Τα δώρα (και το μεγάλο πρόβλημα) του ΣΥΡΙΖΑ

Διάβαζα στο 902 για την ομιλία του Τσίπρα στο 25ο ετήσιο συνέδριο του ελληνο-αμερικανικού εμπορικού επιμελητηρίου «Η ώρα της ελληνικής οικονομίας».

Το γεγονός πως τάζει ανοιχτά γη και ύδωρ στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, δεν είναι ούτε είδηση, ούτε κάτι νέο, τουλάχιστον για τους αναγνώστες αυτού του μπλογκ που έχει καταγράψει δεκάδες ανάλογες τοποθετήσεις, τόσο του προέδρου, όσο και μεγαλοστελεχών της Κουμουνδούρου, στο πρόσφατο και λιγότερο πρόσφατο παρελθόν.

Το ζουμί για εμάς βρίσκεται στην τελευταία πρόταση του ρεπορτάζ από την ομιλία του «ηγέτη», εκεί που ομολογεί την πραγματική του προσφορά στο μεγάλο κεφάλαιο (καθώς γη και ύδωρ στην οικονομία, δίνουν σε αυτό και οι πολιτικοί του αντίπαλοι):

«... τους κάλεσε να συστρατευθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας πως «με τη στήριξη του λαού αλλά και τη συστράτευση των δυνάμεων της παραγωγής και της δημιουργίας του τόπου μας» θα φέρει και θα είναι επιτυχημένη η προσπάθεια που καταβάλει για να κατακτήσει το τιμόνι της κυβερνητικής διαχείρισης...»

Εκείνο που υπόσχεται λοιπόν στο μεγάλο κεφάλαιο ο φέρελπις πρωθυπουργός είναι η διάλυση του λαϊκού («με τη στήριξη του λαού») και εργατικού («συστράτευση των δυνάμεων της παραγωγής») κινήματος. Αυτό δηλαδή που παραδοσιακά αδυνατεί να κάνει η κλασσική συντηρητική «δεξιά», και ήταν επί χρόνια το ψωμοτύρι της ΠΑΣΟΚικής ακόμη τότε, σοσιαλδημοκρατίας.

Εμείς από την μεριά μας, καμιά αμφιβολία δεν έχουμε για την ειλικρίνεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν αυτή δεσμεύεται δημόσια ενώπιον της αστικής τάξης.

Είμαστε βέβαιοι πως θα προσπαθήσει σκληρά και μέχρι τέλους για τα παραπάνω.

Το ζήτημα που μπαίνει είναι εάν τελικά μπορεί, και οι μέχρι τώρα ενδείξεις επάνω σε αυτό δεν και τόσο ενθαρρυντικές για την Κουμουνδούρου.

Και δεν είναι ενθαρρυντικές γιατί το δώρο που κομίζουν περνάει αναγκαστικά μέσα από την διάλυση του ΚΚΕ, υπόθεση που δεν προχωράει καθόλου καλά επί του παρόντος, παρά το ελπιδοφόρο ξεκίνημα της τον Ιούνη του '12.

Από αυτή την άποψη είναι ευεξήγητη η προσπάθεια σαμποταρίσματος και προβοκαρίσματος του πανελλαδικού (αντικυβερνητικού κιόλας!) συλλαλητήριου της 1/11, η επαμφοτερίζουσα στάση απέναντι στην γενική απεργία της 27/11, και η σχεδόν οπαδική αντιμετώπιση, από τα προσκείμενα στην Κουμουνδούρου ΜΜΕ, της νίκης της Λαϊκής Συσπείρωσης στην Καισαριανή λίγες μέρες πριν.

Όσο οι σοσιαλδημοκράτες αποτυγχάνουν να συσπειρώσουν περισσότερο κόσμο από τις ταξικές δυνάμεις σε επίπεδο εργατικού κινήματος και το ΚΚ αποδυκνύεται “too hard to die”, το μόνο πραγματικό δώρο που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο κυνδινεύει να αποδειχτεί άδωρο.

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ήδη υπερβολικά soft στην ικανότητα ενσωμάτωσης λαϊκών στρωμάτων από επίπεδο εξουσίας, όπως έδειξαν σε μικρογραφία η Καισαριανή ή η Ικαρία, αλλά και οι Σκουριές με διαφορετικό τρόπο, ίσως αποδειχτούν ανυπέρβλητα εμπόδια για την συνέχιση της ύπαρξης του ως κομματικού μορφώματος καν, μετά την ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων.

-Άλλωστε τι ρόλο διαμεσολαβητή ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους αστούς να παίξεις, όταν δεν έχεις να προσφέρεις τίποτε ουσιαστικό σε ΚΑΝΕΝΑΝ από τους δύο;

Άλλα τα μάτια του λαγού...