25 χρόνια από το θάνατο του καλύτερου τερματοφύλακα του 20ου αιώνα.
Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές όλων των εποχών, ένας αθλητής που προπορεύτηκε της εποχής του, ο κορυφαίος -των κορυφαίων- τερματοφύλακας στον κόσμο για τον 20ο αιώνα και ίσως ο μεγαλύτερος στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο Λεβ Ιβάνοβιτς Γιασίν, έφυγε πρόωρα από τη ζωή (μόλις στα 60 του χρόνια) μια μέρα σαν σήμερα, στις 20 Μάρτη του 1990, αφήνοντας στη μνήμη των φίλων του ποδοσφαίρου μερικές από τις ομορφότερες στιγμές του αθλήματος και το όνομά του χαραγμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού.
Ο επονομαζόμενος και «μαύρη αράχνη» των γηπέδων ―εξαιτίας της εξ ολοκλήρου μαύρου χρώματος εμφάνισής του και της ικανότητάς του να «αιχμαλωτίζει» τις φάσεις μέσα στην περιοχή του και να εξουδετερώνει τους αντιπάλους του επιθετικούς― Λεβ Γιασίν γεννήθηκε στη Μόσχα στις 22 Οκτώβρη του 1929. Οι γονείς του ήταν εργάτες σε εργοστάσιο. Σε ηλικία 12 ετών, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν ολόκληρος ο σοβιετικός λαός έχει ριχτεί στη μάχη ενάντια στον γερμανικό φασισμό που επελαύνει στην Ευρώπη, ο Λεβ πιάνει δουλειά σε εργοστάσιο παραγωγής πολεμικού υλικού. Παράλληλα έχει ξεκινήσει να παίζει ποδόσφαιρο και να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στην τοπική κοινωνία, ώσπου σε μια διοργάνωση αγώνων μεταξύ ομάδων εργοστασίων θα τραβήξει την προσοχή των ανθρώπων της Ντιναμό Μόσχας και θα πάρει μεταγραφή στη μεγάλη ομάδα.
Την πρώτη του εμφάνιση ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής θα την πραγματοποιήσει το 1949, σε έναν αγώνα που θα ήθελε να ξεχάσει για πάντα, αφού εξαιτίας της κακής απόδοσής του στάθηκε αφορμή να παροπλιστεί για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ο νεαρός Λεβ δεν το έβαλε κάτω. Ασχολήθηκε σε υψηλό επίπεδο με το χόκει επί πάγου και μάλιστα με την ομάδα χόκει της Ντιναμό κατέκτησε το πρωτάθλημα Σοβιετικής Ένωσης το 1953!
Όμως ο Λεβ Γιασίν ήταν γεννημένος για το ποδόσφαιρο και καμιά άτυχη στιγμή, καμιά κακή απόδοση σε έναν αγώνα δεν θα μπορούσε να ανακόψει μια μεγάλη πορεία που θα κρατούσε 22 ολόκληρα χρόνια και στη διάρκεια της οποίας θα προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στον αθλητισμό της πατρίδας του και ο ίδιος θα κέρδιζε με το σπαθί του την ψηλότερη θέση στην κορυφή της παγκόσμιας αναγνώρισης και καταξίωσης.
Ο Γιασίν είχε την ικανότητα να «διαβάζει» τις κινήσεις του αντίπαλου επιθετικού, να αντιδρά με μεγάλη ταχύτητα και να αποτρέπει τον κίνδυνο από την εστία του, ενώ γινόταν φόβος και τρόμος στις ―για σεμινάριο― εξόδους του μακριά από το τέρμα και στις μονομαχίες «ένας εναντίον ενός». «Δεν θυμάμαι άλλον τερματοφύλακα στην ιστορία που να καταλάβαινε και να «διάβαζε» έτσι το παιχνίδι. Με το που άρχιζε από κάποια πλευρά η επίθεση του αντιπάλου, ο Λεβ έδινε ήδη οδηγίες στους αμυντικούς για το σημείο που αυτοί πρέπει να καλύψουν στον αγωνιστικό χώρο», θυμάται ο Βλαντίμιρ Πιλγκούι, αντικαταστάτης του Γιασίν κάτω από τα δοκάρια της Δυναμό Μόσχας.
Όμως ο Λεβ Γιασίν ήταν γεννημένος για το ποδόσφαιρο και καμιά άτυχη στιγμή, καμιά κακή απόδοση σε έναν αγώνα δεν θα μπορούσε να ανακόψει μια μεγάλη πορεία που θα κρατούσε 22 ολόκληρα χρόνια και στη διάρκεια της οποίας θα προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στον αθλητισμό της πατρίδας του και ο ίδιος θα κέρδιζε με το σπαθί του την ψηλότερη θέση στην κορυφή της παγκόσμιας αναγνώρισης και καταξίωσης.
Ο Γιασίν είχε την ικανότητα να «διαβάζει» τις κινήσεις του αντίπαλου επιθετικού, να αντιδρά με μεγάλη ταχύτητα και να αποτρέπει τον κίνδυνο από την εστία του, ενώ γινόταν φόβος και τρόμος στις ―για σεμινάριο― εξόδους του μακριά από το τέρμα και στις μονομαχίες «ένας εναντίον ενός». «Δεν θυμάμαι άλλον τερματοφύλακα στην ιστορία που να καταλάβαινε και να «διάβαζε» έτσι το παιχνίδι. Με το που άρχιζε από κάποια πλευρά η επίθεση του αντιπάλου, ο Λεβ έδινε ήδη οδηγίες στους αμυντικούς για το σημείο που αυτοί πρέπει να καλύψουν στον αγωνιστικό χώρο», θυμάται ο Βλαντίμιρ Πιλγκούι, αντικαταστάτης του Γιασίν κάτω από τα δοκάρια της Δυναμό Μόσχας.
Έμεινε στην ιστορία η περίφημη «πάσα Γιασίν» όταν, αφού αποσοβούσε τον κίνδυνο μπροστά στην εστία του ο Γιασίν πετώντας την μπάλα με το χέρι τροφοδοτούσε με μοναδική ακρίβεια τις αντεπιθέσεις της ομάδας του. Με μεγάλη επιτυχία υπερασπιζόταν τα δίχτυα του και στη διαδικασία του πέναλτι, έχοντας αποκρούσει περισσότερα από 150 στην καριέρα του.
Το 1956 κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το χρυσό μετάλλιο και το 1960 το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Σαν μέλος της Σοβιετικής Ένωσης πήρε μέρος στις διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958 (αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την Σουηδία), 1962 (αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την Χιλή), και 1966 (τέταρτη θέση). Το 1970 ταξίδεψε στο Μεξικό για το Παγκόσμιο Κύπελλο όμως ήταν 40 ετών και ο ρόλος του ήταν πιο πολύ αυτός του βοηθού προπονητή παρά του παίκτη.
Το 1956 κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το χρυσό μετάλλιο και το 1960 το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Σαν μέλος της Σοβιετικής Ένωσης πήρε μέρος στις διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958 (αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την Σουηδία), 1962 (αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την Χιλή), και 1966 (τέταρτη θέση). Το 1970 ταξίδεψε στο Μεξικό για το Παγκόσμιο Κύπελλο όμως ήταν 40 ετών και ο ρόλος του ήταν πιο πολύ αυτός του βοηθού προπονητή παρά του παίκτη.
Μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του την έκανε το 1963 ως μέλος της Μικτής Κόσμου απέναντι στην Εθνική Αγγλίας στο στάδιο Γουέμπλεϋ καθώς έκανε απίστευτες αποκρούσεις. Το τελευταίο του παιχνίδι το έδωσε στις 27 Μάη του 1971 σε ένα συμβολικό αγώνα στο στάδιο Λένιν της Μόσχας όπου μπροστά σε περισσότερους από 100.000 θεατές οι καλύτεροι παίκτες της Ντιναμό Μόσχας αντιμετώπισαν τη Μικτή Κόσμου (Εουσέμπιο, Μπόμπι Τσάρλτον, Γκερντ Μύλλερ κ.α.) σε ένα ματς που τελείωσε ισόπαλο 2-2.
[...] 25 χρόνια μετά το θάνατό του το αστέρι του Λεβ Γιασίν συνεχίζει να κρατά αμείωτη τη λάμψη του. Οι ενέργειές του στους αγωνιστικούς χώρους αποτελούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς και διδάσκονται στους νέους τερματοφύλακες, που αν και δεν τον είδαν ποτέ από κοντά να παίζει θα ήθελαν πολύ να του μοιάσουν. Ο τερματοφύλακας με τη μαύρη εμφάνιση, τα μαύρα γάντια και το μαύρο καπέλο, παραμένει και σήμερα αγαπητός στους Ρώσους και στους λαούς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και σε εκατομμύρια ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταφέροντας την αύρα μιας εποχής όπου το ποδόσφαιρο ήταν περισσότερο παιχνίδι παρά εμπόρευμα και αντικείμενο στοιχήματος…
Αποσπάσματα από άρθρο του "οικοδόμου", που θα βρείτε ολόκληρο στο σάιτ "Ατέχνως"
Συγγνωμη που ρωταω, και αν δεν θες να δημοσιευτει το σχολιο μην το δημοσιευσεις, απλα ανεβασε ενα αρθρο απαντηση. Αλλα μονο εμενα ενοχλησε που ο τυπος ηταν 12χρονων και δουλευε σε εργοστασιο; Καταλαβαινω τις αναγκες του πολεμου, αλλα θελω να ξερω αυτο, ο συγκεκριμενος ηταν η εξαιρεση ή ο κανονας την εποχη της παλης εναντια στο φασισμο ( Β΄ παγκοσμιος). Απλα μου φανηκε λιγο ακραιο το 12 χρονων.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος21 Μαρτίου 2015 - 12:10 μ.μ.:
ΔιαγραφήΤο σχόλιο δημοσιεύεται κατ'εξαίρεση αν και ανώνυμο:
Μιλάμε για την εποχή που το σύνολο των ενήλικων ανδρών και μεγάλο μέρος των γυναικών της ΕΣΣΔ πολεμούσε στο μέτωπο.
Μιλάμε για μια εποχή που στην κατεχόμενη ευρώπη, πολεμούσαν τον ναζισμό παιδιά ακόμη και μικρότερα από 12 χρόνων.
Σε έναν παλαϊκό πόλεμο, πολεμάνε όλοι. Και η πολεμική παραγωγή είναι μέρος του πολέμου. Δεν καταλαβαίνω τι σε ενόχλησε, ιδιέταιρα όταν μιλάμε ακόμη για μια εποχή που η παιδική εργασία υπό Κ.Σ. (και όχι πολέμου) ήταν κανόνας σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες του κόσμου και απαγορευμένη μόνο στην ΕΣΣΔ.
Εκτός εάν πιστεύεις πως στην περίπτωση που νίκαγαν οι ναζί που έκαιγαν ζωντανά ως και βρέφη στο Δίστομο, θα αντιμετώπιζαν τους 12χρονους Ρώσους καλύτερα.
Ακραία μέτρα σε ακραίες καταστάσεις λοιπόν.
Όσο για την ερώτηση σου (εάν δηλαδή ήταν γενικευμένο το φαινόμενο), όσο αφορά εμένα είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κάποια ανάλογη αναφορά και φαντάζομαι πως η αντικομμουνιστική προπαγάνδα θα το είχε κάνει σημαία στην περίπτωση που τέτοια περιστατικά δεν ήταν μεμονωμένα.
Το σίγουρο είναι πως ακόμη και αν η εργασία ανηλίκων έγινε ανεκτή λόγω των ακραίων αυτών συνθηκών, σίγουρα ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ.
Αυτό θα ήταν πράγματι ένα ζήτημα...
Μην παρασυρόμαστε σε συγκρίσεις ανόμοιων πραγμάτων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον καπιταλισμό, παιδική εργασία σημαίνει εκμετάλλευση, αποκόμιση κέρδους από την εργασία του παιδιού αλλά ταυτόχρονα και ανάγκη γιά δουλειά λόγω ακραίας ανέχειας της οικογένειάς του, αν έχει οικογένεια, αλλιώς ακόμα χειρότερα γιά το ίδιο το παιδί.
Στο σοσιαλισμό δεν υπάρχει το στοιχείο της εκμετάλλευσης. Προφανώς η προστασία του παιδιού είναι ύψιστο καθήκον, που στις σοσιαλιστικές χώρες εκπληρώθηκε και με το παραπάνω, πράγμα που παραδέχονται ακόμα και οι επικριτές.
Επίσης μην ξεχνάμε ότι στον σοσιαλισμόωη εργασία, ανάλογα με την ηλικία βέβαια, είναι συνυφασμένη με την θεωρητική εκπαίδευση.
Τέλος, δουλειά στο εργοστάσιο δεν σημαίνει οπωσδήποτε χυτήριο ή τόρνο. Υπάρχουν και βοηθητικές εργασίες που σε έκτακτες περιπτώσεις, όπως στον Β' ΠΠ, όταν υπάρχει πανστρατιά, μπορούν να γίνουν από παιδιά.
Ανίδεος