Όταν η αντίδραση βγάζει ζουμι...

Καμμιά φορά οι αντιδραστικοί μέσα στον κυνισμό τους, λένε και περισσότερες αλήθειες από τους κάθε λογής ρεφορμιστές. Σε αυτή την κατηγορία εντάσεται και το παρακάτω άρθρο του παπαγάλου της πρεσβείας (μία είναι η Πρεσβεία!) Α.Παπαχελά.

Πολύτιμο για το πως σκέφτονται τα αστικά επιτελεία, και ακόμη πολυτιμότερο για τον κυνισμό του σε άλλα σημεία πάνω σε κάποιες αλήθειες που "περιέργως" δεν τολμάει να διατυπώσει σχεδόν κανείς.

Με τόσο πολύ ζουμί, που είχα πολύ μεγάλο πρόβλημα πάνω στο το τι να πρωτοϋπογραμμίσω.
Διαβάστε το:

__________

Ευχής έργον

Πολλοί φλερτάρουν, για διαφορετικούς λόγους, με την ιδέα των δεύτερων εκλογών. Η αριστερότερη πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην ιδεολογική καθαρότητα και θεωρεί ότι με τις δεύτερες εκλογές θα εξασφαλισθεί η αυτοδυναμία και δεν θα υπάρχει ανάγκη συμβιβασμών από την κυβέρνηση που θα τις κερδίσει. Κάποιοι άλλοι λένε ότι θα βόλευε τον κ. Τσίπρα να ζητηθεί η παράταση του ισχύοντος Μνημονίου από μία υπηρεσιακή κυβέρνηση, έτσι ώστε να μην επωμισθεί εκείνος την (αναπόφευκτη) ευθύνη.

Ορισμένοι εγκέφαλοι (συγγνώμη ξέχασα τα εισαγωγικά) της Ν.Δ. πιστεύουν ότι οι δεύτερες εκλογές αποτελούν μία μεγάλη ευκαιρία, γιατί αν αναλάβει ο κ. Τσίπρας την ευθύνη μπορεί και να τις χάσει. Εχουν δίκιο σε ένα πράγμα μόνο. Οποιος εμφανισθεί να οδηγεί τη χώρα σε επαναληπτικές εκλογές θα τιμωρηθεί αυστηρά από τον λαό και θα τις χάσει. Αφήστε που θα πρέπει να θεωρούμε πολύ υψηλό το ενδεχόμενο να πάμε σε δεύτερες κάλπες με τα ΑΤΜ να δίνουν έως κάποιο ποσό την ημέρα στον καθένα μας. Μην ξεχνάμε ότι το μεγάλο πρόβλημα στις τράπεζες το 2012 δημιουργήθηκε μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα κομματικά τερτίπια εις βάρος της χώρας. Οι δεύτερες εκλογές απλώς δεν αντέχονται.

Ηδη το σκηνικό που θα αντιμετωπίσει όποιος κερδίσει την άλλη Κυριακή θα είναι οριακά διαχειρίσιμο. Τα έσοδα του κράτους έχουν καταρρεύσει και οι τράπεζες πιέζονται ασφυκτικά. Διάφοροι δοκιμασμένοι εγκέφαλοι (και πάλι ξέχασα τα εισαγωγικά) του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι έχουν λύσεις για όλα: οι δανειστές θα δώσουν άπλετο χρόνο, η ΕΚΤ θα χρηματοδοτεί τις τράπεζες άνευ όρων και ορίων και τα όποια χρηματοδοτικά κενά θα καλύπτονται από την αέναη έκδοση εντόκων γραμματίων της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ψάχνεις να βρεις με ποιον μίλησαν, ποιος τους διαβεβαίωσε ότι τα πράγματα θα είναι τόσο ρόδινα, αλλά δεν παίρνεις καμία πειστική απάντηση. Είναι σαν να βρίσκονται σε μία τέλεια άρνηση της πραγματικότητας. Δεν εκπλήσσεται κανείς, γιατί το ίδιο είχαν πάθει έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. πριν αναλάβουν τα πόστα μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Ολοι θεωρούν ότι τα πάντα λύνονται με τη μαγική μέθοδο της πολιτικής διαπραγμάτευσης. Τη δοκίμασαν άπαντες μέχρι τώρα και απέτυχε, διότι βρίσκεται σε συνεχή κίνηση το ΑΥΤΟΜΑΤΟΝ των διαδικασιών και όρων που ακολουθούν οι εταίροι και δανειστές. Λίγη σημασία έχει τι λένε οι Financial Times, το Bruegel, ο Αμερικανός σοφός τάδε. Αντε και σε δικαιώνουν και σε χειροκροτούν όταν τα βάζεις με τα θηρία. Στο τέλος της ημέρας θα μαζευτούν σε ένα δωμάτιο στις Βρυξέλλες ο κ. Σόιμπλε με τους ισχυρούς του Eurogroup, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ και θα πάρουν τις αποφάσεις. Παράνομο; Πολύ. «Ανήθικο»; Ενδεχομένως. Κάπως έτσι όμως παίζεται το παιχνίδι, που είναι σκληρό και με λίγα περιθώρια ευελιξίας.

Ευχής έργον θα ήταν ο λαός να εκβιάσει τη συναίνεση όλων την επόμενη Κυριακή. Να τους φέρει όλους πολύ κοντά και να τους αναγκάσει να τα βρουν προσωρινά, να αποτρέψουν την καταστροφή και να κάνουν μία κοινή προσπάθεια διαπραγμάτευσης με τους έξω. Αυτήν τη στιγμή δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο. Ενα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης δεν καταλαβαίνει ή δεν θέλει να καταλάβει τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Οι έξω επίσης δεν καταλαβαίνουν, γιατί πάντοτε πιστεύουν ότι οι Ελληνες πολιτικοί θα πράξουν το «λογικό» και δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της «παρεξήγησης» της πραγματικότητας στην Αθήνα. Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το σκηνικό της γενικευμένης άρνησης, εντός και εκτός Ελλάδος, θα προσέλθουμε στις κάλπες την επόμενη Κυριακή. Καταλήγουμε στις παραδοσιακές παρηγορητικές σκέψεις «εποχής»: «οι χώρες δεν πεθαίνουν», «ο Θεός είναι μεγάλος», κ.λπ., κ.λπ.