Ούτε ακρότητες με 180 δολάρια το λίτρο, ούτε μόνον 800 λίτρα παραγωγή. Γήινα νούμερα με σοβαρούς υπολογισμούς.
20 τόννοι λάδι από ελιές που οι υπόλοιποι τις αφήνουν να πέσουν στα δίχτυα ενώ ο OYAOY entrepreneur τις ραβδίζει κάθε μέρα και από λίγο!!!
Λίγο το μπουκαλάκι (πάλι!), λίγο η Αυστριακή γυναίκα του άνοιξαν οι ευρωπαϊκές αγορές και το χώρεσαν στα ράφια τους για 9,90 τελική τιμή.
Κάπως έτσι καταλήγουμε: Αντί να κάθεται Αθήνα και να τσεπώνει 1,89 το λίτρο όταν και όποτε πέσουν απ' το δέντρο οι ελιές προτίμησε να πολλαπλασιάσει το εργατικό κόστος (περισυλλογής-ραβδίσματος) για να κερδίσει παραπάνω. Πόσο όμως παραπάνω;
Οι αριθμοί:
- Μέθοδος α - τεμπέλικη = 20 τόνοι επί 1,89 = 37.800 γιατί αν έχεις πολλές ρίζες ελιάς σε δύσκολες εποχές συμφέρει.
- Μέθοδος β - OYAOY entrepreneur = 20 τόνοι επί 9,90 = 198.000 μακάρι να ήταν όλα δικά του.
Στην τιμή λιανικής θα πρέπει να αφαιρέσουμε τα μισά για να δώσουμε ένα σκάρτο 100% κέρδος στον εμπορική κυκλοφορία του τσουνατόλαδου. Είμαστε ευνοϊκά διακείμενοι στον δικό μας γιατί τα SM σε όλον τον κόσμο δουλεύουν με 120% αλλά χαλάλι του. Θα του μείνουν 99.000 για να έχει να πληρώνει τα έξοδα που έκανε. Βγάζουμε λοιπόν το ένα τρίτο για κόστος της νέας μπίζνας και έχουμε ένα πάνω κάτω καθαρό 66.000. Είναι πολλά!
Πόσα πολλά; 66.000 - 37.800 = 28.200 παραπάνω από τον συντοπίτη του που επέλεξε την παραδοσιακή δουλειά. Δύο άτομα εργάστηκαν πλήρως, αποκλειστικά και υπερωριακά, σίγουρα. Αυτός και η γυναίκα του. Αν δούλευαν σε μία τυχαία βιομηχανία χωρίς ιδιαίτερη ειδίκευση τις καλές μέρες θα τσίμπαγε ο καθένας 1.000 καθαρά μηνιαία. Στην βιομηχανία θα στοίχιζε 1.000 συν το ΙΚΑ επί 14 μισθούς το χρόνο για έντεκα μήνες πραγματικής δουλειάς (-ετήσια άδεια) ~ 2.000
Πόσα πολλά; 66.000 - 37.800 = 28.200 παραπάνω από τον συντοπίτη του που επέλεξε την παραδοσιακή δουλειά. Δύο άτομα εργάστηκαν πλήρως, αποκλειστικά και υπερωριακά, σίγουρα. Αυτός και η γυναίκα του. Αν δούλευαν σε μία τυχαία βιομηχανία χωρίς ιδιαίτερη ειδίκευση τις καλές μέρες θα τσίμπαγε ο καθένας 1.000 καθαρά μηνιαία. Στην βιομηχανία θα στοίχιζε 1.000 συν το ΙΚΑ επί 14 μισθούς το χρόνο για έντεκα μήνες πραγματικής δουλειάς (-ετήσια άδεια) ~ 2.000
Με ένα ετήσιο κόστος ο καθένας τους ~ 22.000 θα δούλευαν 11 μήνες και θα πρόσφεραν την υπεραξία τους στον καπιταλιστή. Το ζευγάρι της ιστορίας μας προτίμησε να δουλεύει για πάρτη του και αντί να φέρει τουλάχιστον 44.000 το χρόνο στο σπιτικό του έφερε μόνον 28.200 και θα πρέπει να πληρώσει τους φόρους, τα χαράτσια και εκείνη την προκαταβολή του μελλοντικού φόρου που φτάνει στο 80%.
Συμπέρασμα: για αυτό λέγεται entrepreneur (σ.σ. εργολάβος), γιατί, ...που να καταλάβεις την βρισιά στα Γαλλικά.
Ο άλλος ο μεγάλος που ξέρεις έχει όνομα και λέγεται Καπιταλιστής.
Τώρα με την κρίση να δεις τι έχουν να δουν τα μάτια μας στον επιχειρηματικό οργασμό που θα έρθει.
Συμπέρασμα: για αυτό λέγεται entrepreneur (σ.σ. εργολάβος), γιατί, ...που να καταλάβεις την βρισιά στα Γαλλικά.
Ο άλλος ο μεγάλος που ξέρεις έχει όνομα και λέγεται Καπιταλιστής.
Τώρα με την κρίση να δεις τι έχουν να δουν τα μάτια μας στον επιχειρηματικό οργασμό που θα έρθει.
Πηγή: Lenin reloadedΒλέπε ακόμη:
Trash,
ΑπάντησηΔιαγραφήο κινέζος λαδέμπορας, που υπογράφει το παραπάνω, σωστό στο πνεύμα του, σχόλιο στο LR, αγνοεί τα ντεσού της παραγωγής λαδιού με αποτέλεσμα να ...χάνει σε δύναμη πυρός!
Εξυπναδούλες νεοφιλελέδων είναι οι παπαριές του γιαλαντζή-κεφαλαιοκράτη Τζήμερου, και τα περισσότερα παραδείγματα των "επιτυχημένων νέων επιχειρηματιών" είναι είτε φούσκες, μέχρι να εξαντληθεί η κρατική (..."σοβιετική"!!) χρηματοδότηση, είτε ακόμη πιο άρρωστες ιστορίες. Μικροαστικός καπιταλισμός, σάπιος από τη γέννα του.
Δες κάποιες παρατηρήσεις, για να μην το μεταφέρω αυτούσιο εδώ:
http://leninreloaded.blogspot.com/2014/02/blog-post.html?showComment=1391344142180#c6290080510692932557
@Σεχτάρ ο Τρομερός:
ΔιαγραφήΗ ανάρτηση έγινε πιο πολύ για να δείξει κάτι το οποίο προσπαθώ να αποδείξω για χρόνια.
Πως τελικά μπορείς να έχεις πολύ καλύτερο βιοτικό επίπεδο σαν εργάτης παρά σαν αυτοαπασχολούμενος ή σαν μικροαστός.
Η ελάχιστη προϋπόθεση για αυτό είναι οι συλλογικοί αγώνες για την κατάκτηση ενός μίνιμουμ βιοτικού επιπέδου για την εργατική τάξη.