Για την έκδοση «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41» #2

Αποκρύπτουν τις δεκάδες σελίδες της έκδοσης

 στις οποίες αναλύεται λεπτομερώς ότι ο

Ν. Ζαχαριάδης δεν έγραψε ένα αλλά τρία

γράμματα για τον ιταλοελληνικό πόλεμο.

Επομένως, αποκρύπτουν και το γεγονός ότι στο

 δεύτερο και στο τρίτο γράμμα του χαρακτηρίζει

 τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και από τις δύο πλευρές

Συνέχεια από το προηγούμενο:

Τι αποκρύπτουν

Επίσης, είναι γνωστό το εδώ και χρόνια τροπάριο ότι το ΚΚΕ θέτει εν αμφιβώλω την ΕΑΜική Αντίσταση. Δεν τους ζητάμε να δείξουν ελάχιστο σεβασμό στο ΚΚΕ και να μην αποτολμούν τέτοιες αυθαιρεσίες και ανοησίες, μιας που ούτε το μπορούν, ούτε πολύ περισσότερο το θέλουν. Αλλά, τουλάχιστον, ας έδειχναν λίγο σεβασμό στους αναγνώστες των εφημερίδων τους, τους οποίους παραπληροφορούν, διότι:

1) Αποκρύπτουν τις δεκάδες σελίδες της έκδοσης στις οποίες αναλύεται λεπτομερώς ότι ο Ν. Ζαχαριάδης δεν έγραψε ένα αλλά τρία γράμματα για τον ιταλοελληνικό πόλεμο. Επομένως, αποκρύπτουν και το γεγονός ότι στο δεύτερο και στο τρίτο γράμμα του χαρακτηρίζει τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και από τις δύο πλευρές. Καθένας αντιλαμβάνεται ότι η απόκρυψη δεν είναι τυχαία. Δεν αποκλείουμε βέβαια και το ενδεχόμενο να έγραψαν όσα έγραψαν δίχως να έχουν διαβάσει το βιβλίο...

2) Αποκρύπτουν το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ν. Ζαχαριάδης, όπως δημοσιεύεται στο βιβλίο, έγραψε ότι χωρίς το σκεπτικό των επόμενων γραμμάτων το Α' γράμμα καταντούσε ένα «σοσιαλπατριωτικό προδοτικό ντοκουμέντο»5.

Γιατί, αλήθεια, τα αποκρύπτουν όλα αυτά; Επειδή οι συγκεκριμένοι ενοχλούνται από το γεγονός ότι το ΚΚΕ βγάζει συμπεράσματα από την ένδοξη Ιστορία του. Τροφοδοτείται με ιστορικά διδάγματα ιδιαίτερα χρήσιμα, ειδικά στη σημερινή εποχή της όξυνσης των ταξικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Πιο συγκεκριμένα, επιδιώκουν να χτυπηθεί το παρακάτω συμπέρασμα που, ανάμεσα σε άλλα, αναφέρεται στο βιβλίο:

«...ο δίκαιος ή ο άδικος χαρακτήρας κάθε πολέμου δεν καθορίζεται από το ποιο κράτος επιτίθεται και ποιο αμύνεται, αλλά από το ποια τάξη και για ποιο σκοπό διεξάγει τον πόλεμο, είτε είναι αρχικά και τη συγκεκριμένη στιγμή αμυνόμενη είτε επιτιθέμενη. Και οι δύο αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις τους συγκρούονταν, όχι όμως για τα συμφέροντα των εργατικών τάξεων της Ελλάδας και της Ιταλίας, οι οποίες θα έπρεπε να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και όχι αυτόν της καπιταλιστικής "εθνικής ενότητας"».6

Αποσιωπώντας, λοιπόν, το Β' και το Γ' γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη, επιδιώκουν να τον εμφανίσουν ως κήρυκα της «εθνικής ενότητας», ως αβλαβές εικόνισμα, ιδιαίτερα χρήσιμο στο εικονοστάσι της αστικής διαχείρισης, προκειμένου να ξεγελά τις εργατικές - λαϊκές μάζες και να αποτρέπει τη ριζοσπαστικοποίησή τους, ιδιαίτερα στις σημερινές εποχές όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών και γενικότερα των κοινωνικών αντιθέσεων.

Κοντολογίς, καλός ο Ζαχαριάδης της «εθνικής συναίνεσης», κακός ο Ζαχαριάδης της επαναστατικής ρήξης.

Δυστυχώς για αυτούς, ο Νίκος Ζαχαριάδης, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη του, που σχετίζονται με συνολικότερες αντιφάσεις των επεξεργασιών της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ζήτημα στο οποίο αναφέρεται η εν λόγω μελέτη του Τμήματος Ιστορίας, σε όλη την επαναστατική δράση του αποσκοπούσε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας που οι ίδιοι υπερασπίζονται. Και σε αυτή την κατεύθυνση, θεωρούσε χρήσιμη την εξαγωγή συμπερασμάτων από τη θετική και την αρνητική πείρα της ιστορίας του ΚΚΕ, αποφεύγοντας να μπερδεύει την κριτική αποτίμηση από επαναστατική σκοπιά με την αστική και οπορτουνιστική λαθολογία. Γι' αυτό το 1946, λίγες μέρες πριν την έναρξη του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ και αποτιμώντας τη θετική και την αρνητική πείρα της τριπλής φασιστικής Κατοχής, του Δεκέμβρη του 1944 και της μεταδεκεμβριανής περιόδου, έγραφε:

«Μας δίνει πραγματικά η μελέτη της ιστορίας του ΚΚΕ τον εξοπλισμό αυτό;

Μας τον δίνει κάτω από την προϋπόθεση ότι τα διδάγματά της, θετικά και αρνητικά, γόνιμα και στείρα, θα μας επιτρέψουν πιο καλά, πιο φωτισμένα, πιο σταθερά ν' αντιμετωπίσουμε και να λύσουμε τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που η ιστορική πορεία προβάλει για λύση μπροστά μας».7

_______
5. Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο (1940-41), «Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2015, σελ. 187.
6. Ο.π., σελ. 150.
7. Νίκος Ζαχαριάδης, «Ο κομμουνιστής λαϊκός αγωνιστής μέλος του ΚΚΕ», στο Νίκος Ζαχαριάδης, Συλλογή Εργων, Εκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, τομ. 1, σελ. 273.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Συνεχίζεται...