Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

"ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΚΙΖΑΣ Η ταξική πάλη και οι επιζήμιοι συμβιβασμοί" #1

Η επίθεση κατά του ΚΚΕ, μέσω της διαστρέβλωσης της Ιστορίας του, είναι φυσικό να περιλαμβάνει και σοβαρές αποσιωπήσεις σημαντικών γεγονότων, καθώς και αλλοιώσεις άλλων ή και εξωραϊσμό προσώπων ή κομμάτων που συνεργάστηκαν με το ΚΚΕ στα χρόνια της ΕΑΜικής Αντίστασης και μετά.

Ετσι για παράδειγμα, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με αφορμή την επέτειο από την υπογραφή της απαράδεκτης για τα συμφέροντα του κινήματος «Συμφωνίας της Βάρκιζας», μια σειρά δήθεν ιστορικοί και δημοσιολόγοι επικεντρώνουν σ' αυτήν ή την άλλη επιμέρους περιγραφή και στο σχολιασμό του γεγονότος, «αναζητούν» αν εδώ ή παρακεί έγινε και ποιο λάθος... Η Ιστορία όμως δεν είναι ένα άθροισμα στιγμιοτύπων, αλλά η πραγματικότητα της ταξικής αναμέτρησης όπως αποτυπώνεται στο σύνολό της την κάθε περίοδο. 

Στην περίπτωση της «Βάρκιζας», όπως και σε άλλες στιγμές, με τον περιορισμό της αναζήτησης αυτού ή του άλλου λάθους, και στη συνέχεια το σουμάρισμα των λαθών, επιδιώκεται να εδραιωθεί η εκτίμηση ότι ιστορικά το ΚΚΕ δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κόμμα λαθών. Το τελευταίο χρονικό διάστημα αυτό γίνεται κατά κόρον τόσο από την αστική προπαγάνδα, όσο και από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οχι τόσο γι' αυτή καθεαυτή την τότε υπογραφή του ΚΚΕ στη Συμφωνία της Βάρκιζας, όσο για να περάσουν στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που συμπορεύονται ή επιλέγουν να συμπορευτούν με το ΚΚΕ την αντίληψη ότι η στρατηγική του ΚΚΕ είναι πάντα λαθεμένη και επιζήμια για το λαό, όπως τότε, επομένως να ανακόψουν την τάση απεγκλωβισμού δυνάμεων από τα αστικά κόμματα, την ανοδική τάση συσπείρωσης στη στρατηγική του ΚΚΕ που ασκεί επίδραση στο εργατικό, λαϊκό κίνημα και πασχίζουν να την ανακόψουν.

Βεβαίως, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το προβάλλει παρόλο που συμφωνεί ότι καλώς έγινε η Συμφωνία της Βάρκιζας, ακριβώς γιατί το ΚΚΕ αποκαλύπτει στο λαό πόσο επιζήμια είναι η πολιτική της αντιμνημονιακής, αριστερής κλπ. ενότητας για κυβέρνηση διεξόδου από την κρίση. Αλλωστε, η πολιτική που διαχειρίζεται την οικονομική καπιταλιστική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου και χρεοκοπεί ανεξέλεγκτα την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε συνδυασμό με τη στρατηγική του ΚΚΕ, είναι που φοβίζει και τους αστούς και τους οπορτουνιστές, γι' αυτό και πασχίζουν να χειραγωγήσουν τις λαϊκές δυνάμεις χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα και τη Βάρκιζα.

Με όλα τα παραπάνω, πέρα από τον υποβιβασμό της ίδιας της Ιστορίας του εργατικού κινήματος, αυτό που κύρια θέλουν να χτυπήσουν είναι το σήμερα και το αύριο της πάλης του εργατικού κινήματος και του ρόλου που έχει σ' αυτό το ΚΚΕ.


Κατά καιρούς διάφοροι, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν εκ των υστέρων κι αυτήν ακόμα τη δική τους υποταγή στον ταξικό αντίπαλο, οδηγήθηκαν σε κραυγαλέες αντιφάσεις, υμνώντας δήθεν - για παράδειγμα - στη μια γραμμή τον Αρη, τον οποίο στην αμέσως επόμενη ...έθαβαν. Τέτοια είναι και η περίπτωση του Γρ. Φαράκου, που έφτασε να στήσει ένα ολόκληρο βιβλίο για τον Αρη για να πει πως «είχε ασφαλώς δίκιο στην κριτική που ασκούσε κατά της συμφωνίας της Βάρκιζας ως προς ορισμένους όρους που σ' αυτή συμπεριλήφθηκαν. Ωστόσο, μετά τη Δεκεμβριανή ήττα, ήταν αναπόφευκτο να επιδιωχθεί ένας ανεκτός συμβιβασμός (...) αλλά και στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την αποδοχή από την Εαμική ηγεσία της συμφωνίας εκείνης, μόνο σαν απονενοημένη ενέργεια μπορούσε να θεωρηθεί η προσπάθεια για ανατροπή της με ένοπλη πάλη».

Ο Αρης, βέβαια, ευτυχώς, είχε φροντίσει έγκαιρα να καταθέσει με δικά του γραπτά τη θέση του για την προοπτική που έπρεπε να έχει ο αγώνας ενάντια στην κατοχή, με διαφαινόμενες από την ΕΑΜική ακόμα περίοδο τις επιδιώξεις των Αγγλων, έτσι που να μη χρειάζεται τη «συνηγορία» κανενός απ' όσους τη δική τους υποχώρηση θέλανε να καλύψουν εκ των υστέρων.

Οι εξελίξεις στην Κατοχή

Η εξέταση της «Βάρκιζας» δεν μπορεί να γίνει χωρίς εξέταση όλης της περιόδου.

Η συγκεκριμένη περίοδος είχε, από την άποψη των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, ως ένα βασικό χαρακτηριστικό της την απελευθερωτική πάλη του λαού μας από το γερμανικό ιμπεριαλισμό και τη διά των όπλων κατοχή και υποδούλωσή του. Αλλά μόνο μ' αυτό το χαρακτηριστικό δεν αποτυπώνεται ολόκληρη η ιστορική αλήθεια της εξελισσόμενης στη συγκεκριμένη περίοδο πραγματικότητας. Γιατί, η ταξική πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας, από τη μια πλευρά, και την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, από την άλλη, διεξαγόταν ασίγαστα ακόμη και σ' αυτή την περίοδο.

Αλλωστε, ο λαός μας την απελευθέρωσή του από τους Γερμανούς κατακτητές δεν πρόλαβε να τη χαρεί και να τη διατηρήσει για πολύ. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις της ελληνικής κυβέρνησης - που συγκροτήθηκε λίγο πριν από την απελευθέρωση, στηριζόμενη στον κρατικό μηχανισμό (αστυνομία, τάγματα ασφαλείας κλπ.), ο οποίος στήριξε τη γερμανική κατοχή, και στις δικές της ένοπλες οργανώσεις, η πλειοψηφία των οποίων σε όλη τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα συμπαρατάχτηκαν με τους κατακτητές, όπως π.χ. η «Χ», αλλά και τους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους - επιδίωξαν, στην Αθήνα, να τσακίσουν με τα όπλα το οργανωμένο λαϊκο-απελευθερωτικό κίνημα και την εμπροσθοφυλακή του, τον καθοδηγητή του, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, αλλά και το λαϊκό στρατό του που απελευθέρωσε την Ελλάδα, τον ΕΛΑΣ.

Οι πολιτικοί σκοποί βεβαίως συγκεκριμένοι. Η αποτροπή μιας λαϊκής εξουσίας και η εγκαθίδρυση αστικού κράτους. Γιατί ακριβώς το ζήτημα της εξουσίας δεν ήταν λυμένο. Ο συσχετισμός ήταν σε βάρος της άρχουσας τάξης, για συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους, που διαμορφώθηκαν στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα. Και δεν μπορούσε να λυθεί διαφορετικά, αφού η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ήθελε δική του εξουσία (ανεξάρτητα από το αν, στρατηγικά, το κίνημα δεν το είχε λυμένο), αλλά και η άρχουσα τάξη τη δική της. Με τα συμφέροντά της ταυτίζονταν και τα συμφέροντα του αγγλικού κεφαλαίου. Ετσι, κάλεσε τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, και με το δικό του στρατό, για να καταλάβει η ίδια αυτήν την εξουσία.

Τι, όμως, είχε προηγηθεί στη διάρκεια της Κατοχής και του απελευθερωτικού αγώνα;

Σ' αυτόν τον αγώνα ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Ουσιαστικά, σ' όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δε βρισκόταν σε πρωτεύουσα θέση των εξελίξεων, αντικειμενικά κρινόταν το «ΠΟΙΟΣ - ΠΟΙΟΝ», στο ζήτημα της εξουσίας. Και απασχολούσε το ίδιο την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της κόμματα, αλλά και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και τα συνασπισμένα στο ΕΑΜ κόμματά τους, όπως και τον ίδιο το συνασπισμό του ΕΑΜ. Αλλωστε, η ταξική πάλη στις ταξικές κοινωνίες ποτέ δε σταματά. Και στη συγκεκριμένη περίοδο, ένοπλες οργανώσεις όπως ο ΕΔΕΣ, η ΕΚΚΑ και ιδιαίτερα η «Χ» του Γρίβα, ο «Ιερός Λόχος», η ΠΑΟ στη Μακεδονία - Θράκη και άλλες είχαν βασικό τους εχθρό το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ.

Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, ακόμη πριν τον πόλεμο και στη διάρκεια της προετοιμασίας του, προετοιμαζόταν η ίδια να αντιμετωπίσει ανάλογες καταστάσεις, φροντίζοντας η πάλη της ενάντια στο εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα να γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματική, με αποκορύφωμα τότε την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου από τον Μεταξά. Το καθεστώς της οποίας αρνήθηκε να απελευθερώσει τους κρατούμενους στις φυλακές και τις εξορίες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές, προκειμένου, όπως ζητούσαν, να σταλούν εθελοντικά στο πολεμικό μέτωπο. Ακόμη και σ' αυτήν την ιστορική στιγμή, το ταξικό ζήτημα για την άρχουσα τάξη ήταν το πρωτεύον. Και δεν έφτασε μόνο αυτό. Οσοι δεσμώτες κομμουνιστές δεν κατάφεραν να αποδράσουν παραδόθηκαν στους Γερμανούς κατακτητές, πολλοί από τους οποίους, βεβαίως, πέρασαν τη φρικιαστική εμπειρία των στρατοπέδων του Νταχάου, του Αουσβιτς, του Μαουτχάουζεν και άλλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης.

Βεβαίως, και οι επιλογές της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, μετά την εισβολή των Γερμανών, δεν ήταν ενιαίες, πράγμα εντελώς φυσιολογικό, αφού τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων της διαφέρουν. Και αυτό αντανακλάται και στις έξωθεν της χώρας συμμαχίες. Ενα χαρακτηριστικό της εποχής εκείνης, μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, ήταν το εξής: Το τμήμα της που είχε οικονομικοπολιτικές σχέσεις με τους Αγγλο-Γάλλους φρόντισε να φύγει από την Ελλάδα για τη Μέση Ανατολή, το δε τμήμα της που είχε ανάλογες σχέσεις με τους Γερμανούς να μείνει στην Ελλάδα και να εγκαθιδρύσει το κατοχικό καθεστώς, με διάφορα πολιτικά σχήματα και πρόσωπα, και έναν κρατικό μηχανισμό, που αποτέλεσε, όπως αποδείχτηκε, μετά την απελευθέρωση έναν από τους πιο καλούς μηχανισμούς εξασφάλισης της εξουσίας του κεφαλαίου στο σύνολό του.

Επίσης, ακόμη πριν την απελευθέρωση και έχοντας επίγνωση των συνθηκών που δημιουργούνται παγκόσμια, ιδιαίτερα μετά τη νίκη των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ, που ήταν η αρχή του τέλους του πολέμου, αυτό που απασχολούσε την άρχουσα τάξη της Ελλάδας ήταν το μεταπελευθερωτικό καθεστώς. Γιατί την απασχολούσε; Μα γιατί στην Ελλάδα άρχισε να οργανώνεται μια νέα λαϊκή εξουσία. Το έπος του ΕΑΜ δεν ήταν μόνο η εθνική απελευθέρωση, αλλά και η δημιουργία των φύτρων της λαϊκής εξουσίας στη χώρα με τα όργανα Λαϊκής Αυτοδιοίκησης, τα Λαϊκά Δικαστήρια, τη Λαϊκή Πολιτοφυλακή, αλλά και την Κυβέρνηση του Βουνού, όπως τη βάφτισε ο λαός, την ΠΕΕΑ. Είχε, ακόμη, το δικό της λαϊκό στρατό, τον ΕΛΑΣ, και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού συσπειρωμένη στο ΕΑΜ.


Συνεχίζεται...
Πηγή: Ριζοσπάστης

6 σχόλια:

  1. Θλιβερη μερα συντροφε γεματη διδαγματα.Οταν βλεπω αυτους τους δυο τυπους να υπογραφουνε μου ερχονται λογια στο στομα που δεν μπορω να σου περιγραψω ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
      Οι "δύο τύποι", είναι ο αρχηγός του ΕΛΑΣ Στέφανος Σαράφης και ο αναπληρωτής ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Γιώργος Σιάντος;

      Διαγραφή
  2. TRASH. Για τον Παρτσαλιδη λεω συντροφε ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
      Οκ
      Nόμιζα πως μίλαγες για την γνωστή φωτογραφία από τις υπογραφές.

      Διαγραφή
  3. Και τα συγχαρητηρια μου για αυτες τις ωραιες αναρτησεις που αποτελουνε μεγαλο σχολειο για το σημερα και το αυριο καλη δυναμη συντροφε ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπαγασα σου βγαζω το καπελο πολυ καλη δουλεια και με ουσια. Παντως οταν βλεπω Σιαντο Παρτσαλιδη μου ερχονται πλλα νευρα οχι τωρα απο χρονια ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.