Για το Ουκρανικό ζήτημα και την προσωπική μου στάση απέναντι σε αυτό (τελικό)

Συνέχεια από το προηγούμενο

Εξετάσαμε στα δύο πρώτα μέρη το εάν υπάρχει κάποιο ιδεολογικό κώλυμα στην υποστήριξη του ένοπλου αντιφασιστικού-εθνικοαπελε-
υθερωτικού αγώνα που διεξάγεται στην Νοβορόσια, από τους κομμουνιστές, έλληνες ή και ουκρανούς, και καταλήξαμε πως βάση αντικειμενικών στοιχείων, αλλά σύμφωνα με τα διδάγματα τόσο των κλασσικών, όσο και των ιδεολογικών συμπερασμάτων του ΚΚΕ ειδικότερα, τέτοιο κώλυμα δεν υφίσταται.

Είπαμε όμως εξ’αρχής πως το ΚΚΕ (αλλά και οι Ουκρανοί κομμουνιστές) έχουν πολύ σοβαρούς λόγους να κρατήσουν τις αποστάσεις τους, να μην ταχθούν ανοιχτά δηλαδή στο πλευρό του κινήματος αυτού. Αυτοί οι λόγοι μπορεί να μην είναι ιδεολογικοί, αλλά είναι τακτικής φύσεως, και είναι σοβαρότατοι και σεβαστοί.

Έχουν να κάνουν με την τροπή που πήρε από την αρχή του αυτό το κίνημα ως αποσχιστικό, από τις πρώτες αντι-μαϊντάν διαδηλώσεις στην Σεβαστούπολη, οι οποίες υπολόγιζαν βάσιμα στην προστασία του στόλου της μαύρης θάλασσας από τους φασίστες, μέχρι και το άπλωμα του αντι-μαϊντάν στην υπόλοιπη πρώην αν.Ουκρανία που μετά την επανένωση της Κριμαίας με την Ρωσική Ομοσπονδία, προσπάθησε να ασκήσει πίεση στην τελευταία ώστε να επαναληφθεί το Κριμαϊκό σενάριο και εκεί, και κατά συνέπεια να αποφευχθεί αυτό που τελικά έγινε, ο γενικευμένος εμφύλιος πόλεμος.

Το πρόβλημα στην υποστήριξη ενός αποσχιστικού κινήματος, δεν έγκειται σε κάποια ζητήματα αρχής, πως οι κομμουνιστές π.χ. είναι από τέτοια θέση ενάντια στα αποσχιστικά κινήματα γενικώς. Ίσα-ίσα που από θέση αρχής είναι υπέρ της πλήρους αυτοδιάθεσης των εθνών. [1]

-Ποιά είναι όμως τα προβλήματα που παρουσιάζει αυτή η (αποσχιστική) μορφή αγώνα;

Αρχικά πως η υποστήριξη του θα επιφέρει άμεσα την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας» στο κόμμα που θα την δώσει και θα το οδηγήσει άμεσα στην παρανομία το ίδιο και στο εκτελεστικό απόσπασμα τα μέλη του.

Είναι λοιπόν μια απόφαση που δεν μπορεί να ληφθεί με ελαφριά καρδιά, πολύ περισσότερο όταν το ΚΚ Ουκρανίας εξακολουθεί να είναι «τύποις» νόμιμο.

Είναι μια απόφαση που μόνο εάν συνοδεύεται με μια παράλληλη απόφαση περί γενικής εξέγερσης θα μπορούσε να παρθεί.

Και ακριβώς εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα. Στο ζήτημα δηλαδή της «γενικής εξέγερσης» που είναι αδύνατη ως τέτοια (δηλαδή γενική) εφόσον από το ξεκίνημα της αυτοπεριορίζεται στο ανατολικό και νότιο τμήμα της χώρας.

Το οποίο με την σειρά του φέρνει τους Ουκρανούς κομμουνιστές αντιμέτωπους και με ένα άλλης φύσης πρόβλημα, αυτή την φορά από τα «αριστερά» (εάν υποθέσουμε πως το δείλημα «νομιμότητα ή γενική εξέγερση» είναι «δεξιό»)

Με τις δεδομένες συνθήκες που αναλύσαμε παραπάνω (πέρασμα στην παρανομία κλπ), η υποστήριξη του αντιφασιστικού αγώνα της Νοβορόσια, θα σημαίνει αντικειμενικά το ρίξιμο λευκής πετσέτας σε σχέση με τα τετελεσμένα του φασιστικού πραξικοπήματος στην υπόλοιπη χώρα.

Αυτές είναι ιστορικές αποφάσεις ζωής και θανάτου, και οι απαντήσεις σε αυτές κάθε άλλο παρά εύκολες είναι, και ακόμη περισσότερο για εμάς από εδώ που δεν μπορούμε παρά να έχουμε μόνο μια αποσπασματική αντίληψη των γεγονότων και των καταστάσεων.

-Πόσο θα ήταν εφικτή μια γενική αντιφασιστική εξέγερση στο σύνολο της Ουκρανίας για παράδειγμα; Οι Ουκρανοί σύντροφοι που κάτι καλύτερα γνωρίζουν από εμάς, δεν την θεωρούν εφικτή.

Μιλάμε για αποφάσεις, κυριολεκτικά δίκοπο μαχαίρι στις όποιες τους συνέπειες.

Είναι λοιπόν αποφάσεις, όχι μόνο ζωής και θανάτου, αλλά και αποφάσεις που ο μόνος αρμόδιος να τις πάρει είναι οι Ουκρανοί κομμουνιστές οι οποίοι όχι μόνο θα επωμιστούν την απόλυτη πολιτική-ιστορική ευθύνη για αυτές, αλλά και τις πρακτικές τους συνέπειες.

Εδώ έρχεται και το πρώτο πρόβλημα για την υποστήριξη του αντι-μαϊντάν από το ΚΚΕ.

Δεν είναι δυνατόν επάνω σε τέτοιας σοβαρότητας ζητήματα, ούτε να επιβάλεις την άποψη σου στο άμεσα ενδιαφερόμενο αδελφό Κόμμα, αλλά ούτε και να το αδειάσεις μια τόσο κρίσιμη για αυτό στιγμή διαφοροποιούμενος από αυτό.

Για να κάνουμε και μια σύγκριση, ακόμη και το ’46 που υπήρχε οργανωμένο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, που υπήρχε κομινφορμ, που υπήρχαν όλες οι επαφές της πρόσφατα αυτοδιαλυμένης Γ’Διεθνούς, την απόφαση για τον ένοπλο αγώνα την πήραμε μόνοι μας, και μάλιστα παρά τις αντίθετες συμβουλές μεγάλου μέρους των αδελφών κομμάτων.

Ένα δεύτερο έχει να κάνει με το απλοϊκό εκ πρώτης ερώτημα.

Εντάξει, δίκαιος ο αγώνας της Νοβορόσια και να τον υποστηρίξεις σαν Κόμμα.

-Αλλά ως τι ακριβώς να τον υποστηρίξεις;

-Ως σοσιαλιστική επανάσταση;

Δεν μπορείς. Παρότι έχει αρκετά τέτοια στοιχεία, ούτε κυριαρχούν πλήρως, ούτε δείχνει πως τελικά θα καταλήξει εκεί, αφού η υποστήριξη της Ρωσικής Ομοσπονδίας (που όπως είδαμε στα προηγούμενα μέρη,[2] καθόλου δεν της αρέσουν αυτά τα πράγματα) είναι ζωτική για την φυσική επιβίωση του κινήματος, και κατά συνέπεια είναι ασφαλής η πρόβλέψη της ολοένα αυξανόμενης επιρροής της Ρωσίας.

-Ως εθνικοαπελευρωτικό αγώνα;

Βεβαίως και δίκαια, αλλά αυτό σημαίνει εγκατάληψη του αντιφασιστικού αγώνα στην υπόλοιπη χώρα και αποδοχή των τετελεσμένων εκεί.

-Ως αντιφασιστικό αγώνα;

Αυτό είναι ίσως το πιο κρίσιμο, αλλά και πάλι υπάρχει η αντίφαση που αναφέραμε με το εθνικοαπελευθερωτικό του στοιχείο που τον περιορίζει πληθυσμιακά και γεωγραφικά.

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την ολοένα και αυξανόμενη επιρροή της Ρώσικης Ομοσπονδίας στο εσωτερικό του κινήματος στην οποία αναφερθήκαμε πριν, μπορεί να οδηγήσουν να υποστηρίξεις ως κάτι συγκεκριμένο, ένα κίνημα που στην εξέλιξη του μπορεί να μετατραπεί γοργά σε κάτι άλλο από αυτό που ξεκίνησε, και έτσι να βρεθείς εκτεθειμένος άσχημα.

Το ΚΚΕ λοιπόν είναι πολύ προσεκτικό στις διατυπώσεις του, ως όφειλε και να είναι, αφού δεν είναι ένα κόμμα που ποντάρει στο «ποιός θα θυμάται αύριο το τι λέγαμε χθες», αλλά πάντα προσπαθεί να κάνει πολιτική από θέση αρχών, και πόσο μάλλον στα πολύ πιο ευαίσθητα διεθνή ζητήματα.

Επίλογος:

Η παρούσα σειρά άρθρων γράφτηκε προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια πλήρως ιδεολογικά στρεβλωμένη επιχειρηματολογία που χρησιμοποιήθηκε από φίλους και «φίλους» του κόμματος, προκειμένου να υποστηριχθεί μια ορθή καθαυτή κομματική θέση.

Η παρέμβαση αυτή έγινε γιατί θεώρησα πως από ένα σημείο και μετά, η ορθή αυτή θέση χρησιμοποιήθηκε από κάποιους προκειμένου να χρεωθούν στο ΚΚΕ οι αντιλενινιστικές απόψεις για τις οποίες και μιλήσαμε στα δύο πρώτα μέρη, και επιπλέον γιατί υπήρχαν ενδείξεις πως οι παραπάνω παρεμβάσεις ήταν στοχευμένες και ενορχηστρωμένες, προκειμένου να προκαλέσουν σκόπιμες συγχύσεις σε σχέση με την ιδεολογική βάση του ΚΚΕ απέναντι στο σημαντικότατο ζήτημα του ιμπεριαλισμού.

Τα παραπάνω χωρίς σε καμμία περίπτωση να κάνω τον εκπρόσωπο του κόμματος, και διατυπώνοντας πάντα τα πράγματα όπως τα έχω ο ίδιος καταλάβει.

___________
Μια τελική συμπλήρωση στα τρία άρθρα εδώ:

Παραπομπές:

[1] Δικαίωμα αυτοδιάθεσης σημαίνει πως το έθνος μπορεί να οργανωθεί σύμφωνα με την επιθυμία του. Έχει δικαίωμα να οργανώσει την ζωή του πάνω στην αρχή της αυτονομίας. Έχει δικαίωμα να συνάψει με άλλα έθνη ομοσπονδιακές σχέσης. Έχει δικαίωμα να αποχωριστεί ολότελα. Το έθνος είναι κυρίαρχο και όλα τα έθνη είναι ισότιμα.

Ι.Β.Στάλιν/ Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα

Οι μπολσεβίκοι δεν στάθηκαν μόνο στο θεωρητικό κομμάτι αυτού του ζητήματος, αλλά αμέσως μετά την επανάσταση προχώρησαν στην παραχώρηση της ανεξαρτησίας τους από το, διάδοχο του ρωσικού,  σοβιετικό κράτος, στην Πολωνία, την Φιλανδία, και τις Βαλτικές χώρες μέχρι που οι τελευταίες αποφάσισαν να ενταχθούν στην ΕΣΣΔ εθελοντικά μετά τον Β’ΠΠ.

Το έκαναν δηλαδή πράξη πρώτα σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας του ίδιου του δικού τους κράτους.

[2]Βλέπε #1 παραπομπή [1]

Προτεινόμενη βιβλιογραφία:

• ΚΟΜΕΠ: Ο ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ
• Ι.Β.Στάλιν/ Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα
•  Ι. Β. Στάλιν, Άπαντα, Τόμος 13, Ιούλης 1930–Γενάρης 1934, Εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, 1953, σελίδες 26–31, 425
• Ριζοσπάστης: Η Ουκρανική παράκρουση του οπορτουνισμού και το ΚΚΕ
• ΚΟΜΕΠ: Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ