Στον "τείχο" του ΠΑΜΕ

H αξία της μαζικότητας, της οργάνωσης και της πειθαρχίας φάνηκε και χθες.

Οι Δέλτα - Διας μόλις έφτασαν μπροστά στον "τείχο" του ΠΑΜΕ έστριψαν προς τα πάνω! Εκεί δεν μπορούσαν να ξέρουν τι θα γινόταν αν χτυπούσαν... και το άφησαν.

Η χθεσινή απαγόρευση δεν πέρασε. Διαδηλώσαμε και αγνοήσαμε την τρομοκρατία και το φόβο που θέλουν να σπείρουν παντού.

Οι φραγμοί που έστησαν τα ΜΑΤ σε Σταδίου Παν/μίου, εχοντας φυσικά σαφείς εντολές να κρατήσουν τις γραμμές τους ό,τι κι αν γινόταν, μπορούσαν να γκρεμιστούν, αν υπήρχε λόγος, μονο με πολλές φορές μεγαλύτερη μαζικότητα και αν δεχόντουσαν πίεση μεγάλων μπλοκ από πολλές μεριές. Τότε θα ένιωθαν ότι μόνο αν χτυπούσαν πολύ άγρια μεγάλα μπλοκ χιλιάδων θα είχαν ίσως αποτέλεσμα. Το πολιτικό κόστος όμως γι αυτούς θα ήταν τότε ανυπολόγιστο.

Η λογική των "αποφασισμένων" που ορμάνε "κι ό,τι γίνει" δε λέει τίποτα. Οι 100 κ οι 200 διαλύονται για πλάκα και γίνονται κάποτε και η αφορμή για επίθεση σε όλη τη διαδήλωση.

Στην κρίσιμη ώρα ο λαός δεν θα ακολουθήσει αυτούς.

Η στάση και η τακτική του ΠΑΜΕ και χθές, που δεν υποχώρησε βήμα όταν έγινε η επίθεση, αλλά κ προστάτεψε τον κύριο όγκο της πραγματικά μεγάλης διαδήλωσής του, έδωσε μαθήματα παντού.

Το κύριο και κρίσιμο αυτή τη στιγμή είναι η όσο γίνεται μεγαλύτερη συσπείρωση του λαού και των εργαζόμενων γύρω από μια μαχητική, ταξική, αποφασιστική, ανυποχώρητη και βαθιά στοχευμένη αντικαπιταλιστική γραμμή.

Με λίγα λόγια δεν μπορεί να στηρίζεις την ΕΕ, να σπέρνεις καταστροφικές αυταπάτες του στυλ "ψηφίζουμε-απαλασσόμαστε" και μετά να κάνεις βόλτες με αδύναμα μπλοκ πάνω κάτω Κλαυθμώνος-Ακαδημίας-Προπύλαια χωρίς να ξέρεις τι θέλεις ακριβώς, προσπαθώντας να σπάσεις δήθεν μια σκληρή και δύσκολη απαγόρευση. Ο στόχος γι αυτούς ήταν οι εντυπώσεις αν και όλοι αναρωτιόντουσαν και πάλι που στο καλό ήταν και πάλι αυτό το 27%.

Για το ΠΑΜΕ ο στόχος ήταν και είναι το χτίσιμο μιας μαχητικής και ανυποχώρητης συνείδησης αγώνα, ήταν και είναι η επόμενη μέρα.

Επόμενο βήμα ο σταθμός της μεγάλης απεργίας.

Του Γιώργου Σαρρή