτού, όμως, τόσο εκ μέρους των δομών του συστήματος (μονοπωλιακοί όμιλοι - καπιταλιστικά κράτη) όσο και από μέρους των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων τέθηκαν σε κίνηση ''διαδικασίες'' με ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ χαρακτήρα. Αφενός, ήταν υπαρκτή η ανάγκη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων για αύξηση του επιπέδου της κερδοφορίας αλλά και για προώθηση εμπορευμάτων της νέας τεχνολογίας. Στόχευση που θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί δίχως την αναγκαία υποχώρηση σε εργατικές διεκδικήσεις και την αύξηση του μέσων αποδοχών των εργαζόμενων. Αλλά και χωρίς τη συγκρότηση και λειτουργία εκπαιδευτικών συστημάτων που θα απευθύνονταν σε συνεχώς διευρυνόμενο αριθμό νέων ατόμων. Και όχι, πλέον, μόνον ή ως επί το πλείστον σε άτομα με ''ανώτερη κοινωνική προέλευση''. Συνεπώς, διευρύνεται ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής.
    Και όχι μόνον. Με συλλογική, συνδικαλιστική οργάνωση, οι εργαζόμενοι επιτυγχάνουν τη μεγέθυνση αποδοχών, κοινωνικού και εργασιακού χαρακτήρα κατακτήσεων. Κατακτήσεις που αν επέλεγαν να αναμείνουν την ''επιτυχία σε ατομικό επίπεδο'', πιθανότατα, δε θα απολάμβαναν ποτέ!

    Κ.Αλλά στη δημιουργία εκτεταμένων μικροαστικών στρωμάτων. Ποιοι παράγοντες, όμως, συνετέλεσαν σε αυτή τη διαδικασία (εκσυχρονισμού μέσων παραγωγής, ανόδου τεχνολογικού, επιστημονικού και, εν τέλει, βιοτικού επιπέδου). Είναι δεδομένη η άσκηση έντονης πίεσης από την ύπαρξη της πρώην ΕΣΣΔ και των λοιπών πρώην σοσιαλιστικών κρατών. Πέραν αυτού, όμως, τόσο εκ μέρους των δομών του συστήματος (μονοπωλιακοί όμιλοι - καπιταλιστικά κράτη) όσο και από μέρους των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων τέθηκαν σε κίνηση ''διαδικασίες'' με ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ χαρακτήρα. Αφενός, ήταν υπαρκτή η ανάγκη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων για αύξηση του επιπέδου της κερδοφορίας αλλά και για προώθηση εμπορευμάτων της νέας τεχνολογίας. Στόχευση που θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί δίχως την αναγκαία υποχώρηση σε εργατικές διεκδικήσεις και την αύξηση του μέσων αποδοχών των εργαζόμενων. Αλλά και χωρίς τη συγκρότηση και λειτουργία εκπαιδευτικών συστημάτων που θα απευθύνονταν σε συνεχώς διευρυνόμενο αριθμό νέων ατόμων. Και όχι, πλέον, μόνον ή ως επί το πλείστον σε άτομα με ''ανώτερη κοινωνική προέλευση''. Συνεπώς, διευρύνεται ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής.
    Και όχι μόνον. Με συλλογική, συνδικαλιστική οργάνωση, οι εργαζόμενοι επιτυγχάνουν τη μεγέθυνση αποδοχών, κοινωνικού και εργασιακού χαρακτήρα κατακτήσεων. Κατακτήσεις που αν επέλεγαν να αναμείνουν την ''επιτυχία σε ατομικό επίπεδο'', πιθανότατα, δε θα απολάμβαναν ποτέ!

    Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ακόμη περί "καινοτομίας", από ένα παλιότερο σχόλιο του Αντώνη εδω:
    http://leninreloaded.blogspot.com/2014/06/karl-marx_15.html?showComment=1403181506763#c805251545307107548

    Ο Χ και ο Ψ παράγουν ατμοσίδερα. Ο Χ έχει να αγοράσει νέα μηχανήματα παραγωγής από το 1980. Ο Ψ αγόρασε νέα μηχανήματα το 2000. Ο Χ πουλάει τα ατμοσίδερα 50 ευρώ το ένα, ο Ψ 55 ευρώ. Ο Χ πουλάει 100 ατμοσίδερα, ο Ψ 1000.

    Έρχεται η ύφεση. Ο Ψ ρίχνει την τιμή του για τα δικά του, πιο σύγχρονα ατμοσίδερα στα 50 ευρώ. Ο Χ βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκωπίας και επειδή δεν θέλει να τα χάσει όλα και να καταστραφεί, πουλάει κάτω του κόστους. 30 ευρώ το ατμοσίδερο. Ο Ψ έχει επενδύσει πολλά στην αναβάθμιση του εργοστασίου και δεν μπορεί να ακολουθήσει. Ο Χ πουλάει 1000 ατμοσίδερα σε τιμές κάτω του κόστους παραγωγής και απλά περιορίζει τη χασούρα του σ' ένα βαθμό, γιατί κέρδος δεν βγάζει. Ο Ψ καταστρέφεται ολοσχερώς.

    Σε τι ωφέλησε η αναβάθμιση των τεχνικών μέσων παραγωγής;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.