Το καθοδικό ρεφορμιστικό σπιράλ

«...να σταματήσει επιτέλους η δογματική εμμονή κυβέρνησης και δανειστών στην αδιέξοδη πολιτική, η οποία επιτείνει την κρίση και τις συνέπειές της χωρίς να δίνει λύση» και να «αντιπαλέψουμε όλοι μαζί τις αντεργατικές και αντικοινωνικές μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας και της εξαθλίωσης...»

Αναφέρει το προχθεσινό δελτίο τύπου της ΓΣΕΕ για την απεργία της 27ης Νοέμβρη.

Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Ριζοσπάστης, από τον οποίο αλιεύσαμε και την είδηση,

«... Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αποσιωπά επί της ουσίας την απεργία και εκεί που αναγκάζεται να μιλήσει γι' αυτήν, προσπαθεί να την «αδειάσει» από κάθε ταξικό περιεχόμενο, καλώντας τους εργαζόμενους να αγωνιστούν για να πάψει ο ...δογματισμός της τρόικας και της κυβέρνησης! Ομως, τα παλιά και τα νέα μέτρα που χτυπάνε τους εργαζόμενους, δεν είναι ζήτημα «δογματικής εμμονής» της κυβέρνησης. Προϋπήρχαν των μνημονίων, εντάθηκαν την περίοδο της κρίσης και θα συνεχιστούν μετά τα μνημόνια, γιατί αποτελούν στρατηγική του κεφαλαίου...»

Δεν θα σταθούμε εδώ στα όσα αναφέρει αναφέρει στην συνέχεια το ρεπορτάζ του «Ρ», για την εκ των έσω υπονόμευση της απεργίας, από την ίδια την πλειοψηφία της ΓΣΣΕ που υποτίθεται πως την κήρυξε. Αυτά είναι πράγματα που έχουμε βαρεθεί δυστυχώς να τα βλέπουμε, κάθε φορά που οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ εξαναγκάζονται υπό την πίεση των εργαζόμενων, να εξαγγείλουν κάποια κινητοποίηση, για τα μάτια του κόσμου.

Εκείνο που θα θέλαμε σε αυτό το σημείο είναι να υπενθυμίσουμε μια κουβέντα που είχαμε σε αυτό τον ιστότοπο λίγο καιρό πριν.

Μας είχε έρθει τότε το εξής σχόλιο:

«..."Ξεκινάμε από τα απλά αλλά τα απαραίτητα. Οργανώνουμε την πάλη για μισθούς και συντάξεις, για δουλειά με δικαιώματα. Για να μην καταργηθούν οι ΣΣΕ. Για να μην υπάρχουν απολύσεις και απλήρωτοι εργάτες, για να μην προχωρήσουν παραπέρα οι ιδιωτικοποιήσεις. Για να έχουν οι οικογένειές μας φαγητό, μόρφωση, Υγεία, Πρόνοια. Για να εξασφαλίσουμε φτηνή συγκοινωνία στο λαό, δωρεάν μετακίνηση σε ανέργους, μαθητές, φοιτητές. Παλεύουμε για άμεσα μέτρα προστασίας των άνεργων, παλεύουμε ενάντια στη φοροληστεία και στα χαράτσια. Γι' αυτά και για άλλα πολλά."
-Δηλαδή, το ΚΚΕ, διεκδικεί όλα αυτά στα πλαίσια του Καπιταλισμού; Γιατί το ίδιο κάνουν και οι "οπορτουνιστές"....»

Και είχαμε μεταξύ άλλων απαντήσει πως:

«...Είναι πρακτικά αδύνατο να διεκδικήσεις τα παραπάνω στα σοβαρά -ακόμη και μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού-, εάν δεν αμφισβητήσεις πρώτα τον ίδιο τον καπιταλισμό.
Πράγμα που δεν το κάνουν οι οπορτουνιστές (χωρίς κανένα εισαγωγικό).
-Γιατί συμβαίνει αυτό το κακό;
Γιατί εάν δεχτείς τον καπιταλισμό ως προαπαιτούμενο, τότε αναγκαστικά θα πρέπει και να αποδεχθείς ως ορθό κάθε μέτρο που στηρίζει τις απαραίτητες για την επιβίωση του αναδιαρθρώσεις.
Οι συνέπειες των οποίων περιλαμβάνουν ακριβώς το να υπάρχουν απλήρωτοι εργάτες, άνεργοι, ανασφάλιστοι, κλπ κλπ κλπ.
Γιατί ακόμη και μέσα στον καπιταλισμό, αυτά τα αιτήματα μόνο κόντρα σε αυτόν μπορείς να τα παλέψεις πραγματικά.
Πράγμα που αποδείχνεται και στην πράξη εξάλλου, από το ποιός τα παλεύει όντως και ποιός αρκείται στην λογική της "μικρότερης απώλειας" που τελικά καταλήγει πάντα στην μεγαλύτερη σε βάθος χρόνου...»

Το θέμα δεν είναι βέβαια πως χρειάστηκαν μόλις 5 ημερολογιακές ημέρες για να δικαιωθούμε απόλυτα, από την στάση της ΓΣΕΕ απέναντι στην απεργία της 27ης του μήνα.

Το ζήτημα είναι πως η πλειοψηφεία της ΓΣΕΕ δεν θα μπορούσε, ακόμη και εάν είχε την πρόθεση, να κρατήσει διαφορετική –από αυτήν που κρατάει- στάση.

Γιατί εφόσον τα μέτρα των οικονομικών αναδιαρθρώσεων που μαστίζουν την εργατική τάξη, δεν είναι αποτέλεσμα ούτε «δογματισμού της τρόικας», ούτε της «μνημονιακής εμμονής της κυβέρνησης» (που πριν γίνει κυβέρνηση ήταν εξίσου «αντιμνημονιακή» με την αντιπολίτευση εξάλλου), αλλά αποτέλεσμα αναπόδραστων οικονομικών αναγκών του κεφαλαιοκρατικού συστήματος οικονομίας σε περίοδο κρίσης, τότε ο κάθε ένας που δεν αμφισβητεί αυτό το σύστημα, είναι και αναγκασμένος να δεχτεί τα μέτρα αυτά και ως αναγκαία για την διαιώνιση του. Είναι επίσης αναγκασμένος να συσκοτίζει τις αιτίες της κρίσης που βρίσκονται στην σκληρό πυρήνα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, και ως εκ τούτου να μην μπορεί να κάνει καμμία -πλην των σπασμωδικών- κίνηση, για την αντιμετώπιση των άμεσων αποτελεσμάτων της κρίσης αυτής στα λαϊκά στρώματα.

Ετσι το δράμα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, και όχι μόνο στο συνδικαλιστικό επίπεδο, συνίσταται σε αυτό.

Αφού η παραδοσιακή «δεξιά» με την βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας, θεωρεί πως τελικά θριάμβευσε επί του αντίπαλου εργατικού δέους, δεν έχει κανένα πρόβλημα στην κυνική παραδοχή της σιδερένιας οικονομικής ανάγκης των αντιλαϊκών μέτρων, προκειμένου για την συντήρηση και επέκταση της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Μιας παραγωγής δηλαδή που και οι ίδιοι οι σοσιαλδημοκράτες θεωρούν ως την μόνη επιθυμητή, μένοντας πολιτικά αφοπλισμένοι.

Έτσι το παραδοσιακό πεδίο δράσης της σοσιαλδημοκρατίας, αυτό των διεκδικητικών βελτιώσεων εντός του καπιταλισμού, μένει άδειο για αυτούς που αμφισβητούν τον καπιταλισμό τον ίδιο, σαν ουσία και φύση.

Και η σοσιαλδημοκρατία, άνευ πραγματικού πολιτικού αντικειμένου πλέον, είναι αναγκασμένη να μπαρουφολογεί και να διαψεύδει διαρκώς τις υποσχέσεις της, σε ένα συνεχές σπιράλ πολιτικής απαξίωσης.

Την πρώτη πράξη του παραπάνω έργου την είδαμε ήδη. Κάποτε ήταν ένα πανίσχυρο κόμμα που λέγονταν ΠΑΣΟΚ.

Λίγη υπομονή για την δεύτερη....