Στόχος τους το ΚΚΕ και η υποταγή του κινήματος

Ιστοσελίδα αναδημοσίευσε κείμενο στελεχών του NAP για ζητήματα του περιεχομένου και των στόχων που πρέπει να υιοθετήσει το εργατικό κίνημα, καθώς και για ζητήματα της πολιτικής πάλης. Και δε θα υπήρχε άλλος λόγος να ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο κείμενο εάν δεν ήταν τόσο αποκαλυπτικό για το πού τελικά «την πάνε τη δουλειά» τα διάφορα οπορτουνιστικά σχήματα. Η ταχεία «ΠΑΣΟΚοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ και η προοπτική να αναλάβει το τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, αφήνει αντικειμενικά χώρο για τη διαμόρφωση ενός άλλου «οπορτουνιστικού πόλου» στα «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ που θα αυτοπαρουσιάζεται ως δύναμη αντιρρόπησης της «δεξιάς στροφής» του ΣΥΡΙΖΑ, ως δύναμη δηλαδή που θα τον φέρνει στα συγκαλά του!

Ο αντιμνημονιακός αγώνας...

Ποιος φταίει που την περίοδο της κρίσης τα μέτρα πέρασαν και άφησαν βαθιά το αποτύπωμά τους στη λαϊκή συνείδηση, φουντώνοντας τα περί «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» και τις λογικές του «μικρότερου κακού»; Μα φυσικά το ΚΚΕ και το γεγονός ότι δεν έβαλε νερό στο κρασί του, γιατί «για όλα αυτά δεν ευθύνεται ο "αντικειμενικός συσχετισμός" αλλά τα όρια της πολιτικής της υπάρχουσας αριστεράς». Για να μην υπάρξει και καμία παρανόηση ότι αναφέρονται στο ΚΚΕ το ξεκαθαρίζουν, χρεώνοντας στο ΚΚΕ και θέσεις που δεν έχει, όπως: «Το ΚΚΕ αδυνατεί να κατανοήσει τις σύγχρονες εξελίξεις στον καπιταλισμό και την κρίση του (...) και γι' αυτό αντιμετωπίζει τους αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης που πηγάζουν από την άμεση αναγκαιότητα των εργατικών συμφερόντων ως "ανέφικτους λόγω αρνητικών συσχετισμών"».

Εκτός από τον οπορτουνισμό και την «τρικυμία εν κρανίω» για τους αντικαπιταλιστικούς στόχους που υλοποιούνται στον καπιταλισμό, βγάζει μάτι η προσπάθεια να χρεωθούν τα πάντα για την κατάσταση του κινήματος στο ΚΚΕ. Το ότι το κίνημα βρέθηκε απροετοίμαστο να αντιμετωπίσει τη θύελλα των μέτρων χρεώνεται στο ΚΚΕ και όχι στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, στους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές που έχουν σμπαραλιάσει το κίνημα, το έμαθαν στην ταξική συνεργασία και στην αναμονή για «λύσεις από τα πάνω». Αυτούς με τους οποίους ξερογλείφονται χρόνια, που είναι μαζί σε ψηφοδέλτια σε δεκάδες χώρους δουλειάς, που γίνονται οι κλακαδόροι τους στις κοινές τους πορείες. Με βάση αυτά τα συμπεράσματα καταλήγουν στην «ανάγκη να φτιάξουν το κομμουνιστικό κόμμα της εποχής», αξιοποιώντας και τη δράση διαφόρων, τύπου «Εργατικού Αγώνα», «Νέας Σποράς» κλπ.

Το ΚΚΕ, εξοπλισμένο από τις Αποφάσεις του τελευταίου Συνεδρίου του, παλεύει για να δυναμώσει η αντικαπιταλιστική και αντιμονοπωλιακή συσπείρωση, να δυναμώσει η οργάνωση και η πάλη της εργατικής τάξης και όλου του λαού, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική και λαϊκή εξουσία, με αποδέσμευση από την EE και μονομερή διαγραφή του χρέους. Το ΚΚΕ παλεύει αταλάντευτα με αυτήν τη στρατηγική χωρίς να υποτάσσεται στον αρνητικό συσχετισμό. Δεν πανικοβάλλεται, δεν υποχωρεί, δεν τα διπλώνει.

Αυτή η στρατηγική είναι που δυναμώνει την πάλη μας καθημερινά, της δίνει περιεχόμενο και προοπτική, βάζει μπροστά το καθήκον της συγκέντρωσης δυνάμεων για ρήξη και αναμέτρηση με τα μονοπώλια, για την οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Αδιάψευστος μάρτυρας είναι η καθημερινή και επίμονη προσπάθεια των κομμουνιστών και των άλλων πρωτοπόρων εργατών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στην πάλη για κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να παραιτηθεί από την πάλη για το Σοσιαλισμό κάτω από το βάρος του αρνητικού συσχετισμού, ούτε θα τραβήξει διαχωριστική γραμμή μεταξύ της πάλης για τα «καθημερινά» προβλήματα και της σοσιαλιστικής προοπτικής.

Οι δυνάμεις αυτές έχουν τη δική τους ευθύνη για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων σε μια θολή αντιμνημονιακή κατεύθυνση, στη λογική ότι όλα ξεκινούν και τελειώνουν με το μνημόνιο, λες και η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα δεν έχει προϊστορία (πριν από τη κρίση του 2009), λες και δε θα έχει συνέχεια και μετά από την ανάκαμψη και τη λεγόμενη έξοδο από το μνημόνιο. Θυμίζουμε ότι αυτή η θολή αντιμνημονιακή λογική χωράει τους πάντες...

Ομως προχωράνε ένα βήμα παραπέρα υποβιβάζοντας την αντικαπιταλιστική πάλη σε αντιμνημονιακή! Αντικαπιταλιστική πάλη ίσον αντιμνημονιακός αγώνας λοιπόν, γιατί «στη συνείδηση των ευρύτερων μαζών (...) οι σχέσεις εμφανίζονται με την εξωτερική "μνημονιακή" μορφή τους».

Το κείμενο των στελεχών του NAP προτείνει μια νέα πολιτική γραμμή στο εργατικό κίνημα, μιας «εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης για δουλειά - ψωμί - παιδεία - ελευθερία». Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες αυτής της προσπάθειας; Μια σειρά στόχοι και αιτήματα που αφορούν από το εισόδημα μέχρι την εξωτερική πολιτική της χώρας και που καταλήγουν στο στόχο ενός «μεταβατικού προγράμματος» που θα υλοποιηθεί ξέχωρα από την εργατική εξουσία. Αυτό το «μεταβατικό πρόγραμμα» είναι ένα μείγμα αιτημάτων και στόχων που ξεκινάνε από μέτρα και αποφάσεις που μπορεί να επιλέξει η ίδια η αστική πολιτική (π.χ., «εθνικοποιήσεις τραπεζών») μέχρι στόχους όπως «μια ανεξάρτητη, εθνική νομισματική δημοσιονομική και οικονομική πολιτική σε όφελος των εργαζομένων και του λαού της χώρας» ή «μια πολυδιάστατη και ειρηνική εξωτερική πολιτική, για διεθνή και οικονομική συνεργασία και αλληλεγγύη»χωρίς, όμως, ως προϋπόθεση την εργατική - λαϊκή εξουσία. Πρόκειται λοιπόν για μια ιδιόμορφη επαναφορά της λογικής των σταδίων, που οδηγεί αντικειμενικά στην ενσωμάτωση και όχι στη ριζοσπαστικοποίηση.

... και η αριστερή διαχείριση της βαρβαρότητας

Ποια εξουσία ή ποια κυβέρνηση θα υλοποιήσει αυτά που προτείνει το κείμενο των στελεχών του NAP; Δεν παίρνουν σαφή θέση, κάνουν ελιγμό, ψαρεύουν σε θολά νερά. Προτείνουν τη συγκρότηση μιας πολιτικής «Αριστερής Συμμαχίας» με σκοπό να «ανταποκρίνεται στο λαϊκό αίτημα να φύγει η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ», στην οποία θα συμμετέχουν η «αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, κόμματα και οργανώσεις της «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς», φραξιονιστές που παλεύουν ενάντια στο ΚΚΕ. Ταυτόχρονα, αναλαμβάνουν το ρόλο του αριστερού άλλοθι «σε ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», ώστε να της τραβούν το αριστερό μανίκι εάν ξωκείλει...

Αυτός είναι ο ρόλος που επιδιώκουν να έχει το εργατικό κίνημα, γεμάτο αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση και ας μην το ομολογούν. Ρίχνουν τις πινελιές τους για να μείνει και κάτι, για να εμπεδώνεται η δυνατότητα της αριστερής κυβέρνησης, αφού, όπως λένε, «μπροστά σε μια ανεξάρτητη άνοδο του λαϊκού κινήματος που θα αγωνιστεί για να επιβάλλει στην κυβέρνηση υπό το ΣΥΡΙΖΑ μέτρα τα οποία θίγουν το μνημονιακό κεκτημένο» η αστική τάξη θα αντιδράσει. 'Η ακόμα ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επιδιώκουν να αποφύγουν τις πρόωρες εκλογές «...ώστε να πολλαπλασιάσουν τις πολιτικές εξαρτήσεις μιας κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ». Μπορεί δηλαδή να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση στον καπιταλισμό αλλά είναι ασφυκτικό το πλαίσιο που άφησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ... Να και το απαραίτητο άλλοθι για την φιλομονοπωλιακή, κυβερνητική, πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ο,τι λέει και ο ίδιος ο Τσίπρας.

Λύση με ισχυρό ΚΚΕ και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος

«Το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι προσπάθειες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, καθιστούν απαραίτητο να προχωρήσει το ΚΚΕ γρήγορα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και στην ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας».

(από την Πολιτική Απόφαση 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ)

Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η Λαϊκή Συμμαχία δεν είναι μια αφηρημένη πρόταση, αφορά το σήμερα, το αύριο. Κρίνεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές. Οι κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι εργάτες δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να γίνει πράξη αυτή υπόθεση.

Ξεκινάμε από τα απλά αλλά τα απαραίτητα. Οργανώνουμε την πάλη για μισθούς και συντάξεις, για δουλειά με δικαιώματα. Για να μην καταργηθούν οι ΣΣΕ. Για να μην υπάρχουν απολύσεις και απλήρωτοι εργάτες, για να μην προχωρήσουν παραπέρα οι ιδιωτικοποιήσεις. Για να έχουν οι οικογένειές μας φαγητό, μόρφωση, Υγεία, Πρόνοια. Για να εξασφαλίσουμε φτηνή συγκοινωνία στο λαό, δωρεάν μετακίνηση σε ανέργους, μαθητές, φοιτητές. Παλεύουμε για άμεσα μέτρα προστασίας των άνεργων, παλεύουμε ενάντια στη φοροληστεία και στα χαράτσια. Γι' αυτά και για άλλα πολλά.

Αναδεικνύουμε την καρδιά του προβλήματος και τον προσανατολισμό που πρέπει να αποκτήσει το εργατικό κίνημα ενάντια στα μονοπώλια και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μια τέτοια πορεία μπορεί να εμποδίσει μέτρα, να καθυστερήσει εξελίξεις, να αποσπάσουμε μικρές νίκες που στην πορεία θα γίνονται μεγαλύτερες για να περάσουμε στην αντεπίθεση. Το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, την 1η Νοέμβρη, αποτέλεσε σταθμό που αναδεικνύει τη δυναμική αυτής της πορείας.

Αυτή είναι η άμεση λύση που αναζητά η πλειοψηφία του λαού μας. Γι' αυτό έχει τεράστια σημασία αυτή η πορεία να δυναμώνει, να συγκεντρώνει νέες δυνάμεις, να ανέβει κατακόρυφα ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης στα σωματεία, να αλλάξει αποφασιστικά ο συσχετισμός δυνάμεων υπέρ του ταξικού πόλου στο εργατικό κίνημα, υπέρ του ΠΑΜΕ.

Ορος για το δυνάμωμα αυτή της πορείας είναι η ήττα του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού, η ήττα των αντιλήψεων της ταξικής συνεργασίας και συνδιαλλαγής, της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας που κρατούν καθηλωμένη την εργατική τάξη και την ποτίζουν το δηλητήριο ότι αρκεί μια κυβερνητική εναλλαγή για να υπάρξουν φιλολαϊκές εξελίξεις.

Εχουμε συνείδηση των δυσκολιών, ότι οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και η δράση των άλλων δυνάμεων έκαναν πιο σύνθετη την κατάσταση. Μεγάλωσαν οι δυσκολίες, οι πιέσεις για συμβιβασμό και συνθηκολόγηση. Εχουμε κατακτήσει σημαντική πείρα, αναμετριόμαστε με τα κενά και τις αδυναμίες μας. Ομως δεν υποχωρούμε. Το να μην είναι το ΚΚΕ και οι ταξικές δυνάμεις «φτερό στον άνεμο», ουρά της σοσιαλδημοκρατίας είναι σημαντική κατάκτηση. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι εγγύηση ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα θα βαδίσουν το δρόμο της αντεπίθεσης.

Του Νίκου ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ *

* Ο Νίκος Μαυροκέφαλος είναι μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ