ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΣΤΟΝ ΜΠΕΝΤΝΙ

Το γράμμα του Ι. Β. Στάλιν στον Ντ. Μπέντνι έχει ήδη αναρτηθεί στο διαδίκτυο, δυστυχώς με αρκετά λάθη πληκτρολόγησης. Επειδή είναι σημαντικό και για το εθνικό ζήτημα, το στέλνω προς ανάρτηση.
Αραβικοί αριθμοί μεταξύ κάθετων γραμμών δείχνουν την αρχή της σελίδας του πρωτότυπου. Καλή ανάγνωση! ― Μη Απολιθωμένος κ.λπ.

|26|ΣΤΟ σ. ΝΤΕΜΙΑΝ ΜΠΕΝΤΝΙ

(Αποσπάσματα από γράμμα)

Πήρα το γράμμα Σας της 8.ΧΙΙ. Επιθυμείτε, όπως φαίνεται, την απάντησή μου. Ορίστε λοιπόν.

Πριν απ’ όλα για μερικές μικρόλογες και τιποτένιες φράσεις και υπαινιγμούς Σας. Αν αυτές οι άσχημες «μικρολογίες» αποτελούσαν ένα τυχαίο στοιχείο, θα μπορούσε κανείς να τις προσπεράσει. Είναι όμως τόσο πολλές και «αναβλύζουν» με τέτοια δύναμη που δίνουν τον τόνο σε όλο το γράμμα Σας. Και ο τόνος, όπως είναι γνωστό, κάνει τη μουσική.

Θεωρείτε την απόφαση της ΚΕ «θηλιά», ένδειξη ότι «έφτασε η ώρα της δικής μου (δηλ. της δικής Σας) καταστροφής». Γιατί, για ποιο λόγο; Πώς να ονομάσεις έναν κομμουνιστή που αντί να εμβαθύνει στην ουσία της απόφασης της ΚΕ και να διορθώσει τα λάθη του, θεωρεί αυτή την απόφαση «θηλιά»;…

Δεκάδες φορές Σας παίνεψε η ΚΕ, όταν έπρεπε να Σας παινέψει. Δεκάδες φορές Σας περιφρούρησε η ΚΕ (όχι χωρίς κάποιο παρατράβηγμα!) από τις επιθέσεις ορισμένων ομάδων και συντρόφων του κόμματός μας. Δεκάδες ποιητές και συγγραφείς έβαλε στη θέση τους η ΚΕ, όταν έπεφταν σε ορισμένα λάθη. Όλα αυτά τα βρίσκατε κα|27|νονικά και ευνόητα. Όταν όμως η ΚΕ αναγκάστηκε να κριτικάρει τα λάθη Σας, αρχίσατε ξαφνικά να ξεφυσάτε και να φωνάζετε για «θηλιά». Για ποιο λόγο; Μήπως η ΚΕ δεν έχει το δικαίωμα να κριτικάρει τα λάθη Σας; Μήπως η απόφαση της ΚΕ δεν είναι υποχρεωτική για Σας; Μήπως τα ποιήματά Σας είναι ανώτερα από κάθε κριτική; Δε βρίσκετε ότι μολυνθήκατε από κάποια δυσάρεστη αρρώστια που λέγεται «έπαρση»; Περισσότερη σεμνότητα, σ. Ντεμιάν…

Πού βρίσκεται η ουσία των λαθών Σας; Βρίσκεται στο ότι η κριτική των ελλείψεων της ζωής και των βιοτικών συνθηκών στην ΕΣΣΔ, κριτική υποχρεωτική και αναγκαία, που στην αρχή την αναπτύξατε αρκετά εύστοχα και μαστορικά, Σας παράσυρε έξω από τα όρια και παρασύροντάς Σας άρχισε να μετατρέπεται, στα έργα Σας, σεσυκοφαντία ενάντια στην ΕΣΣΔ, το παρελθόν της και το παρόν της. Τέτοια είναι τα έργα Σας «Κατέβα απ’ το τζάκι» και «Χωρίς έλεος». Τέτοιος είναι ο «Βάλτος» Σας που τον διάβασα σήμερα ύστερα από σύσταση του σ. Μόλοτοφ.

Λέτε ότι ο σ. Μόλοτοφ παίνεψε το χρονογράφημα «Κατέβα απ’ το τζάκι». Πολύ πιθανό. Το χρονογράφημα αυτό το παίνεψα και γω, ίσως όχι λιγότερο από το σ. Μόλοτοφ, επειδή εκεί (όπως και σε άλλα χρονογραφήματα) υπάρχουν μια σειρά θαυμάσια σημεία που χτυπάν κατευθεία στο στόχο. Υπάρχει όμως εκεί και μια τέτοια κουταλιά κατράμι που χαλάει ολόκληρη την εικόνα και τη μετατρέπει σε πραγματικό «Βάλτο». Να ποιο είναι το ζήτημα και να τι είναι εκείνο που δίνει τον τόνο σ’ αυτά τα χρονογραφήματα.

Κρίνετε μόνος Σας.

Όλος ο κόσμος παραδέχεται σήμερα ότι το κέντρο του επαναστατικού κινήματος μετατοπίστηκε από τη Δυ|28|τική Ευρώπη στη Ρωσία. Οι επαναστάτες όλων των χωρών ατενίζουν με ελπίδα την ΕΣΣΔ σαν την εστία της απελευθερωτικής πάλης των εργαζομένων όλου του κόσμου, αναγνωρίζοντάς την σαν τη μοναδική τους πατρίδα. Οι επαναστάτες εργάτες όλων των χωρών χειροκροτούν ομόθυμα τη σοβιετική εργατική τάξη, και πρώτα-πρώτα τη ρωσική εργατική τάξη, την πρωτοπορία των σοβιετικών εργατών, σαν τον αναγνωρισμένο αρχηγό τους που εφαρμόζει την πιο επαναστατική και την πιο δραστήρια πολιτική, που ονειρεύτηκαν να εφαρμόσουν ποτέ οι προλετάριοι των άλλων χωρών. Οι καθοδηγητές των επαναστατών εργατών όλων των χωρών μελετούν αχόρταγα τη διδακτικότατη ιστορία της εργατικής τάξης της Ρωσίας, το παρελθόν της, το παρελθόν της Ρωσίας, ξέροντας πως εκτός απ’ την αντιδραστική Ρωσία, υπήρχε και η επαναστατική Ρωσία, η Ρωσία των Ραντίστσεφ και Τσερνισέφσκι, των Ζελιάμποφ και Ουλιάνοφ, των Χαλτούριν και Αλεξέγιεφ. Όλα αυτά εμπνέουν (δεν μπορούν παρά να εμπνέουν!) στις καρδιές των ρώσων εργατών ένα αίσθημα επαναστατικής εθνικής περηφάνειας, ικανό να κινήσει όρη, ικανό να κάνει θαύματα.

Και Σεις; Αντί να συλλάβετε αυτό το μεγαλειώδικο προτσές στην ιστορία της επανάστασης και να αρθείτε στο ύψος των καθηκόντων του τραγουδιστή του πρωτοπόρου προλεταριάτου, τρυπώσατε κάπου σε μια λαγγάδα και, αφού παραπλανηθήκατε ανάμεσα σε πληχτικότατες περικοπές απ’ τα έργα του Καραμζίν και σε όχι λιγότερο πληχτικά αποφθέγματα απ’ το «Ντομοστρόι», αρχίσατε να διακηρύχνετε σ’ όλο τον κόσμο ότι η Ρωσία στο παρελθόν αποτελούσε ένα αγγείο αχρειότητας και εγκατάλειψης, ότι η σημερινή Ρωσία αποτελεί ένα πραγματικό «Βάλτο», ότι η «τεμπελιά» και η τάση «να ξαπλώνονται πάνω στο |29| τζάκι» αποτελούν σχεδόν εθνικό γνώρισμα των Ρώσων γενικά, και κατά συνέπεια και των ρώσων εργατών που πραγματοποιώντας την Οχτωβριανή Επανάσταση, δεν έπαψαν, βέβαια, να είναι Ρώσοι. Κι αυτό το λέτε μπολσεβίκικη κριτική! Όχι, πολυσέβαστε σ. Ντεμιάν, αυτό δεν είναι μπολσεβίκικη κριτική, αλλά συκοφαντία ενάντια στο λαό μας, δυσφήμηση της ΕΣΣΔ, δυσφήμηση του προλεταριάτου της ΕΣΣΔ, δυσφήμηση του ρωσικού προλεταριάτου.
Κι ύστερα απ’ αυτά θέλετε να σιωπήσει η ΚΕ! Για ποιον την παίρνετε την ΚΕ μας;

Και θέλετε να σιωπήσω επειδή, λέει, τρέφετε για μένα «βιογραφική στοργή»! Πόσο είσαστε αφελής και πόσο λίγο ξέρετε τους μπολσεβίκους…

Σαν «γραμματισμένος άνθρωπος» ίσως να μην αρνηθείτε ν’ ακούσετε τα παρακάτω λόγια του Λένιν:

«Είναι άραγε ξένο σε μας, τους μεγαλορώσους συνειδητούς προλετάριους, το αίσθημα της εθνικής περηφάνειας; Βέβαια, όχι! Αγαπάμε τη γλώσσα μας και την πατρίδα μας, και δουλεύουμε περισσότερο από κάθε άλλον για να ανυψώσουμε τις εργαζόμενες μάζες της (δηλαδή τα 9/10 του πληθυσμού της) στη συνειδητή ζωή δημοκρατών και σοσιαλιστών. Πονάμε περισσότερο από καθετί όταν βλέπουμε και αισθανόμαστε σε τι βία, σε τι καταπίεση και εξευτελισμούς υποβάλλουν την όμορφη πατρίδα μας οι τσαρικοί δήμιοι, οι ευγενείς και οι κεφαλαιοκράτες. Είμαστε περήφανοι γιατί αυτή η βία προκάλεσε αντίσταση στο περιβάλλον μας, στο περιβάλλον των Μεγαλορώσων, γιατίαυτό το περιβάλλον ανάδειξε το Ραντίστσεφ, τους δεκεμβριστές, τους επαναστάτες-ραζνοτσίντσι του 1870–1880, γιατί η μεγαλορωσική εργατική τάξη δημιούργησε το 1905 ένα ισχυρό επαναστατικό κόμμα μαζών, γιατί ο μεγαλορώσος μουζίκος άρχισε τον ίδιο καιρό να γίνεται δημοκράτης, άρχισε ν’ ανατρέπει τον παπά και τον τσιφλικά. Θυμόμαστε πως εδώ και μισόν αιώνα ο μεγαλορώσος δημοκράτης Τσερνισέφσκι, που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπόθεση της επανάστα|30|σης, είπε: „Άθλιο έθνος, έθνος δούλων, από πάνω ως κάτω — όλοι, δούλοι“. Στους ανοιχτούς και σκεπασμένους μεγαλορώσους δούλους (δούλους απέναντι στην τσαρική μοναρχία) δεν τους αρέσει να θυμούνται αυτά τα λόγια. Κατά τη γνώμη μας όμως αυτά ήταν λόγια αληθινής αγάπης προς την πατρίδα, αγάπης που έπασχε γιατί έλειπε η επαναστατικότητα από τις μάζες του μεγαλορωσικού πληθυσμού. Τότε δεν υπήρχε αυτή η επαναστατικότητα. Τώρα είναι λίγη, μα υπάρχει. Είμαστε γεμάτοι από αίσθημα εθνικής περηφάνειας, γιατί το μεγαλορωσικό έθνος δημιούργησε κι αυτό επαναστατική τάξη, απόδειξε κι αυτό ότι είναι ικανό να δώσει στην ανθρωπότητα μεγάλα πρότυπα αγώνα για τη λευτεριά και το σοσιαλισμό, κι όχι μόνο μεγάλα πογκρόμ, σειρές κρεμάλες, μπουντρούμια, μεγάλους λιμούς και μεγάλη δουλοπρέπεια μπροστά στους παπάδες, τους τσάρους, τους τσιφλικάδες και τους κεφαλαιοκράτες». 

(Λένιν. «Για την εθνική περηφάνεια των Μεγαλορώσων»)[12].

Να πώς ήξερε να μιλάει ο Λένιν, ο μεγαλύτερος διεθνιστής του κόσμου, για την εθνική περηφάνεια των Mεγαλορώσων.

Και μιλούσε έτσι γιατί ήξερε ότι:

«Το συμφέρον (όχι εννοούμενο δουλικά) της εθνικής περηφάνειας των Μεγαλορώσων συμπίπτει με το σοσιαλιστικόσυμφέρον των μεγαλορώσων (και όλων των άλλων) προλεταρίων» (βλ. στο ίδιο)[13].

Να το ξεκάθαρο και θαρραλέο «πρόγραμμα» του Λένιν.

Το «πρόγραμμα» αυτό είναι πέρα για πέρα κατανοητό και φυσικό για τους επαναστάτες που συνδέονται ζωτικά με την εργατική τους τάξη, με το λαό τους.

Είναι ακατανόητο και αφύσικο για τα τέρατα τύπου Λελέβιτς που δεν είναι συνδεμένα κι ούτε μπορούν να είναι συνδεμένα με την εργατική τους τάξη, με το λαό τους.

Είναι άραγε δυνατό να συμβιβάσουμε αυτό το επαναστατικό «πρόγραμμα» του Λένιν με την αρρωστιάρικη τάση που εκδηλώνεται στα τελευταία Σας χρονογραφήματα ;

|31|Δυστυχώς, δεν είναι δυνατό. Δεν είναι δυνατό, γιατί ανάμεσά τους δεν υπάρχει τίποτε το κοινό.

Να ποιο είναι το ζήτημα και να τι είναι εκείνο που δε θέλετε να καταλάβετε.

Πρέπει, λοιπόν, να γυρίσετε στον παλιό, λενινιστικό δρόμο, πάση θυσία.

Αυτού βρίσκεται η ουσία, και όχι στις θρηνωδίες ενός τρομαγμένου διανοούμενου που φλυαρεί από την τρομάρα του ότι το Ντεμιάν θέλουν τάχα να τον «απομονώσουν», ότι τα έργα του Ντεμιάν «δε θα δημοσιεύονται πια» κτλ.

I. Στάλιν

12 του Δεκέμβρη 1930

Δημοσιεύεται για πρώτη φορά
_____________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[12] Βλ. Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, έκδ. 4η, τόμος 21ος, σελ. 85 — Σελ. 30

[13] Βλ. Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, έκδ. 4η, τόμος 21ος, σελ. 87 — Σελ. 30

Ι. Β. Στάλιν, Άπαντα, Τόμος 13, Ιούλης 1930–Γενάρης 1934, Εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, 1953, σελίδες 26–31, 425

Και για την αντιγραφή:
Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Πηγή: Lenin reloaded

Η διαμόρφωση του κειμένου (υπογραμμίσεις κλπ) έγινε από εμάς.