Για το Ουκρανικό ζήτημα και την προσωπική μου στάση απέναντι σε αυτό #2

(συνέχεια από εδώ)

Οι Λαϊκές Δημοκρατίες και τα σύμβολα

Έχοντας πιστεύω τεκμηριώσει στο προηγούμενο μέρος πως αφενός η στήριξη του αντιφασιστικού κινήματος της Νοβορόσια δεν συνιστά και κάποια υποστήριξη του Ρώσικου ιμπεριαλισμού αφενός, αλλά και πως η μη σύνταξη με κάποιον ιμπεριαλισμό δεν μπορεί να μεταφραστεί κατά οποιονδήποτε –Λενινιστικό τουλάχιστον- τρόπο σε ουδετερότητα, και ούτε και το ΚΚΕ έκανε ποτέ τέτοια μετάφραση σε οποιαδήποτε μείζονα ιμπεριαλιστική επέμβαση (Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Ιράκ, Συρία, Ιράν, Αφγανιστάν, κλπ), θα ασχοληθώ σε αυτό το κομμάτι με κάποια άλλα «επιχειρήματα» και επιχειρήματα που έχουν ακουστεί ενάντια στην υποστήριξη του ένοπλου κινήματος που έχει αναπτυχθεί στην πρώην Ανατολική και Νότια Ουκρανία.

Οι Λαϊκές Δημοκρατίες αυτές δεν είναι Λαϊκές Δημοκρατίες, δηλαδή δεν έχουν σοσιαλισμό.

-Χαίρω πολύ- Χερίδης!

Λες και ακόμη και εάν το σύνολο των πολιτοφυλάκων και του λαού της Νοβορόσια αποτελούνταν από οργανωμένους, συνεπείς και συνειδητούς κομμουνιστές, θα μπορούσαν μέσα σε λίγους μήνες υπό το συνεχές σφυροκόπημα του εχθρικού στρατού και αεροπορίας και χωρίς σχεδόν καμμία μέχρι πρόσφατα μεγάλη πόλη στα χέρια τους, να οικοδομήσουν ...σοσιαλισμό.

Πολύ περισσότερο που οι κομμουνιστές της περιοχής δεν αποτελούν παρά μια σημαντική μεν-μειοψηφία δε, που τώρα βρίσκεται στα σπάργανα της οργάνωσης και υπό συνθήκες πολέμου.[1]

Και πόσο μάλλον που και οι ίδιοι οι μπολσεβίκοι του Λένιν στην ΕΣΣΔ, δεν εγκατέλειψαν την ΝΕΠ παρά στα μέσα της δεκαετίας του ’20, και πάλι όχι χωρίς μεγάλες εσωτερικές διαφωνίες...

Η ονομασία «Λαϊκές Δημοκρατίες» λοιπόν δεν δηλώνει πράγματι, αλλά ούτε και θα μπορούσε και να δηλώσει τίποτε παραπάνω από πρόθεση (και φυσικά κλίμα) σε αυτήν την φάση, παρότι ως ανώτατη αρχή της Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας της Νοβορόσια έχει οριστεί το «Λαϊκό Σοβιέτ».

Δεν είναι λοιπόν επιχείρημα η επισήμανση του αυτονόητου, παρότι τα παραπάνω μόνο ασήμαντα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν μετά από τριάντα χρόνια καπιταλιστικής έως και φασιστικής επέλασης, παγκόσμια, στον ιδεολογικό τομέα.

Είδαμε παραπάνω (παραπομπή [1]) πως οι κομμουνιστές αποτελούν μια υπολογίσιμη αλλά όχι και κυρίαρχη δύναμη ανάμεσα στις λαϊκές πολιτοφυλακές, όπου συνυπάρχουν με απλά αντιφασίστες, φιλορωσικά εθνικιστικά στοιχεία, αναρχοκομμουνιστές, ανθρώπους με έναν θολό «σοβιετικό πατριωτισμό» και άλλους.

Αρα λένε κάποιοι, γιατί να υποστηρίξουμε αυτόν τον συφερτό;

Πέραν του αυτονόητου, πως αυτός δηλαδή ο «συφερτός» διεξάγει έναν απόλυτα δίκαιο αντιφασιστικό αλλά και εθνικοαπελευθερωτικό κατά μία έννοια αγώνα, έχουμε τις συμβουλές του Λένιν για ανάλογες καταστάσεις, και καλό θα είναι να τις θυμόμαστε:

«...όποιος περιμένει μια "καθαρή" κοινωνική επανάσταση, δε θα τη δει ποτέ του. Αυτός είναι επαναστάτης στα λόγια που δεν καταλαβαίνει τι θα πει αληθινή επανάσταση...»
(Λένιν «Απαντα», τ. 30, σελ. 54-55 εκδόσεις, «Σύγχρονη Εποχή») 

Αλλά και για όσους απαξιώνουν έναν αγώνα ενάντια στην εθνική καταπίεση (παρότι ο αγώνας στην πρώην ανατολική Ουκρανία δεν περιορίζεται καθόλου στο «εθνικοαπελευθερωτικό» του κομμάτι) ως «ενδοαστική» ή ακόμη χειρότερα «ενδοϊμπεριαλιστική» διαμάχη, έχει μιλήσει ο Λένιν που:

"...αντιπάλευε τον κίνδυνο από την αδιαφορία του εργατικού κινήματος απέναντι στα εθνικά κινήματα:

 «Μια τέτοια αδιαφορία καταντά σοβινισμός όταν τα μέλη των μεγάλων εθνών της Ευρώπης, δηλαδή των εθνών που καταπιέζουν περισσότερο μικρούς και αποικιακούς λαούς, δηλώνουν με δήθεν επιστημονικό ύφος: εθνικοί πόλεμοι δεν μπορούν να υπάρχουν»..."
(B. I. Λένιν: «Για την μπροσούρα του Γιούνιους», «Απαντα», τ. 30, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 9.)

 Αλλά και το πιο «επίσημο» κομματικό ντοκουμέντο των, υπό τον Λένιν, μπολσεβίκων για το εθνικό ζήτημα, η μπροσούρα του Ι.Β.Στάλιν «Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα» ξεκαθαρίζει: 

«...Κάποτε η αστική τάξη καταφέρνει να προσελκύσει το προλεταριάτο και την φτωχή αγροτιά στο εθνικό κίνημα, και τότε ο εθνικός αγώνας παίρνει στην εξωτερική του όψη «παλλαϊκό χαρακτήρα». Αλλά μόνο στην εξωτερική του όψη.
Στην ουσία του αυτός ο αγώνας παραμένει πάντα αστικός, αρεστός και επωφελής για την αστική τάξη.
Από αυτό δεν προκύπτει καθόλου πως το προλεταριάτο δεν πρέπει να αγωνίζεται ενάντια στην πολιτική της καταπίεσης των εθνοτήτων.
Ο περιορισμός στην ελευθερία κίνησης, η στέρηση των εκλογικών δικαιωμάτων, η απαγόρευση της γλώσσας, η ελάττωση των σχολείων και οι άλλες καταπιέσεις θίγουν το προλεταριάτο εξίσου αν όχι και περισσότερο με την αστική τάξη...»

Κατά συνέπεια οι κομμουνιστές όχι μόνο δεν απαξιώνουν ως «ενδοαστικά» τα εθνικά κινήματα στην θεωρία, αλλά έχουν και στην πράξη πρωτοστατήσει σε αυτά από την Αλγερία και την Ελλάδα μέχρι την Κίνα και το Βιετνάμ. 

Άρα ούτε το γεγονός πως στο κίνημα της Νοβορόσια υπάρχουν εθνικοαπελευθερωτικά στοιχεία μπορεί να αποτελεί κάποιο πρόβλημα για την υποστήριξη του από τους κομμουνιστές. Πιθανόν να αποτελεί γiά άλλους, αλλά όχι για αυτούς.

Υ.Γ.
Θα προσπεράσω στα γρήγορα το επιχείρημα που άκουσα επανειλημμένα, πως τάχα η χρήση ή μη των κομμουνιστικών συμβόλων, καμμία σημασία δεν έχει, καθώς το διεθνές συντονιστικό των ΚΚ στην δημιουργία του οποίου πρωτοστάτησε το ΚΚΕ, έχει εκφράσει με κάθε επισημότητα, εντελώς διαφορετική άποψη.

Συνεχίζεται...
____________________
[1] Αρκετά κατατοπιστικές για την δύναμη και την επιρροή των κομμουνιστών, αλλά και για την πολιτική σύνθεση των πολιτοφυλακών και του λαού της Νοβορόσια, είναι δύο συνεντεύξεις κομμουνιστών μαχητών που δρουν στην περιοχή εδώ και εδώ, καθώς και μία έκκληση για αλληλεγγύη από το συνδικάτο ανθρακορύχων του Ντόνετσκ που περιγράφει την κατάσταση εδώ.