Οι Γάλλοι νεκροί και οι «Άλλοι Νεκροί»

Jacques Émile Massu

Αναδημοσίευση από το "Αριστερά και πολιτική"*
______
Φυσικά η καταδίκη των τρομοκρατικών επιθέσεων και δολοφονιών στη Γαλλία, από φανατικούς ισλαμιστές είναι αυτονόητη.

Αυτονόητη είναι και η καταδίκη των επιθέσεων φανατικών εθνικιστών κατά μουσουλμάνων και εγχρώμων στην Γαλλία και αλλού, τις οποίες πνίγουν οι ειδήσεις. Και αυτές οι επιθέσεις δεν ξεπερνιούνται με διακηρύξεις ότι «όλοι είναι ίσοι στη Γαλλία» και δεν θα γίνουν πράξεις αντεκδίκησης.

Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα ενός τεράστιου σκηνικού ταξικού, εθνικού και ενδοϊμπεριαλιστικού πολέμου που άνοιξαν οι ιμπεριαλιστές και δεν μπορεί ποτέ να λήξει παρά μόνο με την ήττα των ιμπεριαλιστών. Μέχρι τότε θα συνεχίζονται τα ατέρμονα «επεισόδια» ταξικών και εθνικών συγκρούσεων είτε παίρνοντας τη μορφή πολέμου πολιτισμών, ιερών πολέμων, είτε επιθέσεων της… Δυτικής Δημοκρατίας, είτε επιθέσεων του φασισμού κλπ σε τοπικό, εθνικό, περιφερειακό και δυστυχώς παγκόσμιο επίπεδο πολέμων. Στο υπόβαθρο πάντως, πάντα υπάρχει ο ταξικός πόλεμος κατά τη παγκόσμιας εργατικής τάξης.

Οι αντεκδικήσεις, με αφορμή τις τελευταίες δολοφονίες, άρχισαν ήδη στη Γαλλία και σε λίγο θα διευρυνθούν σε όλη την Ευρώπη και πιθανόν στη Μ. Ανατολή, μετά και την έμμεση νομιμοποίηση τους από τις μεγάλες διαδηλώσεις τις οποίες τίμησαν με τη συμμετοχή τους όλοι οι υποκριτές ιμπεριαλιστές ηγέτες της Ευρώπης που έτρεξαν να πάρουν και αυτοί νομιμοποίηση των σκληρών μελλοντικών μέτρων.

Ειδικά για τη Γαλλία στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Η ιμπεριαλιστική Γαλλία έχει τόσα ιστορικά και πρόσφατα εγκλήματα στην πλάτη της που δεν την παίρνει παριστάνει το θύμα των ισλαμιστών κάνοντας πως δεν ξέρει ούτε ποιος τους δημιούργησε, ούτε τι τους προκάλεσε.

Μήπως πρέπει να της θυμίσουμε τα απίστευτα εγκλήματα πχ στην Αλγερία για να καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατόν να παριστάνεις τον εκπρόσωπο του «Δυτικού Πολιτισμού» και να δολοφονείς μαζικά ένα λαό; Μήπως πρέπει ρωτήσουμε γιατί ακριβώς, βομβάρδιζε τους Λίβυους αν όχι για να τους κλέψει τζάμπα το πετρέλαιό της χώρας τους;

Η σιωπή των Γάλλων

Θα διευκρινίσω ότι ο γαλλικός λαός μπορεί να καταδικάζει γενικώς κάθε έγκλημα και βία «από όπου και αν προέρχεται» αλλά τα μέσα ενημέρωσης της καπιταλιστικής εξουσίας και του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού κράτους τους κατάφεραν να τους κάνουν να καταδικάζουν τελικά μόνο τη βία των άλλων εναντίον τους. Η χειραγώγηση των συνειδήσεων αυτού του λαού (όπως και άλλων πχ Γερμανών, Άγγλων κλπ) είναι τόσο μεγάλη ώστε, όταν το κράτος τους βομβαρδίζει άλλες χώρες η πλειοψηφία χειροκροτεί και ψηφίζει προέδρους που βομβαρδίζουν και όταν οι άλλοι δολοφονούν Γάλλους αγανακτούν και βγαίνουν στους δρόμους!

Αυτές οι αντιφάσεις δεν λύνονται μέσα στο πλαίσιο της εξουσίας του κεφαλαίου. Και αυτό γιατί αυτή η εξουσία αυτή είναι συνυφασμένη με κάθε καταπάτηση δικαιωμάτων, λαών, πολιτών, εργαζομένων που κάνει αδύνατη την μη χειραγώγηση των συνειδήσεων ώστε να τα νομιμοποιεί. Διαφορετικά επιλέγει τις δικτατορίες μέχρι η πλειοψηφία των λαών να συμβιβαστεί και πάλι με την αντίφαση, της «ελευθερίας» και «δημοκρατίας» του λαού και της ταυτόχρονης ελευθερίας των εγκλημάτων της εξουσίας.

Μιας και οι δράστες των επιθέσεων στη Γαλλία ήταν Αλγερινοί ας δούμε κάποιες ιστορικές πλευρές.

Οι Γάλλοι που βρήκα μπροστά μου κατά καιρούς, πάντα παρεξηγούνταν όταν τους ρωτούσα γιατί δολοφόνησαν οι αρχές τους, το (ιμπεριαλιστικό) κράτος τους , η «Δημοκρατία» τους, 1,5 εκ Αλγερινούς στον πόλεμο της απελευθέρωσης και δεν ζήτησαν, ως το 2012, καμιά συγνώμη έστω για τα μάτια του κόσμου.

Δεν άκουγαν την ερώτηση που τους έκανα, για ποιό λόγο ήταν σε ξένη χώρα, γιατί είχαν υπόδουλο το λαό της, γιατί είχαν εκεί στρατό αστυνομία, βασανιστές, εκτελεστές.

Δεν απάντησαν ποτέ, τι άποψη έχουν, αν οι Αλγερινοί κατάφερναν να εισβάλουν στην Γαλλία και να αρχίσουν να βασανίζουν και να εξοντώνουν Γάλλους γιατί δεν θα «πειθαρχούσαν στη νομιμότητα»(!) του κατακτητή και γιατί δεν θα αποδέχονταν την… ανωτερότητα του πολιτισμού των Αλγερινών!

Δεν απάντησαν ποτέ πως είναι δυνατόν η δημοκρατία τους να θεωρεί όλους τους ανθρώπους ίσους με ίσα δικαιώματα αλλά κανένα δικαίωμα δεν έδιναν στους ανθρώπους Αλγερινούς.

Δεν απάντησαν ποτέ, πως ήταν δυνατόν να ψηφίζουν στη Γαλλία δημοκρατικά (ιμπεριαλιστικές) κυβερνήσεις οι οποίες βασάνιζαν, σκότωναν και κρατούσαν υπόδουλους άλλους λαούς. Τη δημοκρατία τους και το δημοκρατικό δικαίωμα έτσι το καταλάβαιναν; Με το θάνατο και την υποδούλωση των άλλων;

Φυσικά δεν θα απαντήσουν ούτε και τώρα γιατί η πλειοψηφία τους ψήφιζε και χειροκροτούσε τους προέδρους τους όταν βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, την Λιβύη. Ούτε θα απαντήσουν γιατί διακαώς θέλουν οι πρόεδροί τους να βομβαρδίσουν στη Συρία, όχι τους τόσο τους τζιχαντιστές όσο το καθεστώς Άσσαντ που δεν τους προσκυνά.

Τι είναι αυτό που κάνει τους Γάλλους να αγανακτούν για τις δεκάδες δικούς τους νεκρούς τους από τους φανατικούς ισλαμιστές αλλά να μην αγανακτούν (η πλειοψηφία) από τα χιλιάδες θύματα των δικών τους επιθέσεων.

Δεν απαντούν, πόσο ωραίο είναι η κυβέρνησή τους να εξοπλίζει μισθοφόρους ισλαμιστές τρομοκράτες στη Λιβύη και στη Συρία, τους οποίους ονομάζει δημοκράτες(!) και οι οποίοι σκοτώνουν χιλιάδες αδιακρίτως και ποτέ δεν έχει αντιδράσει έστω ένα σεβαστό μέρος των πολιτών της;

Επί τέλους ας μας κάνουν έναν ιστορικό απολογισμό. Πόσα εκατομμύρια ήταν οι νεκροί των δικών τους επιθέσεων και υποδούλωσης λαών στην Αλγερία, Μαυριτανία, Σενεγάλη, Τσαντ, Μάλι, τέλος πάντων, στις γαλλικές αποικίες, πόσοι στην Ινδοκίνα και ειδικά στο Βιετνάμ, πόσοι στην Συρία όταν είχαν την Εντολή της ΚτΕ και πόσοι ήταν οι Γάλλοι νεκροί;

Δεν απάντησαν ποτέ.

Ας δούμε και ένα άρθρο για τα έργα και ημέρες των Γάλλων ιμπεριαλιστών στην Αλγερία:

Ο Γάλλος στρατηγός που εξόντωσε 1,5 εκατομμύριο μουσουλμάνους

Οι Ναζί είχαν συναντήσει πολλές φορές στις γαλλικές πεδιάδες εκείνο τον Γάλλο  αντισυνταγματάρχη των τεθωρακισμένων. Ήταν ανάμεσα σε χιλιάδες Γάλλους πατριώτες που κάνανε το χρέος τους να αμυνθούν στις στρατιές του Χίτλερ.

Αυτή την δίψα για δράση και κάψα να «προστατέψει» την πατρίδα του την διατήρησε αυτός ο συνταγματάρχης για πολλά χρόνια ώσπου το Γαλλικό κράτος τον έστειλε στην γαλλική Αλγερία να καταστείλει τους βάρβαρους μουσουλμάνους  τρομοκράτες που δημιουργούσαν προβλήματα στους Γάλλους «διαφωτιστές». Από το 1830 οι Γάλλοι δίνανε τα φώτα του γαλλικού πολιτισμού και άλλαζαν τα φώτα του Αλγερινού. Ο άλλοτε αντιστασιακός αντισυνταγματάρχης και πλέον ταξίαρχος Jacques Massu θα έκανε τον σημαντικότερο και χειρότερο πόλεμο της καριέρας του.

Ο Γαλλικός Διαφωτισμός έβγαλε το μαχαίρια, γιατί άραγε; “Βρε υπανάπτυκτοι μουσουλμάνοι τι στον κόρακα θέλετε και μας ζαλίζετε; Εδώ όλος ο κόσμος μιλάει για Διαφωτισμό και γαλλική μόδα και σείς το παίζετε δύσκολοι;”

Όταν ο Massu έφτασε το 1955 για να βάλει τάξη βρήκε μια «αχάριστη» Αλγερία 9 περίπου εκατομμυρίων Αλγερινών με τους 9 στους 10 να μην ξέρουν την αλφαβήτα τους. Μορφωμένοι ή σπουδασμένοι Αλγερινοί ούτε στα όνειρά τους δεν υπήρχαν. Από τα τόσα εκατομμύρια πεινασμένων Αλγερινών δεν υπήρχαν ούτε 200 πτυχιούχοι φαρμακοποιοί ή γιατροί. Οι ευρωπαίοι, εκ των οποίων οι περισσότεροι Γάλλοι, ήλεγχαν τα πιο εύφορα φιλέτα της χώρας και τις πιο εκσυγχρονισμένες και παραγωγικές δυνατότητες αφήνοντας του γηγενείς με το κοράνι στο χέρι. Το Αλγέρι και το Οράν είχαν μετατραπεί σε αφρικανικά Παρίσια χωρίς να θυμίζουν μουσουλμανική πόλη. Οι θέσεις κλειδιά στην κυβέρνηση και τα επαγγέλματα, τα πετρέλαια και οι βιομηχανίες ανήκαν αποκλειστικά σε Γάλλους και όχι στους γηγενείς συγκεντρώνοντας μια τοπική ισχύ που δεν μπορούσε ούτε το Παρίσι να την ανατρέψει. Για να επιζήσουν οι εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι που ζούσαν στην ανέχεια κατέφευγαν είτε στα εύφορα τσιφλίκια των Γάλλων μεγαλογαιοκτημόνων που τους έστυβαν στην δουλειά είτε στην Γαλλία… εκεί να δεις τι τραβούσαν.

Ε, είδαν και απόειδαν οι αραπάδες και είπαν οι άνθρωποι να διαμαρτυρηθούν. Όταν όμως και τότε φάγανε σφαλιάρες από τους Γάλλους σκέφτηκαν μήπως, λέμε μήπως ρίξουν καμιά τουφεκιά. Εκεί κάτι άρχισε να γίνεται. Μαζεύτηκε μια ομάδα ανθρώπων χωρίς καμιά ιδιαίτερη μόρφωση αλλά με στρατιωτική πείρα και αποφάσισε να αντισταθεί ένοπλα.  Είχαν τον θράσος να θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι χωρίς να καταδικάζουν την βία από όπου και αν προέρχεται. Το όνομά της οργάνωσης ήταν ΕΑΜ, Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο -ώπα- και θα τα έβαζε με τον κύριο Massu τον στρατιωτικό απεσταλμένο του Παρισιού.

Όταν έφτασε λοιπόν ο Γάλλος αξιωματικός τον Ιούνιο του 1955 εκεί κάτω, για να ξεπεράσει τις δυσκολίες καταστολής ετοιμοπόλεμων ανταρτών που γνώριζαν το έδαφός τους, χρειαζόταν πληροφορίες και γνώσεις για τον πολιτισμό τους και τον τρόπο που δρούσαν. Ο Μassu δεν καταλάβαινε Χριστό, είχε δώσει το ελεύθερο στους στρατιώτες και αξιωματικούς να απελευθερώνουν τα ελεεινά ενστικτά τους χωρίς κανένα όριο έτσι ώστε να βασανίζουν ό,τι βρίσκουν αποσπώντας έτσι πληροφορίες. Στην μεγάλη μάχη του Αλγερίου που ξέσπασε το 1957, ο Ταξίαρχος κέρδισε καταφέρνοντας να ταυτοποιήσει και να συλλάβει την ηγεσία των επαναστατών εφαρμόζοντας απίστευτες ανακριτικές μεθόδους και βασανιστήρια. Σε εκείνη τη μάχη συνελήφθησαν πάνω από 24.000 Μουσουλμάνοι ενώ 3.000 απλά εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Πολλούς τους πήγαιναν βόλτα με τα ελικόπτερα και τους πετούσαν στην θάλασσα για να τους σκοτώσουν διασκεδάζοντας. Το πρόβλημα ήταν βέβαια ότι πολλά πτώματα τα ξέβραζε η θάλασσα στις ακτές και οι γραφικοί ανθρωπιστές διαμαρτύρονταν. Ο Paul Teitgen ο γενικός γραμματέας της γαλλικής αστυνομίας στο Αλγέρι που στα νιάτα του βασανίστηκε από την Γκεστάπο, έφριξε από τις μαζικές εκτελέσεις και βασανισμούς αμάχων υποβάλλοντας την παραίτησή του.  Ακόμα και ένας ταξίαρχος των ειδικών δυνάμεων ζήτησε επειγόντως μετάθεση στη Γαλλία νιώθοντας αηδιασμένος από τις απάνθρωπες και χωρίς στρατιωτική αξία  τακτικές της γαλλικής κυβέρνησης.

Στου κουφού την πόρτα.. Οι πιστοί αξιωματικοί του Massu βρήκαν μέση λύση: βάζανε τσιμέντο στα πόδια των συλληφθέντων και μετά τους πετούσαν στην θάλασσα ώστε να μην τους βρει ποτέ κανείς.. Σε άλλους αιχμαλώτους χρησιμοποιούσαν τα γεννητικά τους όργανα ή τους βίαζαν, τους κρατούσαν ώρα το κεφάλι μέσα στο νερό ή τους κάνανε ηλεκτροσόκ, τους χύνανε στις φλέβες ορό αλήθειας και σε άλλες περιπτώσεις τους στερούσαν τον ύπνο. Τα βασανιστήρια περισσότερο αποσκοπούσαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο παρά να αποσπάσουν πληροφορίες.

Μέσα σε 8 χρόνια ο στρατός του Massu, που έφτασε να αριθμεί πάνω από 500.000 άνδρες έτοιμους για όλα, άφησε πίσω του 1,5 εκατομμύριο Αλγερινά πτώματα είτε από μάχη είτε από βασανιστήρια είτε από τις γενικότερες συνθήκες που προκάλεσε ο πόλεμος (όπως ξεσπίτωμα). Η νίκη ήταν πλήρης, ο πολιτισμός νίκησε.

Το γαλλικό κράτος τίμησε τον σφαγέα προάγοντάς τον σε στρατηγό το 1958 αλλά ταυτόχρονα κατάλαβε ότι έστρεψε όλη την ανθρωπότητα εναντίον της Γαλλίας με τα έκτροπα του αστεράτου παπάρα της. Η γαλλική νομιμότητα τινάχτηκε στον αέρα λόγω «υπερβολικής νίκης». Έτσι, την άνοιξη του 1958 η γαλλική κυβέρνηση ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τους Αλγερινούς. Εμ, ο κόσμος εξελισσόταν αφήνοντας τις αποικίες και η πατρίδα του Φουκώ δεν γινόταν να σφυρίζει ανυποψίαστα.

Του Massu του ήρθε κόλπος! «Μα κάθομαι και εξοντώνω τόσα μουσουλμανικά κατακάθια και σεις διαπραγματεύεστε; Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε». Έχοντας με το μέρος τον Στρατό απείλησε να ρίξει τους αλεξιπτωτιστές του στο Παρίσι και να τα κάνει λίμπα αν δεν ικανοποιούνταν τα αιτήματά του – που δεν είναι του παρόντος να τα αναφέρουμε. Μαντέψτε… ο σφαγέας της Αλγερίας κατάφερε να πετσοκόψει και την 4^η Γαλλική Δημοκρατία. Οι Γάλλοι πολιτικοί υπάκουσαν.

Τέλος πάντων, μόλις το 2012, ο Φρανσουά Ολάντ αναγνώρισε την σφαγή εκατοντάδων Αλγερινών του Παρισιού από την γαλλική αστυνομία το 1961 ως αντίποινα, δηλαδή μισό αιώνα μετά. Ο χρόνος αγιοποίησης και αναγνώρισης των σφαγιασμένων σκιτσογράφων της 7^ης Ιανουαρίου 2015 είναι κατά μισό αιώνα μικρότερος από τον αντίστοιχο εκείνων των πετσοκομμένων Αλγερινών του 1961… 

Οι Γάλλοι έχουνε άλυτα θέματα.