Εν αρχή στην κενωνία που ζούμε πρέπει να ρυθμίσουμε την ζωή μας, γενικά, ανάμεσα στο δίπολο ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΩ και ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ...
Φυσικά υπάρχουν και άλλες παράμετροι πχ έρως, φίλοι κλπ.... Αλλά ανάμεσα στο δίπολο αυτό της καταναλώσεως και της εργασίας το μόνο σίγουρο είναι ότι συντρίβεται η έννοια θλίψις....
Χάνω δηλαδή ένα προσφιλές πρόσωπο. Η κοινωνία δηλαδή ο εργοδότης μου που με απασχολεί 8 ώρες ημερησίως .... λέμε τώρα γιατί πρόσθεσε ώρες.... απαιτεί να έχω μια συμπεριφορά ευθύγραμμη χωρίς μεταπτώσεις... Αν μου το συγχωρέσει μια φορά τότε "είμαι τυχερός"....
Η κατανάλωση επίσης σε γενικές γραμμές απαιτεί ένα πλαίσιο χαράς και ψεύτικης ευδαιμονίας... Λαμπιόνια, χαρούμενα πρόσωπα και τσουπ στο ταμείο να πληρώσω...
Που να βρεθεί περιθώριο για θλίψη, κατήφεια, ζήλια για την ευδαιμονία του άλλου. Βρισκόμαστε σε μια ιστορική φάση της ανθρωπότητας όπου ο θλιμμένος είναι τρισκατάρατος, εξορισμένος μιαρός...
Δείτε δεξιά και αριστερά.... Που είναι τα περιβραχιόνια του πένθους ? Που είναι η αξυρισιά... Που είναι η μαυροφορεμένη γυναίκα; Όστις τολμήσει είναι πλέον ένα ιστορικό απολίθωμα... Τώρα όλοι απαιτούν χαρά χαρά χαρά και ξανά χαρά....
Δείτε δεξιά και αριστερά.... Που είναι τα περιβραχιόνια του πένθους ? Που είναι η αξυρισιά... Που είναι η μαυροφορεμένη γυναίκα; Όστις τολμήσει είναι πλέον ένα ιστορικό απολίθωμα... Τώρα όλοι απαιτούν χαρά χαρά χαρά και ξανά χαρά....
Απόσπασμα από ανάρτηση στο ιστολόγιο "Λαμποργκίνι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.