Δυό αποσπάσματα από τον σημερινό "ρίζο"

[...]

 Ο Τσίπρας, μετατοπίζοντας το βάρος του στο εξωτερικό, μπορεί να μένει μακριά από την πραγματικότητα και την ψυχολογία της Ελλάδας. Δεν θ' αργήσει να πιστέψει πως η πτώση μας είναι ένα απλό θεώρημα που βασίζεται στην ανικανότητα των Ελλήνων να καταλάβουν τους φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ. Η καθολική αδιαφορία του παραιτημένου κόσμου τον αφήνει εξίσου αδιάφορο, αφού ο ίδιος έχει στραφεί σε άλλα, ευρισκόμενος πλέον στο κέντρο των πειραματισμών που συντελούνται στην Ευρώπη με πρωτοβουλία του φιλελεύθερου παραλογισμού. Μιμούμενος τον επαναστάτη, γίνεται αρεστός, χάρη στο ευγενικό χιούμορ κυρίως των Γάλλων εταίρων, που προσδοκούν από αυτόν ηρεμία και ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο για τα σχέδια που χαράσσουν πίσω από την πλάτη μας. Γι' αυτό και του επέτρεψαν την είσοδο στον κόσμο τους. Ο Τσίπρας έχει στα χέρια του το σχεδιάγραμμα του καραβιού ΕΛΛΑΣ μαζί με προσπέκτους και εντυπωσιακά σχέδια και σχεδίες για εμάς που βουλιάζουμε. Η ματαιοδοξία του είναι φτηνή και σκουριασμένη.

 Ο Τσίπρας είναι μια χαμένη υπόθεση. Η φιλαρέσκειά του δεν είναι παρά ένα σημάδι υποταγής, σημείο των Αριστερών. Τα φαντάσματα του παρελθόντος έπρεπε να εξαφανιστούν. Οπως είπε ο σοφός: «Οποιος ξορκίζει το παρελθόν του θάβει και το μέλλον του». Δεν μπορεί ο ίδιος να συνεχίσει τα καθήκοντά του στην Ελλάδα και σοφά έπραξε και συμπεριφέρθηκε σαν τον τελευταίο λιποτάκτη: Ο καιροσκοπισμός και η διγλωσσία στο κίνημα πάντοτε έσπαγε πάνω στο πρακτικό ένστικτο, που ζωντανεύει όταν υπάρχει επείγουσα ανάγκη. Η αυστηρότητα απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά τα δικά μας τη θεωρώ δεδομένη, αλλιώς παραβλέπουμε τα σημάδια που φροντίζει χωρίς σύνεση να επιδεικνύει.

 Η έλλειψη ταυτότητας και η συμμόρφωση με τις συμβουλές των τεχνικών της εξουσίας να εμφανίζεται διαρκώς διαφορετικός ήταν τα στοιχεία που εκτίμησαν οι Ευρωπαίοι στον Τσίπρα. Τον θεωρούν δικό τους, υποστηρικτή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και ο ίδιος δεν κρατά το στόμα του κλειστό και βρίσκει το θράσος και το κουράγιο - που δεν είχε σε προγενέστερο στάδιο - να συνδέει τη μοίρα μας με αυτήν της Ευρώπης.

Του

Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

[...]

Αριστερός πολιτικός με κόκκινες ρίζες και μεγάλη αναγνωρισιμότητα. Απ' αυτούς που δεν κοκκίνιζαν όταν αποκαλούσαν «δεκεμβριανά» τα γεγονότα του '08 και ντουντούκιαζαν περί «εξέγερσης». Οταν αντιπαρατίθεται με όποιον τον πει κόκκινο, βγάζει φλύκταινες. Κι ύστερα προσβάλλεται που δεν κατανοούν όλοι ότι το δικό του κόκκινο είναι πολύχρωμο! «Δεν είμαι απόχρωση, είμαι ένα άλλο κόκκινο που όσοι δε βλέπουν είναι τυφλοί κι αρνούνται να περιβληθούν αριστερή χλαμύδα», πετάει. Κι άμα κουκουές εξεγερθεί απέναντι στον οπορτουνιστή, τότε αναλαμβάνει η αισθητική να κάνει το διαιτητή. Ποιος έχει το ήθος; Αυτός που το πήρε κι έφυγε, αυτός που το κράτησε κι έμεινε ή αυτός που το βρήκε και πήγε;

Οι κομμουνι-
στέμποροι είναι πριν και πρώτ' απ' όλα γευσιγνώστες του κομμουνιστικού ήθους. Στήνουν τους πάγκους τους, παίρνουν περισπούδαστο ύφος κι αποφαίνονται για την καλή χρονιά, π. Σ. ή μ. Σ. (Στάλιν, χωρίς ας πούμε τη μάχη του Στάλινγκραντ ένα πράμα) που βγήκε κομμουνιστικό κρασί με άρωμα ήθους. Αν τους πιστέψεις έχει καλώς. Θα δοκιμάσεις, αλλά δε θα πιεις και δη δε θα μεθύσεις. Ετσι και φωνάξεις πως το κρασί με σήμα το δρεπάνι και το σφυρί δε διατίθεται σε εμφιάλωση αντικομμουνιστική, σπαράζουν κι ολοφύρονται πως είναι παλαιό, ακριβό και δι' ολίγους εκλεκτούς αναγνωρισμένου ήθους. Μην το πιεις. Γιατί θα βλέπεις το φασίστα όπως είναι, κι όχι ως δυστυχή ψυχασθενή, και δε θα τον λυπηθείς παλιοκομμούνι.

Ο! tempora. O! mores!

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ